Félice

Félice |Hoofdstuk Zevenenzestig|

POV Kirian

- Een paar dagen geleden -

Trots open ik het doosje. Max kijkt me niets begrijpend aan. "Je meende het dus echt?" Zei hij toen hij van de ring naar mij keek.
Overtuigend knikte ik mijn hoofd terwijl ik het doosje sloot en in mijn zak stak.

"Wel ",begon hij en krapte aan zijn achter hoofd." Ik vind het nog al.. suf"

"Suf?" Herhaalde ik niets begrijpend.
"Ja Suf.."

Ik fronste een wenkbrauw terwijl ik hem aan bleef staren.

"Ja Kirian wat wil je dat ik zeg? Je weet toch al sowieso dat je voor eeuwig bij elkaar gaat zijn, waarom haar nog eens ten huwelijk vragen?" Antwoordde hij mij zelfzeker en leunde met zijn rug tegen de rug van de zetel.

Ik hield mijn hoofd even schuin terwijl ik hem aa bleef kijken. Meende hij dit nu? "Max, je hebt zelf gezegd tegen mij en ik citeer : ze is opgegroeid als een normaal meisje ze is die wolven dingen niet gewoon."

"Dus?"

"Dus ik moet mij ook aanpassen aan haar. Ik kan niet verwachten dat Félicia van de ene dag op de andere in dit wereldje met mij wil springen, ik moet haar zoveel mogelijk 'gewone'dingen kunnen geven."

"Dus je denkt dat een ring gaat helpen?" Ik hoorde aan zijn stem dat het niet uitmaakte wat ik zou zeggen, hij vond mijn idee maar niets.

"Nee helemaal niet, maar ik wil haar laten zien dat ik van haar hou, en dat ik rekening met haar houd en.." ik keek even op en zag Max met zijn ogen rollen, waarna ik meteen mijn hoofd schudde, "laat maar met jou praten heeft soms geen zin" zei ik terwijl ik opstond.
"Kom op Kirian.. " hoorde ik hem nog roepen ma ik liet hem.

Misschien was het inderdaad iets belachelijks voor ons, maar voor Félicia zou het veel betekenen.

Ik wandelde de keuken in, nog steeds met mijn gedachte bij mijn gesprek bij Max. Het feit dat hij niet achter mij stond, zat me niet goed. Hij was mijn beta, mijn beste vriend en een broer. Hij kon zelfs niet toen alsof.

"Wel ik weet net of je goedkeuring van je mama nodig hebt maar, ik vind een romantisch en geweldig idee"

Ik draaide mijn hoofd en zag mijn moeder in de deur opening staat. Had ze het dan gehoord het gesprek?

"Je denkt soms nog al luid" grinnikte ze en kwam naast me staat. " Ik ben echt zo trots op de man die je geworden bent Kirian." Een glimlach op haar gezicht verscheen. Die er meteen ook een op die van mij toverde.
Ze legde een hand op mijn schouder. "Gewoon doen en niet twijfelen. Ze zal het niet verwachten waardoor het nog een mooiere verassing zal zijn voor haar"
Ik knikte, ze had gelijk, ze zou het nooit zien aankomen want ze wist dat wij weerwolven eigenlijk niet trouwen. Omdat we onze mate hebben, marken we elkaar, en zo laten we zien dat we bij elkaar zijn. Maar dit gebaar zou ze zeker appreciëren.

---

Vandaag zouden Félicia en ik op weekend aan. We gingen naar het 'vakantiehuisje' van mijn ouders. In de bergen, in de Ardennen, even weg van alles, alleen wij twee en daar zou ik haar ook ten huwelijk vragen.
Maar eerst wou ik het haar ouders vragen, deden mensen dat niet? Ik had eigenlijk geen idee, maar je zag het in films? En haar ouders waren getrouwd.

Ik stapte de auto uit en wandelde naar de voordeur. Mijn hand zat stevig geklemd rond het doosje dat in mijn zak zat. Was dit wel een goed idee dat ik dat aan haar ouders vroeg? Ondertussen wisten mijn ouders en max het al. Als mijn moeder het niet verder had verteld. En dan haar ouders en haar zus. Ze was bijna de laatste die het wist.