ဒဂံုတကၠသိုလ္ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္ထားေသာ ျပိဳင္ကားအနီေရာင္သည္ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေတာက္ပေနသည္။
ေနကာမ်က္မွန္နက္ႏွင့္ ကားကိုမွီကာ စီးကရက္ေသာက္ေနေသာ ထက္ေ၀ယံကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
အနားကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသြားရဲ။
တစ္ခါၾကည့္ရံုႏွင့္ ရွိန္သြားေစတတ္သည့္ ထက္ေ၀ယံမ်က္ႏွာသည္ မ်က္ခံုးေပၚမွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အမာရြတ္ေၾကာင့္ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။
"ကိုေလး..."
သတိုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခၚမိသည္။ တကယ္ဆို သူေျပာထားျပီးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကိုမလာဖို႔ႏွင့္ လာလ်ွင္လည္း ဒီ မ်က္စိစူးေစလြန္းလွေသာ ျပိဳင္ကားကို မယူခဲ့ဖို႔ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထက္ေ၀ယံ စကားနားမေထာင္။
"ၾကာလိုက္တာကြာ.. မင္း တစ္လံုးမွလည္း နားေထာင္တာမဟုတ္ဘဲ စာသင္ခန္းထဲ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ..."
"အိပ္ငိုက္ေနတာ..."
သတိုး အမွန္အတိုင္းေျဖကာ ကားေပၚတက္လိုက္သည္။
ေဇာ္မိုးႏွင့္ မိုးေဇာ္ကေတာ့ ကားအနီေရာင္ကို လွမ္းျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အေ၀းၾကီးကတည္းက ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္ေျပးျပီးသားျဖစ္သည္။ တစ္လလ်ွင္ သံုးေလးခါေလာက္ သတိုးေက်ာင္းအျပန္ကို ထက္ေ၀ယံ လာေခၚတတ္သည္။
ထက္ေ၀ယံ လာမည္ဆိုသည္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီးခဲကိုင္မိသလို တစ္ေန႔ကုန္ ဖင္တၾကြၾကြႏွင့္ ေၾကာက္ေနကာ ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ တန္းေျပးတတ္ၾကသည္။ ထက္ေ၀ယံ အျဖစ္မွန္မသိေၾကာင္း သတိုး ရွင္းျပေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထက္ေ၀ယံနား ေယာင္မွား၍ပင္ ကပ္ခ်င္ပံုမရ။
အမိုးဖြင့္ထားေသာ ျပိဳင္ကားငယ္သည္ ၾကီးမားေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားၾကားမွ ေက်ာ္တက္ကာ လ်ွင္ျမန္စြာ ေမာင္းႏွင္ေနသည္။
"ကိုေလး ေက်ာင္းျပန္မတက္ေသးဘူးလား.."
"ငါနဲ႔စာနဲ႔က ဘ၀ေရစက္မပါဘူးကြ..."
"အာ.. ၾကံၾကံဖန္ဖန္.."
သတိုး စိတ္ညစ္စြာ ေျပာမိသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္မွ မေျဖဘဲ ေက်ာင္းထြက္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ ထက္ေ၀ယံကို ႏွေျမာမိသည္။ ေျပာလို႔သာေျပာရသည္။ သူလည္း စာဆိုလ်ွင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ပါ၀င္စားလို႔မရ။
အခု တကၠသိုလ္တက္ျဖစ္သည္မွာလည္း ေဒၚေမခ်ိဳေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ပညာေရး အစြဲၾကီးလွေသာ ေဒၚေမခ်ိဳကလည္း သတိုးကို လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ဘြဲ႔တစ္ခုရေအာင္ ယူရမည္ဟု ရာဇသံေပးထားသည္။ သူ႔အိမ္မွာေနျပီး ေက်ာင္းျပီးေအာင္မထားႏိုင္ဟု ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေျပာမခံႏိုင္ဟု ဆိုလာသည္။ ေဇာ္မိုးႏွင့္မိုးေဇာ္ပါ အေဖာ္ပါသည္မို႔ အမွတ္မွီသည့္ သမိုင္းေမဂ်ာကို သတိုး ယူျဖစ္ခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေျပးခ်ိန္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ထက္ မ်ားသည္ကေတာ့အမွန္။
"မင္း အလကားေက်ာင္းမွာ လာျပီးအခ်ိန္ကုန္ခံေနတယ္သတိုး.. သီခ်င္းျပိဳင္ပြဲအတြက္ စာရင္းသြင္းဖို႔က နီးေနျပီ.. မင္း သီခ်င္းက ေရွ႕ေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ မကြဲေသးဘူး..."
ထက္ေ၀ယံ ေဒါသတၾကီးေျပာလာသည္။ ေက်ာင္းတက္တာကို အခ်ိန္ကုန္ခံသည္ဆိုသည့္ စကားကို ေဒၚေမခ်ိဳၾကားလ်ွင္ ထက္ေ၀ယံေခါင္းကို ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ရိုက္မည္ထင္သည္။
"သီခ်င္းက ကိုေလးကို အပ္ထားျပီးသားပဲဗ်ာ.."
"မင္း အပ္ထားတိုင္း ငါျပင္လို႔ ျဖစ္မလား.. ေရးတာလည္း မင္းပဲေရးထားတာ.. ဆိုမွာလည္း မင္းပဲဟာ.."
သူ႔ သီခ်င္းမ်ားကို နားေထာင္ခ်င္သည္ဟု ထက္ေ၀ယံေျပာတုန္းက သတိုး ထင္ထားခဲ့သည္မွာ ရိုးရိုးစိတ္၀င္စားျခင္းတစ္ခုဟူ၍ ျဖစ္သည္။ အဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ သူဆိုဖို႔အတြက္ၾကည့္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ထက္ေ၀ယံက သတိုးကိုသာဆိုရန္ တိုက္တြန္းလာသည္။
ရုပ္ျမင္သံၾကားတစ္ခုမွ ျပဳလုပ္မွု အဆိုျပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ စာရင္းသြင္းဖို႔ အတင္းတိုက္တြန္းရံုမက အစအဆံုး လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ေပးေနသည္။
"မင္းသီခ်င္းကို Timing ေရာTone ပါ ငါ နည္းနည္းျပင္ထားတယ္...."
"အဲဒီတစ္ပုဒ္က နည္းနည္း ထူးဆန္းသလိုျဖစ္ေနတယ္ ကိုေလး.. နားေထာင္ေလ့မရွိတဲ့သူဆို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံႏိုင္မယ့္ သံစဥ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး... ျပိဳင္ပြဲအတြက္ အဲဒီ့တစ္ပုဒ္ကိုေရြးတာ ေသခ်ာလား.."
"ေအး.. အဲဒီ့တစ္ပုဒ္ပဲ..."
"တျခားေရးထားတာေတြလည္း ရွိတာပဲဗ်ာ..."
"သတိုး.. အဲဒီ့အပုဒ္ပါပဲဆိုကြာ..."
ေခါင္းမာလြန္းလွသည့္ ထက္ေ၀ယံကို သတိုး အရွံဳးေပးလိုက္ရသည္။
သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ထက္ေ၀ယံ မေျပာင္း။
သူလည္း ေရးထားသမ်ွ သီခ်င္းအားလံုးတြင္ ထိုအပုဒ္ကို အၾကိဳက္ဆံုးျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းသံစဥ္က နားေထာင္ေနက် pop မ်ားလိုမဟုတ္။ တစ္ခါမွ နားမေထာင္သူမ်ားဆိုလ်ွင္ နားထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သတိုး ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးထဲမွ ဒီတစ္ပုဒ္ကို ျပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ ထက္ေ၀ယံ နားေထာင္ျပီးကတည္းက ေရြးထားခဲ့သည္။
ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းေအာက္မွာ ကားကို ထိုးရပ္လိုက္ျပီး ထက္ေ၀ယံ တံခါးမဖြင့္ဘဲ ခုန္ထြက္လိုက္သည္။ သတိုး ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေနာက္ခန္းမွ လွမ္းယူကာ တံခါးဖြင့္ဆင္းလိုက္သည္။
"ေ၀ယံ..."
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သူတို႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနေသာ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း...
ထက္ေ၀ယံ မ်က္ႏွာမွာ ျပင္မရေအာင္ ပ်က္သြားသည္။
"Pa..."
ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း စကားစရခက္သလို ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ အခက္ေတြ႔ေနသည္။
ေဆးရံုမွာကတည္းက ထက္ေ၀ယံ သူ႔ကိုအေတြ႔မခံေတာ့ဘဲ ေရွာင္ေနသည္။ အျမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လို ေပါင္းသင္းခဲ့ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ထက္ေ၀ယံ ေဆးရံုမွဆင္းလာကတည္းက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပ်က္ျပားသြားသည္။
မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚစူစီကိုသာ ထက္ေ၀ယံ လက္ခံေတာ့သည္။ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္းကိုေတာ့ မလာခဲ့ႏွင့္ဟု ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလာခဲ့သည္အထိ။
"Pa ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတာလား.."
"ေအး.. မေတြ႔ျဖစ္တာလည္း ၾကာျပီဆိုေတာ့.."
"ကၽြန္ေတာ္ လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္. .. ေနာက္တစ္ေခါက္မွပဲ.."
ထက္ေ၀ယံ ေခါင္းငုံ႔ေျဖကာ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ဓါတ္ေလွကားထဲ လွမ္း၀င္သြားသည္။ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း သတိုးကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ေက်ာင္းကျပန္လာတာလား သတိုး.."
"ဟုတ္..."
"ေ၀ယံကေတာ့ အန္ကယ့္ကို ေရွာင္ေနတုန္းထင္တယ္.."
မပီျပင္ေသာ ရယ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္းေျပာလာသည္။
"မင္းပဲ ေပးလိုက္ပါကြာ.. အန္ကယ္ သူ႔အတြက္၀ယ္လာတာ.."
လက္ထဲမွ J' donuts မုန္႔ဗူးကို သတိုးကို ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း ကမ္းေပးလာသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္.."
"အန္ကယ္ သူ႔အေမကို တကယ္ မနာလိုဘူး ... အခုလိုအခ်ိန္မွာ သူ႔အနားမွာ လာခြင့္ေပးတာ အန္ကယ္မဟုတ္ဘဲ စူစီျဖစ္ေနတယ္.."
"အန္ကယ့္ကို သူ မရင္ဆိုင္ရဲေသးလို႔ပါ အန္ကယ္.. မေတြ႔ခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး..."
သတိုး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း အံ့ၾသသြားသည္။
"ဘယ္လို သတိုး..."
"ကိုေလး အန္ကယ့္ေရွ႕မွာ အေနရခက္ေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္... ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေၾကာင့္ အန္ကယ္ သူ႔ကိုအထင္ေသးေနမွာ သနားေနမွာကို သူ ေၾကာက္ေနတာ.. အဲဒါကလည္း သူ အန္ကယ့္အေပၚ အေလးထားလို႔ေလ..."
ဦးရန္ႏိုင္ထြန္း ေက်းဇူးတင္စြာ သတိုးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။
"ေက်းဇူးပါ သတိုးရာ.. မင္း သူ႔နားမွာ ရွိေပးေနလို႔ အန္ကယ္အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကိစၥျပီး ျပီးခ်င္း ေ၀ယံ တစ္ခုခု လုပ္ခ်လိုက္မွာ အရမ္းစိုးရိမ္ေနတာ.. သူက မာေရေၾကာေရ ရွိမလို ထင္ရေပမယ့္ စိတ္ထားႏူးညံ့တယ္... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခု ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ျပန္ေတြ႔ရတာ မင္းေက်းဇူးေတြ အမ်ားၾကီးပါတယ္ဆိုတာ အန္ကယ္ သိပါတယ္.."
"ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး အန္ကယ္....."
ဦးရန္ႏိုင္ထြန္းကို ျပံဳးျပႏွုတ္ဆက္ကာ သတိုး အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့သည္။
အိမ္၀င္တံခါးကို ေနာက္ျပန္ပိတ္ျပီး အိမ္ထဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ထက္ေ၀ယံ ဘယ္မွာမွ ရွိမေန။
အေၾကာင္းသိျပီးမို႔ သတိုး studio အခန္းထဲ တန္း၀င္လာခဲ့သည္။ keyboard ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနေသာ ထက္ေ၀ယံထံေလ်ွာက္သြားျပီး မုန္႔ဗူးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ မ်က္စိပင့္ၾကည့္ကာ ပန္းေရာင္ strawberry cream အုပ္ထားေသာ donut တစ္ခုကို လွမ္းယူကာ တစ္၀က္တိတိကိုက္ခ်လိုက္သည္။
မုန္႔ဗူးကို ေဘးနားခ်ကာ အခန္းမွ လွည့္ထြက္ဖို႔ လုပ္ေပမယ့္ ေ၀ယံ သူ႔လက္ေမာင္းအက်ီၤစကို ဖမ္းဆြဲထားသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေလး.. ဘယ္သြားမွာလဲ.. လာခဲ့"
"ဘာလဲဗ်ာ..."
"မင္း သီခ်င္းကို ဒီေန႔အျပီး ျပင္..."
"အခုမွ ေက်ာင္းကျပန္လာတာ.. ေရေတာ့ခ်ိဳးပါရေစဦး..."
"မရဘူး ေဟ့ေကာင္... ထိုင္..."
ထက္ေ၀ယံ မုန္႔တစ္ခုလံုးကို ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္ကာ keyboard ေရွ႕မွ ထလိုက္သည္။
သတိုး သက္ျပင္းခ်ရင္း ထက္ေ၀ယံေနရာမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ဒီ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သူ ထက္ေ၀ယံေရွ႕မွာ တီးျဖစ္သည္မွာ အနည္းဆံုး အေခါက္ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီထင္သည္။
"ငါ ေရွ႕ပိုင္းေတြမွာ timing ေျပာင္းထားတယ္... ျပီးေတာ့ အ၀င္မွာ တျခား instrument ေတြ အကုန္ျဖဳတ္ထားတယ္.. chorus ပိုဒ္ေရာက္မွ drum နဲ႔ ဂစ္တာပါ တြဲ၀င္မယ္.. နားလည္လား..."
ထက္ေ၀ယံ ေဘးနားမွာခ်ထားေသာ ဂစ္တာကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။ သတိုး သူ႔ေရွ႕မွ note စာရြက္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါဆို စႏၵရားနဲ႔ vocal ပဲလား .."
"ေအး.. တမင္ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထားတာ..."
Intro မွာမရွိသေလာက္ပင္။
သတိုး ခ်က္ခ်င္းလိုလို သံစဥ္အတိုင္း သီဆိုလိုက္သည္။ ထက္ေ၀ယံ ေျပာင္းထားသည္မ်ားမွာ ပိုျပီးအဆင္ေျပေနသည္ကို သူ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိသည္။ အေလာမၾကီးေသာ timing က သူ႔အသံကို ပိုျပီး ရွင္းလင္းသြားေစသည္။
"မဆိုးဘူး ကိုေလး.. ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္.."
ထက္ေ၀ယံ ေခါင္းခါသည္။
"အစပိုင္းကို Tone ကိုခ်ျပီးဆို သတိုး.. တကယ့္ကို တိုးတိုးေလးျဖစ္ပါေစ... ေနာက္တစ္ေခါက္..."
တစ္နာရီေလာက္ၾကာသည္အထိ ထက္ေ၀ယံ စိတ္တိုင္းမက်ေသး။ သတိုး လည္ေခ်ာင္းပင္ နာခ်င္လာျပီျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ နားပါရေစဦး ကိုေလးရာ.. ညက အဖြားေနမေကာင္းလို႔ တစ္ညလံုး မိုးလင္းေပါက္ မအိပ္ခဲ့ရဘူး..."
သတိုး keyboard ေရွ႕မွ ခုန္ဆင္းကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပက္လက္လွန္ ခ်လိုက္သည္။ ထက္ေ၀ယံ ကမ္းေပးလာေသာ ေရဗူးကို လွမ္းယူကာ ေခါင္းေထာင္ရံုသာေထာင္ျပီး တစ္၀က္က်ိဳးသည္အထိ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
"စာရင္းပိတ္ဖို႔က သိပ္မလိုေတာ့ဘူး သတိုး.. ငါစိတ္ပူတယ္..."
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္မထင္ဘူး.. အခုျပိဳင္ပြဲက လူသစ္ေတြခ်ည္းပဲ ပါတာမဟုတ္ဘူး.. နာမည္ၾကီးျပီးသားသူေတြပါ ပါတယ္.. ျပီးေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔.."
"ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုး ျပင္ဆင္ထားရမွာပဲ သတိုး.. ဒီျပိဳင္ပြဲမွာမပါရလည္း စိတ္ပ်က္စရာေတာ့မရွိဘူး.. တျခားေတးသံသြင္းေတြကို ငါ မင္း သီခ်င္းေတြလိုက္ပို႔ထားျပီးသားပဲ..."
အပင္ပန္းခံႏိုင္လြန္းေသာ ထက္ေ၀ယံကိုၾကည့္ကာ သတိုး စိတ္ေမာရသည္။
သူက ၀ါသနာရွင္ဆိုေပမယ့္ သူ႔အေပၚ ထက္ေ၀ယံ၏ ယံုၾကည္မွုသည္ နက္ရွိုင္းလွသည္။ သတိုးမသိလိုက္ခင္မွာပင္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေ၀ယံ၏ ျပင္ဆင္ေပးမွုမ်ားျဖင့္ သူ ေနသားက်ေနျပီျဖစ္သည္။
သူ႔၏ မ်က္မွန္သည္ ထက္ေ၀ယံ၏ ပထမဆံုး ပစ္မွတ္ျဖစ္သည္။ အရမ္းဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းတဲ့ မင္းမ်က္လံုးေတြကို ဒါၾကီးနဲ႔ မကြယ္ထားနဲ႔ဆိုသည့္ စကားေနာက္မွာ သတိုး မ်က္ကပ္မွန္သာ တပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။
အကသင္တန္းႏွင့္ အဆိုသင္တန္းကိုလည္း တစ္ပါတ္ႏွစ္ရက္ေက်ာင္းေျပးကာ ပံုမွန္တက္ျဖစ္သည္။
"သတိုး.. အေခြတစ္ခုထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုက္ဆံရွိရင္ လြယ္တယ္.. ငါ ပိုက္ဆံ စိုက္ျပီး အေခြထုတ္ေပးလိုက္ရင္ မင္း ခ်က္ခ်င္း နာမည္ၾကီးသြားမယ္ဆိုတာ ငါ ေသခ်ာသိတယ္.. ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္သြားရင္ မင္း တစ္သက္လံုး နာမည္နာသြားမွာကြ...."
ထက္ေ၀ယံ ဂစ္တာကို နံရံမွာေထာင္ကာ သတိုးေဘးနား လာထိုင္လာသည္။
ရွည္လာျပီျဖစ္ေသာ ထက္ေ၀ယံ၏ ဆံပင္မ်ားသည္ အရင္ပံုစံ အလိပ္အလိပ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ပါးပါးညွပ္ထားေသာေၾကာင့္ ခ်ဳပ္ရာအမာရြတ္ကို ျမင္ေနရေသးသည္။
ဒါေပမယ့္ ထက္ေ၀ယံ ဂရုမစိုက္ေတာ့။
"ငါ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာတာ ပိုက္ဆံရွိလို႔.. သတိုး... ဒါေပမယ့္ မင္းအဆိုေတာ္ျဖစ္လာရင္ေတာ့ အရည္အခ်င္းရွိလို႔ဆိုတာပဲ ငါ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္.."
ထက္ေ၀ယံသည္ ယမံုေျပာသလို တကယ္ပင္ ခင္မင္စရာေကာင္းသလို စိတ္ထားေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကို သတိုး မ၀န္ခံ၍မရ။
"မင္း မ်က္ႏွာေတြ အရမ္းက်ေနတယ္.. ေဆာရီးကြာ.. မင္းပင္ပန္းေနမွာမွန္းသိေပမယ့္ ငါ အရမ္းတြန္းေနသလို ျဖစ္ေနျပီ..."
လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ကာ ေခါင္းေအာက္ထည့္ျပီး မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ သတိုး၏ ပါးျပင္ကို ထက္ေ၀ယံ ညင္သာစြာ ထိေတြ႔လိုက္သည္။ သတိုး မ်က္လံုးမဖြင့္ေပမယ့္ တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားတာကို သူ႔လက္မ်ားေအာက္မွာ ထက္ေ၀ယံ သိသည္။
ဒါကအျမဲျဖစ္ေနက် ျဖစ္ရပ္တစ္ခု။
သတိုးသည္ သူ၏ အထိအေတြ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွမျငင္းသလို၊ ရုန္းကန္ျခင္းလည္းမရွိ။ ဘယ္ေသာအခါျဖစ္ျဖစ္ သတိုးႏွင့္အတူေနရန္ သူ႔ဆႏၵရွိတိုင္း သတိုးလိုက္ေလ်ာသည္။ လွိုက္လွဲစြာတုံ႔ျပန္ျခင္းမရွိေပမယ့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လက္ခံျမဲျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ရမည္ကို ထက္ေ၀ယံမသိ။
ပါးျပင္မွတစ္ဆင့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားရွိရာ လက္ဖ်ားႏွင့္ ဆက္တိုက္ေရြ႕လာခဲ့သည္။ ကြဲေၾကာင္းငယ္ မသိမသာထင္ေသာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းအိမ်ားကို သူ မက္ေမာစြာ ထိေတြ႔မိသည္။
မသိသာေသာ္လည္း သတိုး မ်က္ႏွာကို တျခားဖက္သို႔ ေစာင္းလိုက္သည္ကို ထက္ေ၀ယံသိသည္။
သတိုးႏွုတ္ခမ္းမ်ားရွိရာသို႔ ငုံ႔ဆင္းသြားေသာ ထက္ေ၀ယံ၏ မ်က္ႏွာရပ္တန္႔သြားသည္။ သတိုး၏ စည္းကမ္းခ်က္ကို အခုေနာက္ပိုင္း သူ မၾကာခဏ ေမ့ခ်င္ေနသည္။ ေမ့ခ်င္ေနသည္ဆိုတာထက္ ဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ဆိုလ်ွင္ ပိုမွန္မည္ထင္သည္။
သက္ျပင္းေငြ႔တစ္ခုႏွင့္အတူ ျဖဴစင္းေသာ လည္ပင္းမ်ားကိုသာ ရွိဳက္နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေအးစက္ေနေသာ သူ႔လက္မ်ားသည္ သတိုး၏ လက္ဖ၀ါးမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ လက္ေခ်ာင္းခ်င္းခ်ိတ္ကာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
သူခ်စ္လြန္းေသာ သတိုး၏ လက္ဖ၀ါးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႔ခြင့္သည္ကပင္ ထက္ေ၀ယံ တစ္ကုိယ္လံုးကို ၾကည္ႏူးမွုမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေစသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ သူ ဒီေလာက္ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္ႏိုင္ပါသည္။
"အိပ္ခန္းထဲမွာ သြားနား သတိုး.. မင္း ႏိုးလာရင္ ငါ အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္..."
သတိုး မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္ကာ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္လာသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ အံ့ၾသရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနသည္။
သူ႔ရဲ႕ ရပ္တန္႔လိုက္သည့္ အနမ္းမ်ား၏ အေျဖဆိုလ်ွင္ ထက္ေ၀ယံ ဘာေျဖရမည္မသိ။
သူ႔ဦးေႏွာက္က ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာေနေပမယ့္ ႏွလံုးသားက ေရွ႕ဆက္ဖို႔ခြန္အားမရွိ။
သတိုးကို နားေစခ်င္သည္။
ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္သည္။
ျပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ရင္းႏွီးမွုတိုင္း၏အစမွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ နာက်င္သြားသလို ျဖစ္တတ္ျမဲျဖစ္ေသာ သတိုး၏ မ်က္လံုးညိုမ်ားကို မျမင္ခ်င္မိ။
...............................................................
..............................................................
ေနရွင္းခ မီးဖိုခန္းနံရံမွ နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ညည့္ ၁၂ နာရီပင္ေက်ာ္ေနျပီျဖစ္သည္။
"ဒါ ေနာက္ဆံုး order ပဲမဟုတ္လား Ling..."
ျပင္ထားျပီးျဖစ္ေသာ Tiramisu dessert ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေနရွင္းခ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း စားပြဲထိုးမေလးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
အညိဳေရာင္ Cacao မွုန္႔မ်ားျဖဴးထားေသာ အခ်ိဳမုန္႔သည္ စားခ်င္စဖြယ္ အိစက္ေနသည္။ ေကာ္ဖီ၊ ႏြားႏို႔၊ ၾကက္ဥ၊ ဘီစကစ္မ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားျပီး cream ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနကာ ပါးစပ္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေပ်ာ္၀င္ခ်ိဳစိမ့္ကာ အရသာရွိလြန္းလွသည့္ အခ်ိဳပြဲတစ္ခုျဖစ္သည္။
"ဟုတ္တယ္.. အဲဒီ့တစ္၀ိုင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္.. မျပန္ႏိုင္ၾကေသးဘူး.."
Yi Ling က ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ျပံဳးရင္း ပန္းကန္ကိုယူကာ စားေသာက္၀ိုင္းမ်ားရွိရာ ျပန္ေလ်ွာက္သြားသည္။
စကၤာပူမွာပင္ေမြးကာ စကၤာပူမွာပင္ ၾကီးေပမယ့္ မိခင္မွာ ျမန္မာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ Ling မွာ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္းနားလည္ကာ ေျပာလည္းေျပာတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကျပားသူ Ling ကို ေတြ႔သူတိုင္း ျမန္မာဟုမည္သူမွ မထင္။
အရပ္အနည္းငယ္ပုေသာ္လည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းသည့္ ထိုကေလးမကို စလံုးသူေလးဟုသာ လူတိုင္းထင္ၾကသည္။
"သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေတာ့ Alan... kitchen ပိတ္ရေအာင္...."
ပန္းကန္ေဆးစက္ေရွ႕တြင္ အလုပ္ရွုပ္ေနေသာ Alan ကိုေတာ့ ေနရွင္းခ အဂၤလိပ္လို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ Alan က စကၤာပူႏိုင္ငံသား အိႏၵိယလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္။
Alan ေခါင္းညိတ္ကာ တံျမက္စည္းတစ္လက္ႏွင့္ လွည္းက်င္းေနျပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ေဆးစရာမ်ားကေတာ့ ပန္းကန္ေဆးစက္ၾကီးထဲတြင္ ထည့္ျပီး စက္ခလုတ္ႏွိပ္ထားျပီးျဖစ္သည္။
ေနရွင္းခ ေခါင္းမွ ဦးထုပ္ျဖဴကိုခၽြတ္ကာ တံခါးငယ္ကို တြန္းဖြင့္ကာ အျပင္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခုမွ သူ ဘယ္ေလာက္ ေညာင္းညာေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေလွကားအုတ္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ခ်ကာ အျဖဴေရာင္၀န္ထမ္း၀တ္စံုမွ အေပၚၾကယ္သီးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုျဖဳတ္လိုက္သည္။
လတ္ဆတ္ေသာ ေလေျပကို တ၀ရွဴလိုက္ရေပမယ့္ ထိုင္းမွိုင္းေနေသာ စိတ္မ်ားက မၾကည္လင္လာခဲ့။
ရွင္းခ.. သတိုးနဲ႔ထက္ေ၀ယံ အျမဲတြဲေနၾကတယ္.. ငါလည္းေတြ႔သလို လူေျပာလည္း မ်ားလွျပီ.. ငါေမးတိုင္းလည္း အဲ့ေကာင္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔... နင့္ကိုေထာင္ခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ငါလည္း သတိုးကို နားမလည္ေတာ့ဘူး..
ဖုန္းထဲမွ ယမံု႔၏ မက္စ္ေစ့ခ်္တစ္ခုကို လွမ္းဖတ္ျပီး ေနရွင္းခ စိတ္ေမာစြာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။
သတိုး.. မင္းဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ...
ေနရွင္းခ စိတ္ထဲမွာ ေနစရာမရွိေအာင္ ေၾကာက္ေနမိေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု မ်က္စိမွိတ္ယံုခ်င္ေနသည္။
သတိုးႏွင့္သူ အဆက္အသြယ္မျပတ္ခဲ့ဟု ေျပာလ်ွင္ ရမည္ျဖစ္သလို အဆက္အသြယ္မရွိသေလာက္ဆိုလ်ွင္လည္း မွားမည္မဟုတ္။ သူ ဖုန္းေခၚလ်ွင္ သတိုးေျဖသည္။ စကားကိုလည္း အရင္ကလိုပင္ ေျပာျမဲျဖစ္သည္။ သူေျပာလာသမ်ွ ပင္ပန္းမွုေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို စိတ္ရွည္စြာ နားေထာင္ေပးသည္။ သူ စိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္ဆိုလ်ွင္ အားေပးကာ ေနာက္ေျပာင္ျပီး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတတ္ေသးသည္။
တစ္ခုပဲရွိသည္။
သတိုးကစျပီး သူ႔ကိုဆက္သြယ္သည္ဆိုသည္မွာ မရွိ။
မေက်နပ္ႏိုင္လြန္း၍ ေမးလ်ွင္လည္း မင္း မအားမွာစိုးလို႔ဟုသာ ေအးေအးေျပာတတ္သည္။ ျပန္လာဖို႔တို႔၊ လြမ္းသည္တို႔ကေတာ့ ေနရွင္းခ အိပ္မက္ထဲမွာသာ မက္ခြင့္ရွိေနသည္။ သတိုး လံုးလံုးမေျပာခဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ေတာင္ၾကီးကိုသြားခဲ့တုန္းက အခ်ိန္မ်ားကို ေနရွင္းခ ျပန္သတိရသည္။
သူ႔ကိုျပန္လာဖို႔ သတိုး အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာခဲ့သည္။
အခုေတာ့ သူ ျမန္မာျပည္ျပန္လာခ်င္ေၾကာင္းေျပာတိုင္း အခြင့္အေရးရတုန္း ၾကိဳးစားစမ္းပါ ရွင္းခရာဟုသာ ေျပာေတာ့သည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ဆိုသည့္ အခ်ိန္ေတြက ကုန္ဆံုးသြားသည္မွာ ျမန္လြန္းလွသည္။ သူ ဒီကိုေရာက္ခဲ့သည္မွာပင္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
စေရာက္စဥ္ကေတာ့ သင္တန္းတစ္ဖက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းရသည္။ မနက္ ၇ နာ၇ီ အလုပ္ကိုအခ်ိန္မီရာက္ရင္ ငါးနာရီေလာက္ကတည္းက အိပ္ရာထရသည္။ ေန႔လည္ ၃ နာရီ အလုပ္ဆင္းသည္ႏွင့္ ၄ နာရီမွစေသာ သင္တန္းကိုမီေအာင္ ေျပးရျပန္သည္။
ည ၈ နာရီမွ သင္တန္းဆင္းကာ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္သည္ ည ၉ နာရီေက်ာ္ ျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ ညစာ ပင္ မစားႏိုင္ဘဲ တစ္ခါတည္း ထိုးအိပ္ျဖစ္သည္က မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းသေလာက္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိခဲ့သည္။
ေျခာက္လသင္တန္းဆင္းျပီးသည္ႏွင့္ အစံုခိုင္းခံ kitchen boy ေနရာမွ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္တိုးကာ ယခုဆိုလ်ွင္ assistant cook position ကို သူ ရထားျပီမို႔ ေက်နပ္သည္ထက္ပိုကာ ပင္ပန္းရၾကိဳးနပ္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာ၍ရသည္။ သူ႔ကို သေဘာက်ကာ ခ်ီးေျမွာက္သည့္ chef ၏ ေက်းဇူးလည္းပါသည္။
ေနရွင္းခ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ဟိုတယ္သည္ အလယ္အလတ္တန္းစားတြင္ ပါသည္။ စကၤာပူျမိဳ႕ အခ်က္အခ်ာက်ေသာ China Town တြင္ တည္ရွိသည္မို႔ သြားလာရသည္မွာလည္း လြယ္ကူသည္။ ငါးထပ္ျဖစ္ျပီး အခန္းေပါင္း ၃၅ ခန္းသာရွိသျဖင့္ မိသားစုပံုစံဟု ေျပာ၍ရမည္ျဖစ္ကာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဧည့္သည္ျပတ္လပ္သည္ေတာ့မရွိ။
"ရွင္း...."
"ေက်းဇူးပဲ.. Ling"
Ling ကမ္းေပးလာေသာ ice tea သံဗူးကိုေဖာက္ကာ ေနရွင္းခ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ေအးစက္ခါးသက္ေသာ ႏွစ္သက္ဖြယ္အရသာကို သူ သတိမထားမိလိုက္။
"ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ကုန္ျပီလား.."
"ေအး... နင္ ျပန္ရင္ ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ.."
"ရပါတယ္.. MRT ပဲ စီးသြားလိုက္မယ္.."
"နာရီလည္းၾကည့္ဦး ရွင္း.. ေနာက္ဆံုးရထား ထြက္သြားျပီ..."
ခ်စ္စရာ မ်က္လံုးစင္းစင္းႏွင့္ Ling ၏ သူ႔အေပၚ စိတ္၀င္စားမွုသည္ ရိုးသားျခင္းကို ေက်ာ္လြန္ေၾကာင္းသူ သိသည္။ ဒါ႔ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ သိပ္မပတ္သက္ႏိုင္ေအာင္ သူ ၾကိဳးစားေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
"လာပါ.. ငါ လိုက္ပို႔ေပးပါ႔မယ္ ရွင္းရာ... မနက္က်ရင္ အေစာၾကီး ဟိုလူၾကီးအစား နင္ အလုပ္ ၀င္ရမယ္ မဟုတ္လား.. second chef ပညာျပျပီး ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနျပန္ျပီ..."
ေနရွင္းခ ျပံဳးကာ ထိုင္ေနရာမွ ထလာခဲ့သည္။ ယူနီေဖာင္း ၀တ္စံုကိုလဲလွယ္ျပီးေတာ့ ညည့္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ျပီ။
စကၤာပူျမိဳ႕၏ ညခ်မ္းအလွသည္ ေတာက္ပထည္၀ါလြန္းသည္။ အမွိုက္စတစပင္မရွိေသာ ကတၱရာလမ္းသည္ အဆံုးမရွိ ေျဖာင့္တန္းေနသည္။ လင္းထိန္ေသာ လ်ွပ္စစ္မီးမ်ားႏွင့္ မိုးေမ်ွာ္တိုက္မ်ားမွာ စြင့္ကားျမင့္မားစြာ တည္ရွိေနသည္။
ထိန္ထိန္သာေနေသာ လမင္းသည္လည္း ကားျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အားကုန္ေျပးလိုက္လာသလို။ ေနရွင္းခ၏ ဆံပင္မ်ား ေလေအးႏွင့္အတူ ယိမ္းခါသြားသည္။
"ရွင္း.. မနက္က chef နင့္ကို သူ႔ရံုးခန္းေခၚျပီး ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..."
"အလုပ္ကိစၥပါ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ... ေနာက္ထပ္ရာထူး တိုးေပးမယ္တဲ့လား..."
ေနရွင္းခ ျပံဳးမိသည္။
အလုပ္ထဲတြင္ chef မွာ သူ႔ကို အေရးေပးသည္ကို လူတိုင္းသိသည္။ ေနရွင္းခကိုယ္တိုင္ကလည္း အလုပ္ဆိုလ်ွင္ မတြယ္ကပ္တတ္သလို အပင္ပန္းခံ လုပ္ေပးျမဲျဖစ္သည္။
"သူ ျမန္မာျပည္က ဟုိတယ္တစ္ခုကို အလုပ္ေျပာင္းရမယ္တဲ့.."
"တကယ္..."
Ling အံ့ၾသသြားဟန္ ကားေမာင္းေနရာမွ ေနရွင္းခကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ငါ႔ကိုပါ တစ္ခါတည္း ေခၚသြားခ်င္တယ္ေျပာတယ္...."
Second chef ဆိုသည့္ရာထူး...
ေဒၚလာေထာင္ခ်ီရႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးတစ္ခု..
ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ျပန္ရမည္..
ၾကားခါစက ေနရွင္းခ မိမိနားပင္မယံုခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ယမုံ႔မက္စ္ေစ့ခ်္ကို ေတြ႔ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ေတြေလးလံကာ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။ သူ ဘာမွန္းမသိဘဲ ရန္ကုန္ျပန္ရမည္ကိုပင္ ေၾကာက္ေနသလို ခံစားရသည္။
"နင္ ျပန္ေတာ့မွာေပါ႔.. ဟုတ္လား.."
Ling အသံမွာ စိတ္မေကာင္းသံပါေနသည္။
တစ္ေနရာထဲတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္အတူလုပ္ခဲ့သူမို႔ ေနရွင္းခလည္း ခြဲခြာရမည္ကို စိတ္မေကာင္း။ ျပီးေတာ့ ျပန္ရမည္ဆိုတာကိုလည္း မေပ်ာ္။
"ေရာက္ျပီေလ.. ဘာေတြ ေငးေနတာလဲ..."
"ေက်းဇူး.."
ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေနရွင္းခ ဆင္းလိုက္သည္။
"ငါ႔ကို အိမ္ေပၚတက္ဖို႔ မဖိတ္ေတာ့ဘူးလား."
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ကာ ေမးလာေသာ Ling ေၾကာင့္ ေနရွင္းခ မ်က္ႏွာရဲသြားသည္။
"ေနာက္တာပါဟာ.. see you tomorrow.."
Ling ရယ္ကာ ကားေမာင္းထြက္သြားမွ သူ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္မွ ဖုန္းကို ထုတ္ယူကာ ေမွာင္မည္းေနေသာ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို စိုက္ၾကည့္မိသည္။
သူထင္ထားသည့္အတိုင္း သတိုးထံမွ ဘာ message မွေရာက္မေန။
သတိုး.. မင္း ငါ႔ကိုျပန္လာေစခ်င္ေသးရဲ႕လား...
ေနရွင္းခအတြက္ေတာ့ ဒီအေတြးႏွင့္ပင္ ပင္ပန္းလြန္းလွျပီျဖစ္သည္။