Félice

Félice |Hoofdstuk zesenzestig |

POV Félicia

"Amber en Sofia zijn  echt zo jaloers" zei ik terwijl ik mijn gsm terug in mijn zak stak. Ik had net een foto gestuurd van het landschap. Het was echt prachtig.

Kirian keek me geamuseerd aan. "Logisch toch" zei gij terwijl hij op me wachtte.

Toen ik bij hem was drukte hij een kus op mijn voorhoofd. "Niet iedereen heeft zo'n perfect vriendje als ik" zei hij en een knipoog.

"Oohhh" zei ik lachend en porde hem in zijn zij. "Niet zo vol zijn van jezelf" zei ik nog en wandelde dan verder.

Het was zijn idee om de omgeving te verkennen. Met omgeving dacht ik stad bezoeken ofzo. Wat monumenten bezoeken , winkelen.. Maar nee, we begonnen het bos in de te gaan en nu zijn we volgens mij echt bergen aan het beklimmen. Het was zwaar! Vermoeiend. Maar het landschap..  WAUW!

"Niet zo snel jij" riep hij naar mij terwijl ik hem even hoorde rennen totdat hij op hoogte van mij was. "Straks ben ik je kwijt"

Ik begon te grinniken en schudde mijn hoofd. "Dat geloof je zelf toch niet?" Vroeg ik terwijl ik hem aan keek. "Je wolf voelt me aan  hij weet meteen waar ik ga zijn als je me nu zo kwijt raken."

"Op een bepaalde afstand misschien ja, maar niet op grote.."

Ik dacht even na en zuchtte, als ik er weer bij nadacht wat er onlangs gebeurt was. Ik wist niet waar ik was en hoe ik er gekomen was, als de roedel mij niet had gevonden.. En het feit dat Kirian het vaak boven haalden.. Ik wist waarom hij het deed, om mij duidelijk te maken dat ik niet ver van hem weg mocht zijn, dat ik bij hem moest intrekken en al... 

"Oke, oke ik snap het" zei ik terwijl ik hem aan keek, "laten we er over ophouden" zei ik terwijl ik flauw naar hem glimlachte. 

"Sorry" zei hij en drukte een kus op mijn haren. 

"Zo moeten we eens wat fotos maken, we doen het amper en ik moet toch fotos hebben om in te kaderen" zei ik en nam mijn gsm al uit mijn zak. Ik hoorde Kirian grinniken, "wat hebben jullie meisjes toch altijd met die foto's?"

Ik haalde mijn schouders op, "Niets, we willen gewoon alles vastleggen om te kunnen herinneren," zei ik terwijl ik hem aan keek, een knikje kreeg ik van Kirian."En misschien om op te scheppen" zei ik met een lach. "Dat denk ik eerder" antwoordde hij. 

"Laten we dan helemaal van boven een foto maken" Met mijn ogen volgde ik Kirian zijn hand. Hij wees naar de top van de 'berg'. Met grote ogen keek ik hem aan. "Je bent niet serieus?" zei ik hem en schudde mijn hoofd.

"Jawel, toch wel" zei hij en nam mijn hand vast en trok me al mee.

Na een tweetal uren waren we eindelijk aangekomen. Het was prachtig! Je zag alles. Ik kon zelfs niet geloven dat de natuur zo mooi kan zijn. 

"Mooi he?" zei Kirian die met een brede glimlach rond zich keek. "Dat is nog al zacht uitgedrukt" zei ik terwijl ik bleef rond kijken. 

Het was echt een film, niemand rond ons, enkel Kirian en ik. De natuur, je hoorde de vogels fluiten, zelf de wind hoorde je. Je zag alleen groen van de bomen, zo ver als je ogen konden kijken. Echt prachtig.

"Ik kwam hier vroeger altijd, maar dan deed ik er wat sneller over" zei hij met een lach. Ik draaide me naar hem om en trok een wenkbrauw op, "wat bedoel je daar nu mee?"

Kirian begon te lachen en sloeg een arm om me heen, "Dat ik normaal in mijn wolvenvorm naar hier kom"

"Oh..." begon ik, maar ik wou er verder niet op in gaan. "Oke, nu tijd voor foto's" zei ik enthousiast en nam mijn gsm. Ik zette de camera op en hield het voor mij om een selfie te maken van ons. Kirian sloeg zijn beide armen om me heen en liet zijn hoofd rusten op mijn schouder. "Lachen!"

Na een paar foto's te hebben genomen bekeek ik ze. "Kijk deze is echt schattig" zei ik terwijl ik over mijn schouder naar hem keek. Op de foto stond hij achter mij en drukte een kus op mijn wang. "Ja, ik vind deze ook leuk" zei hij terwijl hij met zijn vinger over mijn scherm ging, hij stopte bij een foto waarbij ik met mijn ogen dichtstond.

Hij begon super hard te lachen. Ik schudde mijn hoofd "het is al goed, nu nog wat foto's van het landschap maken" Ik begon wat rond te lopen en probeerde een panorama foto te maken. Hoewel ik geen enig idee had hoe die functie nu effectief werkte. Steeds als alle foto's achter elkaar kwamen zat er een te grote sprong in, waardoor het duidelijk was dat het niet gelukt was. 

"Kirian, weet jij hoe je zo'n panorama foto maakt?" vroeg ik zonder op te kijken en prutste wat met de instellingen van mijn gsm. Maar hij antwoordde niet. "Schat?" vroeg ik en draaide mij om. 

Mijn hart stopte met kloppen, terwijl mijn adem bleef hangen in mijn keel.  Mijn ogen werden groot. Het was alsof de tijd gewoon stilstond. 

Kirian, zat op één knie. Terwijl de rest rond ons stilstond, hoorde ik enkel zijn stem die de stilte van de natuur verbrak. 

"Félicia. Mijn Félicia. Woorden schieten mij te kort om je te vertellen wat ik voor je voel, wat je voor me betekend. Dankzij jou is mijn leven compleet.

Ik begon te slikken, ging hij vragen wat ik dacht dat hij ging vragen? Meende hij dit nu? Vol spanning staarde ik zijn warme ogen, afwachtend op 'dé vraag'.

"Félicia wil je met me trouwen?"

---
Wie had die zien aankomen? 😊 vergeet zeker niet te stemmen, te reageren en te volgen.

❤ Paradise