Η ρουτίνα συνέχισε να κυλάει και οι μέρες να περνούν με τον Στάινερ απόμακρο και τον Ότο να έχει επικεντρωθεί στην γενική καλή απόδοση. Μόλις πλέον είχαν εξοικειωθεί με τα όπλα, άρχισαν να μαθαίνουν τις τεχνικές επίθεσης πεζικού, εφοδεύοντες σε αμμόσακους, με τις ξιφολόγχες προσαρμοσμένες στα όπλα. Οι εκπαιδευτές έδιναν μεγάλη έμφαση στην επιθετικότητα, την διαρκώς εντεινόμενη ταχύτητα και την αγριότητα της επίθεσης, θεωρώντας την αρχικά μέσο επικράτησης και έπειτα τρόπο ελαχιστοποίησης των απωλειών. Για τον σκοπό αυτόν, οι άνδρες διδάσκονταν τεχνικές άοπλου αγώνα και αργότερα, όταν θα ήταν αρκετά ειδικευμένοι, θα μάχονταν σε εικονικές μάχες μεταξύ τους. Η πυγμαχία φυσικά ήταν κομμάτι του προγράμματος σπουδών. Για τον Ότο όλα αυτά λειτουργούσαν καθαρτικά στην ψυχή αφού η άθληση και οι αγώνες μάχης μείωναν για την ώρα τα αγχώδη του ξεσπάσματα. Ο Χίμλερ είχε επισκεφθεί μία φορά τη Σχολή τους, για την ακρίβεια ένα πρωινό, πράγμα που υπενθύμισε στον Ότο πως είχε αφήσει για αρκετό καιρό τον κύκλο του Χίτλερ στην ησυχία του και είχε χάσει τις ισορροπίες που επικρατούσαν μεταξύ τους. Ήξερε πως όλοι έβλεπαν τον διπλανό ως εν δυνάμει αντίπαλο και όλοι πάλευαν για να χωθούν κάτω από την φτερούγα εμπιστοσύνης του Αδόλφου. Έπρεπε οπωσδήποτε να φροντίσει να κερδίσει μία έξοδο και τυχαία να συναντήσει τον Γκαίμπελς. Από αυτόν θα μάθαινε τα τελευταία νέα ώστε να ενημερωνόταν προς τα πού έγερνε τώρα η αντιπαλότητα και να σκεφτόταν εν συνεχεία τι θα μπορούσε να κάνει και πώς θα μπορούσε να κινηθεί αποτρέποντας, όσο αυτό ήταν εφικτό, καταστάσεις.
Για την ακρίβεια υπήρχε πράγματι ένας αόρατος πόλεμος ανάμεσα στον Γκέρινγκ και τον Γκαίμπελς. Ο πρώτος ασκούσε δύναμη στην Πρωσία και ο δεύτερος ήθελε να έχει τον Τύπο και το ραδιόφωνο όλης της χώρας υπό τον έλεγχό του, ασκώντας φωναχτά και αδιάντροπα τις αντισημιτικές του αντιλήψεις και βάζοντας μέσω του ραδιοφώνου, το προπαγανδιστικό του έργο μέσα σε κάθε γερμανικό σπίτι. Ο Γκέρινγκ ακόμη δεν ήταν υπέρ μίας τόσο επιθετικής πολιτικής, μα ο Γκαίμπελς ήθελε να αρπάξει από τα χέρια του την εξουσία της πρωσικής φωνής. Πιάνοντας τον Χίτλερ, ξεκίνησε να του ψιθυρίζει πως ο Γκέρινγκ ζούσε μία χλιδάτη ζωή και όλο αυτό ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το σοσιαλιστικό προφίλ του Κόμματος. Ο Χίτλερ δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί και έτσι σύντομα, παραδόθηκε στον Γκαίμπελς η επιρροή της Πρωσίας. Αυτό ήταν ένα σφοδρό χτύπημα για τον Γκαίρινγκ και θα ακολουθούσαν και άλλα.
Το πρωινό της επίσκεψης του Χάινριχ Χίμλερ, άπαντες οι σπουδαστές είχαν βρεθεί στην μεγάλη, κεντρική αίθουσα για να παρακολουθήσουν την ομιλία του περί της γνωστής φυλετικής ανωτερότητας και επικράτησης έναντι των υπανθρώπων, όπως ήταν οι Σλάβοι, οι τσιγγάνοι, οι Εβραίοι και οι Κομμουνιστές. Ο Χίμλερ διατεινόταν πως ήταν οι ιεραπόστολοι της άριας φυλής, του τάγματος αυτού που τελικά θα κυβερνούσε τον κόσμο. Όσο και αν ήθελαν να το αποφύγουν, αυτή η διακήρυξη δύναμης, ομορφιάς και ανωτερότητας, έδινε μία ζωώδη χαρά στη νεολαία. Μέσα σε αυτά, υπήρχε και ο προσωπικός όρκος στον Χίτλερ. Η παρανοϊκή, ψευδομεσαιωνική μυθολογία του Χίμλερ, σε αρκετούς ασκούσε γοητεία. Ο Ότο πάλι σκεφτόταν πως όλα αυτά ήταν απλώς αδύνατα να γίνουν, αφού ζούσαν στην πραγματικότητα και όχι ανάμεσα στους μύθους του Αρθούρου. Ένα κράτος έπρεπε να φροντίσει για τα συμφέροντα και την ευζωία των κατοίκων του, δίχως να φτάσει στα άκρα να πιστεύει πως κάποτε όλη η γη οφείλει να αποτελείται από ξανθούς Ιππότες που μένουν σε κάστρα. Σκεφτόταν πόση εμμονή με την ασχήμια του είχε ο Χίμλερ, για να ονειρεύεται αυτά τα πράγματα που αγαπούσαν τα πεντάχρονα. Να γίνουν κοινώς Ιππότες. Αν έπρεπε ωστόσο να παίξει και αυτό το παιχνίδι για να ψαρέψει λαβράκι, ας ήταν. Θα το έπαιζε και με το παραπάνω.
Μετά την ομιλία του, με απόλυτη ταπεινότητα, ο Ότο κινήθηκε προς το μέρος του Χίμλερ κοιτάζοντάς τον με ξεκάθαρη αφοσίωση. Μετά τον Ράινχαρντ, ο Ότο αποτελούσε την αγαπημένη του φυσιογνωμία και ο νεαρός ετοιμαζόταν να ρίξει τα δίχτυα της γοητείας και της χειραγώγησης.
«Χάιλ Χίτλερ!» τον χαιρέτησε με πάθος και παρά το γεγονός πως ο Χίμλερ ήταν φειδωλός με τις κινήσεις του και τις γκριμάτσες προσώπου, ένα αμυδρό μειδίαμα που προσομοίαζε με χαμόγελο, σχηματίστηκε στο πρόσωπό του.
«Ότο Σβάιγκερ! Οι εκπαιδευτές σου έχουν να πουν τα καλύτερα. Δεν περίμενα κάτι άλλο βέβαια. Μάλιστα στα μαθήματα της ιστορίας είσαι από τους λίγους που λαμβάνουν τον λόγο επευφημώντας τον Φύρερ μας. Συγχαρητήρια» ολοκλήρωσε και ο Ότο χαμογέλασε συγκρατημένα.
«Θα επιθυμούσα να σας μιλήσω» του είπε και ο Χίμλερ του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει έξω στον προαύλιο, εσωτερικό χώρο που περιτριγυριζόταν από το κτήριο.
«Η αλήθεια και εγώ επιθυμούσα. Άκουσα κάτι διαδόσεις από τον κύριο Χάουσντορφ»
«Πολύ σωστά τις ακούσατε γιατί και εγώ σε αυτές θα αναφερθώ. Το ναζιστικό Κόμμα και η ναζιστική ιδεολογία κύριε, είναι δομημένα επάνω στον άξονα της Εθνικής Κοινότητας. Γνωρίζοντας την ηθική του Φύρερ μας, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το προφίλ των υψηλών στελεχών, είναι απαράδεκτο να προωθείται η ενδοοικογενειακή βία μεταξύ των άριων οικογενειών. Ο σκοπός μας είναι να στρέψουμε τα φώτα ενάντια στους εχθρούς μας, τους Εβραίους, δείχνοντας σε αντιδιαστολή με την στρεβλή τους φύση, τη σωστή γερμανική οικογένεια. Ακόμη δεν έχουμε βρει γερή αφορμή, αλλά θα έρθει. Για σκεφτείτε όμως να διαδοθεί παράλληλα στον κόσμο κάτι τέτοιο; Θα νιώσει εκτεθειμένη η γερμανική κοινωνία. Θα κλυδωνιστεί και μάλιστα με τον χείριστο των τρόπων. Θα πει πως από την μία κινδυνεύει από τραμπούκους και από την άλλη από τους Εβραίους με περίπτωση οι δεύτεροι να μας κακολογήσουν και να πάρουν την κοινωνία με το μέρος τους. Ο κύριος Τρίμπιχ ήταν έτοιμος να σκοτώσει στο ξύλο τον γιο του, που εμφανώς είχε κερδίσει στον αγώνα και πολύ καλά έκανε. Εγώ τον πρόλαβα από τον εξευτελισμό, μήπως αποτρέψω και μερικές ακόμη φήμες» πέταξε το επόμενο δόλωμα για το οποίο μόνο υποθέσεις είχε κάνει, αλλά δεν θα έχανε και τίποτε να το ρισκάρει. Έτσι και αλλιώς, η κοπέλα ήταν νεκρή ή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, επομένως επιπλέον ζημιά δεν θα γινόταν.
«Τι είδους φήμες;» ρώτησε ο Χίμλερ αναστατωμένος.
«Πως διατηρούσε δεσμούς κρυφούς με την Εβραία υπηρέτρια του» κάπου εκεί, ο Χίμλερ πάγωσε. Καθώς τίποτε δεν έμενε κρυφό σε μία τέτοια κοινωνία, είχαν πληροφορηθεί τον χωρισμό με την γυναίκα του, επομένως οι κατηγορίες του Σβάιγκερ πιθανότατα να ήταν και αληθείς. Για να είχαν φτάσει όμως ως εκεί, πήγαινε να πει πως κυκλοφορούσαν και πως ο εξευτελισμός των μελών του Κόμματος ήταν κοντά. Έπρεπε να δράσει.
«Είσαι τα μάτια και τα αφτιά μου εδώ μέσα. Έκανες καλά που μίλησες. Να ξέρεις πως εμείς οι δυο μοιάζουμε. Κινούμαστε αθόρυβα και υπόγεια. Έτσι πρέπει. Θα αναλάβω εγώ το ζήτημα και μάλιστα άμεσα. Ήθελα να σε ρωτήσω, επιθυμείς ακόμη να γίνεις στρατιώτης; Δεν σκέφτεσαι να μπεις στην Γκεστάπο ή στην Υπηρεσία Ασφαλείας* και να συνεργαστείς με τον Ράινχαρντ Χάιντριχ; Θα έκανες εκπληκτική δουλειά» του πέταξε την πρόταση. ΄΄Ως ρουφιάνος΄΄ σκέφτηκε ο Ότο.
«Σας απογοητεύω, μα είμαι στρατιώτης. Θέλω να φτάσω ως τα βάθη της Ρωσίας» αυτό ίσως το εννοούσε μιας που δεν έτρεφε καμία απολύτως συμπάθεια για τους Ρώσους.
«Πολύ καλά. Μέχρι τότε, κάθε πληροφορία καλοδεχούμενη» χαμογέλασε σατανικά ο Χίμλερ «Θα πω στους αξιωματικούς να σου δώσουν μία μέρα εξόδου, χαριστικά από εμένα» και με τον χαιρετισμό τον κλασσικό αποχώρησε αφήνοντας τον Ότο πιο ευτυχισμένο από ποτέ. Ακόμη ένα ρεμάλι όπως ο Τρίμπιχ είχε μπει στον στόχο και για ακόμη μία φορά το Κόμμα δίχως να το γνωρίζει θα του έκανε τη χάρη να απαλλάξει τον πλανήτη από μία σιχαμερή προσωπικότητα. Ποιος άραγε να ήταν ο επόμενος; Σίγουρα ο Βίγκμπερτ, μα έπρεπε να βρει έναν τρόπο. Αρχικά να ανακτήσει το φυλαχτό του.
Νωρίς το απόγευμα και έχοντας ελεγχθεί από τον αξιωματικό ασφαλείας, βγήκε μετά από έναν μήνα που ήταν ήδη εκεί, επιτέλους στον έξω κόσμο. Πλέον τα φθινοπωρινά απογεύματα ήταν ψυχρά όσο οδεύανε προς τον Νοέμβριο και την νέα χρονιά του τριάντα πέντε. Η Χέλγκα πηγαινοερχόταν στο Πανεπιστήμιο με τις φιλίες της να είναι πολύ περιορισμένες και ο Χανς δούλευε στο μαγαζί του πατέρα του, ζώντας παράλληλα μία μίζερη καθημερινότητα. Καθώς η Σχολή του Ότο ήταν εντός Βερολίνου, με τον σιδηρόδρομο μετακινήθηκε ως την γειτονιά του. Η αλήθεια περίμενε να νιώσει νοσταλγία, μα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Είχε αφήσει πίσω του κακές αναμνήσεις και το σπίτι του ήταν προς πώληση. Μαζί του έφερνε και το γράμμα εκείνο που είχε γράψει, για να το θάψει στην αυλή σαν ανάμνηση ξεχασμένη συναισθημάτων που ποτέ δεν θα εξέφραζε. Στην ουσία και εκείνος μόνος ήταν. Δίχως φίλους. Η διαφορά του με τους Εβραίους της γειτονιάς ήταν πως εκείνος μεγάλωσε μόνος.
Η πρώτη του δουλειά ήταν να κατευθυνθεί στην πίσω αυλή. Συνήθεια του είχε γίνει να σκαρφαλώνει στη μάντρα, προσμένοντας τη φιγούρα της Χέλγκα. Αντί να νιώθει όμως άνετα μαζί της, η αμηχανία τον είχε κυριεύσει. Ήταν φρικτός στην ανθρώπινες σχέσεις και άτσαλος. Ακούγοντας ομιλίες και μέσα σε όλες τη δική της, κατάλαβε πως είχε καλεσμένους. Ο ένας ήταν ο Γκαντ και η άλλη γυναίκα. Γιατί δεν κατανοούσε πως οι κόσμοι τους ήταν διαφορετικοί; Πως ότι και να έκανε, δικαίως εκείνη θα τον έβλεπε ως αυτό που τον έκανε η στολή; Αποκαρδιωμένος, κατέβηκε με την καρδιά του να χτυπά γρήγορα. Ο έρωτας του εμφυσούσε λίγη χαρά, μία δικαιολογία για να χαμογελά μονάχος του. Κλείνοντας την πόρτα, ξεκίνησε να απομακρύνεται, βαδίζοντας προς το μαγαζί του Χανς για να πάρει τον σιδηρόδρομο για το διαμέρισμά του. Περνώντας από μπροστά είδε τον κύριο Ντόρις, τον πατέρα του που ούτε τον κοίταξε πίσω. Ίσα ίσα σκέβρωσε περισσότερο στη θέα του και ο Χανς που παρατήρησε τον πατέρα του, φοβήθηκε μήπως κάποιος ένστολος στεκόταν μπροστά, όταν βγαίνοντας είδε τον Ότο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο χάρηκε, μα το αιώνιο βλέμμα θλίψης που διαφαινόταν πίσω από τα ψυχρά κυανά μάτια του νεαρού, τον έκανε να καταλάβει πως η μοναξιά εξακολουθούσε να τον τρώει.
«Φασίστα!» πρόφερε φτάνοντας μπροστά του.
«Εβραίε! Όπως σε άφησα....Ίδιος» σχολίασε παλεύοντας να φανεί σοβαρός.
«Νομίζω πρέπει να πάψεις να προσποιείσαι πως με μισείς» πρόφερε ο Χανς.
«Θα χαθεί η μαγεία μετά και είναι κρίμα. Τελοσπάντων, πήγαινα προς τις θείες μου προτού πάω σπίτι» άλλαξε κουβέντα με τον Χανς να εξακολουθεί να τον κοιτάζει.
«Την Χέλγκα τη χαιρέτησες;» τον ρώτησε δήθεν αθώα.
«Ήταν με φίλους και δεν ήθελα να της χαλάσω...»
«Την προσευχή; Ειλικρινά τώρα, τι θα χάσεις αν απλώς της μιλήσεις;» τον ρώτησε ο Χανς.
«Την ώρα μου και τώρα πηγαίνω...»έκανε πως βιαζόταν ο άλλος.
«Μία στιγμή. Έχω να σε δω ένα μήνα. Δεν λέω πως σε πεθύμησα ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν μου είπες πώς είναι εκεί τα πράγματα» επέμεινε ο Χανς.
«Μέτρια προς κακά. Είναι κάτι όμως για να απασχολούμαι σε μία κοινωνία που έτσι και αλλιώς θα μας μπλέξει αργά ή γρήγορα. Αν υπάρξει θέμα επείγον, θα το συζητήσουμε, ωστόσο καθώς έχω μέχρι αύριο τέτοια ώρα άδεια εξόδου, ίσως τα πούμε αργότερα»
«Την Άντα την ξέρεις;» τον ρώτησε ο Χανς στα ξαφνικά και ο Ότο γούρλωσε τα μάτια.
«Είναι μέλος των Γερμανίδων Κορασίδων. Εσύ από πού την ξέρεις;» τον ρώτησε με ξαφνικό ενδιαφέρον.
«Κοίταξε, δουλεύω όλη μέρα και δεν αντέχω την ρουτίνα. Αν με πάρεις μαζί σου για να σκοτώσω την ώρα μου, θα σου απαντήσω. Ακόμη και το να ράψουμε υφάσματα, το βρίσκω πιο ενδιαφέρον από τα παπούτσια» τον παρακάλεσε έμμεσα ο Χανς.
«Για λίγο μόνο» απάντησε ο Ότο και μαζί βάδισαν μέχρι το μαγαζί, καθώς ελάχιστοι γνώριζαν την καταγωγή του Χανς που είχε μία αρκετά άρια εμφάνιση για τα δεδομένα των Εβραίων.
Ευτυχώς ο παππούς του πλέον δεν πήγαινε στο μαγαζί λόγω προβλημάτων υγείας. Οι θείες τον αγκάλιασαν και χαιρέτησαν τον Χανς εγκάρδια μιας που τον θυμούνταν λίγο από τον Λούκα.
«Περάστε» πρόφερε η Ροζίνα και ξεκίνησε η ανάκριση στον Ότο που απαντούσε μονολεκτικά τα βασικά. «Θα συνεχίσεις τα μαθήματα ραπτικής; Είσαι σε καλό επίπεδο» τον ρώτησε στο τέλος και έγνεψε θετικά.
«Ακούω»ψιθύρισε στον Χανς που του εξήγησε.
«Έχεις τρελαθεί Εβραίε;» τον ρώτησε στα μουλωχτά. «Τι δουλειά έχεις μ' αυτές; Άσε τον ιπποτισμό στην άκρη. Δεν σκέφτεσαι τον πατέρα σου που θα μπει στο στόχαστρο;» ο Χανς κατέβασε το κεφάλι. Αυτόν σκεφτόταν και τίποτε δεν είχε επιδιώξει και ας ονειρευόταν εκείνο το πρόσωπο μέρα και νύχτα. Έμεινε για λίγο ακόμη πλάι στον Ότο δοκιμάζοντας εδέσματα που είχε καιρό από τις θείες του και βλέποντάς τον να αφοσιώνεται πλήρως στο ράψιμο. Χαιρετώντας τον για να μην αργήσει, αποχώρησε με σκοπό να βρεθούν έξω από το διαμέρισμά του το πρωί. Σαν έφυγε, ο Ότο επέστρεψε στο σχέδιο. Δεν ήταν πολύ αργά, μα θα ζητούσε τη βοήθεια της θείας του. Στα χέρια του κρατούσε ένα φόρεμα, στο χρώμα του νυχτερινού ουρανού για εκείνη. Ήθελε τόσο να την δει να το φορά.
*SD ή Υπηρεσία Ασφαλείας : ήταν η υπηρεσία πληροφοριών των SS και του Ναζιστικού Κόμματος στη Ναζιστική Γερμανία. Ήταν η πρώτη υπηρεσία που δημιούργησε το Ναζιστικό κόμμα και εθεωρείτο "αδελφή οργάνωση" με την Γκεστάπο , στην οποία η SS είχε πραγματοποιήσει ισχυρή διείσδυση μετά το 1934. Κατά την περίοδο 1933 - 1939 η SD αποτελούσε ανεξάρτητο γραφείο της SS, αλλά στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Κεντρικο Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ.
Βρισκόμαστε ναι μεν προς το τέλος, αλλά έχουμε ακόμη....Χρονια! Το βιβλιο θα φτάσει ως το 39, ως την αυγή της κήρυξης πολέμου στην Πολωνία, τον οποίο θα δούμε στο επόμενο βιβλίο. Εύχομαι να έχετε μεινει ευχαριστημένοι, αν και από τα σχόλια και τη στήριξη, νομίζω η απάντηση είναι θετική. Κάνω ότι μπορώ για να αποδωσω την ιδέα που χρόνια ήθελα σχετικά με αυτην την εποχή. Ευχαριστώ πολύ για την συμμετοχή σας