Félice

Félice |Hoofdstuk Vijfenveertig|

POV Félicia

"Jullie hebben het nog altijd niet gedaan he?"

Ik keek over de tafel naar Lizy die me vragend aan keek. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Een zucht rolde er over haar lippen. "Ik merkte het gisterenavond" Haar blik straalde bezorgdheid en compassie uit.

"Ik weet dat je er nog niet klaar voor bent, maar misschien kan je het gewoon beter doen.. Gewoon om van de pijn af te zijn" zei ze. Ik rolde met zijn ogen. Lizy hoefde mij niet te vertellen wat ik moest doen. Ook al wist zij zoveel meer van dat wolven gedoe af, ik wou doen waar ik me goed bij voelde.

"Goed, dan luister je maar niet naar mij, zoals altijd he" zei ze lastig en stond op. Ik wist dat ergens gelijkheid, maar, ik wou dat het een magisch moment werd, tusen Kirian en mij. Nu dat ik wist dat Kirian mijn ware was en ik de zijnen. Dat volgens het mate ding, hij me nooit alleen zou laten, wou ik dat onze eerste keer speciaal ging zijn, zodat alles goed aanvoelde om ons verhaal goed te starten.

"Moet je trouwens niet werken? " riep Lizy van uit de woonkamer, terwijl ze boven het lawaai van de tv riep.

"Ik heb vrij genomen, ik wou met Kirian naar wat opendeurdagen gaan van de universiteiten."

Meteen nadat ik dat had gezegd ging de tv weer uit en kwam Lizy weer bij mij aan tafel zitten. Haar, blik was serieus. Ze ging iets zeggen, waarschijnlijk iets wat ik niet wou horen.

"Ben je echt van plan om verder te studeren? " vroeg ze mij verbaasd.

"Natuurlijk, waarom zou ik mijn studies opgeven?" Vroeg ik verontwaardig. Dacht ze nu echt dat ik voor Kirian ging stoppen? Of voor het wolven ding waar ik eigenlijk toch niets mee te maken had.

"Je word de Luna van zij packt, je weet toch dat dat een hele verantwoordelijkheid draagt" zei ze. Ik haalde mijn schouders op.

"Als of jij weet wat Luna zijn allemaal inhoudt" beet ik haar toe. Ze moest mij nu niet de les gaan spellen en zeggen dat ik nu voorgoed opgesloten moest zitten en dat roedelhuis en braaf huismoedertje moest gaan spelen.

"Nee, dat weet ik inderdaad niet, maar.." begon ze en keek me aan. "Papa vertelde me altijd verhalen hoe belangrijk de Alfa en Luna wel niet zijn" Ze slikte even, mijn blik veranderde. Papa en Lizy hadden een heel andere band. Papa leerde Lizy alles over het wolf zijn, omdat zij wel een wolfgeest was. Wat voor mij allemaal geheim gehouden werd. Heel mijn leven was eigenlijk een leugen. Maar aan de andere kant mocht ik het hun niet kwalijk nemen. Het was niet hun schuld dat ik geen wolf had. En de enige reden dat ze het geheim hielden was om mij te beschermen. En daar was niets mis mee. Alleen deed het soms wel pijn dat ik er niet echt bij hoorde.

"Je kan misschien eens met Amanda gaan praten, zij kan je misschien wel wat uitleg geven over het Luna zijn."

---

"Als ik zo naar je punten kijk, kan ik je nu al vertellen dat je je absoluut geen zorgen met gaan maken", zei de man terwijl zijn ogen over mijn rapport gleden. "ja, dat ziet er allemaal zeer veel belovend uit, de universiteit zal je met open armen ontvangen" zei hij terwijl hij mijn rapport terug aan mij overhandigden.

"Dankjewel" zei ik dankbaar, en keek even naast me naar Kirian. Maar hij leek absoluut niet geïnteresseerd. Ik glimlachte vriendelijk naar de man, 'Bedankt voor de informatie" zei ik dan. De man benadrukte nog een keer dat ik zeker naar hier moest komen om te studeren waarna ik samen met Kirian vertrok. "Wat is? " vroeg ik aan hem en keek even omhoog. Zijn blik dwaalde overal rond, maar het leek wel als of niets zijn aandacht kon vast houden.

"Kirian?" herhaalde ik toen hij uiteindelijk nog altijd niet had geantwoord op mijn vraag. Maar veel hielp het niet. Ik begon aan zijn arm te trekken wat gelukkig wel zijn aandacht trok. "wat?" vroeg hij verbaasd. Ik schudde niet gelovig mijn hoofd terwijl een zucht over mijn lippen rolde. "Ben je nu serieus? " vroeg ik lastig. Ging hij nu echt zo beginnen? Voordat we vertrokken bleef hij maar zeggen hoe blij hij was dat ik wou gaan studeren. Dat ik me niets mocht aantrekken van heel het Luna gebeuren. En nu dat we hier één keer zijn, interesseert het hem niets! Terwijl hij ook nog eens de gene was die er opstond om met mij mee te gaan.

Hij haalde zijn schouders op en keek me vragend aan. "Ik weet niet waar je het over hebt" begon hij. "Kirian, als je niet mee wou mocht je het ook gewoon zeggen hoor, in plaats hier nu zo rond te lopen als of het je niets interesseert." zei ik lastig. Terwijl ik mijn stem in toon probeerde te houden. Ik mocht niet te luid praten. Ik wou niet dat de mensen om ons heen de 'ruzie' zouden kunnen horen.

Een zucht rolde over Kirians lippen en hij haalde even kort een hand dor zijn haren. "Het spijt me" zei hij terwijl hij naar zijn schoenen keek. "Op een of andere manier voelt het niet goed. Iets hier voelt niet goed. Ik weet niet wat het is. Het kan ook gewoon aan mij liggen."

Hoe graag ik hem ook wou geloven, het lukte gewoon niet. Dit was gewoon heel belangrijk voor mij en dan ging hij nu ook nog eens zo doen. "Het zal wel, wil je alsjeblieft naar de auto gaan en daar op me wachten? "vroeg ik uiteindelijk, want ik had toch niets aan hem als hij toch maar heel de tijd als een hond achter me aan liep.

"Félicia.." Ik schudde vluchtig mijn hoofd.

"Alsjeblieft"

Kirian haalde diep adem en ik zag hoe zijn ogen van kleur veranderde. Maar het kon me niets schelen.

"Best" was het enige wat hij zei en liep naar de uitgang.

Ik haalde even adem, als opluchting, ik wou geen ruzie met hem. Maar als hij toch geen interesse toonde kon hij ook even goed vertrekken.

Ik liep hier nu al z'on twee uur alleen rond door de universiteit, bleef bij verschillende standjes staan om informatie te vragen. En hoe langer ik hier rond liep, hoe meer ik me schuldig begon te voelen om Kirian, misschien moest ik niet zo doen tegen hem.

Dus besloot ik maar om terug naar hem te gaan. Ik had toch alle informatie dus konden we naar huis gaan.

Met mijn tas over mijn schouder, die goed gevuld was vol boekjes over al de richtingen, liep ik terug richting de parking. Misschien moest ik gewoon sorry zeggen, we hadden het niet zo makkelijk, zeker niet met de heat wat voor weinig slaap zorgde voor ons alle twee.

Onderweg naar de parking botste ik tegen een man op, waardoor mijn tas viel. "Oh, sorry" zei ik meteen toen ik door had dat ik tegen hem gebotst was. "Nee geen probleem," zei hij meteen en bukte zich om mijn tas op te rapen.

"Alsjeblieft" zei hij met een vriendelijke glimlach, maar ik kende de blik ik kende dat gezicht. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde en hij had het door. "dankjewel en nog eens sorry" zei ik terwijl ik mijn tas uit zijn handen wou pakken. Maar net op het moment dat ik de tas wou vast pakken trok hij de tas weer weg. Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te slaan uit angst, maar tegelijkertijd werd het onderdrukte door rust. Was Kirian in de buurt?

"Ken ik jou niet van ergens?" Vroeg hij uiteindelijk.

Snel schudde ik mijn hoofd, "Nee sorry ik denk het niet" zei ik en slikte snel.

"Toch ben ik zeker dat ik je van ergens ken" zei hij terwijl hij me goed inspecteerde. Natuurlijk herkende hij mij. Hij was die man van in de discotheek, van op de parking van in het magazijn.. Wie was hij en wat wou hij van mij?

"Ik denk het niet, maar ik moet er echt van door nu" zei ik en greep naar mij tas en trok die uit zijn handen, waarna ik meteen in een versnelling naar de deur liep. Al snel begon ik te vertragen doen ik Kirian daar zag staan en wist dat ik mij nu niets meer kon gebeuren.

"Sorry" zei ik meteen toen ik bij hem was. Snel sloeg hij een arm om me heen en ik zag hij mij achter mij naar de man keek. De blik in Kirians ogen zei dat hij die man kende, maar ik wou er niets van weten, ik wou nu gewoon naar huis.

---

Hoi Schatjes,

Het is bijna vrijdag wat dus betekend, bijna weekend! Haha, wat vonden jullie van het stukje? Ik heb het weer extra lang gemaakt voor jullie :)

Ik begon me ook te realiseren dat ik bijna op het einde van mijn verhaal aan het komen ben, nu ja, einde.. Toch nog zeker tien hoofdstukken.. minimum hahaha. En ik ben ook wel aan het denken aan een vervolg maar weet het nog niet zeker.

Vergeet natuurlijk niet te reageren en te stemmen :)

❤Paradise