İHANET |TAMAMLANDI|

İHANET 48.BÖLÜM

S e v i l i y o r s u n u z 💙

Çisem'den

Yosun'u Naz'a bırakıp uyumadan önce Asaf'la biraz vakit geçirmek istiyordum. Tabii bu rahatlığım abimin anne ve babamın olmayışlarından kaynaklıyordu gerçi onlar olsaydı bile bir şekilde Asaf'a vakit ayırmak için elimden gelebilecek her şeyi yapardım. Dört gün önce arkadaşlarıyla yemeğe çıkan ve bir kaç gün orada misafir olacaklarını söyleyen ailemin gelmemesinin benden kaynaklı olduğunu düşünüyordum. Annemle aramız iyiydi büyük ihtimalle ben buradayım diye gelmek istemeyen babamdı annemde onu yalnız bırakamadığı için gelemiyordu. Abim ise Filiz Abla'nın gidişiyle Ceylan’la kalmaya başlamıştı araları iyiydi güzel anlaşıyorlardı bana da daha mutlu olmalarını dilemekten başka bir şey kalmıyordu. Bense her ne kadar evime geçmem gerektiğini söylesemde beni bırakmamakta direten adama karşı pek şansım yoktu. Sadece bir süre için daha kabullenip Asaf'ı geri çevirmek istememiştim.

Naz'ın odasına çıkarken hazırladığım süt biberonunu sallıyordum. Omzumda mayışan kızımın başını okşayıp Naz'ın kapısını çaldım.  Kapı saniyeler içinde açıldığında Naz geçmem için kenarı çekildi. Onu baştan aşağı süzdüm. Eve geç geliyor sabah erkenden çıkıyor kimseyle fazlada konuşmuyordu bunun yanı sıra çok bitkin görünüyordu. Gözlerindeki parıltı tamamen sönmüş çok cansız ve donuk bakıyordu. Haline üzülmemek elde değildi.

“Sen iyi misin?” diye sordum kendime engel olamamıştım. Yosun'u geniş yatağın ortasına bırakıp sütü komidinin üzerine koydum. Kızımı evde tanımadığım insanlara emanet etmek beni rahatsız ediyordu. Naz'a güveniyordum. “Sende abim gibi başlama lütfen. Kötü olmam için bir sebep yok iyiyim ben sadece üzerimde bir kırgınlık var hasta olacağım sanırım.” Dedi.

“Anlıyorum.” Elbette halinin arkasına sığındığı  hasta olacağım bahanesinden kaynaklı olmadığını çok iyi biliyordum. Onun bilmediği benim her şeyi açıkça bildiğimdi. Abim yüzünden bu haldeydi. Abimin Ceylan'la kalmaya başlaması ve buraya pek uğramaması canını sıkıyor olabilirdi. Fark ettiğim başka bir detaysa abimin Naz'a olan mesafesiydi.

“Yosun'u alabilirim istersen dinlen sen.” Elini hayır anlamında salladı. “Kalsın iyi geliyor bana aklımı dağıtıyor.” Son cümlesi fısıltı gibi çıkmıştı ama ben ne söylediğini de söylediğinin ne anlama geldiğini de anlamıştım. Onunla konuşmayı çok isterdim ama vereceği tepkiden emin olamadığım için kararsız kalıyordum. Eğer benim onun abim hakkında ki duygularını bildiğimi bilse ne söyleyeceğini nasıl bir tepki vereceği yada neler hissedeceğini bilmiyordum. Kendini kötü hissedebilirdi ki ben bunu kesinlikle istemiyordum karışmama mı söyleyebilirdi haklıydı da onları ilgilendiren bir konuya karışmak bana doğru gelmiyordu. Naz gibi bir kadından olabilecek her tepki beklenirdi burada payını fazlasıyla alanda abim olurdu bana duygularından bahsettiği için. Araları bu kadar bozukken daha fazla açılabilirdi. Kızımı öpüp yataktan uzaklaştım. Arkamda duran Naz'a döndüm. Yanağından hızlıca bir öpücük alıp,” Teşekkür ederim yarım saat içinde gelirim.” Dedim.

“Tamam.” Seside bakışları kadar tonsuz ve donuktu. Kapıyı araladım. Çıkmadan önce Naz'ın biberonu alıp Yosun'un yanına uzanışını izledim. Dışarıya çıkarak kapattım.  Evet şimdi sıra tüm günün yorgunluğunu Asaf'ın yanında çıkartıp ona sarılarak özlem gidermekteydi. Bu sıralar fazla yoğundu yüzünü zar zor görebiliyordum ki bu bana yetmiyordu.
Hayatıma anlam kazandıran kızımdan sonra ikinci bir isim Asaf olmuştu. Bazı şeyler yavaş yavaş yoluna giriyordu. Asaf'la aramızdakiler gün geçtikçe daha da güçleniyor ona olan hislerimde aynı şekilde değişiyordu. Kızımdan kalan arta zamanları Asaf'a ayırıyor bulduğum en ufak boşlukta soluğu yanında alıyordum. Bu konuda bana yardımcı olan Naz'dı. Asaf'la vakit geçirebilmem için elinden geleni yapıyordu. Bunun başında Yosun'la ilgilenmek geliyordu. Keşke benim elimden de onun için bir şeyler yapmak gelseydi...