Canım yol arkadaşlarım, ne yazık ki bu bir veda yazısı. Yolun sonu değil ama yolun burada buluşan son adımındayız. Biliyorum ki ne kadar teşekkür etsem az kalacak çünkü emeğiniz en az benim kadar büyük. Duygularıma eşlik ettiniz, yaşattığım karakterleri bölümlerce dinlediniz, anladınız, sorguladınız, merak ettiniz. En büyük hediye, en büyük mutluluk buydu benim için.
Aynı yaralara, aynı sevinçlere, aynı merakla sarıldık hep birlikte. Benim adıma çok keyifli, sıcacık bir yolculuktu Ay Şahit. Birçok insan tanıdım, birçok insan hayat hikayesini paylaştı benimle. İyileştim diyen oldu, iyi geldi diyen oldu.Bence doğru zamanda, doğru yerlerde sarıldık hepimiz birbirimize. Tıpkı Maya'nın bir hikaye uğruna yollara düşüşü gibi, Ay'ın Şahitliğinde Karadenizin yollarına düştü aklım ve gönlüm.
Aile, insani bağlar, geçmiş, yaralar, iyileşmeler benim için çok kıymetlidir. En az bir kere benim kalemimi okumuş biri bunu çok iyi bilir. Benim ele almak istediğim şeyler hep bunlar oldu. Bir dizi senaryosundan yola çıkan hikayemi, özgünleştirmek istedim. Kendi karakterlerimi yaşatmak istedim. Bu nedenle yeni renkler, yeni kişilikler kattım elimden geldiğince. Ama her şeyin özünde bu hikaye, Nefesin hikayesiydi. Kadınların hikayesiydi. Bu nedenle belki aşk, romantizm çoğu zaman geri planda kaldı. Belki sıkıldığınız anlar oldu. Ama odağım hep, Nefesin bu hikayeyi ruhunda tamamlaması, hakkını almasıydı. Ben elimden geldiğince haklıya hakkını teslim etmeye çalıştım finalimizde de. İlahi adaletin sesini duyalım istedim. Gözümüzün önünden geçsin istedim şanslarımız, şükür sebeplerimiz. Ve duyalım istedim, fark edilmeyi bekleyen kardelenlerin seslerini.
Hatalarım elbette olmuştur. Yanlış yazdıklarım, kusurları kısımlarım...Hepsi adına affınıza sığınıyorum. Elimden geldiğince, gönlümden koptuğunca cümlelerimi paylaştım sizlerle. Her şeye rağmen, sadakatiyle yanımda olan herkese bin teşekkür. Kapım da, yollarım da eşlik etmek istediğiniz müddetçe açık kalacak.
Bir teşekkür de, bu süreç boyunca shopları, editleri, alıntılarıyla Ay Şahiti her mecrada, gece, gündüz yaşatma coşkusu olan, düştüğüm yerde el uzatan, bir an bile Ay'ın ilham gücünden şüphe etmeyen canım dostlarıma, ay kızlarıma, şahitliği eşsiz okuyucularıma. Emeklerinize, yüreklerinize sağlık.
Yeni hikayelerde, yeni dünyalarda, yeni ruhlarda görüşmek dileğiyle sizleri çok ama çok seviyorum. ❤🌙😍
-
Kalabalığın ortasındaki sandalyeye oturttukları Nefes, iki gözü iki çeşme ağlarken, Balım da yengesinin dizinin dibine çökmüş pileli eteğini kucağında toplarayarak onu izliyordu. Asiyenin yanık sesi, gelin olacak Nefesin, anne özlemini yakıp yakıp geçiyordu. Etrafında dönen kadınların ellerinde birer mum vardı ve çoğu tıpkı Nefes gibi yaşlar döküyordu.
Çok güzel ve büyük bir kına yapılıyordu Nefese. Neredeyse tüm köy katılmıştı. Kimi meraktan, kimi hasetten, kimi de gerçek bir gelin görmek istediğinden gelmişti. Nefes, Asiye ağıtlı türküsünü söyledikçe hafızasına hiç görmediği annesinden birer anı sığdırıyor, özlemine kılıflar buluyordu. Ben annemi özledim denilirken, hiç görmediği birinin özleminin yükü de sırtına biniyor ve gözyaşları ikiye katlanıyordu. Türküyle birlikte dönen kadınları izledi Nefes. Kim bilir çoktan gelin olmuş bu kadınlar, annelerini ne kadar sıklıkla özlüyorlardı? Canları yandığında, iyi bir haber paylaşmak istediklerinde ya da çocuk hallerini özlediklerinde...
