Ο Ότο διέθετε μία κατακερματισμένη ψυχολογία. Η χρόνια κακοποίηση και η σκληρότητα, τον είχαν οδηγήσει να κλειστεί στον εαυτό του, μα κάποιες φορές η συμπεριφορά του αδερφού του και της μητέρας του είχαν διαδραματίσει έστω και υποσυνείδητα έναν θετικό ρόλο. Στην ουσία ήταν διχασμένος ανάμεσα σε αυτά που είχε μάθει και σε εκείνα που το κοφτερό μυαλό του, του υποδείκνυαν ως ορθά. Τα ξεσπάσματα θυμού στην περίπτωση προσωπικής του απειλής, μερικές φορές γίνονταν ανεξέλεγκτα, όπως στο περιστατικό του Βίκμπερτ, που αν δεν έφτανε στο σημείο να τον αναισθητοποιήσει, ο ξυλοδαρμός του δεν θα είχε διακοπεί. Η Ροζίνα κοιμόταν και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να την αναστατώσει. Φορώντας ένα χακί πουλόβερ και παλεύοντας να σταματήσει να τρέμει από τον θυμό και τη στεναχώρια, άνοιξε την πόρτα για να βρει τον Χανς να καρτερά έξω, στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Κάπου εκεί, η ματιά του επάνω του έπεσε πιο μαλακή. Οι δυο τους δεν τα πήγαν ποτέ τους καλά, εκείνος σνόμπαρε τους Εβραίους και με τον Χανς είχαν ουκ ολίγες φορές μπλεχτεί σε λογομαχίες. Η ζωή τα είχε φέρει έτσι όμως, ώστε έφτασε στο σημείο, σε μία τόσο δύσκολη στιγμή, να τον περιμένει έξω από το σπίτι του για βοήθεια ένας Εβραίος. Ήταν ειρωνεία τραγική. Κανένας ναζί, κανένας εθνικοσοσιαλιστής που όλη μέρα φώναζε για την αξία της συντροφικότητας δεν στάθηκε δίπλα του τελικά. Ο Χανς στράφηκε προς το μέρος του σαν τον άκουσε και εκείνος αντίστοιχα προς την μεριά του μπερδεμένος. Έβλεπε τον ατσάλινο Ότο να προσπαθεί να ισορροπήσει παρά την εμφανή του αστάθεια. Τίποτε όμως δεν σχολίασε. Η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη.
«Φύγαμε» πρόφερε ο Ότο και ο Χανς τον είδε να αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα, σχεδόν σαν να πετούσε.
«Στάσου!» του φώναξε καθώς λαχανιασμένος προσπαθούσε να τον φτάσει.
Ακόμη και μέσα στον σιδηρόδρομο δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Κατεβαίνοντας, ο Χανς παρατήρησε πως ο Ότο ήταν ιδρωμένος. Παρά το κρύο, ο νεαρός φαινόταν πως βρισκόταν ένα βήμα μακριά από την κρίση πανικού. Και όμως, όφειλε να παίξει θέατρο αν ήθελε να φτάσει στην πολυπόθητη στιγμή που θα φύτευε τη σφαίρα στο μέτωπο του Γκούσταφ. Φτάνοντας έξω από το σπίτι, η γειτονιά είχε σηκωθεί στο πόδι. Ο Ότο ήθελε να τους ουρλιάξει να εξαφανιστούν, ωστόσο το κέντρο της προσοχής του στράφηκε στην δήθεν κατακερματισμένη φιγούρα του πατέρα του που πενθούσε με κροκοδείλια δάκρυα.
«Αγόρι μου...Τι συμφορά μας βρήκε» ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή.
΄΄Αυτή η συμφορά μας ακολουθεί από την ημέρα που γεννηθήκαμε΄΄ σκέφτηκε εκείνος.
Μπαίνοντας στο σπίτι, αντίκρισε το σώμα της μητέρας του καλυμμένο με ένα σεντόνι μέχρι να γίνει η περισυλλογή και η κηδεία φυσικά. Όση ώρα εστίαζε επάνω της, ήταν σαν να έθαβε ταυτόχρονα και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και της ταυτότητάς του.
«Άφησέ με λίγο μόνο μου» του ζήτησε και για πρώτη φορά ο Γκούσταφ υπάκουσε, βγαίνοντας στην πίσω αυλή.
Ο Ότο τράβηξε ελαφρώς το σεντόνι για να φανερωθεί το άψυχο και ταλαιπωρημένο της πρόσωπο. Για πρώτη φορά όμως ήταν γαλήνιο παρά την παγωνιά του δέρματος. Παρά τη θαμπάδα και την ώχρα του θανάτου που βαθιά το είχαν φιλήσει.
΄΄Αυτός ο κόσμος τελικά δεν σε χωρούσε και για να βρεις τη γαλήνη έπρεπε να αποχωρήσεις. Αναρωτιέμαι αν υπήρχε έστω ένα τελευταίο χάδι συμπόνιας για εσένα, το χάδι που θα σου έκλεινε έστω τα μάτια. Επισήμως σήμερα ορφάνεψα από γονείς αφού εσύ για εμένα ήσουν και πατέρας και μητέρα. Λυπάμαι για όσες φορές απογοητεύτηκες, για όσες στιγμές πρόσθετα ένα ακόμη βάρος επάνω σου. Υπόσχομαι όμως να σε δικαιώσω, ακόμη και αν χρειαστεί να διαβώ τις Πύλες της Κολάσεως΄΄
Στα κρυφά έβγαλε το μενταγιόν που βρισκόταν πλέον κρεμασμένο στο λαιμό του και φέρνοντάς το στα χείλη του κοντά, το φίλησε. Τότε για πρώτη φορά, κάτω από τα κλειστά του βλέφαρα, τα αλμυρά ρυάκια του πόνου και της θλίψης έκαναν την εμφάνισή τους. Σε αυτόν τον κόσμο της μοναξιάς που διαλαλούσε για συντροφικότητα, εκείνος αισθανόταν αποκλεισμένος μην έχοντας βρει τα πατήματά του ακόμη. Ήταν πρότυπο άριου και αντικείμενο θαυμασμού, όμως κάθε φορά που τον κοιτούσαν αισθανόταν πιο γυμνός από ποτέ, σαν ένα έκτρωμα κλεισμένο στο χρυσό κλουβί που όλοι λάτρευαν αλλά κανείς δεν πλησίαζε. Ο τρόπος που είχε μεγαλώσει, η μπερδεμένη του συνείδηση, δεν τον βοήθησαν ποτέ. Το μόνο που σκεφτόταν αυτή τη στιγμή ήταν το χαρτί της δύναμης που κρατούσε στα χέρια του και θα εφάρμοζε σε όποιον είχε σκοπό να τον βλάψει. Οι αδύναμες και καλοσυνάτες ψυχές όπως της μητέρας του, κατέληγαν αποστεωμένες και μαραζωμένες, κουφάρια της ζωής που δεν μπόρεσαν να διεκδικήσουν. Η κηδεία θα πραγματοποιούταν την επομένη και ο Ότο σκεφτόταν πώς θα ειδοποιούσε τον Λούκα που βρισκόταν μίλια μακριά και δεν θα μπορούσε να παραστεί. Ήξερε πως με την μητέρα του ήταν πολύ δεμένος. Ήταν ο μέντορας και το καταφύγιό του. Αν μάθαινε πως έφυγε, δεν θα το άντεχε. Βαρύθυμα βγήκε από το σπίτι και για λίγο στάθηκε μπροστά από την μικρή μονοκατοικία που ήταν συνδεδεμένη με ελάχιστες θετικές στιγμές του. Ήταν αποφασισμένος να μείνει εκεί μέσα στο κρύο, προκειμένου να μην επιτρέψει στον Γκούσταφ να αγγίξει το νεκρό της σώμα. Στάθηκε τυχερός που δεν έφερε αντίρρηση στην εντολή του να τον αφήσει μόνο, καθώς οποιαδήποτε άλλη συμπεριφορά θα την πλήρωνε ακριβά. Η χήρα ήρθε να τους συλλυπηθεί καθώς και πολλοί από τους γείτονες που είχαν τα ίδια πιστεύω με εκείνους. Ο Άντον το ίδιο βράδυ δεν έκανε καν τον κόπο να εμφανιστεί. Θρηνούσε μονάχος του, σιωπηλός τον χαμό μίας γυναίκας που είχε για χρόνια τρυπώσει αργά στην καρδιά του, όταν εκείνη αποφάσισε να αφήσει ένα μικρό παραθυράκι για αγάπη μετά τον χαμό της συζύγου του.
Η Χέλγκα από το σκοτεινό της παράθυρο, τον παρατηρούσε. Η γειτονιά είχε χορτάσει πια το θέαμα και λίγο λίγο επέστρεφε στο εσωτερικό των σπιτιών και των διαμερισμάτων. Ο Χανς στεκόταν ακόμη αμήχανος μπροστά του, όταν άκουσε τη βραχνιασμένη του φωνή.
«Μπορείς να πηγαίνεις προτού γίνει πολύ αργά. Υπάρχουν περίπολοι και όσο και αν το σπίτι σου είναι δίπλα, δεν θα ήταν φρόνιμο εκ μέρους σου να καθυστερήσεις και άλλο».
Ο Χανς αρχικά δεν ανταποκρίθηκε. Υπήρχαν λέξεις που κυριολεκτικά κρέμονταν από τα χείλη του και δεν ήταν βέβαιος αν επιθυμούσε να τις ξεστομίσει.
«Εντάξει» είπε τελικά, την πιο εύκολη λέξη που μπορούσε, που ποτέ δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα.
«Έμαθα πως ο πατέρας σου χτύπησε. Είναι καλύτερα;» τον ρώτησε έχοντάς το σκεφτεί πολύ καλά προτού το ξεστομίσει και φυσικά με το πρόσωπό του κρυμμένο πάντοτε στις σκιές της νύχτας.
«Θα γίνει καλά» πήρε την κοφτή και αμήχανη απάντηση από τον Χανς που όλος αυτός ο υποδόριος ηλεκτρισμός, τον έκανε να νιώθει άβολα.
Ο Ότο τον είδε να αποχωρεί και ταυτόχρονα τον πατέρα του να στέκεται στην πόρτα. Είχαν έρθει να πάρουν το σώμα της Γκρέτα. Ο νεαρός τους κοίταζε τη στιγμή που αποχωρούσαν, αποχαιρετώντας νοητά την μητέρα του για πάντα.
«Δεν θα έρθεις μέσα;» τον ρώτησε ο Γκούσταφ.
«Όχι. Πήγαινε εσύ, θα μείνω εδώ» του απάντησε δίχως να στρέφεται προς εκείνον.
Σιωπή κυριάρχησε. Σιωπή και ένα κρύο επίμονο. Μα γιατί εκείνος βαστούσε με μανία το σημείο της καρδιάς του; Φοβόταν μήπως την είχε χάσει ή ακόμη χειρότερα πως ποτέ δεν θα την έβρισκε; Τα μάτια του στράφηκαν στον ουρανό. Κρύο, καθαρός χιονιάς και ξαστεριά. Μυρωδιές γύρω του γνώριμες και ο απόηχος του Ράιχστανγκ και των δολοφόνων του μακρινός. Έμεινε να κοιτάζει τα απόμακρα αστέρια, όταν τα βλέφαρά του βάρυναν. Μέσα στον δικό του ερεβώδη ονειρικό κόσμο, υπήρχαν εκείνες οι μικρές αχτίδες φωτός κάποιων στιγμών. Κάποιων παιχνιδιών μοναχικών στο οικόπεδο, γέλιων του αδερφού του και πρόσφατα του χορού. Δεν είχε εμπειρίες επάνω στον έρωτα και το δύσκολο παρελθόν του τον έκανε φοβικό με τα αγγίγματα και τις πολλές συναναστροφές ιδίως τέτοιου είδους. Είχε πιστέψει εκείνο το βράδυ πως έχανε άσκοπα τον χρόνο του, μέχρι που εκείνη η μοναχική λύκαινα του είχε τραβήξει την προσοχή. Τον είχε οδηγήσει μέχρι και στο σημείο να τολμήσει να αστειευτεί, ελπίζοντας πως η κοπέλα θα το έβρισκε χαριτωμένο. Την είχε νιώσει πώς είχε φοβηθεί μπροστά στους ένστολους. Εκείνος όμως είχε κρατήσει το χέρι της σφιχτά, μέχρι να αποφασίσει να τραβηχτεί και να την χάσει. Έμοιαζε αφελές, μα την είχε αισθανθεί την έλξη. Στιγμιαία, στιβαρή, αλάθητη και ειλικρινής. Το άρωμά της και μόνο ήταν αρκετό για να μιλήσει κρυφά στην καρδιά του.
Η Χέλγκα τον κοιτούσε απομακρυσμένη. Η καμπουριαστή του φιγούρα που είχε γείρει στον τοίχο έδειχνε πως κοιμόταν. Πλησίασε προσεκτικά και κάθισε σε απόσταση. Δεν ήξερε πώς έπρεπε να νιώσει. Αυτός ο νεαρός ήταν σκέτη απειλή, την έβλεπε σαν σκουπίδι. Το βράδυ εκείνο, όταν δεν γνώριζε την ταυτότητά της, είχε φερθεί αλλιώτικα. Ήταν πιο χαλαρός, με μία φρέσκια νεανικότητα και όχι την αποστειρωμένη συμπεριφορά των ναζί. Ήταν ντροπαλός, ήταν γενναίος και υποστηρικτικός.
΄΄Ένα ψέμα΄΄ σκέφτηκε, παρατηρώντας το πρόσωπό του να μειδιά, χαμένο σε μακρινά όνειρα.
Έκανε κρύο. Το σκέφτηκε και εκείνη, μα δεν μπήκε στον κόπο να τον σκεπάσει.
Έχοντας φτάσει σε ένα ικανοποιητικό σημείο εξέλιξης θα χαιρόμουν πολυ αν έβλεπα τα σχόλια σας σε ένα βιβλιο που έχω καταβαλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να βγει καλό. Τι σκέφτεστε για τους χαρακτηρες και τα γεγονότα; Ελάτε μην ντρέπεστε!:)