Η ελληνική συμμετοχή είχε την πρωτιά, τόσο στο στάδιο όσο και στο Βερολίνο γενικότερα. Μέσα σε όλη την εορταστική ατμόσφαιρα, μπορούσες να δεις εκτός από τις χιτλερικές σημαίες, εκείνες της Ολυμπιάδας αλλά και ελληνικές. Μάλιστα, λίγες μέρες νωρίτερα, στις έντεκα το βράδυ στις είκοσι έξι Ιουλίου, η αμαξοστοιχία που μετέφερε την πρώτη ομάδα των Ελλήνων αθλητών, είχε φτάσει στον σταθμό Anhalter που ήταν διακοσμημένος με ελληνικές, γερμανικές και ολυμπιακές σημαίες. Κατά την είσοδο της αμαξοστοιχίας, μία ορχήστρα ξεκίνησε να παίζει τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων και έπειτα τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Τους αθλητές υποδέχτηκαν οργανωτικά στελέχη και δυστυχώς μέλη του Υπουργείου Προπαγάνδας του Γκαίμπελς, καθώς και μέλη της πρεσβείας της Ελλάδας. Κατόπιν αναχώρησαν για το Ολυμπιακό Χωριό, στην είσοδο του οποίου είχε παραταχθεί στρατιωτική δύναμη παίζοντας μουσική. Τριάντα άνδρες με αναμμένες δάδες, συνόδευσαν τους Έλληνες αθλητές, με τον Εθνικό τους Ύμνο να ακούγεται ξανά και την ελληνική σημαία να υψώνεται πρώτη. Το όλο γεγονός ήταν τόσο φαντασμαγορικό σε σημείο που τα γερμανικά συνεργεία δεν αντιστάθηκαν και το κινηματογράφησαν. Ο Ότο το είχε στο μυαλό του σαν εικόνα και πολύ θα ήθελε να πλησιάσει και να κουβεντιάσει με τους Έλληνες. Λίγα γνώριζε για την χώρα τους, μα κυρίως την είχε στο μυαλό του σαν έναν μικρό Παράδεισο, τυλιγμένο στα χρώματα του κυανού και λευκού, από τον ουρανό, τη θάλασσα και τις μικρές νησιώτικες εκκλησίες και σπίτια. Κάπως έτσι τη φανταζόταν και ώρες ώρες επιθυμούσε να ταξιδέψει μακριά από το μουντό και πλέον στρατιωτικό Βερολίνο. Στο εδώ και τώρα που το ρολόι της ιστορίας έδειχνε Σάββατο, πρώτη Αυγούστου του 36, είχε και εκείνος κλέψει την παράσταση κάνοντας τον Φύρερ περήφανο, που όλοι μιλούσαν για τον πανέμορφο Άριο άνδρα με τα υπέροχα χαρακτηριστικά και την αξιοζήλευτη κορμοστασιά.
Στις 15:35 όλες οι θύρες του Σταδίου έκλεισαν. Όλες εκτός από την επίσημη από όπου λίγα λεπτά αργότερα, φάνηκε η φιγούρα του Χίτλερ, συνοδευόμενη από τα δεξιά του χέρια, τον Χέρμαν Γκέρινγκ και τον Γιόζεφ Γκαίμπελς. Φορούσε στρατιωτική στολή και ένα κοριτσάκι ντυμένο στα μπλε τον υποδέχτηκε, δίνοντάς του μία ανθοδέσμη, ενώ το πλήθος ξεσπούσε σε εκκωφαντικά ΄΄Χάιλ Χίτλερ΄΄. Ο Χανς που εξαιτίας του καλού κλίματος κατόρθωσε να εισέλθει για να δει τον φίλο του, ένιωσε το στομάχι του να ανακατεύεται στην θέα του Χίτλερ και φυσικά η σκέψη του ήταν αντί για ανθοδέσμη, να λάβει έναν κάκτο ας πούμε, ή αντί για υψωμένα χέρια, διασκορπισμένα, ανοιχτά και ευθυτενή πέντε δάχτυλα.
΄΄Μεγάλη η χάρη σου φίλε μου΄΄ σκέφτηκε για τον Ότο.
Μόλις ο ενθουσιασμός ο φασιστικός καταλάγιασε, και ο Χίτλερ ευχαριστημένος πήρε τη θέση του, ήχησε η καμπάνα η Ολυμπιακή που σήμανε την έναρξη. Οι σημαίες των κρατών υψώθηκαν και ο γερμανικός ύμνος ξεκίνησε. Από τα μεγάφωνα αναγγέλθηκε η πρώτη ομάδα ΄΄Ελλάς΄΄. Τον σημαιοφόρο ακολουθούσαν οι Σπύρος Λούης*, κρατώντας κλάδο ελιάς και Ιωάννης Κετσέας*. Πάνω από το Ολυμπιακό Στάδιο πετούσε το αερόπλοιο Hindenburg, διακοσμημένο με τους ολυμπιακούς κύκλους και σβάστικες, το οποίο κινηματογραφούσε την τελετή έναρξης. Οι υπόλοιπες ομάδες παρέλασαν αλφαβητικά, με την Αυστριακή και Γαλλική ομάδα να δέχονται τα περισσότερα χειροκροτήματα. Χαρακτηριστικά απουσίαζαν οι ομάδες της Ισπανίας, η οποία βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο και της Ρωσίας η οποία δεν αποδέχτηκε την πρόσκληση. Τελευταίοι παρέλασαν οι λευκοντυμένοι αθλητές της Γερμανίας, οι οποίοι και αποθεώθηκαν από τους θεατές. Όλες οι ομάδες παρατάχτηκαν απέναντι από τους επισήμους. Ακολούθησε η έπαρση της σημαίας των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ ο Richard Strauss διηύθυνε σε πρώτη δημόσια εκτέλεση την επιβλητική σύνθεσή του, τον Ολυμπιακό Ύμνο. Ταυτόχρονα, 30 χιλιάδες περιστέρια αφέθηκαν ελεύθερα στον ουρανό του Βερολίνου, σαν σύμβολο ειρήνης στον κόσμο και η κολοσσιαία καμπάνα δεκατεσσάρων τόνων, το σύμβολο των Αγώνων, η οποία βρισκόταν υπερυψωμένη σε δύο πυργίσκους του Ολυμπιακού Σταδίου ήχησε.
Μετά από δέκα κανονιοβολισμούς, ήταν η στιγμή που έμπαινε ο Ότο για να ανάψει την φλόγα και ο οποίος αποθεώθηκε από τους θεατές κατά την είσοδο του στο Στάδιο και με κατεύθυνση τον Ολυμπιακό βωμό. Ο Χανς κατόρθωσε να τον δει και πάλεψε να σφυρίξει ανάμεσα στην αποθέωση του πλήθους. Αρκετοί εκείνο το βράδυ μιλούσαν για την παρουσία του Ότο Σβάιγκερ. Οι εγχώριες εφημερίδες κάλυψαν σε πρωτοσέλιδα τους την τελετή έναρξης με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Κυριαρχούσαν φωτογραφίες από το Στάδιο, την είσοδο της ελληνικής ομάδας και φυσικά φωτογραφίες με τον Σπύρο Λούη να προσφέρει κλάδο ελιάς στον Χίτλερ.
Οι κάμερες σταματούσαν αρκετές φορές στους νέγρους Αμερικάνους αθλητές και στον Τζέσσε Όουενς. Ο άνθρωπος- θαύμα θα τρέξει τα εκατό μέτρα μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα και δύο δέκατα, ρεκόρ που δεν θα καταρριφθεί παρά είκοσι χρόνια αργότερα.
«Είναι εκνευριστικό» ψιθυρίζει ο Ρόζενμπεργκ στον Χίτλερ «οι καθαροί Γερμανοί δυσκολεύονται να κρατήσουν απέναντι στον σωρό των κοσμοπολιτών Αμερικάνων»
Ο Χίτλερ δεν λέει τίποτε, μονάχα που σφίγγει διαρκώς τις γροθιές του. Όχι δεν θα καταδεχόταν σε καμία περίπτωση να σφίξει το χέρι ενός νέγρου και γι' αυτό αποσύρεται. Ήταν η πρώτη του ήττα από τον Θεό του σταδίου που κέρδισε σύνολο τέσσερα χρυσά μετάλλια. Το καλό βέβαια με αυτό το πανηγύρι προπαγάνδας που είχε στηθεί, ήταν αυτή η αίσθηση μίας γλυκιάς ελευθερίας για λίγο. Ήταν αυτό το όνειρο που έφερναν στο μυαλό τους διαρκώς ο Ότο με τον Χανς που τώρα πλησίαζαν την Πύλη του Βραδεμβούργου, όπου οι νέοι έπιναν την μπύρα τους. Όλα ήταν ειρηνικά, κανένα έγκλημα δεν αναφερόταν και οι δυο φίλοι έτρεχαν διαρκώς ξεσαλώνοντας και μετρώντας τουλάχιστον είκοσι αυτοκίνητα το λεπτό. Οι ξένοι δημοσιογράφοι στριμώχνονταν στους πεζόδρομους ή ακουμπούσαν σε βαριά ξύλινα μπαλκόνια έξω από τις καφετέριες. Τα κορίτσια με τα σανδάλια τους και τις πλισέ φούστες γελούσαν αμέριμνα και κάπου τα αγόρια ένιωσαν ξένα ο καθένας για τους λόγους του.
«Πάλι μία ουτοπία ζούμε και μόλις όλα τελειώσουν, ο εφιάλτης θα συνεχίσει από εκεί που έμεινε. Έστω σήμερα νιώθω πως θα πρέπει να πιω τόση μπύρα, σε σημείο να βρω το θάρρος να πλησιάσω κάποια κοπέλα και να ξεκινήσω τα κομπλιμέντα» γέλασε ο Χανς που ήδη κρατούσε μία στο χέρι ενώ ο Ότο βάδιζε όσο πιο ευδιάθετα μπορούσε, όταν είδαν τρεις νεαρούς της ηλικίας τους να μιλούν μία γλώσσα κάπως μελωδική, με τον έναν να κοιτάζει τον Ότο λίγο πιο έντονα.
«Συγγνώμη, ήσουν εκείνος που άναψε την φλόγα στο στάδιο;» ρώτησε σε σπαστά αγγλικά. Ο Ότο απάντησε μιας που τα μαθήματα του Στάινερ είχαν αποδώσει «Σας το είπα εγώ, πάντοτε θυμάμαι πρόσωπα. Είμαι ο Γρηγόρης από την Ελλάδα και ήρθα για να παρακολουθήσω με τους δύο αδερφούς μου, τον Νίκο και τον Πέτρο τους αγώνες» του χαμογέλασε εγκάρδια.
«Είμαι ο Ότο Σβάιγκερ και αυτός είναι ο φίλος μου ο Χανς. Δεν γνωρίζει καλά αγγλικά, επομένως αν δεν σας πειράζει θα σταματώ για να του κάνω μετάφραση. Η ελληνική αποστολή έχει την τιμητική της Γρη...Πώς σε είπες;»
«Γρηγόρη» γέλασε ο καστανός νεαρός. «Και τα δικά σας ονόματα κάποτε είναι γλωσσοδέτης. Αλήθεια, είσαστε από Βερολίνο;» τους ρώτησε.
«Ναι και αν θα ήθελες μπορούμε να σας ξεναγήσουμε με ένα αντάλλαγμα» πρόφερε ο Ότο ορθώνοντας το φρύδι.
«Με χαρά αν μπορούμε» πετάχτηκε ο Πέτρος.
«Να μου μιλήσετε για την Ελλάδα. Έχω ακούσει λίγα, αλλά πολλά έχω ονειρευτεί ειδικά τις κρύες μέρες» τους είπε ο Ότο και ξεκίνησαν μία συζήτηση για την ελληνική κουζίνα, για τα νησιά, την Ακρόπολη, τα έθιμα. Στο τέλος οι δύο φίλοι κοιτούσαν τα αδέρφια έκθαμβοι θέλοντας όσο τίποτε να δοκιμάσουν εκείνο το χταποδάκι ή και ψάρι φρέσκο. «Αν μπορείτε να το πιστέψετε δεν έχω δει ποτέ μου θάλασσα. Δεν έχει τύχει» πρόφερε ο Ότο δύσθυμα.
«Και πώς ζεις;» τον πείραξε ο Νίκος «Μένουμε Πειραιά, στο λιμάνι μας. Ο ήχος και μόνο της θάλασσας είναι μαγικός, το ίδιο και η εικόνα της ειδικά αν ο ήλιος δύει ή ανατέλλει. Να έρθετε μία φορά. Θα χαρούμε πολύ να σας φιλοξενήσουμε» ο μικρότερος αδερφός ήταν πάντοτε πρόσχαρος και αγαπούσε την φιλοξενία. Πού να ήξεραν όμως πως μελλοντικά ο μόνος λόγος για να δουν Γερμανούς, θα ήταν με την μορφή των εισβολέων;
Στο τέλος οι πέντε τους ξεκίνησαν αγώνες δρόμου, όπως θα έκανε κάθε νεαρό αγόρι στην ηλικία τους παίζοντας. Είχαν λάβει θέσεις και μόλις ο Χανς έδινε το σήμα, ξεκινούσαν το τρέξιμο με τον Ότο να σκίζει τον αέρα κυριολεκτικά και τον Γρηγόρη να ακολουθεί από πίσω. Το γέλιο τους, καλυμμένο με ένα ελαφρύ νέφος από αλκοόλ αντηχούσε ολόγυρα, όταν ο Ότο μην προλαβαίνοντας να σταματήσει, έπεσε επάνω σε έναν εύσωμο νεαρό άνδρα ρίχνοντάς τον κάτω. Σκόνη σηκώθηκε ολόγυρα και ευθύς και οι υπόλοιποι σταμάτησαν το τρέξιμο και σοβάρεψαν ελαφρώς. Οι μύες και των δύο πεσόντων πονούσαν, μα όταν προσπάθησαν να σηκωθούν, συγκρούστηκαν και τα μέτωπά τους με αποτέλεσμα να καταλήξουν ξανά στο χώμα και ο Νίκος με τον Πέτρο να παλεύουν να καταπνίξουν ένα γέλιο. Ο Μπάλντερ σηκώθηκε βογκώντας και πίσω του ακριβώς βρισκόταν ο Στάινερ.
«Σβάιγκερ, πόσο αλκοόλ κατανάλωσες;»πήγε να τον επιπλήξει.
«Μην τον ακούς, είσαι εκτός υπηρεσίας» επενέβη ο Στάινερ που μόλις είδε τον Χανς για λίγο κοίταξε ολόγυρα αμήχανα, κατόπιν φέρθηκε φυσιολογικά για να μην αποκαλυφθούν στον Μπάλντερ.
«Τα παιδιά;» ρώτησε κοιτώντας τους Έλληνες.
«Είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι της χώρας μας με ιδιαίτερες τιμές και δόξες. Έλληνες που δεν θυμάμαι σχεδόν κανενός το όνομα εκτός από το Νίκος» χαμογέλασε ο Ότο.
«Γρηγόρης και Πέτρος. Τώρα ελάτε και εσείς να σας μιλήσουμε για το πώς να φτιάχνετε φάβα. Ο φίλος σας τη λάτρεψε» έδειξαν τον Ότο.
΄΄Μου θύμισε τα μυαλά του Φύρερ. Πηχτά και ανύπαρκτα΄΄ σκέφτηκε.
«Εγώ να πηγαίνω» πρόφερε ο Μπάλντερ κουρασμένα, πάντα κουρασμένα όταν ο Στάινερ τον απομάκρυνε για λίγο από τους υπόλοιπους.
«Έχουμε καιρό να περάσουμε χρόνο σαν αδέρφια. Ήταν μία καλή ευκαιρία. Συνεχώς είσαι θλιμμένος Μπάλντερ, τι σου συμβαίνει; Αδερφός σου είμαι που να πάρει!» τον μάλωσε σαν είχαν αποτραβηχτεί λίγο από το μπουλούκι.
«Δεν σε αφορά, δεν αφορά κανέναν!» αντέτεινε εκείνος.
«Μπάλντερ είμαι με το μέρος σου. Ότι και να έχει συμβεί, εγώ...»
«Εσύ να κοιτάξεις τον εαυτό σου Στάινερ. Είναι καιρός πια να το κάνεις. Σε έφαγαν αυτοί οι Εβραίοι!Ή θεωρείς πως δεν γνώριζα για την Ίλσε;»
Κάπου εκεί, ο Στάινερ κάγχασε.
«Με περνάς μάλλον για τρελό ή υποτιμάς την νοημοσύνη μου. Αγαπούσες την Χάνι και εσύ!» τότε ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μάγουλό του.
«Αυτήν την βρομιάρα δεν θα την αναφέρεις ποτέ ξανά. Να παρακαλάς να ψόφησε, να βρίσκεται θαμμένη σε κάποιον βάλτο ίσως! Τώρα άφησέ με ήσυχο!» του φώναξε και αποχώρησε. Ευτυχώς η παρέα ήταν μακριά και κώφευε με την βοήθεια του αλκοόλ.
Δεν θα έσκαγε άλλο για τον Μπάλντερ. Είχε κάνει αμέτρητες προσπάθειες να τον προσεγγίσει. Είχε δίκιο και κάπου, έπρεπε να αγαπήσει τον εαυτό του. Οι Έλληνες φαίνονταν ενδιαφέροντες και ναι, πολύ θα επιθυμούσε να μάθει γι' αυτήν τη φάβα και όποιο άλλο έδεσμα ελληνικό. Οι κανάτες με τις μπύρες ήταν τοποθετημένες σε μεγάλα ξύλινα κιβώτια και ο κόσμος αγόραζε. Επέστρεψε στην παρέα με το κεφάλι ψηλά, αποφεύγοντας τις πολλές οικειότητες με τον Χανς. Οι Εβραίοι τους είχαν διαλύσει και εκείνον και τον αδερφό του. Ίσως ήταν πλέον ο καιρός να χτίσει τις άμυνές του. Οι καιροί ανέτειλαν δύσκολοι και έπρεπε να σταθεί στα πόδια του. Ήταν άνδρας εξάλλου. Χώθηκε ανάμεσα στον Νίκο και στον Πέτρο. Είχε αγαπήσει την αύρα τους που μύριζε αλμύρα και που ξεχώριζε μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της χώρας του. Ήταν όμορφες οι φιλίες και οι γνωριμίες με τον κόσμο. Τι όμορφα να ζούσαν όπως σήμερα; Τι υπέροχη αυτή η γλωσσική μελωδία διαφορετικότητας να ένωνε τον κόσμο. Έξι παιδιά διαφορετικής καταγωγής που συναντήθηκαν στο ιστορικό μηδέν, προτού το ρολόι ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση.
΄΄Σε αγαπώ πολύ, είσαι πανέμορφη΄΄ συλλάβιζαν με τον Ότο γελώντας με την προσπάθειά τους να μάθουν ελληνικά.
Και η Ολυμπιακή φλόγα κάποια στιγμή έσβησε και μαζί της πήρε και το μήνυμα για παγκόσμια ειρήνη, αφήνοντας πίσω στο βωμό το απόλυτο σκοτάδι.
Σπύρος Λούης: ήταν Έλληνας μαραθωνοδρόμος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και εθνικός ήρωας.
Ιωάννης Κετσέας : ήταν Έλληνας αθλητής της αντισφαίρισης από τους πρωτοπόρους του αθλήματος στην Ελλάδα και του στίβου.
Και είμαστε στο προτελευταίο κεφάλαιο! Συναισθήματα; Τι αγαπήσατε; Πώς νιώθετε που τελειώνουμε αυτήν την διαδρομή γιατί έχουμε και δεύτερο μέρος! Θα χαρώ να δω σχολια σας! Μιλώντας για τους πιο ντροπαλούς...χαχχα