အျဖဴေရာင္ ေရလွိုင္းမ်ားသည္ ျမင့္မားေသာ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားထက္မွ အရွိန္ျပင္းစြာ ထိုးဆင္းက်ေနသည္။ ထိုေရအလ်ဥ္ကို ေရတံခြန္ေအာက္ရွိ စိမ္းျပာေရာင္ ေရကန္ငယ္က ရင္ဖြင့္ဆီးၾကိဳေနသည္။ ေရက်သံႏွင့္အတူ လြင့္ျမဴးေနေသာ ေရမွုန္ေရမႊားမ်ားေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး မိုးမစဲေသာ ေနရပ္တစ္ခုလို စိုထိုင္းစိမ့္ေအးေနသည္။
ျမင့္မားေသာ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလာေသာ ေရအလ်ဥ္သည္ ေရကန္ငယ္၏ ရင္ခြင္တြင္သာ ရပ္တန္႔နားခိုေနသည္ေတာ့မဟုတ္။
ေရကန္ငယ္မွတစ္ဆင့္ စမ္းေခ်ာင္းၾကီးငယ္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေဒသဌာနီ ေနရာသစ္မ်ားသို႔ ဆက္လက္ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ ၾကည္လင္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေအာက္မွ ေရညွိဖံုးေနေသာ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားသည္ ေရစီးဒဏ္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ အံတုကာ ၎တို႔၏ ရပ္တည္မွုေနရာတစ္ခုအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ျမက္ပင္ ေပါင္းပင္ငယ္မ်ားမွာမူ ေရအလ်ဥ္၏ေခၚေဆာင္ရာသို႔ ယိမ္းလိုက္ႏြဲ႕လိုက္ျဖင့္ လိုက္ခ်င္သလိုလို မလိုက္ခ်င္သလိုလို မူဟန္ပိုေနၾကသည္။
တိမ္ထူေသာ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ျပိဳဆင္းလာေသာ တိမ္စိုင္ျဖဴမ်ားႏွင့္ သဏၭာန္တူေသာ ေရတံခြန္မွာ တစ္ေနရာတည္းမွ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ စီးဆင္းက်ေနသည္ေတာ့မဟုတ္။
ပင္မ ေရတံခြန္ၾကီးေဘးမွာ သီးျခားစီးဆင္းလာေနေသာ ေရတံခြန္ငယ္မ်ားလည္း ရွိေနသည္။ ေမာင္းမငယ္မ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေသာ ေရတံခြန္ငယ္မ်ားသည္ အိေျႏၵရွိေသာ မိဖုရားၾကီးအသြင္ ပင္မေရတံခြန္ၾကီးကို ျခံရံအလွဆင္ေနၾကသလို ေရတံခြန္ ေနာက္ခံ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ျဖစ္ေသာ စိမ္းညို႔ေသာ ေတာေတာင္ရွုခင္းမ်ားသည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လွပေနၾကသည္။
ေရကန္မွတစ္ဆင့္ စီးဆင္းလာေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္ ပင္စည္ၾကီးတစ္ခုသည္ တံတားတစ္ခုသဖြယ္ တည္ရွိေနသည္။ ထိုသစ္လံုးေပၚတြင္ ထက္ေ၀ယံ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ရင္း ပက္လက္လွန္အိပ္ကာ ေရကန္ထဲမွ သတိုးကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေနသည္။ ဖိနပ္ခၽြတ္ထားေသာ ေျခဖ်ားတစ္ဖက္ကိုမူ ေအးစိမ့္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ထိသည္ဆိုရံု ခ်ထားသည္။
ေရစိုသြားေသာ အက်ီၤကို သစ္ကိုင္းတစ္ခုတြင္ လွမ္းခ်ိတ္ျပီး အေျခာက္ခံထားျခင္းေၾကာင့္ ထက္ေ၀ယံ၏ ကိုယ္ခႏၶာအထက္ပိုင္းမွာ ဗလာက်င္းေနသည္။
အခ်ိဳးက်လြန္းသည့္ကိုယ္ခႏၶာ...
မဲ့သည္လား ျပံဳးသည္လား မသဲကြဲေသာ ႏွုတ္ခမ္းပါးမ်ား..
ေရတံခြန္ေအာက္သို႔ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားေနေသာ သတိုးကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ခ်စ္ရိပ္ႏွင့္ လြမ္းရိပ္သမ္းေသာ မ်က္လံုးမ်ား..
ယခုအခ်ိန္တြင္ ထက္ေ၀ယံသည္ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ထီးထီးၾကီးရွိေနေသာ ေရတံခြန္ၾကီးလို လြမ္းစရာေကာင္းေနသည္ဟု ရဲေသြးငယ္ ထင္သည္။ အျမဲတမ္း ရယ္ရယ္ေမာေမာေနတတ္သလို တစ္ခါတစ္ရံ ေဒါသတၾကီး ဟိန္းေဟာက္ေနတတ္ေသာ ထက္ေ၀ယံကို အခုလိုမ်ိဳး ၀မ္းနည္းတတ္လိမ့္မည္ဟု သူ မထင္ထားခဲ့။
"အား.... ခံရခက္လိုက္တာကြာ..."
ထက္ေ၀ယံ နီရဲေနေသာ မ်က္စိေထာင့္မွ စိမ့္ထြက္ခ်င္ေနသည့္ မ်က္ရည္စကို လက္ဖမိုးျဖင့္ ဖိသုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္မွ သူ ၏ အမူအရာတစ္ခုခ်င္းစီကို ရဲေသြးငယ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႔ကာ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ သူ႔ေဘးမွာ ရဲေသြးငယ္ရွိေနသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ဟန္တူသည္။
"မင္းသိလား ရဲေသြး.. ငါ ရည္းစားေတြအမ်ားၾကီး ထားဖူးတယ္.."
ရဲေသြးငယ္ ေခါင္းညိတ္ရံု အေျဖေပးသည္။ ထက္ေ၀ယံ ေရကန္ရွိရာမွ မ်က္ႏွာလႊဲကာ အဆက္မျပတ္စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။
"ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလး သတိုးေၾကာင့္ပဲ ခဏခဏ မ်က္ရည္က်ဖူးတယ္...."
ရဲေသြးငယ္ ဘာစကားမွ မေျပာမိ။ ေျပာစရာလိုသည္ဟုလည္းမထင္။ ထက္ေ၀ယံ သူ႔ကို ရင္ဖြင့္လာလိမ့္မည္ဟု မထင္ထား၍ အနည္းငယ္ အံ့ၾသမိတာသာရွိသည္။
သတိုးကို သူ႔အစ္ကိုတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရဲေသြးငယ္ သိထားခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ႏွုတ္မဆက္ရဲ၊ မ်က္ႏွာမျပရဲေပမယ့္ သတိုးရွိရာ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ သူ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရားေက်ာင္းတြင္ တနဂၤေႏြဘုရား၀တ္ျပဳခ်ိန္မ်ားတြင္ စႏၵရားတီးကာ ပါ၀င္ေသာ သတိုးကို ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ ေနာက္ဆံုးတန္းေထာင့္စြန္းတြင္ထိုင္ရင္း ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။
မထင္မွတ္ထားေပမယ့္ သတိုး သူ႔ကို ညီတစ္ေယာက္အျဖစ္ စိတ္မခုဘဲ လက္ခံခဲ့သည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခ်ိန္တြင္ သူ စိတ္လွုပ္ရွားရလြန္းသျဖင့္ အမွားမွားအယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေပ်ာက္သည္မွစကာ သတိုးကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းႏွုတ္ဆက္ရမည္ကိုပင္ မသိခဲ့။
ဒါေပမယ့္ ထက္ေ၀ယံဆိုသည့္ ဒီလူၾကီးသည္ သူ႔ကို ၾကားမွ ၀င္ျပီး ကူညီေပးခဲ့သည္။ ဒါကို ရဲေသြးငယ္ ႏွုတ္မွ ၀န္မခံေပမယ့္ အျမဲအမွတ္ရေနသည္ပဲျဖစ္သည္။
"ဒီရင္ဘတ္ၾကီးက အရမ္းနာတာပဲကြာ..."
ထက္ေ၀ယံ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ အား ဆိုျပီး အသံကုန္ျခစ္ကာ ထေအာ္သည္။
အေတြးလြန္ေနေသာ ရဲေသြးငယ္မွာ စမ္းေခ်ာင္းထဲ ျပဳတ္က်ေတာ့မတတ္ လန္႔သြားရသည္။ ေတာအုပ္ထဲမွ ငွက္ငယ္မ်ားလည္း ၀ုန္းခနဲ ထပ်ံကာ သတိုးႏွင့္ေနရွင္းခပါ အလန္႔တၾကား လွည့္ၾကည့္သည္။
"မင္းက ဘာၾကည့္တာလဲ.. အသည္းကြဲေနလို႔ ထေအာ္တာ.."
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေနရွင္းခ ရွိရာလွည့္ၾကည့္ျပီး ရယ္က်ဲက်ဲေျပာလိုက္ေသာ ထက္ေ၀ယံကိုၾကည့္ျပီး ရဲေသြးငယ္ နားမလည္သလို အံ့ၾသရသည္။ အခုနေလးတင္မွ မ်က္ရည္စကို ဖိသုတ္ခဲ့သည္မွာ သူ မဟုတ္ေတာ့သလို။
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ..
မူလခံစားခ်က္မွန္သမ်ွကို အနက္ရွိဳင္းဆံုးေနရာသို႔ ထည့္ဖြက္ျပီးမွ စေနာက္ေနေသာ ဒီလူၾကီးကို သနားလာမိသည္။ ထက္ေ၀ယံသည္ အရာရာကို ေပါ႔ပ်က္ပ်က္သာ သေဘာထားသည္ဟု ရဲေသြးငယ္ ထင္ထားခဲ့သည္မွာ မွားသလား မသိ။
ေနရွင္းခ ထက္ေ၀ယံနားေလ်ွာက္လာသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရဲေသြးငယ္ သစ္တံုးေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ သတိုးရွိေနရာ ေရကန္လယ္သို႔ ေရွာင္ထြက္လာခဲ့သည္။
"ေနဦး ေ၀ယံရာ.. ငါ႔ကို သတိုးအေျဖေပးျပီးမွ အသည္းကြဲပါလား.. ျဖဴသလား မည္းသလားေတာင္ ငါ မသိရေသးဘူး..."
"မင္း ငတံုးလား ရွင္းခ.. သတိုး အေျဖကို မင္း မသိလို႔လား..."
ေနရွင္းခ ထက္ေ၀ယံေဘးတြင္ သစ္တံုးကို ေက်ာေပးကာ မွီရပ္လိုက္သည္။
ဖိနပ္မပါသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေအးစိမ့္ေသာ စမ္းေရထဲ ေျခခ်ထားေပမယ့္ ေအးစက္မွုကို သူ မသိ။ ေရညွိပင္ငယ္မ်ား ကပ္ေနေသာ ေက်ာက္တံုးမည္းမ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္ျခံဳလႊာကို ေခါင္းမွျခံဳလႊမ္းထားေသာ လံုမပ်ိဳငယ္မ်ားႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေနသည္။
"မသိလို႔ေပါ႔.. ေ၀ယံရာ... ငါ တကယ္မသိလို႔ေပါ႔.."
"မင္းဖြင့္ေျပာကတည္းက ဒီေကာင္ေလး ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ရူးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ေနမွာ..."
ထက္ေ၀ယံ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ စီးကရက္ဗူးကို ဆြဲထုတ္ျပီးမွ ရႊဲရႊဲစိုေနေသာ စီးကရက္ဗူးခြံေၾကာင့္ က်စ္ခနဲ စုတ္သတ္လိုက္သည္။ ေရစိုေနေသာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ကာ သူ႔ေဘးသစ္တုံးေပၚမွာ ခ်တင္လိုက္သည္။ ေန႔လည္ခင္း အက်ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္သည္ ေတာက္ပေသာ္လည္း ေႏြးေထြးမွုမရွိ။ မေႏြးေသာေနေရာင္သည္လည္း ဒီစီးကရက္စိုေလးကို ေျခာက္ေသြ႔သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မည့္ပံုမရ။
ထက္ေ၀ယံ၏ ႏွလံုးသားသည္လည္း ဒီစီးကရက္လိပ္ေလးလို မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မြန္းၾကပ္စြတ္စိုေနမည္ထင္သည္။
အသံတိတ္ေနေသာ ေနရွင္းခေၾကာင့္ ထက္ေ၀ယံ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသည္။
"ဘာလဲ.. မင္းက ငါ ေျပာတာကို မယံုလို႔လား..."
"ယံုပါတယ္ကြာ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းက သတိုးကို ငါ႔ထက္ ပိုျပီး နားလည္ႏိုင္တယ္.. အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မင္းကို ငါမနာလိုျဖစ္ရတာ အဲဒါေၾကာင့္လည္းပါတယ္.."
"မင္းက... ငါ႔ကို မနာလိုျဖစ္တယ္.. ဟုတ္လား.."
ထက္ေ၀ယံ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ မိမိမ်က္ႏွာကို လက္ညိဳးထိုးရင္း ေမးမိသည္။ ေနရွင္းခ ရူးမ်ားသြားျပီလားမသိ။ သူ႔အေမးကို ေနရွင္းခ အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ေတာ့ ထက္ေ၀ယံ ဟက္ခနဲ ရယ္ျဖစ္သည္။
" ရွင္းခရာ.. စကၤာပူမွာ မင္း ငါတို႔အခန္းကို ေရာက္လာျပီးေတာ့..."
ထက္ေ၀ယံ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပီးမွ ေခါင္းကို နာနာခါရင္း စကားဆက္သည္။
"ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ မင္းကို သတိုး ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္း သိေအာင္ ငါ ေျပာမွျဖစ္မယ္.. မင္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အခန္းထဲမွာ ေတြ႔ျပီးေတာ့ သတိုး မင္းေနာက္ကေန ေျပးလိုက္လာတာ မင္း မွတ္မိလား....."
ေနရွင္းခ လက္သီးမ်ား အလိုလို ဆုပ္မိသြားသည္။ နာက်င္မွုတစ္ခုက ဟိုးေအာက္ေျခမွ ရုန္းကန္ထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္။ သူ အေၾကာက္ရဆံုး အတိတ္တစ္ခု၊ ျပန္ျပီး သတိမရခ်င္ေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိခ်င္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ရေသာ အခ်ိန္တစ္ခု။
"အခန္းေရွ႕မွာ ဖန္ကြဲစေတြရွိေနတာေတာင္ သူ သတိမထားမိဘူး.. ေျခဖ၀ါးႏွစ္ဖက္စလံုး စုတ္ျပတ္သတ္ေနေအာင္ ဒီအတိုင္း ဖိနင္းေလ်ွာက္သြားတာ.. ေနာက္ျပီး အခန္းထဲ ျပန္မလာလို႔ ငါ လိုက္ရွာေတာ့ ဓါတ္ေလွကားေရွ႕မွာ သတိေမ့ေနတာ.. မင္းေျပာစမ္း.. လူတစ္ေယာက္ကို အဲဒီ့ေလာက္အထိ ခ်စ္စရာ လိုလို႔လား...."
ထက္ေ၀ယံ၏ စကားသံမ်ားသည္ ေရက်သံမ်ားၾကားမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုန္ခါေနသလို ေနရွင္းခ ေရွ႕ဆက္ နားေထာင္ဖို႔ ခြန္အားမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဒူးေတြ ယိုင္ခ်င္ေနသည္။
ေနရွင္းခႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာ ေနရာမွာ သတိုးရွိေနသည္။ ရဲေသြးငယ္ကို ေရကန္ထဲမွ ေရမ်ားျဖင့္ လွမ္းပက္ကာ ရယ္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလးကို ေနရွင္းခ ခ်က္ခ်င္း ေျပးဖက္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မသြားေအာင္ ရင္ခြင္ထဲထည့္ သိမ္းထားခ်င္သည္။ ဒါဆို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္ေတာ့မလို နာက်င္ေနေသာ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရလိမ့္မည္ထင္သည္။
"ငါ သတိုးကို စတြဲတုန္းက မခ်စ္ခဲ့ဘူး ရွင္းခ....အနည္းဆံုးေတာ့ မခ်စ္ခဲ့ဘူးလို႔ ငါ႔ကိုယ္ငါ ထင္ခဲ့တယ္.. ေအးေလ.. အခုအခ်ိန္မွာ ဒါေတြက အေရးမၾကီးေတာ့ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ သူ ငါ႔အနားမွာ ရွိေနခဲ့ခ်ိန္တိုင္းဟာ ငါ႔ဘ၀မွာ စိတ္အခ်မ္းသာရဆံုး အခ်ိန္ေတြပဲ.. သတိုးကို ခ်စ္ခဲ့တဲ့အတြက္ေရာ ခ်စ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ ငါ ေနာင္တမရဘူး.. ငါ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ရ နာက်င္ရ ငါ သူ႔နားမွာ ရွိေနခ်င္ေသးတယ္... မင္း ငါ႔ကို ဒီတစ္ခုေတာ့ ခြင့္ျပဳမွျဖစ္မယ္.."
ထက္ေ၀ယံ စီးကရက္လိပ္ငယ္ကို မီးညွိယူဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားေနမိသည္။ သူ႔လက္ဖ်ားေတြ တုန္ရင္ေနေသာေၾကာင့္လား မေျခာက္ေသြ႔ေသးေသာ စီးကရက္ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ။ စီးကရက္ငယ္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ မီးမစြဲႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး မီးေရာင္သဲ့သဲ့ျမင္ရေသာ္လည္း စိုထိုင္းေနေသာ စီးကရက္အရသာသည္ ႏွစ္ျမိဳ႕ဖြယ္မရွိ။
ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ထက္ေ၀ယံ အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေနသည္။
"မင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရမ္းအထင္ေသးေနျပီ ေ၀ယံ.. ငါ ခြင့္မျပဳလည္း သတိုးက မင္းကို သူ႔နားမွာ ရွိေနေစခ်င္တာ ေသခ်ာတယ္.. မင္းဟာ သူ႔အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုး လူတစ္ေယာက္ေလ.. မင္းကို သူ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားတာ.... သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုတာထက္ ရိုးရိုးခင္မင္ရံုဆိုတာထက္ အမ်ားၾကီးပိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ရွိေနတာ.."
"ငါသိတယ္ ရွင္းခ.. ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ငါ ပိုျပီး ခံရခက္တာ.. အေစာၾကီးကတည္းက သတိုးကို ငါ အေရာင္ဆိုးခဲ့ဖို႔ မေကာင္းဘူး.."
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ထက္ေ၀ယံ နာက်င္စြာ ၀န္ခံမိသည္။ ၾကယ္ေရာင္လက္ေသာ ညက စကၤာပူရွိ ဟိုတယ္၀ရန္တာမွာ သတိုးေျပာခဲ့ေသာ စကားလံုးတိုင္းက သူ႔ ႏွလံုးသားထက္မွာ သံမွုိရုိက္ထားသလို စြဲထင္က်န္ေနေသးသည္။
၀ရန္တာလက္ကိုင္ေပၚကို တံေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္မီွရပ္ေနေသာ သတိုးပံုရိပ္ကို သူ ဒီတစ္သက္ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္မထင္။ ထိုအခ်ိန္က ေလေအးမွာ လြင့္ေနေသာ သတိုး၏ ဆံပင္မ်ားကို သူ အရူးအမူး ကိုင္တြယ္ခ်င္ခဲ့သည္။ လ်ွပ္စစ္မီးေရာင္ ျဖာက်ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို မူးေမ့သြားသည္အထိ သူ နမ္းခ်င္ခဲ့သည္။
ထိုညသည္ ထက္ေ၀ယံ သတိုးကို အရမ္းခ်စ္မိေနသည္ကို နားလည္ခဲ့ရသည့္ ညတစ္ည..
ထို႔အတူ...
သူ ဘယ္ေတာ့မွ သတိုးအခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္မည္မဟုတ္သည္ကိုပါ သေဘာေပါက္ခဲ့ရသည့္ ည တစ္ည..
"အဲဒီညက သတိုး ငါ႔ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ့တယ္... ငါနဲ႔ အတူတူရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ စကားနည္းခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီညကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း သတိုး စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့တယ္.. သူ ဘာေတြေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာကို မင္း မသိခ်င္ဘူးလား ရွင္းခ..."
ထက္ေ၀ယံ နာက်င္စြာ ျပံဳးမိသည္။
သူ႔ေဘးမွ ေနရွင္းခကို လွမ္းၾကည့္ခ်ိန္မွာ နာက်င္မွုႏွင့္ ျမတ္ႏိုးမွုကို ဒြန္တြဲခံစားရသည္ဆိုလ်ွင္ မမွား။ သူ ခ်စ္လြန္းေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ေတာ့မည့္ သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ နာက်င္ရသည္။ ထို႔အတူ သူ ခ်စ္လြန္းေသာ ေကာင္ေလးက တန္ဖိုးထားတြယ္တာရလြန္းသည့္ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ သူ အားမက်ဘဲ မေနႏိုင္။
ထက္ေ၀ယံ စီးကရက္ကို ထိုးေျခ မီးျငိမ္းလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ မီးေသေနသည္မွာ ၾကာျပီထင္သည္။ ျပာမွုန္စေလးပင္မေတြ႔ရေသာ စီးကရက္ငယ္သည္ သူ႔ စိတ္ဓါတ္မ်ားလို ညိွုးႏြမ္းေနသည္။
ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္ႏိုင္မည္ဆိုလ်ွင္ ထိုညက သတိုးေျပာခဲ့ေသာ စကားအားလံုးကို ေမ့သြားႏိုင္ေစဖို႔ ထက္ေ၀ယံ ဆုေတာင္းမိမည္ပဲျဖစ္သည္။
"သူ လူမွန္းသိကတည္းက သူ႔ မ်က္စိေရွ႕မွာ အရမ္းကို ျပီးျပည့္စံုျပီး အျပစ္ကင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့.. ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မျပည့္စံုဘူးဆိုေပမယ့္ အဲဒီသူကေတာ့ သူ႔ အတြက္ အျမဲတမ္း အထင္ၾကီးစရာ ေလးစားစရာျဖစ္တဲ့ ျပီးျပည့္စံုမွုတစ္ခုရဲ႕ သေကၤတပဲတဲ့ေလ... သူ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ေရာက္ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ဂရုမစိုက္ေပမယ့္ အဲဒီသူကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေအာက္မၾကိဳ႕ေစရသလို ဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေရာက္ေစရဘူးတဲ့.. ငါ အဲဒီ့စကားေတြကို ဘယ္လိုရင္ဘတ္နဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ရလဲ ဆိုတာ မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း ရွင္းခ...."
လွိုက္တက္လာေသာ ၀မ္းနည္းမွုကို အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ျပန္လည္ျမိဳခ်ရင္း ေနရွင္းခ ေခါင္းခါသည္။ ေခါင္းကို နာနာက်င္က်င္ ခါျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔တစ္သက္မွာ ဒီလုိမ်ိဳး နာက်င္ရလိမ့္ဦးမည္ဟု မထင္ထားခဲ့။ သတိုးကို ဆံုးရွံဳးခဲ့ျပီဟု သိရစဥ္ကထက္ ပိုျပီးနာက်င္ေနရသည္မွာ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းသည္။
"မဟုတ္ဘူး.. ေ၀ယံ.. မဟုတ္ဘူး.. သတိုးမွားေနျပီ.."
၀မ္းနည္းမွုမွာ ေဒါသစြက္ေနေသာ ေနရွင္းခ၏ ခါးခါးသီးသီးအသံသည္ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့လာေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ေအာက္မွာ ေပၚထြက္လာသည္။
"သတိုး ငါ႔ကို ဒီလို ျမင္ေနတာကိုက မွားေနတာ.. ငါဟာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ..အျပစ္အနာဆာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကြ.. မင္းသိလား.. စကၤာပူမွာတုန္းက ငါ မင္းကိုေဒါသထြက္ရတာထက္ ငါ႔ကိုငါ ပိုျပီး စိတ္ပ်က္ခဲ့တာ.. သတိုးကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တာထက္ ငါ႔ကိုငါ ပိုျပီး ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တာ.. သတိုးအတြက္ ျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ကို ငါ ဖန္တီးေပးဖို႔ ၾကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ သတိုး လိုအပ္ေနခဲ့တာဟာ ငါပဲဆိုတာကို ငါ မသိဘူး ေ၀ယံ.. သတိုးကို ငါ တစ္ေယာက္တည္း ထား ထားခဲ့တာ.."
ေနရွင္းခ သစ္တံုးကို ေက်ာမွီရင္း ေကာင္းကင္ျပာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့လာေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ထက္မွာ တိမ္ကင္းစင္ေနသည္။ အျဖဴေရာင္ အရိုင္းငွက္ငယ္တစ္ေကာင္မွာ သစ္ကိုင္းထက္မွာ နားေနရာမွ ေကာင္းကင္ျပင္ရွိရာ ထိုးတက္ပ်ံသန္းသြားသည္။ ေတာင္ပံမ်ားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ခတ္ကာ အားယူပ်ံသန္းျပီးမွ ၎ ေတာင္ပံမ်ားကို ျဖန္႔ကားျပီး ေလစီးေၾကာင္းအတိုင္း လြင့္ေျမာပ်ံသန္းသြားေနသည္။
"ငါ ဟာ သတိုးဆိုတဲ့ေကာင္ေလးအတြက္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပီးျပည့္စံုတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး.. ဒါကို သတိုး သိဖို႔ေကာင္းတယ္.."
ဒီစကားကိုေတာ့ ေနရွင္းခ ထက္ေ၀ယံကိုရည္ရြယ္ေျပာဆိုျခင္းမဟုတ္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။
သတိုးအတြက္ဆိုလ်ွင္ ေနရွင္းခသည္ စည္းမ်ဥ္းမွန္သမ်ွကို ခ်ိဳးေဖာက္မိမွာပဲျဖစ္သည္။
ရန္ျဖစ္ျခင္းကို လံုးလံုးမႏွစ္သက္ လက္မခံေသာ သူ သည္ ေက်ာင္းတုန္းက သတိုးေၾကာင့္ မိမိထက္ငယ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို သြားေရာက္ဆူပူကာ ရန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္သူရလ်ွင္ အနမ္းတစ္ခုအတြက္ေတာင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ေရွ႕တိုးမည္ဟု စဥ္းစားရည္ရြယ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ သတိုးကို ခ်စ္မိသည္ႏွင့္ သူ႔ခံယူခ်က္အားလံုးလိုလိုကို ေမ့သြားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ေနရွင္းခ တစ္သက္လံုး မိခင္စိတ္တိုင္းက် ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႔ မိခင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို သတိုးကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္သည္ကို က်ိန္တြယ္ေျပာရဲသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကံေကာင္းပါတယ္ကြာ.. ငါပဲ သနားဖို႔ေကာင္းတာ.."
ထက္ေ၀ယံေနာက္ေတာ့ ေနရွင္းခ အျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ တုန္႔ျပန္ျဖစ္သည္။
"ေ၀ယံ.. မင္းကို ငါ ဒီတစ္ခါပဲ ဒီစကားေျပာမယ္.. ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး.. အဲဒီေတာ့ မင္း ေသခ်ာနားေထာင္.."
စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ရုပ္တည္ႏွင့္ေျပာလာေသာ ေနရွင္းခေၾကာင့္ ထက္ေ၀ယံ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ကာ ေလခၽြန္လိုက္သည္။
"ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ.... ျမန္ျမန္ေျပာစမ္းကြာ.."
ေနရွင္းခ ကၽြတ္တစ္ခ်က္စုတ္သည္။ ဒီ ထက္ေ၀ယံႏွင့္ စကားအေကာင္းေျပာလို႔ရသည္မွာ ငါးမိနစ္ထက္ ပိုပုံမရ။
"သတိုးနားမွာ မင္းကို ငါလည္း အျမဲရွိေနေစခ်င္တယ္...ငါတို႔သံုးေယာက္စလံုး တစ္သက္လံုး အျမဲတမ္း ခင္ခင္မင္မင္ ရွိေနေစခ်င္တယ္.."
ေနရွင္းခ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ထက္ေ၀ယံ မ်က္ႏွာမွ အျပံဳးေပ်ာက္ကြယ္ကာ အံၾသရိပ္သက္သက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္မွ ေနရွင္းခ ပခံုးကို ထက္ေ၀ယံ သိုင္းဖက္ကာ ကိုင္လွုပ္လိုက္သည္။
"ဒီလိုစကားမ်ိဳးက ခဏခဏ ေျပာရမွာကြ.. တစ္ခါပဲမရဘူး..."
"မင္းကို ငါ ရည္းစား စကားေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး.. ဖယ္စမ္းပါကြာ.. မင္း လက္ၾကီးကို..."
ေနရွင္းခ ပခံုးေပၚမွ ထက္ေ၀ယံ လက္ၾကီးကို တြန္းဖယ္သည္။ ထက္ေ၀ယံ မဖယ္ေပး။ ေနရွင္းခ ပခံုးကို သူ႔နားဆြဲယူကာ အသံတိုးတိုးျဖင့္ ဆက္ေျပာလာသည္။
"ေနဦးကြ... ငါ ေျပာဖို႔က်န္ေသးတယ္.. သတိုးက ငါနဲ႔တုန္းက အရမ္းလိမၼာတာ.. မင္းနဲ႔က်မွ သူ တစ္ခ်ိန္လံုး ဂ်ီက်ေနတာ.."
"ဘာကို ေျပာတာလဲ.. ငါနဲ႔က်မွ ဘာကို ဂ်ီက်လို႔လဲ.."
ထက္၀ယံ ေခါင္းေမာ့ရယ္သည္။ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္။
"မင္း..."
ေနရွင္းခ ထက္ေ၀ယံ ေျပာခ်င္တာကို နားလည္ခ်ိန္မွာ ေဒါသကပါ အလိပ္လိုက္ထြက္သည္။
"ခြင့္လႊတ္ပါ ညီေလးရာ.. မင္းရဲ႕ခံရခက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔.."
တဟားဟားရယ္ေနေသာ ထက္ေ၀ယံ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေနရွင္းခပါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ လိုက္ရယ္မိသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီအရူးကို သူ ခြင့္လႊတ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမည္။ ေနာက္ျပီး သူ ေျပာမိသည့္ စကားအတြက္ ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရခ်င္သည္။
အျမဲတမ္း ခင္ခင္မင္မင္ ေနၾကဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ႏိုင္မွာမဟုတ္။
ထက္ေ၀ယံသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ တကယ့္ ျဂိဳလ္ေကာင္ျဖစ္သည္။
..............................................
...............................................
author's note
အားလံုးပဲ comment ေတြ မျပန္ျဖစ္တာကို ထပ္ျပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အင္တာနက္က အျမဲတမ္း unlimited နဲ႔ သံုးေနရာကေန ဒီႏွစ္လလံုး တစ္လကို 10 GB နဲ႔ ေလာက္ေအာင္ သံုးရမယ္ဆိုေတာ့ မမြန္ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္.... စာေရးရင္ အင္တာနက္ရွိမွ ေရးတတ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ပိုဆိုးတယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိခ်င္တာရွိရင္ ဗီြဒီယုိေတြဖြင့္ စာေတြဖတ္ျပီး လိုက္ရွာတတ္တာဆိုေတာ့ အင္တာနက္ကို စာေရးဖို႔ရွိမွဖြင့္ျပီး ေခၽြတာေရး ဆင္းေနရတယ္..
ျပီးေတာ့ လံုးလံုး မအားေတာ့တာလည္း ပါ ပါတယ္.. စာေရးရင္ ေရးလိုက္ ရပ္လိုက္ လုပ္ရတာေလာက္ စိတ္ရွုပ္တာမရွိဘူး.. အခုေတာ့ ေရးခ်င္တိုင္းလည္း ေရးလို႔မရဘဲ ရပ္ ရပ္ထားရတယ္..😭
comment ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို မျပန္ႏိုင္လို႔ ေဗြမယူၾကပါနဲ႔ေနာ္.. တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီကို ေသခ်ာဖတ္ပါတယ္... ဒါေလးေတြနဲ႔ပဲ အားရွိေနတာ😝
ေနာက္ဆံုး တစ္ခုက တမင္ၾကြားတာ..
ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုး wattpad က author ငါးေယာက္စလံုးက ကိုေလးကို ခ်စ္တယ္တဲ့..
အဲဒါေၾကာင့္ အရမ္း ဂုဏ္ယူေနတာ..😎😎😎