ေဒၚေမခ်ိဳေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ထိုင္ေနရာမွ ဆိုဖာလက္ကိုင္ေပၚ ကိုယ္ကိုမွီလိုက္ရင္း သူမေရွ႕မွ ေဒၚေဟမာကို အကဲခတ္သလို စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။
ေဒၚေဟမာ၀တ္ထားေသာ ပါတိတ္ထမီသည္ အေတာ္ပင္ ႏြမ္းေနကာ အေရာင္လြင့္ေနျပီျဖစ္သည္။ နားႏွစ္ဖက္တြင္လည္း နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ျဖစ္ကာ လည္ပင္းမွ ဆြဲၾကိဳးငယ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မလိုထင္ရေသာ ေရႊဆြဲၾကိဳးမ်ွင္မ်ွင္ေလးသာျဖစ္သည္။
အရင္ကလို ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚေမခ်ိဳ မသိမသာသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိသည္။
"ေကာ္ဖီေသာက္ဦးေလ ေဟမာ..."
"ဟုတ္ကဲ့ မမ...."
ကေလးႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားကတည္းက ဧည့္ခန္းသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။
ေဒၚေဟမာက ဟုတ္ကဲ့ေျဖလာေသာ္လည္း ေကာ္ဖီခြက္ရွိရာသို႔လက္မေရြ႕။ ေၾကမြေနေသာ သူမလက္ထဲမွ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုသာ အထပ္ထပ္အခါခါ ပြတ္ေျခေနသည္။
"ေျပာပါဦးေဟမာရယ္.. ကိုမင္းႏိုင္ဘာျဖစ္လို႔ အလုပ္ျပဳတ္ရတာတဲ့လဲ.. သူ ဒီေလာက္ေတာ္တာ..."
"မမေမာင္က လူေတာ္သေလာက္ ရိုးလြန္းတာကိုး မမရယ္.. ၀န္ထမ္းလုပ္စားဖို႔မေကာင္းဘဲ သင္းအုပ္ဆရာပဲလုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္....."
သတိုးဖခင္ ဦးမင္းႏိုင္သည္ ေဒၚေမခ်ိဳ ေတြ႔ဖူးသမ်ွလူအားလံုးတြင္ အရိုးဆံုး၊ အေျဖာင့္ဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ရိုးေအးသည္ကိုေက်ာ္ကာ တံုးအ သည့္အပိုင္းထဲထိ ေရာက္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သည္ဟု သူမ ထင္သည္။
ဦးမင္းႏိုင္၏လုပ္ငန္းခြင္သည္ မွုခင္းေရးရာကို စစ္ေဆးရသည့္ အပိုင္းျဖစ္သည္။ လူသတ္မွု၊ လူေသမွု မ်ားကို စစ္ေဆးမွတ္တမ္းတင္ရသည့္ မွုခင္းရဲတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လူခ်မ္းသာ သားသမီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္သည့္အမွုမ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိရာ ဦးမင္းႏိုင္ေနာက္မွ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအထုပ္ပိုက္ကာ လိုက္လာသည့္ လူမ်ားမနည္းလွ။
မွုခင္းပိုင္းဆိုင္ရာ ဓါတုေဗဒ၀န္ ဦးမင္းႏိုင္၏ စာတစ္ေၾကာင္း၊ မွတ္တမ္းတစ္ခုသည္ အျပစ္ရွိသူမ်ားကို ေထာင္မွလြတ္ေစႏိုင္သလို တစ္သက္တစ္ကၽြန္းလည္း က်ေစႏိုင္သည္။
ဒီေတာ့လည္း အျပစ္ဒဏ္မွလြတ္ရန္ အိမ္တစ္လံုး၊ ကားတစ္စင္းမွစ၍ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ပံုေပးခ်င္သူမ်ား မရွားလွ။ ဒါေပမယ့္ ဦးမင္းႏိုင္၏ သိကၡာႏွင့္ကိုယ္က်င့္တရားသည္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကို လံုးလံုးပင္ လက္မခံသလို မိမိအလုပ္ေပၚတြင္ အသက္ႏွင့္လဲ၍ သစၥာရွိလွသည္။
မိုးခါးေရေသာက္သည္သာမ်ားေသာ ၀န္ထမ္းေလာကတြင္ ဦးမင္းႏိုင္ကို လူအမ်ားကေရွ႕တြင္ခ်ီးက်ဴးေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္တြင္ ရြံေၾကာက္ၾကီးျဖစ္ေနသည္ကို ေဒၚေမခ်ိဳေကာင္းေကာင္းသိသည္။
မႏၱေလးသို႔ ရာထူးတိုး၊ အလုပ္ေျပာင္းခန္႔ခံရျခင္း ေနာက္ကြယ္တြင္လည္း ရန္ကုန္ရံုးတြင္ ဦးမင္းႏိုင္အရိုးစူးေနသူမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ တစ္စြန္းတစ္စၾကားထားျပီးျဖစ္သည္။
"မႏၱေလးမွာအဆင္မေျပဘူးလား ေဟမာရယ္..ဘာေတြျဖစ္လို႔လဲ..."
"မမသတင္းစာေတြမွာ ဖတ္လိုက္ရလားမသိဘူး... မႏၱေလးမွာ တရုတ္တန္းက ကေလးမေလး မီးရွိဳ႕သတ္ခံရတဲ့အမွုေလ..."
"ၾကားတယ္ေဟမာ.. ရိုးရိုးမေတာ္တဆမီးေလာင္ျပီး လူေသတယ္ထင္ျပီးမွ လူသတ္တာျပန္ေပၚလာတဲ့အမွုမဟုတ္လား..."
"အဲဒါ မမေမာင္ေၾကာင့္ေလ... လူရိုးၾကီး မမေမာင္ေၾကာင့္ေပါ႔... တကယ္ဆိုအမွုကပိတ္ေတာ့မွာ.. အားလံုးကလည္း မေတာ္တဆမီးေလာင္တဲ့အထဲမွာ ကေလးမေလးပါျပီးေသသြားတယ္ဆိုျပီး စစ္တမ္းထြက္ျပီးသား.. အဲဒီအမွုတစ္ခုလံုးမွာ မေလာင္ဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးရဲ႕ အေရျပားတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွစစ္စရာမရွိတာ.. အထက္လူၾကီးေတြက မမေမာင္ကို အမွုကိုအျမန္ဆံုးပိတ္ဖို႔ တြန္းေနတာ.. အဲဒါကို မမေမာင္ ေမာင္လူရိုးက ရေအာင္ျပန္ဖြင့္တယ္ေလ.."
ေျပာရင္းမွ ထြက္လာေသာ ေဒါသမ်ားေၾကာင့္ ေဒၚေဟမာ့အသံမ်ား တုန္ခ်င္လာသည္။
တကယ္ဆို လူျဖစ္လာမွေတာ့ အခါအခြင့္ကို သိဖို႔လိုသည္။ ထိုအမွုသည္ စျဖစ္လာကတည္းက အားလံုးလိုလို လက္ေရွာင္ခ်င္ၾကသည့္ အမွုတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မွုခင္းရံုးတစ္ခုလံုးတြင္ ကေလးကအစ နားလည္သည္။ အထက္လူၾကီးေတြေရာ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြပါ အတန္တန္တားေနသည့္ၾကားမွ ဦးမင္းႏိုင္သည္ ငါ႔ျမင္းငါစိုင္း လုပ္ခဲ့သည့္အမွုျဖစ္သည္။
"ေဟမာလည္း နားမလည္ပါဘူး မမရယ္.. မီးေလာင္ျပီးေသတာဆိုရင္ အေရျပားက ရံွဳ႕တြပ်က္ဆီးရမွာတဲ့.. အခုကေလးမအေရျပားက အေကာင္းပကတိက်န္ခဲ့လို႔ အသတ္ခံရလို႔ ေသျပီးလဲက်ေနတုန္းမို႔ အေပၚပိုင္းေတြပဲေလာင္ျပီး ေအာက္အေရျပားက အေကာင္းပကတိ က်န္ခဲ့တာတဲ့ေလ.. သတ္ျပီးမွ မီးရွိဳ႕အေလာင္းေဖ်ာက္တာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေထာင့္ေစ့ေအာင္ရွင္းျပ သက္ေသခံတာေလ.... ေကာင္မေလးရည္းစား ေထာင္ထဲတန္းေရာက္တာေပါ႔..."
"ေၾသာ္ ဒါ႔ေၾကာင့္လား... မမ မသိရပါလားကြယ္.. ဒါနဲ႔အလုပ္ျပဳတ္တာ ဘာဆိုင္လဲ ေဟမာ...."
"ဆိုင္ပါသေကာ မမရယ္.. အဲဒီ့ေကာင္ေလးက အထက္ အထက္ေတြရဲ႕ အားလံုးအထက္မွာရွိတဲ့ လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေလ... ေကာင္ေလးေထာင္ထဲေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး.. မမေမာင္ အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုျပျပီး အျငိမ္းစားေပးခံလိုက္ရတာပဲ....ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ ေဆးပင္စင္ေပးခံရတာ စဥ္းစားပါဦးမမရယ္..."
"ေၾသာ္.. ပင္စင္ယူလိုက္ရတာလား.. ေဟမာေျပာေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္တယ္ဆို..."
"ဘာထူးလဲ မမရယ္.. ဒီပင္စင္လစာ မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ ေဟမာတို႔မိသားစု ဘယ္မွာသြားျပီး စားေလာက္မွာလဲ... ျပီးေတာ့ တစ္သက္လံုး ၀န္ထမ္းအိမ္ရာမွာေနလာတာ.. ေဟမာတို႔ပိုင္တာ ဘာမွမရွိဘူး.. အခုေတာင္ အစ္မ၀မ္းကြဲေတြအိမ္ကပ္ေနေနရတာ... ေဟမာေတာ့ ေသသာေသခ်င္ေတာ့တာပဲ.."
ေဒၚေဟမာ ၀ဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ကိုင္ပု၀ါ ေထာင့္စြန္းျဖင့္ ဖိသုတ္လိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ သူမေပါက္ကြဲခ်င္တာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ အရာရွိဇနီးမယားျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာကေတာ္ ေခၚခံရတာမွလြဲလ်ွင္ သူမ မွာ ဘာဆိုဘာမွမရွိ။ အျခားအရာရွိ မိန္းမေတြ ေရႊဆင္၊ စိန္၀တ္ေနခ်ိန္မွာ သူမတို႔ကေတာ့ စားစရိတ္ပင္အႏိုင္ႏိုင္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဦးမင္းႏိုင္ကို ကပ္မရ၍ သူမထံ အထုပ္ၾကီးအထုပ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ေရာက္လာသူမ်ားလည္းရွိသည္။ တစ္ခါက မုန္႔ထုပ္ေလး လက္ခံမိတာေတာင္ ဦးမင္းႏိုင္ ကမၻာပ်က္မလိုလို ပြက္ပြက္ညံသြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ လက္မခံရဲေတာ့။
အခုေတာ့ သူမတို႔မိသားစု ရိုးဂုဏ္ကိုပိုက္ကာ ေရတိမ္နစ္ေနၾကျပီျဖစ္သည္။
" ျပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းျပီး ေထာင္ထဲထည့္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးက လပိုင္းပဲၾကာတယ္.. ျပန္လြတ္လာတာပဲ.. လာဘ္စားတဲ့တရားသူၾကီးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ မမေမာင္ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ.. ကဲ..."
ေဒၚေဟမာ့အေျပာေၾကာင့္ ေဒၚေမခ်ိဳ႕စိတ္ထဲမသိုးမသန္႔ျဖစ္သြားရသည္။
တကယ္ေတာ့ လာဘ္စားသည္ဆိုသည့္တရားသူၾကီးမ်ားထဲတြင္ ေဒၚေမခ်ိဳလဲပါသည္။ ဒီအတိုင္း ဦးမင္းႏိုင္လို ရိုးသားသည့္ ဂုဏ္ပိုပိုက္ကာ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ၾကီးျပီး ေတာင္ၾကီးျဖိဳခ်င္သူမ်ားထဲတြင္ သူမ မပါ။ ေယာက္်ားဆံုးျပီးကတည္းက တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ေနရေသာ မုဆိုးမဘ၀တြင္ ရိုးသားမွုျဖင့္ရွာေကၽြးေသာထမင္းျဖင့္ သူမတို႔သားအမိ ထမင္း၀ႏိုင္မွာမဟုတ္။
ဒီအတြက္ေတာ့ ေဒၚေမခ်ိဳမရွက္ႏိုင္သလို မ်က္ႏွာလည္းခပ္ေမာ့ေမာ့ပင္။
"ေအးေလ... ခက္တာေတာ့ခက္ပါတယ္.. အခုေတာ့ အားလံုးဒုကၡေရာက္တာေပါ႔..."
"ဆိုးတာက အခုတျခားဘယ္၀န္ထမ္းအလုပ္မွလဲ သူလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးေလ.. တစ္သက္လံုး၀န္ထမ္းလုပ္စားလာတဲ့သူ အိမ္မွာငုပ္တုပ္ထိုင္ရံုကလြဲျပီး ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး.."
"ေအးေပါ႔ေနာ္... မမအသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ အလုပ္အတြက္ ဘာဘာညာညာၾကားရင္ ေျပာပါ႔မယ္.. ကိုမင္းႏိုင္က အေနာက္ႏိုင္ငံက MASTER ဘြဲ႔ေတြရထားတဲ့သူပဲ.. အလုပ္မရွားပါဘူး ေဟမာရယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့... မမကိုပဲ အားကိုးရမွာပဲ.. အခုေတာင္အားနာေပမယ့္ မမကိုပဲ ဒုကၡေပးရမွာပဲ..."
"ဘာမ်ားလဲေဟမာ..."
ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္မသက္မသာစြာေမးလိုက္မိသည္။
ေဒၚေဟမာတို႔မိသားစုကိုခင္ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္း တစ္အိမ္လံုး၀န္ကိုထမ္းထားရသူမို႔ အျခားအရွဳပ္အရွက္မ်ားကို ေခါင္းထဲသိပ္မထည့္ခ်င္ေတာ့။
"သတိုးကို မမတို႔ဆီမွာ ခဏထားခဲ့လို႔ရမလား.. ငါးရက္ တစ္ပတ္ပါပဲ မမရယ္.. မၾကာပါဘူး..."
"ရပါတယ္.. ကေလးခ်င္းလဲခင္ေနတာပဲ.. ေဟမာတို႔ဘယ္သြားစရာရွိလို႔လဲ..."
"ေဟမာ အိမ္ရွာေနတဲ့အခုိက္ေလးပါပဲ.. အိမ္ငွားျပီးတာနဲ႔ ျပန္လာေခၚမွာပါ.. တကယ္ေတာ့ ငွားဖို႔အိမ္ကေတြ႔ျပီးသားပါ.. စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ပဲက်န္တာ.. ဒီရက္ပိုင္းအိမ္အေျပာင္းအေရႊ႕ေတြနဲ႔ ရွုပ္ရွက္ခတ္ေနလို႔ေလ..."
ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္တိုင္းမက်ေပမယ့္ ယခင္သံေယာဇဥ္ကိုေထာက္ထားျပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္ရသည္။
ေဒၚေဟမာသယ္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ သားေရအိတ္ငယ္၏အေၾကာင္းကို ယခုမွ သူမသေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။ အရင္ကတည္းက သူမသားကို မိမိတို႔အိမ္မွာထားခဲ့ရန္ စဥ္းစားထားျပီးသားျဖစ္ဟန္ရသည္။
"ရပါတယ္.. ေဟမာတို႔အိမ္ေျပာင္းျပီး အဆင္ေျပရင္လာေခၚေပါ႔.. သိပ္ေတာ့မၾကာဘူးမဟုတ္လား.. မမကလည္း အျပင္မွာအလုပ္လုပ္ေနလို႔ေလ.. အေမကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ေကာင္းေကာင္းေနမေကာင္းဘူး.."
"မၾကာပါဘူး မမ.. အလြန္ဆံုးၾကာလွ ေလးငါးရက္ပါပဲ.."
"ေအးေလ.. ဒါဆိုလဲျပီးတာပဲ... ကိစၥမရွိပါဘူး.. ဧည့္သည္လာရင္တည္းတဲ့ အခန္းလြတ္တစ္ခု အေပၚထပ္မွာရွိတယ္.. ရွင္းခအခန္းနဲ႔ကပ္ရပ္ပဲ.."
"ေၾသာ္..ဟုတ္လား.. ေက်းဇူးပါပဲ မမရယ္.. ဒါဆို ေဟမာျပန္လိုက္ဦးမယ္.."
"ျပန္မယ္ဆိုတာ သတိုးကိုေျပာလိုက္ဦးေလ..."
"ေန..ေန.. မမ... မေျပာေတာ့ပါဘူး.. အခုမွေနရွင္းခနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာ သူတို႔စကားေျပာလို႔ျပီးဦးမွာမဟုတ္ဘူး.. ညေနမွပဲ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္....."
တားခ်ိန္ပင္ မရလိုက္ေအာင္ ေဒၚေဟမာ အေရးၾကီးကိစၥတစ္ခုရွိသလိုႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ႏွုတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
ေဒၚေဟမာ သူမ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းခါမိသည္။ သူမ်ား၏အပူကို ကိုယ့္အပူလုပ္မိသည့္ မိမိကုိယ္ကိုသာ ေဒါသထြက္ရမလို။
.................................................................................................
ျပတင္းေပါက္တံခါးႏွင့္ အိမ္နံရံမ်ားမွ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ခတ္သံသည္ ေလတုိက္သံတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ပံုမွန္ထြက္ေပၚေနသည္။
သတိုးကုတင္ထက္မွာ ထိုင္ေနရင္း ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ပိေတာက္ပင္ၾကီး၏ သစ္ကိုင္းခက္စိမ္းစိမ္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လံုး၊ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွ သားေရအိတ္တစ္ခုမွလြဲ၍ အခန္းတစ္ခုလံုး ဘာဆိုဘာမွမရွိ။ သားေရအိတ္ငယ္မွာလည္း ေလမရွိေတာ့ေသာ ပူေဖာင္းတစ္ခုလို ေပ်ာ့က်ပိန္ေနသည္။ ပါလာခဲ့ေသာ အ၀တ္အစားတစ္စံု၊ ႏွစ္စံုမွာလဲ ထပ္တလဲလဲ၀တ္ျပီးသားမို႔ ညစ္ပတ္ေနျပီျဖစ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းမွ အ၀တ္ေလ်ွာ္ေတာင္းထဲေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။
ေမေမဒီေန႔လာေခၚမွာပါ...
သတိုးလွိုက္တက္လာေသာ ၀မ္းနည္းမွုမ်ားကို ျပန္လည္ျမိဳခ်ရင္း ေျဖသိမ့္ေတြးမိသည္။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္ မွုန္မွိုင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အေရာင္မေတာက္လာေစခဲ့။ သတိုးေနရွင္းခအိမ္သို႔ ေရာက္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္ေက်ာ္ကာ ႏွစ္ပတ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ျပန္လာေခၚမည့္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေန႔တိုင္းေစာင့္ေနေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ ေရာက္မလာေသး။
သတိုး ဥာဏ္မွီသေလာက္ ေမေမႏွင့္ေဖေဖတို႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးသည္ မႏၱေလးေရာက္ကတည္းက အဆင္မေျပခဲ့။ ေန႔တိုင္းလိုလို ရန္ျဖစ္သံမ်ား၊ ငိုသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အစ္မ၀မ္းကြဲအိမ္တြင္ ခုိကပ္ေနရျခင္းမွာ နဂိုကေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ မီးေတာက္ေသးေသးအေပၚ ေလာင္စာဆီထပ္ေလာင္းသလို ပိုဆိုးလာခဲ့သည္။ သတိုးႏွင့္အတူ ေနရွင္းခအိမ္သို႔ လာခဲ့သည္ေန႔၏ မနက္ခင္းမွာလည္း မိခင္ႏွင့္ဖခင္ျဖစ္သူတို႔ အၾကီးအက်ယ္စကားမ်ားခဲ့ၾကတာ သတိုးသိသည္။
ရွင္နဲ႔မေပါင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္ေပၚကဆင္းမယ္ဟူေသာ စကားကို မိခင္ျဖစ္သူ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေျပာခဲ့သည္ကို သတိုးေကာင္းေကာင္းၾကားခဲ့ရသည္။
ဒါေပမယ့္ အခုလို ေနရွင္းခ အိမ္မွာ သူ႔ကိုထားသြားခဲ့လိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့။
ဒီအိမ္ၾကီးသည္ သူ႔အတြက္ အနည္းငယ္မွ ေႏြးေထြးမွုမရွိသလို ခံစားရသည္။ ရက္ၾကာၾကာ ေနလာသည္ႏွင့္အမ်ွ အိမ္ၾကီးရွိ မိသားစုအားလံုးႏွင့္ သတိုး မ်က္မွန္းတန္းမိေနျပီျဖစ္သည္။
ေနရွင္းခအဖြားျဖစ္သူ ေဒၚေမတင္သည္ မၾကာခဏ ဒူးနာတတ္သျဖင့္ ဟိုသြားဒီသြား သိပ္မလုပ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျခံထဲဆင္း လမ္းေလ်ွာက္တတ္သည္ကလြဲ၍ ကိုယ့္အခန္းမွာသာ က်မ္းစာဖတ္၊ စာအုပ္ဖတ္ေနတတ္သည္။
ေဒၚေမခ်ိဳသည္လည္း အိမ္မွာအျမဲရွိေနသည္ေတာ့မဟုတ္။ ရံုးခ်ိန္းရွိလ်ွင္ရွိ၊ မရွိလ်ွင္လည္း အျပင္မွ အျခားလူမွုေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ အိမ္ကပ္သည္မရွိ။ အိမ္မွာရွိေနလ်ွင္ေတာ့ သူမ ဧည့္သည္မ်ားလာလိုက္၊ သြားလိုက္ႏွင့္ ရွုပ္ရွက္ခတ္ေနတတ္သည္။
ေနရွင္းခကိုေတာ့ သတိုး အရိပ္ပင္ ဖမ္းမမိႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရွင္းခ၏ေက်ာင္းမွာ မနက္ပိုင္းေက်ာင္းျဖစ္ကာ မနက္၆နာရီမွ ေန႔လည္၁၂နာရီအထိျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဆင္းလ်ွင္လည္း ေနရွင္းခအေနျဖင့္ အိမ္သို႔တန္းျပန္လာႏိုင္သည္မဟုတ္။ က်ဴရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သင္တန္းေပါင္းမ်ားစြာ လွည့္တက္ေနသည္မို႔ ညေျခာက္နာရီေက်ာ္ ခုႏွစ္နာရီနီးမွ အိမ္ေရာက္လာတတ္သည္။
သတိုးအခန္းသို႔ လာေရာက္စကားေျပာသည္ကို ေဒၚေမခ်ိဳ မၾကိဳက္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားဆိုတာ အခ်ိန္ရသည္ႏွင့္ စာက်က္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေနရွင္းခ အဆူခံထိအျပီးမွာေတာ့ ေနရွင္းခ သတိုးရွိရာအခန္းသို႔ အလာက်ဲသြားသည္။
သေဘာေကာင္းပံုရသည့္ ျခံေစာင့္ကားေမာင္း ဦးေလးၾကီးကိုမူ တစ္ခါတစ္ခါမွသာ သတိုးေတြ႔ျဖစ္သည္။ သတိုးေရာက္လာစဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးကိုေတာ့ အခုရက္ပိုင္းမေတြ႔ရေတာ့။
အျမဲတမ္းလုိလို မ်က္ႏွာစူပုပ္ကာ စကားေျပာၾကမ္းေသာ ထမင္းခ်က္အေဒၚၾကီးကိုသာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ေနရသည္။
ေမေမရယ္.. ျမန္ျမန္ျပန္လာေခၚပါေတာ့.. ဒီအိမ္မွာ သားမေနခ်င္ေတာ့ဘူး...
မိခင္အမည္ကို ထပ္ျပီးတိုးတိုးေရရြတ္မိသည္ႏွင့္ သတိုးမ်က္ရည္မ်ား၀ုိင္းလာျပီျဖစ္သည္။
"သတိုး.. ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. ေအာက္ဆင္းလာခဲ့ေလ.. တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အခန္းေအာင္းျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ..."
အခန္း၀မွ ေဒၚေမခ်ိဳ၏ေခၚသံေၾကာင့္ သတိုးလန္႔သြားသည္။
ေဒၚေမခ်ိဳသည္ သတိုးေရာက္လာစကတည္းက မ်က္ႏွာသိပ္မခ်ိဳခဲ့။ အခု ၇ ရက္တစ္ပတ္ေက်ာ္ကာ ႏွစ္ပတ္နီးပါးၾကာလာသည္အထိ သားျဖစ္သူကို ျပန္လာေခၚမည့္ ေဒၚေဟမာ၏အရိပ္အေယာင္ကိုပင္ မေတြ႔ရသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ မခ်ိဳသည့္မ်က္ႏွာသည္ ခါးလာျပီျဖစ္သည္။
"လာေလ...."
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခပ္မာမာေခၚမွ သတိုးကုတင္ေပၚမွ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ သူ႔ကိုဆိုလ်ွင္ စားမလို၀ါးမလို စိုက္ၾကည့္တတ္သည့္ ေဒၚေမခ်ိဳကို သတိုးအလြန္ေၾကာက္သည္။ သူဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္လိုေနေန ေဒၚေမခ်ိဳမ်က္စိထဲတြင္ အျမဲပင္ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ျဖစ္ကာ အျပစ္ဆိုခ်င္စရာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေနသည္ကို သတိုး သိသည္။
မိဘႏွစ္ပါး၏ အလိုလိုက္မွုေအာက္မွာ ေနသားက်ေနေသာ သူ႔အတြက္ ေဒၚေမခ်ိဳ၏ တင္းၾကပ္ေသာစည္းကမ္းမ်ားႏွင့္ ခက္ထန္ေသာဆက္ဆံမွုေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ေနရခက္ေနမိသည္။
"မင္းအက်ီၤကလဲ ညစ္ပတ္ေနတာပဲ.. ဒါဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိေနျပီလဲ ၀တ္ထားတာ.. သြား.. အသစ္ျပန္လဲခ်ည္.."
အက်ီၤလက္ျပက္ကို ဆြဲခါကာ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ေျပာလာေသာ ေဒၚေမခ်ိဳ၏အားေၾကာင့္ သတိုးယိုင္သြားသည္။
"မရွိေတာ့ဘူး အန္တီ.. တျခားအက်ီၤေတြလည္း ညစ္ပတ္ကုန္ျပီ..."
"ေအာင္မေလး ေလး.. သူေဌးသားရယ္... ညစ္ပတ္ေနရင္ ေလ်ွာ္ေပါ႔ဟဲ့.. ငါကနင့္အ၀တ္အစားကအစ ေလ်ွာ္ေပးရမယ့္ အေစခံမဟုတ္ဘူး.. မင္းအေမျပန္မေပၚလာေသးသေရြ႕ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလ်ွာ္တတ္ေအာင္ေလ်ွာ္.. ဘယ္သူမွလိုက္လုပ္ေပးေနမွာမဟုတ္ဘူး..."
ေခါင္းငုံ႔ေနေသာ ပိန္ရွည္ရွည္ေကာင္ေလးကို ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္ပ်က္စြာငုံ႔ၾကည့္မိသည္။
သူမကိုယ္သူမ ထက္ျမက္လြန္းသည့္ တရားသူၾကီးတစ္ေယာက္ဟု ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ေဒၚေဟမာလူလည္က်သြားသမ်ွ ခံလိုက္ရသည္။
ဒီေကာင္ေလး သူမ အိမ္သို႔ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလ်ွင္ လ၀က္ပင္ရွိခဲ့ျပီျဖစ္ေပမယ့္ ေဒၚေဟမာႏွင့္ဆင္ဆင္တူသူဟူ၍ အရိပ္ပင္မေတြ႔ရ။ သူမအိမ္နားမွဖုန္းပါဆိုျပီး ေဒၚေဟမာေပးသြားခဲ့ေသာ ဖုန္းနံပါတ္မွာလည္း အမွားၾကီးျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚေဟမာ၏ ရန္ကုန္မွ လိပ္စာကိုလည္း သူမ မသိ။
ေဆြမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း တီးေခါက္ေမးၾကည့္ေသာ္လည္း ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျပန္ၾကည့္ေနသည္မွလြဲ၍ ထိုပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ေကာင္ေလးသည္ ဘာဆိုဘာမ်ွမေျပာႏိုင္။ ဘယ္မွာေနလဲ ေမးသည္တြင္လည္း မရွိေတာ့သည့္ မႏၱေလးလိပ္စာကို ေျပာလာသည္။ သတင္းစာမွ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေၾကာ္ျငာထည့္ေခၚေသာ္လည္း မည္သူမ်ွ ဖုန္းတစ္ခ်က္ပင္ဆက္မလာခဲ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေကာင္ေလးသည္ သူမတို႔အိမ္တြင္ေသာင္တင္က်န္ေနေတာ့မည္ကို ေဒၚေမခ်ိဳမေက်မနပ္လက္ခံလိုက္ရသည္။ ပို၍ေသခ်ာသြားေစသည္က သတိုး၏ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္မွစ၍ အျခားလိုအပ္မည့္ အေရးၾကီးစာရြက္စာတမ္းမ်ားအားလံုးကို ေဒၚေဟမာ သားေရအိတ္ေအာက္ဆံုးမွာ ထည့္ထားခဲ့သည္။
သူမအေနျဖင့္ သားငယ္ကို ဒီအိမ္မွာထားခဲ့ရန္ကို ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။
တရာသူၾကီးျဖစ္ေပမယ့္ စီးပြားေရးအကြက္ အတြက္အခ်က္ျမန္ေသာ ေဒၚေမခ်ိဳ သည္ ယခုအေျခအေနကို သူမအတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ သတိုးသည္ သူမ သူငယ္ခ်င္း၏ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအေျခအေနက ယခင္ကလို အေျခအေနမဟုတ္ေတာ့။ ဖခင္က အလုပ္မရွိျဖစ္ကာ မိခင္က ဘယ္ေရာက္ေနသည္မသိ။ သူမ အိမ္မွာလည္း မျမဲေသာ အိမ္ေဖာ္မ်ား၏ အခက္အခဲရွိေနသည္။
ဒီႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္စဥး္စားလိုက္လ်ွင္ သူမအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္အေျဖတစ္ခု ရွိလာလိမ့္မည္ဆိုတာကို သခ်ၤာေတာ္ေသာ ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္တြက္ တြက္ထားျပီးျဖစ္သည္။
တစ္ခုပဲရွိသည္။
သူမ ဆူသမ်ွ ေျပာသမ်ွ တစ္ခြန္းခံမေျပာသလို ၾကားသည့္ပံုပင္မရွိသည့္ မထံုတက္ေထးလုပ္တတ္လြန္းေသာ သတိုး၏အက်င့္စရိုက္ေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
"သတိုး...မင္းသူမ်ားအိမ္မွာ အလကားစားျပီး အလကားေနလို႔မရဘူး.. ကူစရာရွိတာ၀ိုင္းကူ.. လုပ္စရာရွိတာ၀ိုင္းလုပ္မွေပါ႔.. မင္းအေမသာ လာမေခၚရင္ ငါ မင္းကိုေက်ာင္းထားေပးရဦးမယ္.. ကေလးတစ္ေယာက္စရိတ္ဆိုတာ နည္းတယ္မွတ္လား.. မင္း အလိုက္တသိ အိမ္အလုပ္ေတြကို ကူလုပ္ေပးမွေပါ႔...... ငါေျပာေနတာေတြၾကားရဲ႕လား..."
ယခုအခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုသာ ငုံ႔ၾကည့္ေနသည့္ သတိုး၏ နားရြက္ကို ေဒၚေမခ်ိဳစိတ္မရွည္စြာ ဆြဲလိမ္လိုက္သည္။ အေတာ္ေလးနာသြားမွ သတိုး ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ငါေမးေနတယ္ေလ... နားလည္လားလို႔..."
"ဟုတ္..."
"ဘာဟုတ္လဲ... နားလည္ပါတယ္ အန္တီလို႔ေျဖ..."
"နား.. နားလည္ပါတယ္အန္တီ..."
သတိုးမ်က္ရည္၀ိုင္းသည္ကိုျမင္မွ ေဒၚေမခ်ိဳ စိတ္ထဲေက်နပ္သြားသည္။ ျပီးမွ သူမလက္ထဲရွိ အ၀တ္စုတ္တစ္ခုကို သတိုး ရင္ခြင္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
"ေရာ့... အခုေလွကားတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ ဖုန္ေတြကပ္ေနတာ ျမင္တယ္မဟုတ္လား.. ဒီအ၀တ္နဲ႔ တစ္ခုခ်င္းသုတ္... ဖုန္တစ္မွုန္မွမက်န္ေစနဲ႔..."
"ဟုတ္.."
"ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျဖ..."
ခၽြန္ေသာ လက္ေခါက္မ်ားက ေဒါင္ခနဲျမည္ေအာင္ သတိုးေခါင္းေပၚက်ေရာက္သြားသည္။ က်င္ခနဲေနေအာင္နာသြားေပမယ့္ သတိုးေခါင္းကို လက္ႏွင့္မပြတ္။
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ..."
"ဒီအလုပ္ျပီးတာနဲ႔ ေဒၚစိန္႔ကို ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ သြားေမးခ်ည္... ဒီအိမ္မွာ မင္းလုပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးပဲ.. အလကားေရသာခိုမေနနဲ႔... ထမင္းတစ္လုပ္ဆိုတာ အလကားမရဘူး.. ျမဲျမဲမွတ္ထား...."
"ဟုတ္ကဲ့အန္တီ..."
ေဒၚေမခ်ိဳ သတိေပးသလို အၾကည့္မာမာႏွင့္ ေနာက္ဆံုးၾကည့္ကာ ေလွကားမွဆင္းသြားသည္။
ဂ်ိန္းခနဲျမည္ေအာင္ပိတ္သြားေသာ တံခါးအသံသည္ သတိုး၏ေအးခ်မ္းေသာ ဘ၀တစ္ခုကို အဆံုးသတ္ပိတ္ခ်လိုက္သလို က်ယ္ေလာင္လြန္းေနသည္။