Sosyetik Güzel

Sosyetik Güzel - 4. Bölüm

Keyifli Okumalar!

Medya'da Erkan Macit var.

***

Bana kapıyı açan Nevi'nin yanından hışımla geçerek eve girdim. Bir değil iki mağazaya rezil olduğuma mı yanayım yoksa arkadaşlarımın yanında küçük düştüğüme mi yanayım bilemiyordum ama ben her iki türlü de yanmıştım. "Baba!" diye çığırdım. "Baba bu ne demek oluyor?"

Ev her zamanki gibi çok sessizdi, doğruca büyük salona gittim. "Baba!"

"Neden bağırıyorsun Lara?" dedi annem. Tekli koltuğunda oturmuş kahvesini yudumluyordu. Karşısında da arkadaşı Şermin oturuyordu. Sevimsiz kadın bana tuhaf tuhaf bakıyordu. Ben de sevimsiz bir yapmacık bir gülüş attım ve anneme döndüm. "Babam nerede?"

"Çalışma odasında Lara'cığım, sen niye bu kadar gerginsin?"

Acaba niye çok sevgili anneciğim?

Göz ucuyla arkadaşını işaret ettim ve "Babam ile aramda." diyerek odadan çıktım. Aramızda olduğunu hiç de zannetmiyordum. Bu işte kesinlikle annemin de parmağı vardı. Merdivenleri topuklarımı vura vura çıktım. Nasıl olsa bu ayakkabının en az iki benzeri daha vardı. Merdivenler bittiğinde sola döndüm ve koridorun sonuna doğru ilerledim. Sinirden burnumdan soluyordum. Bana bunu nasıl yapardı aklım almıyordu. Bana öz kızına, biricik öz kızına, dünya üzerindeki tek kızına, bana Lara Tüker'e bunu nasıl yapardı? Benim insanların içerisinde nasıl küçük duruma düşeceğimi düşünmemişti bile. Kapıya geldiğimde derin bir nefes aldım ve tıklatmadan kapıyı hışımla açtım. Bir de ne göreyim?

Resmen ihanetin anlı canlı kanıtı...

Babam ve karşısında orman kaçkını...

"Lara!" dedi babam beni gördüğüne şaşırmış gibi.

"Benim babacığım, biricik kızın olan Lara!"

Elimdeki çantayı ve kafamdaki gözlüğü orman kaçkının oturduğu ikili deri koltuğun kenarına fırlattım ve babamın yanına doğru ilerledim. "Konuşmamız gerekiyor," bakışlarımı orman kaçkınına çevirdim. "Özel olarak!" bunu dişlerimi sıkarak adeta bir tıslamayla söylemiştim. O beni umursamamış gibi odada durmayı sürdürünce babam da müsaade istedi. Bir de ondan izin mi alacaktık görüşmek için?

O çıktığında, babama hesap sordum. "Bu ne demek oluyor baba? Amacın beni insanların karşısında küçük düşürmek mi?"

"Ne, ne demek oluyor kızım?" dedi gözlüklerini hafifçe indirmiş sanki hiçbir şeyden haberi yokmuş gibi oturduğu yerden bana bakıyordu.

"Sence? Kartlarım yetersiz bakiye veriyor. İnsanların içerisinde rezil oldum, senin yüzünden küçük düştüm. Bana nasıl baktıklarını görmeliydin, tıpkı bir şey gibiydim. Şey..."

"Ney?" dedi babam sakince.

"Ezik! Ezik gibiydim. Bu saçmalığı hemen düzeltmemiz gerekiyor."

"Ben de aynı şeyi düşünüyorum kızım. Sen önce yaptığın saçmalığı düzelt ve ben de sana kartın konusunda yardımcı olayım."

Sanki babam değil baş düşmanım! Son bir kozum daha vardı. Cici kız moduna geçiş yaptım. Gözlerimi doldurdum. "Şu an ağlayabilirim. Gözlerim doldu. Beni ne kadar üzdüğünü görmüyor musun?" ellerimle yüzümü kapattım. Gerçekten sinirlerim bozulmuştu. "Lara," dedi babam sesi yumuşamıştı. Parmaklarımı araladım ve ona baktım. O da bana bakıyordu. Göz göze geldik ve son derece kararlı bir şekilde "Hayır!" dedi.

"Umarım kızını üzdüğün için mutlusundur." diye homurdandım. "Ve rezil ettiğin için." Karşısındaki tekli koltuğa kendimi bıraktım. Aklım hala o tulumdaydı ve ona uyan şahane ayakkabılarda... Hayır, esas sonradan beğendiğim fuşya renk etekte..."Of... Baba."