Félice

Félice | Hoofdstuk Negenenvijftig |

POV Félicia

"Kom we zullen wat gaan wandelen" zei Kirian terwijl hij mijn hand vast pakte. Ik knikte snel en draaide me nog even om naar de rest en zwaaide nog even lief.

"Het zijn echt schatjes" zei ik terwijl ik me terug naar Kirian draaide. 

"Net zoals jij" zei hij met een knipoog.

Even was het stil tussen ons en had je enkel het lawaai van de rest. De mensen om ons heen, de vogels die aan het fluiten zijn, zelfs zijn hartslag kon ik horen. En voor een keer was de stilte tussen ons niet fijn. Ik merkte gewoon aan hem dat hij met iets zat, en wist dat het weer over hetzelfde ging gaan, en wou er dus absoluut niet over beginnen.

"Je wilt toch kinderen he?" zei hij plots uit het niets zonder mij aan te kijken. Ik keek hem even verbaasd aan, vanwaar kwam die vraag nu?

"Ja tuurlijk wil ik dat" zei ik terwijl ik hem aan keek. Ik zag dat hij bij het horen van die woorden begon te ontsnappen, alsof er een hele last van zijn schouders was gevallen.

"Hoezo?" vroeg ik dan uiteindelijk als hij er niet meer op reageerde.

"Gewoon, hoe ik je zag met die kinderen," begon hij en keek me aan. Waarna enkel nog een zucht kwam terwijl hij voor zich uit keek.

"Even over iets anders.." begon ik dan en ik merkte dat ik zijn aandacht had getrokken, "Toen je in de vergadering zat, stond er plots een man bij mij in de keuken.. Weet jij wie dat kon zijn?"

HIj begon te fronzen, "een man? Hoe zag hij er uit?"

"Wel, " begon ik en dacht even na , " eind 20 begin 30, donker haar en..." ik was nog niet klaar met praten en ik voelde hoe Kirian zijn handgreep steeds steviger werd.

"Is er iets met hem ofzo?" vroeg ik

Plots stopte hij met wandelen en keek me serieus aan, "Zei hij iets tegen je?"

Snel schudde ik mijn hoofd, "Nu ja, enkel dat hij blij was om mij te leren kennen" antwoordde ik.

"Was dat alles?"

"Ja" loog ik, hij was zo boos geworden moest ik hem dan ook nog echt zeggen dat hij zo wazig praten enal.. beter dat hij niet te veel wist en zich dus ook niet te veel zorgen ging maken.

Hopeloos keek hij mij aan, zoekend naar antwoorden die ik hem niet ging geven. "Het is oke he, hij heeft mij niets gedaan ofzo. Ik vroeg me enkel wie dat was, want hij stelde zich zelf niet voor"

Een zucht rolde over zijn lippen, "Niemand speciaals, gewoon een alfa die soms nog al moeilijk kan doen. Blijf alsjeblieft uit zijn buurt, ik vertrouw hem niet echt"

Snel knikte ik, "Oke zal ik doen" en glimlachte.

Ik kreeg van hem een zwakke glimlach terug waarna hij een kus op mijn voorhoofd drukte. " ik hou van je"

"Ik hou van je" antwoordde ik en begon te glimlachen.

Er waren volgens mij nog veel dingen die Kirian niet tegen mij zei.  Hij verzweeg niet enkel de reden dat hij hem niet vertrouwden, maar nog meer dingen. Dingen waar hij dacht dat ik niet klaar voor was, of die ik niet zou begrijpen. En ik haatte het. We moesten echt een manier vinden om over zulke dingen te praten. Zonder dat hij een op zijn tenen getrapt werd. Hij houdt van mij dat wist ik maar al te goed. Maar soms moet het gewoon altijd op zijn manier.

---

Ik had een vraagje, hadden jullie liever een vaste dag(en) waarop ik hoofdstukken online zet? Zo ja, welke dag dan? Dan kan ik daar rekening mee houden 😊

Vergeet ook niet te stemmen 😜

❤ Paradise