Στη φωτό ο Μπάλντερ σε πιο νεαρη ηλικία
Κατά τη διάρκεια της αναμονής της αθλητικής γιορτής των Ολυμπιακών Αγώνων, το ξανθό κτήνος, ο Ράινχαρντ, αναλαμβάνει την αρχηγία της SD, κοινώς της Υπηρεσίας Ασφαλείας. Την εμφάνισή του ωστόσο ως αρχηγός της υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών, της Abwehr, έκανε ο Βίλχελμ Κανάρις, ένας μικρόσωμος ναύαρχος, με ύψος το πολύ ένα και εξήντα και ψαρά μαλλιά. Ήδη από τον Χειμώνα του 35, είχε κάνει την είσοδό του σε αυτό που ονόμαζε ως τη φωλιά της αλεπούς, εννοώντας τον Χίτλερ και τους δικούς του. Το πρόσωπο αυτό, όπως και εκείνο του οικονομολόγου Χιάλμαρ Σαχτ, θα έπαιζε έναν μεγάλο ρόλο σε ένα έργο όμως το οποίο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα ήθελαν κάποια στιγμή να ξεχάσουν. Η νευραλγική του θέση τον έφερε πολύ κοντά στις μυστικές διαπραγματεύσεις των Άγγλων και των Γερμανών, για τον ρόλο του Χίτλερ στην Ευρώπη. Τα γεγονότα εσκεμμένα αποσιωπήθηκαν, καθώς οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες θα στήριζαν τον ναζισμό, έναντι στον κομμουνισμό και την επικράτηση του Ιωσήφ Στάλιν. Ο ίδιος επίσης δεν ήταν υπέρ του Κομμουνισμού, μα στο μέλλον πολλά πράγματα θα άλλαζαν όταν θα αντιλαμβανόταν πλήρως την φύση τη διεστραμμένη των Ες-Ες και των Ες-Α, που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την παραδοσιακή γερμανική άρχουσα τάξη που και ο ίδιος αγαπούσε.
Στο τώρα όμως, όντας δυσαρεστημένος από την οικογενειακή του ζωή, κοιμόταν στο γραφείο του συχνά στην Tripitz Ufer. Απόλυτα εχέμυθος σαν χαρακτήρας ήξερε να ακούει τον Χίτλερ πολύ καλύτερα από τον Χάιντριχ, ο οποίος μαζί με την Λίνα Χάιντριχ συχνά τον επισκεπτόταν, διαισθανόμενος πάντα δίχως να έχει αποδείξεις, πως ο Κανάρις δεν κατασκόπευε για τον Χίτλερ. Μάλλον το αντίθετο. Ο Χίτλερ βέβαια λιγότερο δύσπιστος, θα είχε εμπιστοσύνη στο όργανό του σχεδόν μέχρι το τέλος. Όλες αυτές οι λεπτές ισορροπίες ήταν εύθραυστες και χρήσιμες σε έναν νεαρό όπως ο Ότο, που στα σίγουρα θα έβρισκε τον εαυτό του μελλοντικά σε έναν ρόλο παρόμοιο με εκείνον του Κανάρις.
Οι πρόσφατοι Νόμοι της Νυρεμβέργης ενάντια στους Εβραίους όμως, είχαν οδηγήσει την παρέα του Νοικέλν σε αδιέξοδο. Η Κρίστα πάλευε όσο μπορούσε και με έναν ελαφρύ φόβο να τη συντροφεύει, να βοηθήσει την Χέλγκα και τον Άντον με λίγα τρόφιμα. Η κατάστασή τους χειροτέρευε με τον καιρό και ο Άντον τυπικά έστω, μιας που το ιατρείο του ανήκε, πάλευε να το κρατήσει ανοιχτό. Ο Χανς είχε κατεβάσει δύο πρόχειρες κουρτίνες μπροστά από τη βιτρίνα του μικρού τσαγκάρικου που ταυτόχρονα πουλούσε και τα προϊόντα που κατασκεύαζε, επισκευάζοντας παράλληλα και εκείνα που το είχαν ανάγκη. Η κυβέρνηση του είχε επιβάλει να έχει ζωγραφισμένο το άστρο του Δαβίδ με λευκή μπογιά στο τζάμι, ώστε η κοινωνία να γνωρίζει πως είναι εβραϊκό. Την επομένη της κηδείας του πατέρα του είχε πάει στο διαμέρισμα του ιδιοκτήτη, να τον παρακαλέσει να διατηρήσει το χώρο του μαγαζιού και τον επάνω όπου έμεναν.
«Είναι σε άριστη κατάσταση κύριε. Πάντοτε το έχουμε καθαρό το σπίτι σαν να ήταν δικό μας» πάλεψε να πείσει τον ηλικιωμένο που κανένα πρόβλημα δεν είχε με τους Εβραίους που το νοίκιαζαν. Το κακό ήταν ο γιος του.
«Βούλωσέ το!» φώναξε στον πατέρα του όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί. «Άκουσε Εβραίε. Και μόνο το γεγονός πως σας αφήνουμε να υπάρχετε δίχως ας πούμε να πέσει καταγγελία στην Γκεστάπο, είναι αρκετό. Από εδώ και πέρα, θα μας δίνετε επιπλέον το εβδομήντα τοις εκατό όποιου κέρδους βγάζετε και επίσης θα μου παρέχετε δωρεάν και όποτε το θελήσω παπούτσια. Έγινε κατανοητό;» του γρύλισε ο γιος του ιδιοκτήτη.
«Μα, αυτό που ζητάς είναι αδύνατον!Πώς θα ζήσουμε εμείς και πώς θα πληρώνουμε το νοίκι;» διαμαρτυρήθηκε ο Χανς.
«Κόψε τον λαιμό σου να μου παρέχεις όσα σου ζήτησα, αλλιώς λάβε το πέντε τοις εκατό της περιουσίας σου, κοινώς το εσώρουχό σου απλά, και στρίβε να ξεβρομίζει και η χώρα!»
Όταν βγήκε έξω στους δρόμους, έπειτα από εκείνη τη συνάντηση, ήθελε να ουρλιάξει. Δεν του έφταναν τα νέα που είχε μόλις λάβει, καταλάθος ψηλάφισε το κίτρινο αστέρι που αναγκαστικά είχε ράψει στο φτωχικό του μπλουζάκι. Βαδίζοντας για το μαγαζί γεμάτος σκοτούρες, παραπάτησε και πέφτοντας, ένιωσε να προσγειώνεται στο πρόσωπό του κάτι υγρό, συνοδευόμενο από γέλια. Δύο ένστολοι τον είχαν μόλις φτύσει, την στιγμή που τον είδαν να γλιστρά και να πέφτει στο χώμα. Δεν ήταν ζωή αυτή, μα δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να κλάψει. Είχε πει πως όποιο εμπόδιο και αν συναντούσε, εκείνος θα έγραφε με περηφάνια την δική του ιστορία, όσο και αν υπήρχαν στιγμές που μισούσε όσο τίποτε τον εαυτό και την καταγωγή του. Δεν είχαν άλλους συγγενείς, η μία και μοναδική αδερφή του πατέρα του είχε πεθάνει από φυματίωση και το ίδιο κακό είχε βρει κάποτε και το βρέφος της. Ο άνδρας της ζούσε μονάχος του στην Τσεχοσλοβακία, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις. Επομένως ο Χανς είχε για παρέα μονάχα την μητέρα του.
Ο Άντον από την άλλη αρνιόταν να φορέσει το άστρο. Δεν είχε κανένας απολύτως το δικαίωμα να τον γελοιοποιήσει, εκείνον, έναν άνθρωπο μορφωμένο, παιδίατρο που είχε αφιερώσει τη ζωή του στο επάγγελμά του με τεράστια επιτυχία και είχε καταφέρει να μεγαλώσει μόνος του την κόρη του παρά την απουσία της Κλάρα και τον διπλό ρόλο που τελικά υιοθέτησε, εκείνον του πατέρα και της μητέρας ταυτόχρονα. Τα απογεύματα, έχοντας ψευτογεμίσει τα στομάχια τους με ψωμί, μοιρασμένο πολύ προσεκτικά από την πλευρά της Χέλγκα, η φυγή στην Πολωνία γινόταν ολοένα και πιο απαραίτητη δίχως να γνωρίζουν ή να μπορούν να προβλέψουν τα δεινά που θα τους έβρισκαν, ίσως και στον διπλάσιο βαθμό εκεί. Η θεία της Χέλγκα ήταν φαρμακοποιός και για την ώρα ζούσαν πολύ καλύτερα από ότι εκείνοι στην Γερμανία. Έπρεπε να το πάρει απόφαση κάποτε και να μαζέψει τα πράγματά της για έναν δρόμο δίχως επιστροφή. Θα καθόταν μονάχα ένα λεπτό μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού της, αναλογιζόμενη αν τελικά είχε ζήσει καλά και ξέγνοιαστα χρόνια. Μέσα βέβαια από τις κακές αναμνήσεις, υπήρχαν και μερικές στιγμές όμορφες που παραδόξως αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά εκείνον. Τις πρώτες τους ματιές και ας έμοιαζαν φλογερές και θυμωμένες. Το βράδυ εκείνο των αποκριών που είχαν συζητήσει δίχως να τσακώνονται, ή εκείνο που φορτισμένοι συναισθηματικά είχαν μείνει να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, σαν να θαύμαζαν κάποιο σπάνιο ζωγραφικό έργο. Πλάι στον Ότο όμως, υπήρχαν και οι στιγμές με τον Λούκα. Εκείνον τον υπέροχο νεαρό άνδρα που η ιστορία ποτέ δεν θα συμπεριλάμβανε στις σελίδες της, ως επαναστάτη ενάντια στο χιτλερικό καθεστώς. Μονάχα αν αποφάσιζε εκείνη να γράψει για την ζωή της και κάποτε να κατόρθωνε να εκδώσει το χειρόγραφο, ίσως τότε μόνο μάθαιναν και άλλοι για εκείνον τον λαμπρό νέο.
Όσο ο καιρός περνούσε για τον Ότο, η ανησυχία του για τους φίλους του μεγάλωνε. Έπρεπε σιγά σιγά να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο ώστε να μεταφερθεί στην Καγκελαρία ως φύλακας και να μπορεί να βρίσκεται ακόμη πιο κοντά στο σπίτι και στην γειτονιά του. Είχε σχεδόν κλείσει έναν χρόνο στη Σχολή στο Σπάνταου. Οι επιδόσεις του ήταν άριστες, κυρίως σε ότι αφορούσε τη σκοποβολή και την ταχύτητα. Οι καθηγητές είχαν να το λένε πως ουδέποτε είχε αποτύχει στον στόχο, όσο μακριά και αν τον τοποθετούσαν και ακόμη και αν βρισκόταν εν κινήσει. Τον Χειμώνα έκαναν ασκήσεις στην γερμανική ύπαιθρο ημίγυμνοι, προκειμένου να καλλιεργήσουν τις αντοχές τους στο κρύο. Ο Ότο κυριολεκτικά είχε ως στόχο να πετύχει σε όλα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Φίλοι του μέσα από τη Σχολή ήταν ο Στάινερ και ο Γκορτς. Υπήρχε ακόμη ένας νεαρός, ο Μπροκ που είχε έρθει ως νέο πρόσωπο στο δωμάτιό τους στη θέση του Έγουαλντ. Αγαπούσε εξίσου το διάβασμα όπως και ο Στάινερ, μα οι απόψεις του μπορούσε να πει κανείς πως άγγιζαν ξεκάθαρα τις ναζιστικές θεωρίες. Φυσικά έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα, το παράξενο θα ήταν να συμβαίνει το αντίθετο. Ο Μπροκ ήταν ευχάριστος στην παρέα και καθόλου ανταγωνιστικός. Με τον Στάινερ μιλούσαν συχνά.
Ο Ότο είχε καταλάβει πως ο νεαρός, μπορεί να μην ενστερνιζόταν τα ναζιστικά ιδεώδη, είχε όμως αφεθεί να τον παρασύρει η ζωή όπως ερχόταν. Καμία αντίδραση εκ μέρους του δεν υπήρχε ενώ πάντοτε απέφευγε να αναφερθεί στο εβραϊκό ζήτημα. Μέσα του, για την ώρα τουλάχιστον, η ελπίδα είχε σβήσει. Ο αδερφός του ήταν προπονητής τους στην πυγμαχία και την τελευταία φορά λίγο είχε λείψει να πιαστούν στα χέρια, πετώντας ο ένας στον άλλο φράσεις αιχμηρές. Ο Μπάλντερ ήταν αρχηγικά κοινωνικός σε ότι αφορούσε τη ζωή γενικά, μα όταν ερχόταν η στιγμή της δικής του προσωπικής ζωής, κλεινόταν ερμητικά στον εαυτό του. Ακροβατούσε ανάμεσα σε τύψεις και θυμό ενώ το χάσμα με τον μικρό του αδερφό έμοιαζε αγεφύρωτο. Υπό άλλες συνθήκες, θα τον είχε στριμώξει προκειμένου να τον ρωτήσει για το πώς κατέληξε ψυχρός και αδιάφορος, από εκεί που ήταν ένα παιδί στοργικό. Δυστυχώς το υποψιαζόταν. Εβραία είχε κάνει τη ζημιά όπως και στην δική του περίπτωση. Ναι, μία Εβραία κάποτε του άλλαξε τη ζωή ολόκληρη μετατρέποντας την σε επίγεια Κόλαση μιας που ηρεμία έκτοτε δεν κατόρθωσε να βρει.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν του Νοεμβρίου του 35, καθώς δεν είχε μάθημα, αποφάσισε το απόγευμα να βγει επισκεπτόμενος το κέντρο του Βερολίνου, όπου καθημερινά έβλεπες παρελάσεις και άκουγες τραγούδια. Θα έλεγε κανείς πως η πόλη ζούσε σε μία παράδοξη, εμπόλεμη κατάσταση, όπου η νίκη εορταζόταν με άσματα. Η Ες-Ες, η κατακερματισμένη και αδύναμη πλέον Ες-Α καθώς και η Χιτλερική Νεολαία, παρήλαυναν στο δρόμο τραγουδώντας δες την αυγή στην Ανατολή. Ο Μπάλντερ παρακολουθούσε ηλικιωμένες με ψώνια στο χέρι να κοντοστέκονται και με μάτια λαμπερά να κοιτούν τις καφέ φάλαγγες να απομακρύνονται σαν ασπόνδυλο σκουλήκι και να τις συνοδεύουν με νεύρο στο τραγούδι.
΄΄Πώς φαίνεται πως επιτέλους πάμε μπροστά σε όλους τους τομείς΄΄ έλεγαν περήφανα.
Ο Μπάλντερ όμως είχε άλλα στο μυαλό του. Σχεδόν τα ηχηρά τραγούδια της παρέλασης έμοιαζαν με μακρινό απόηχο. Σκεφτόταν το σπίτι των θείων και το πατρικό του στο Βάνζεε, το όμορφο προάστιο, εκεί που είχε σχηματίσει τη δική του μικρή συμμορία, εκεί που η καρδιά του είχε χτυπήσει και ταυτόχρονα είχε κομματιαστεί αδυσώπητα. Στο μυαλό του έφερε την εικόνα της και τις όμορφες μέρες που περνούσαν μαζί κάνοντας δήθεν όνειρα, ξαπλωμένοι στις όχθες κάποιας λίμνης ή σε κάποια δασικά ξέφωτα μακριά από το κέντρο της πόλης. Τα περίχωρα του Βερολίνου εξάλλου ήταν παραδεισένια, είχαν μία μικρή όψη αδάμαστης φύσης. Αφήνοντας πάντοτε πίσω τους τα πολυσύχναστα εκδρομικά μονοπάτια, εκείνος και η Χάνι, περπατούσαν μέσα στα πυκνά δάση από σκουροπράσινα πεύκα ή ξαπλώνανε κάτω από τον καταγάλανο ουρανό τα καλοκαίρια. Όμορφοι οι δασότοποι, η χλόη η απαλή, τα έντομα. Όμορφοι και εκείνοι μέσα στην εικόνα του ειδυλλιακού τοπίου. Η Χάνι ήταν Εβραία, στα χρώματα περίπου της Χέλγκα και ας μην είχε τον αέρα της και την ψηλόλιγνη κορμοστασιά της. Είχε ωστόσο δύο μάτια στο χρώμα της σοκολάτας γάλακτος που απέπνεαν ζεστασιά στην ψυχή του και πολύ τα αγαπούσε.
Στο τώρα καθόταν μπροστά από το Ρωμάνικο καφέ, όπου σύχναζαν παλιά οι μποέμ λογοτέχνες ενός Βερολίνου που δεν υπήρχε πια, απέναντι από την εκκλησία του Γουλιέλμου του πρώτου. Η σημαία με τη σβάστικα περνούσε και άπαντες είχαν μάθει πως όφειλαν να σηκώσουν το χέρι σε χαιρετισμό. Ο Μπάλντερ σχεδόν το έκανε από τυπική συνήθεια και κατόπιν στράφηκε ξανά στον καφέ του όταν άκουσε φωνές και ουρλιαχτά. Ο κόσμος είχε μάθει δυστυχώς πως αν αρνιόταν κάποιος να χαιρετήσει, συνήθως τον έσπαγαν στο ξύλο. Οι φωνές ήταν γυναικείες και τότε είδε δύο ένστολους να χαστουκίζουν με δύναμη μία κοπέλα της οποίας τα χαρακτηριστικά έμοιαζαν με εκείνα της Χάνι. Για λίγο ο θυμός κατέλαβε την ψυχή του και σχεδόν ένιωσε μία άγρια χαρά που σε εκείνον δεν δόθηκε τότε η δυνατότητα να το κάνει γιατί ήταν ένας δειλός και τίποτε περισσότερο. Όταν όμως διαπίστωσε πως η κοπέλα προφανέστατα ήταν άλλη, σηκώθηκε στην αρχή αμήχανα και πλησίασε τον καβγά. Ο κόσμος κοιτούσε άλλοτε με θλίψη και άλλοτε προσπερνούσε με αδιαφορία. Οι γροθιές τους προσγειώνοντας στο κορμί της κοπέλας που τώρα πεσμένη κατάχαμα, σπαρταρούσε πνιγμένη σε μία λίμνη αίματος. Όταν η μπότα ετοιμάστηκε να την κλωτσήσει ξανά, το χέρι του Μπάλντερ τον σταμάτησε.
«Αρκετά δεν νομίζεις;» του είπε και ο άλλος πρόσεξε τα διακριτικά της στολής του καταλαβαίνοντας αμέσως πως ήταν αξιωματικός από την Σχολή των Ες-Ες στο Μπαντ Τελτς. Κάπου εκεί σταμάτησε όμως, το ατσάλινο βλέμμα του έκρυβε μέσα του μία αλλόκοτη λύσσα.
«Χάιλ Χίτλερ! Ένα σκουπίδι κλοτσάω» του απάντησε αδιάφορα.
«Δεν χαιρέτησε τη σημαία μας;» ρώτησε ο Μπάλντερ.
«Δεν της ανήκει η σημαία μας. Είναι μία αναθεματισμένη Εβραία. Εύχομαι να της έχω σπάσει ορισμένα κόκκαλα για παραδειγματισμό» έφτυσε και κάνοντας νόημα στον άλλο, απομακρύνθηκαν συνεχίζοντας σαν να μην είχε συμβεί τίποτε απολύτως και σκουπίζοντας τα αίματα της γροθιάς τους στα ρούχα τους, λες και ήταν κάποιο παράσημο κατευθείαν από την Κόλαση.
Στο άκουσμα αυτό πάγωσε. Ξαφνικά το θέαμα της κοπέλας που σπαρταρούσε βγάζοντας σιγανούς ήχους οδύνης, του έφερε στην μνήμη εκείνη. Μονάχα που εκείνη ήταν κάπου εκεί έξω ζώντας υπέροχα, έχοντας δώσει μία κλωτσιά στην καρδιά του και αφήνοντάς τον έπειτα να βογκά αβοήθητος. Παρατώντας την επέστρεψε στη θέση του. Κανένας δεν πλησίασε να βοηθήσει ακούγοντας την καταγωγή της. Άλλοι από φόβο, άλλοι από αδιαφορία. Η ώρα περνούσε, το σώμα το αδύνατο σπαρταρούσε και ο Μπάλντερ άλλαξε θέση για να μην τη βλέπει. Ο ήλιος βούλιαζε, εκείνος πλήρωσε και πήγε να σηκωθεί.
«Βοήθεια....Σας παρακαλώ...»ψέλλισε αδύναμα εκείνη και μερικές βρισιές ξέφυγαν από το στόμα του.
Πήγε από πάνω της και κοίταξε το πανέμορφο πρόσωπό της που τώρα ήταν γεμάτο μώλωπες, ενώ το ένα της μάτι σχεδόν κόντευε να κλείσει. Τα χείλη της ήταν πνιγμένα στο αίμα και το σώμα της είχε υιοθετήσει μία ακανόνιστη στάση. Μάλλον είχε σπάσει κάποιο πλευρό. Τα δάχτυλα των χεριών της ανοιγόκλειναν, τα λεπτοκαμωμένα της μπράτσα έτρεμαν ολόκληρα σαν να είχε σπασμούς.
«Πονάω...»δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της μα το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο κενό σαν να ήταν σε παραλήρημα.
Δεν γινόταν να την αφήσει και ήξερε πως αυτό ήταν αδυναμία του όσο και αν το είχε πολεμήσει. Πάλι αδύναμος ήταν, όπως τότε. Με μία κίνηση της έβγαλε με τρόπο την ζακέτα που πάνω της ήταν το άστρο κεντημένο. Έπρεπε να την πάει στην κλινική και από εκεί και πέρα θα έφευγε. Καμία σχέση δεν ήθελε. Την σήκωσε στην αγκαλιά του και ξεκίνησε να τρέχει. Εκείνη ήταν σε μία μέθη σκοτεινή, μουρμουρίζοντας ακατάπαυστα, θρηνώντας την κατάστασή της. Εκείνος δεν την κοίταξε καν στα μάτια. Ούτε την ρώτησε το όνομά της. Στην κλινική είπε πως απλώς την βρήκε δίχως να μιλά για την εβραϊκή καταγωγή της. Το βράδυ εκείνο, η Χέλγκα για πρώτη φορά ήρθε κοντά με τον θάνατο.