On gün. Koskoca on gün..
izmir'e ayak bastığım da sanki izmir o kokuyordu .
Her adım her dakika her saniye her an yani başında olmasam da hep göz hapsimdeyimdi.
evden çıkmıyor nerdeyse kimseyle konuşmuyor yine ışıklar içinde uyuyordu her gece.
her gece o uyuduğunda yanına gidiyor nefes alışını duyuyor, hissediyor, kokusunu ciğerlerime hapsediyor sonrada o uyanmadan çekip gidiyordum. neden böyle yaptığımı bilmiyorum bu kızda beni çeken hiç bir şey olmaması gerekirken farkında olmadan ona çekiliyordum hemde son sürat. geçmişimde sayısız kadınla yatmış kalkmıştım çoğunun yüzünü bir çoğununda adını bile hatırlamıyordum. rusya inanılmaz bir ülkeydi kadınları çok çok güzel alımlıydılar ve bu kız o kadınların yanından bile geçemezdi güzellikte. zaten söyle ahım şahım bir güzelliği yoktu ama beni çekiyordu kendine.
kahverengi düz beline kadar uzanan saçları kahverengi sıradan ama inatla dirençle bakan gözleri yuvarlak çenesi adına yakışır fındık burnuyla sıradanlığın resmiyet kazanmış haliydi ama anlayamadığım adlandıramadığım bir şeyler vardı bu kızda ve neden bilmiyorum ama beynimde adını haykırıp duruyordum.
onu karanlık mahsene kilitlemeye çalıştığımda tepskisini ölçmek bana yalvarmasını belki onu çıkarabileceğimi söylediğimde inatla kasılan çenesi inatla gülen dudakları asla diye haykıran gözleri işte o an bu kızda beni mahfedecek birşeylerin olduğunu anlamıştım peki neden burdaydım will için mi belgeler için mi intikam için mi ?
intikamın canı cehenneme be as olan ezra dedi kalbim
ve ben kalbiyle değil beyniyle hareket eden yaşı 23 ama ruh yaşı yetmişleri geçmiş biri olarak şuanda pencerenin kenarında karanlığı izleyen kızı, cılız bir sokak lambasının arkasında hayranlıkla izliyordum. annesi ve anneannesi apar topar evden çıktıklarında köşede bekleyen siyah minibüse bindiklerinde önümde iki seçenek vardı ya burda kalıp gürleyen simsiyah gökyüzünden ve karanlıktan korkan kızı koruyacaktım yada o minibüsü izleyecektim ve ben en kolay olanı seçtim tüm intikamımı ihtiyacım olan tüm belgeleri bu gecelik elimin tersiyle ittim. yüzde yüz o minibüste will vardı yada gidecekleri yerdeydi ama şuanda will de belgelerde umurumda değildi.
İlk yağmur tanesi elime düştüğünde gurleyen gok yüzü birazdan çıkacak fırtınanin habercisiydi. On gündür sabır gosterip ona yaklaşmamistim ama bnim sabrimda bi yere kadardı. yalnızdi tek başına hizlanan yagmurla beraber çoğalan rüzgar altinda saklandığım sokak lambasıni gidip gelen ışığı birazdan olacakların fragmanıni veriyordu. Hızla bahçe kapısından girdiğimde bende oda karanlıkta kalmıştık ve onun karanlıktan ne kadar korktuğunu cok iyi biliyordum. Kulağıma gelen küçük bir çığlıkla hemen eve girdim. Evin bu kısmını bilmiyordum yavaş hareket etmek zorundaydim yoksa ezrayi daha çok korkuturdum. Nerde oldugumu bilemesemde gözlerime çarpan küçük ışık kumesine doğru gittiğimde onu gördüm elindeki mumlarla heykel gibi duruyor bir şeyler mırıldaniyordu. Gozlerini sımsıkı kapatmıştı. Yanina kadar sokulup derin bir nefes aldığımda titredigini hissettim korkma dedigimde gözlerindeki ışık yolumu aydınlatabilirdi. Elektriklet geldiğinde yine put gibi hareketsiz kaldi. Mumlari ufledimde ummayacagim bir sey yaptı. Bağırır çağırır ortalığı ayağa kaldırır diye beklerken o sımsıkı boynuma doladi kollarini. Kalbinin atışını kalbimin üzerinde hissetmek tarif edilemez bir histi. Benim serçem benim Fındığım benim inatçım benim sevgilim ve eninde sonunda bnim kadinim olacaktı. Kollarimda titrerken bu dünya yansa kıyamet kopsa yangınlar seller depremler olsa sıcakta kavrulup sogukta donsam tum evren üstüme gelse olmaz diye herkes ağız birliği yapsa da o BENIMDI sadece BENIM kollarimda titrerken de gözlerime bakarken de will'in kızı olduğunu bildigim halde bu dünya üzerinde onu benden alacak bir zavallı varsa ki yok çok büyük bir düşman kazanmıştı.
"Gittin" dedi boynuma değen nefesi ve dudaklari bnimi geriyordu.
Ve bir kez daha anladım ki
Benimdi ve bnim olmasi için dünyadaki herkesi karşıma almaya raziydim...