İHANET |TAMAMLANDI|

İHANET 51.BÖLÜM

S e v i l i y o r s u n u z 💙

Çisem'den

Zümrüt yalandan akıttığı göz yaşlarıyla hiç bir suçu olmadığını tehdit altında olduğunu istediklerini yapmazsa annesine zarar vereceklerini zırvalayıp duruyordu. Naz hemen Asaf'ın yanında durmuş yüzünde katıksız bir öfke ve tiksintiyle Zümrüt’ü izliyordu. Kendilerini zor tuttuklarını görebiliyordum.

“Bende buna hemen inanacağım öyle mi Zümrüt?” Asaf'ın öfkeli çıkan gür sesi kulaklarımı çınlattı. Yosun mızmızlanmaya başladığında sırtını okşadım Asaf Yosun'u korkuttuğunu fark edemeyecek kadar gözü dönmüştü ona hak veriyordum. Annem yanıma yaklaşıp kollarını uzattığında Yosun'u istediğini anlayarak tek kelime etmeden kucağına verdim. Yukarı çıkartacağını söyleyerek yanımdan uzaklaştı. Babama baktım her zamanki gibi soğuk mesafeli ve tepkisizdi bu gün yaşadıklarım hiç umrunda değilmiş ben onun için önemsiz değersiz başına ne gelirse gelsin diyebileceği sıradan yabancı bir insanmışım gibi davranıyordu. Benim bu konuda artık söyleyebileceğim sarf edebileceğim tek bir bile kelime kalmamıştı. Babam oturduğu yerden kalkıp annemin peşinden yukarı çıktığında  salonda sadece abim ben Asaf ve Naz vardık birde hıçkırarak ağlayıp sinirlerimi bozan Zümrüt.

Dişlerimi sıktım.

“Annen bu yaptığını bilse yüzüne bakar mı?” dedi Naz.

“Seni onun hatırına işe aldım ama sen ne yaptın bize ihanet ettin. O adamları eve sokan sen Yosun'u kaçırmalarına yardım ettin. Oğluma da zarar verebilirlerdi bunu düşünemedin mi?” Tırnaklarımı avuç içime geçirdim. Burnumdan sert bir soluk verip gözlerimi abime çevirdim. O kadına bakmaya devam edersem işler çirkin bir hal alabilirdi kendime zor hakim olduğum bir gerçekti.

“Konuşsana!”

“Asa- Asaf bey ben,” Bakışlarımı tekrardan Asaf'a çevirdim çok öfkeliydi yumruklarını sürekli sıkıyor Zümrüt’ e yaklaşıp  sonra geri çekiliyordu. Karşısında ki kadın olmasa bu kadar sakin kalabileceğini sanmıyordum. Saçlarını haşin bir haraketle çekiştirerek geriye yatırdı.

“Bana bak ben sabırlı bir adam değilim. Onlarla ilgili bildiğin ne varsa her şeyi bana söyleyeceksin!”

“Be- ben yapamam."

Asaf önündeki sehpaya tekme atarak üzerine vardı. Naz koluna dokunup durdurmaya çalıştı. “Sen!” diye bağırdı. “Sen yapamazsın öyle mi?”

“Yapamam.”

Naz hayretle, “Yapamaz mısın?” diye sorarken Asaf delici bakışlarını karşısında ki kadına dikip, “Sana sormuyorum anlatacaksın diyorum!” diye korkunç bir sakinlikle fısıldadı. Zümrüt’ün rengi benzi atmış Naz'la Asaf'a bakıyordu.

“Lütfen efendim beni bağışlayın ben söyleyemem yapamam.”  Yapamazdı ha! Bu kadın karşısında onlardan daha tehlikeli bir adamın olduğunu göremiyor muydu? Buna rağmen bu cesaret nereden geliyordu da söyleyemeyeceğini söylüyordu. Tabii Asaf'ı tanıyan herkesin onun nasıl merhametli bir insan olduğunu bilirdi. Bir kadına asla zarar vermeyeceğini de ama Zümrüt’ün göremediği itiraz etmeye devam ederse Asaf'ın onu elinden kimsenin  alamayacak olmasıydı.

“Seni öldürmemek için kendimi zor tutarken benden seni bağışlamamı mı istiyorsun ve hala söylememekte diretiyorsun. Sen yapmaman gereken çok büyük bir hata yaptın bunun bedelini ödeyeceksin!”

Naz sabırsız bir ses tonuyla, “Konuş artık cidden sabrımız tükenmek üzere. Abim dokunamıyor diye fazla güvenme ben zevkle dokunurum beni biliyorsun öyle değil mi Zümrüt?” Ne kadar sabırlı olup konuşturmaya çalışsalar da Zümrüt susmaya yemin etmiş gibi dudaklarını birbirine bastırdı konuşmayacağını başını olumsuz anlamda sallayarak belli ediyordu.