Φτάνοντας σπίτι του ξανά, έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ήταν και πάλι άδειο και σιωπηλό. Μάζεψε για λίγο το τραπέζι, τακτοποιώντας και πλένοντας και κατόπιν έπεσε στο κρεβάτι που είχε τη δική της μυρωδιά. Στο μυαλό του έφερνε την εικόνα τους να κάνουν έρωτα, μονάχα που στο βάθος αυτής της όμορφης εικόνας, ξεπρόβαλε το κολαστήριο του Νταχάου, το πρόσωπο το σατανικό του Χίμλερ, οι κραυγές των φυλακισμένων. Δεν είχε πάει ποτέ του, μα το είχε φανταστεί σαν μία απρόσωπη φυλακή, έναν τόπο εξορίας έξω από το Μόναχο ώστε κανένας να μην βλέπει και να μην ακούει, κανείς να μην ενημερώνεται. Θα έπρεπε όμως ο ίδιος να ενημερωθεί.
Έπρεπε να καταγράφει τα πάντα λεπτομερώς, μήπως με αυτόν τον τρόπο μελλοντικά, έβρισκε μία κάποια λύση. Δεν ήταν ηλίθιος να πιστεύει πως εκεί απλά φυλακίζονταν άνθρωποι, όχι μετά την εκκαθάριση της Ες-Α. Αυτοί δεν φυλάκιζαν, σκότωναν βασανιστικά. Τι θα μπορούσε να κάνει όμως μόνος του; Το μοναδικό, μικρό επίτευγμα, ήταν να βγάλει από την μέση εκτός του Γκούσταφ, μάλλον και τον Τρίμπιχ. Δύο βασανιστές, ο ένας βιαστής. Δεκάρα δεν έδινε για τις σφαίρες στο σώμα του Γκούσταφ, όταν οι τοίχοι του σπιτιού εξακολουθούσαν στις κρυφές γωνιές τους, να κρύβουν κηλίδες ξεραμένου αίματος και αν το αφτί σου τοποθετούσες σιμά, θα αφουγκραζόσουν τις απεγνωσμένες κραυγές για βοήθεια. Μία βοήθεια που ποτέ δεν ήρθε. Το χέρι του απλώθηκε χαϊδεύοντας τα σεντόνια και έπειτα οι μαύρες σκέψεις έκαναν ξανά κατάληψη στο μυαλό του.
΄΄Ίσως όλο αυτό να είναι εγωιστικό. Ίσως θα έπρεπε να την αφήσω να τραβήξει τον δρόμο της. Μαζί δεν έχουμε μέλλον, όσο και αν την θέλω μόνο δική μου, πρέπει να την αφήσω να φύγει. Πρώτα όμως θα την αποχαιρετήσω. Αύριο...να δω τα μάτια της μία τελευταία φορά. Ξέρω πόσοι ναζί κρυφά επιθυμούν τις Εβραίες γυναίκες και στο φως του ήλιου παριστάνουν πως δήθεν είναι μιάσματα. Εγώ δεν θα κρυβόμουν, αν δεν υπήρχε κίνδυνος. Η Χέλγκα είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και κανένας δεν μπορεί να μου αλλάξει τη γνώμη΄΄
Ο ύπνος τον τύλιξε, για να έρθουν οι πρωινές ηλιαχτίδες και να τον σηκώσουν. Έχοντας ετοιμαστεί, άκουσε ένα χτύπημα στιβαρό στην πόρτα του, σημάδι πως αυτός που χτυπούσε δεν ήταν στα σίγουρα κανένας από τους γνωστούς του. Ανοίγοντας, είδε έναν ένστολο να στέκεται μπροστά του.
«Χάιλ Χίτλερ!» τον χαιρέτησε και ανταπέδωσε ΄΄Είχαν φτάσει στο σημείο το όνομα ΄΄Χίτλερ΄΄ να σημαίνει καλημέρα΄΄ σκέφτηκε. «Είσαι ο Ότο Σβάιγκερ;» τον ρώτησε.
«Μάλιστα» απάντησε εκείνος.
«Σε περιμένουν στα κεντρικά του Κόμματος. Ο κύριος Γκαίμπελς» τον διέταξε και εκείνος ένευσε θετικά. Τελικά είχαν έρθει εκείνοι πρώτοι να τον βρουν. Ας ήταν. Θα μάθαινε τα εσωκομματικά που τόσο λαχταρούσε και θα φρόντιζε να βεβαιωθεί πως ο Τρίμπιχ ως προδότης και εραστής με μία Εβραία, θα είχε επίσης την τύχη που του άρμοζε. Στην ουσία τίποτε δεν θα του έκαναν αν οι ατασθαλίες του δεν είχαν δει το φως, καθιστώντας τες επικίνδυνες να διαδοθούν.
Προτού περάσει από τα κεντρικά, έπρεπε αρχικά να βρει τον Χανς. Με την γνωστή ενδυμασία πλέον, πήρε τον σιδηρόδρομο για το Νοικέλν και το μαγαζί του. Τον βρήκε όπως πάντα ανέμελο, όσο αυτό ήταν δυνατό, να τακτοποιεί τη βιτρίνα. Μία βιτρίνα που πλέον σκονιζόταν μιας και σπάνια είχε πελάτες. Σαν τον είδε να πλησιάζει, χαμογέλασε ελαφρώς συγκρατημένα.
«Καλημέρα» του είπε πρόσχαρα και ο Ότο τον χαιρέτησε με μία τυπικότητα που πάντα τον χαρακτήριζε. Ο Χανς τον κοίταξε για λίγο με το φρύδι να υψώνεται. «Έχω την εντύπωση πως όλο αυτό πήγε τέλεια» αποφάνθηκε «Έχεις μία λάμψη επιπλέον. Ξέρεις λίγη αριοσύνη παραπάνω» γέλασε στο τέλος για να εισπράξει μία σκουντιά.
«Καλά πήγε» ήταν η μόνη απάντηση που του δόθηκε.
«Λιτός και απέριττος εκφραστικά»
«Άκουσε Εβραίε, σήμερα φεύγω. Ωστόσο, θέλω να πάρεις αυτά» του είπε δίνοντάς του τα κλειδιά του διαμερίσματος τα δεύτερα.
«Τι είναι αυτά; Να προσέχω το σπίτι θέλεις;» τον ρώτησε ο Χανς ελαφρώς θιγμένος.
«Όχι. Αυτά είναι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Θα την καταλάβεις αν έρθει, πίστεψέ με»
Ο Χανς απέμεινε να τα κοιτάζει χάσκοντας. Τι συνέβαινε με τον νεαρό απέναντί του; Νοιαζόταν όντως;
«Ευχαριστώ» είπε αμήχανα.
«Και θέλω να πάρεις και αυτά» του είπε βάζοντας στην τσέπη του σκισμένου του σχεδόν παντελονιού ένα ποσό.
«Δεν μπορώ να τα δεχτώ» απάντησε ο Χανς.
«Δεν είναι ελεημοσύνη» πρόφερε κοφτά ο Ότο.
«Έτσι το ένιωσα. Κοίτα, μπορεί κυριολεκτικά να τρώμε ένα γεύμα την ημέρα και το μαγαζί μας να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, αλλά έχουμε περηφάνια. Δεν μπορώ να δεχτώ τα λεφτά» επέμεινε.
«Εντάξει, τότε άσε με να αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια. Το πιο ακριβό» του βρήκε τη λύση και μαζί μπήκαν στο μαγαζί κοιτώντας αν υπήρχαν μάτια τριγύρω. Ήταν νωρίς το πρωί ακόμη ευτυχώς και τα περισσότερα μαγαζιά θα άνοιγαν σε μερικά λεπτά. Ο Ότο κάθισε στην καρέκλα για να δοκιμάσει και κοίταξε τον Χανς. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κίνησή σου να μου κάνεις δώρο εκείνα τα παπούτσια, σε μία μέρα μαρτυρική για εμένα. Την έκανες λίγο καλύτερη. Τότε ίσως να μην το έδειξα, μα έτσι ήταν. Ήμουν απελπισμένος και ο χαμός του Λούκα νωπός στην καρδιά μου. Παρά την τεράστια ανάγκη σου, μου χάρισες ένα προϊόν του μαγαζιού σου. Δεν σκέφτηκες πως ήμουν ναζί, έτσι τώρα δεν σκέφτομαι πως είσαι Εβραίος. Μην απορείς για την καλοσύνη μου» του εξήγησε πάντοτε σχετικά κοφτά.
Ο Χανς βρισκόταν γονατισμένος μπροστά του ανοίγοντας το δέρμα του παπουτσιού.
«Είναι αυτός ο δικός σου τρόπος να λες στους άλλους πως τους συμπαθείς;» τον ρώτησε δίχως να τον κοιτάζει και ο Ότο χαμογέλασε, μα δεν του απάντησε ποτέ. Ο Χανς πλέον μπορούσε να αποκωδικοποιήσει ακόμη και τη σιωπή του. Ο Ότο δεν είχε μάθει με λόγια να εκφράζεται και ίσως να μην το κατόρθωνε ποτέ. Τελικά όμως, λίγο τον απασχολούσε. Τελειώνοντας του έδωσε μία σακούλα ουδέτερη, που να μην μαρτυρά κάποιο συγκεκριμένο μαγαζί. Δέχτηκε το επιπλέον ποσό με ευγνωμοσύνη και τον αποχαιρέτησε πιάνοντας τον εαυτό του να παραδέχεται πως ίσως και να τον πεθυμούσε λιγάκι.
Προτού να πήγαινε στα κεντρικά του Κόμματος, θα περνούσε από το σπίτι της Χέλγκα. Το παράθυρό της του δωματίου, έβλεπε στο πλάι του κήπου. Έπρεπε στα κρυφά να την δει, να της μιλήσει, ελπίζοντας να τον καταλάβει. Το βήμα του τώρα έγινε ταχύ. Ξεκλείδωσε το άδειο πατρικό του, χαιρέτησε νοητά τον Λούκα, ρίχνοντας μία ματιά στο δωμάτιό του που φωτιζόταν από τον πρωινό ήλιο. Η καρδιά του ράγισε, μα δεν είχε χρόνο για αυτολύπηση. Βγήκε στην πίσω αυλή, κοιτώντας τις τριανταφυλλιές της μητέρας του. Έκοψε ένα, το πιο μεγάλο και πήδηξε δίχως δυσκολία στην αυλή της Χέλγκα, φροντίζοντας να μην γίνει αντιληπτός από τον Άντον. Σχεδόν σύρθηκε, μέχρι που έφτασε στο μισάνοιχτο παράθυρό της και χτύπησε ανάλαφρα το τζάμι.
«Ότο;» η νυσταγμένη της φωνή, αντικαταστάθηκε από ξάφνιασμα.
«Να έρθω;» την ρώτησε και εκείνη για δευτερόλεπτα έμεινε να σκέφτεται. Τα μαλλιά της ήταν μπλεγμένα, φορούσε ένα ανάλαφρο φορεματάκι για νυχτικό, γενικά παρουσίαζε την εικόνα της κατάστασης, κοινώς ήταν αγουροξυπνημένη.
«Μπες με προσοχή. Μην ακούσει ο μπαμπάς» του απάντησε στο τέλος και εκείνος σκαρφάλωσε με ευκολία και της πρόσφερε το λουλούδι.
«Ήταν μεγάλος ο κόπος μου να το μαζέψω» την πείραξε και για λίγο έμειναν να κοιτάζονται. Καμία επιπλέον κουβέντα δεν ειπώθηκε, όταν εκείνος έγειρε και ξεκίνησε να την φιλά. Από το μέτωπο, στα μάγουλα, στα χείλη, στα μαλλιά της. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και όσο και αν ήθελε να προχωρήσει παρακάτω, ήξερε πως έπρεπε να μιλήσουν. «Χέλγκα...»ξεκίνησε και εκείνη σκοτείνιασε. Δεν ζούσε μέσα στην πλάνη. Ήξερε την πραγματικότητα. «Γνωρίζεις τι σημαίνει μία τέτοια σχέση, έτσι δεν είναι;» την ρώτησε.
«Δεν τρέφω αυταπάτες Ότο» απάντησε εκείνη με φωνή στεντόρεια.
«Τότε γνωρίζεις πως δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Σε έναν κόσμο τέλειο, θα ήθελα να βαδίζουμε στο δρόμο, να πηγαίνουμε για ταινίες, να σε κερνώ φαγητό σε ένα εστιατόριο το βράδυ, να ονειρευόμαστε διακοπές σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος. Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν θα ζήσουμε μαζί. Δεν θέλω για μένα να είσαι το βρώμικο, ναζιστικό μυστικό μου. Δεν θέλω να παριστάνω το πρωί τον αντισημίτη και το βράδυ να σου κάνω έρωτα. Θέλω να είμαι έντιμος δίπλα σου και αυτό στα φανερά θα σε σκοτώσει. Εσένα και τον Άντον» έκανε μία παύση.
«Ο μπαμπάς πιστεύει το ίδιο. Επίσης πιστεύει πως ανάμεσα στη ζωή σου και εμένα, θα επέλεγες τον Χίτλερ και τη ζωή σου»
«Αυτό που δεν έχεις καταλάβει, είναι πως δεν θα έχω επιλογές. Δεν θα μου έθεταν την ερώτηση ή ακόμη και αν το έκαναν για τα τυπικά, εσένα θα σε σκότωναν. Ο Στάινερ, το αγόρι που έχεις δει μαζί μου, είχε Εβραία κοπέλα. Την εξαφάνισαν. Ίσως στη Γκεστάπο την πέταξαν σε κάποιο κελί, αφού πρώτα τη βασάνισαν και τη βίασαν. Αυτή είναι η πραγματικότητα και εμάς δεν μας χωρά. Πρέπει να το τελειώσουμε εδώ»
Η Χέλγκα δεν είπε λέξη. Το αδιέξοδο ήταν μπροστά της, δεν είχε τρόπο να υπερασπιστεί αυτά που ένιωθε. Άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν και ένιωσε τα χέρια του να τα σκουπίζουν.
«Αν είναι να πούμε αντίο, τότε ας το κάνουμε...» τραύλισε και πέφτοντας στην αγκαλιά του έκλαψε βουβά. «Κανέναν άλλο άνδρα δεν θα αφήσω να μου κάνει έρωτα. Κάποτε ίσως όλα τελειώσουν και τότε θα μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι» ψέλλισε.
«Μην μιλάς έτσι. Είσαι νέα όπως και εγώ. Θα βρεις τον δρόμο, θα αγαπηθείς και όλο αυτό θα είναι μία χαρούμενη ανάμνηση αφημένη στο χρονοντούλαπο» πρόφερε ο Ότο.
«Τότε αν αυτό επιθυμείς, να προχωρήσεις και εσύ. Οι ναζί θέλουν να ζευγαρώνουν με όμορφες, ξανθιές άριες. Εύχομαι τα καλύτερα...» του πέταξε πικραμένη.
«Χέλγκα ας μην χωρίσουμε με καβγά» προσπάθησε να την πείσει.
«Καλύτερα να σε μισώ! Καλύτερα να σε σιχαίνομαι! Να σε βλέπω με το εξωτερικό περίβλημα, όπως κάποτε. Τώρα ξέρω πως πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου! Προχώρα Σβάιγκερ, πήγαινε στην Καγκελαρία. Αν σε φανταστώ ως τέρας, θα είναι πιο εύκολο» τώρα έτρεμε. Δεν ήξερε πού να κρυφτεί. Το χέρι του απλώθηκε για τελευταία φορά, μα εκείνη τραβήχτηκε. «Μην με αγγίζεις! Απλώς φύγε. Δεν μπορώ να αντικρούσω τα επιχειρήματά σου και αυτό με τρελαίνει...Φύγε μήπως κατορθώσω να πλάσω την εικόνα σου όπως πρέπει, μήπως τελικά σε μισήσω»
Ο Ότο εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω του το βασιλικό άνθος που της είχε προσφέρει. Κόκκινο σαν αίμα,φάνταζε με άλικο λεκέ πάνω στο λευκά της σεντόνια. Δύο πέταλα είχαν τσαλακωθεί.Η καρδιά της είχε τσαλακωθεί και άξαφνα το Βερολίνο σαν να απογυμνώθηκε.Έμοιαζε με Κόλαση και η κάθε σημαία με τη σβάστικα, σαν αγχόνη που ανέμιζε. Οι μπότες των ένστολων στραγγάλιζαν και τσαλαπατούσαν τα όνειρά της, μα εκείνη ξαφνικά ήταν μικρή μπροστά τους. Αφέθηκε να κλάψει, αφού τίποτε άλλο δεν της είχε απομείνει.