Félice

Félice |Hoofdstuk Drieënveertig|

POV Kirian

"Uit goede bronnen heb ik vernomen dat uw zoon zijn mate heeft gevonden" Romeo's stem klonk vals, hij was iets van plan, maar ik kon niet goed zeggen wat. Hij was moeilijk te door gronden en hij kon soms verrassend uit de hoek komen. 

Ik zweeg en keek mijn vader aan. Hij had liever dat ik mij tijdens vergaderingen niet moeide en gewoon altijd het woord en hem over liet. 

""Dan kan ik enkel zeggen dat uw bronnen het goed hebben" zei mijn vader op een diplomatische toon.

"Wanneer kan ik de toekomstige Luna ontmoeten?" vroeg hij terwijl hij mij aan keek. 

"Wanneer de tijd rijp is" zei ik terwijl ik hem vals aan keek. Ik wist dat ik most zwijgen, maar ik kon hier toch ook moeilijk gaan zitten alsof ik mijn tong was verloren.

"Als de tijd rijp is, je bedoeld zeker, wanneer ze ooit in een wolf zou veranderen, wat nooit zou gebeuren.."

Ik slikte onopvallend. Félicia was een mens, niet veel wolven zouden het gaan accepteren wanneer hun Luna een mens zou zijn. Het zelfde gelden voor andere roedels. Onze roedel zou wel eens uitgesloten kunnen worden, maar daar trok ik niets van aan. Mijn roedel wel sterk en kon makkelijk op zijn eentje overleden. En ik zou Félicia nooit laten vallen voor welke redden dan ook en zeker niet om een reputatie reden.

"Wat heeft dat er nu mee te maken?" zei ik nors.

"Ik hou niet zo van mensen, zie je." zei hij terwijl hij zijn rug liet rusten tegen de rug leuning. In zijn handen had hij een pen vast waarmee hij aan het spelen was. "Ze zijn zwak. Ze breken snel en zeker zo een teder meisje.. Als Félicia" 

Mijn ogen werden groot. Wat? Hoe wist hij dat? Bespioneerde hij haar? Hield hij ons in de gaten?

Ik kwam recht en sloeg met mijn handen op de tafel. "Als je haar maar met één vinger aan raak, ik zweer je.." riep ik naar hem boos, maar voordat ik mijn dreiging volledig kon afmaken, duwden Max mij opnieuw in mijn stoel. Romeo keek mij grijnzend aan. Dit wilde hij.. Hij wilde mij boos maken, woest maken, zodat ik ergens in de fout zou gaan en dat mijn vader het stuk land terug zou geven, dat hij aan ons moest geven in ruil voor bescherming. 

"Breng hem weg" hoorde ik mijn vader tegen Max zeggen. Max knikte snel en nam me mee naar buiten. 

"Ik zou je zoon eens beter opvoeden" hoorde ik hem nog zeggen voordat de deuren achter ons sloten.

---

"Wat is er?" vroeg Félicia terwijl ze me bezorgd aan keek. 

"Niets" antwoordde ik haar bot.  Wat kon ik zeggen? Dat een alfa, die zij niet kent en ik niet vertrouwde haar in de gate hield? 

"Ben je zeker?" vroeg ze me met een bezorgde blik in haar ogen. Snel begon ik te knikken en glimlachte even lief naar haar, waarna ik een kus op haar voorhoofd drukte.

"Een zware dag, maar niet" zei ik tegen haar.Ze knikte enkel en legde haar voorhoofd op mijn borstkas. 

"Blijf je slapen vandaag?" vroeg ze tegen mij terwijl ze recht voor zich uit staarde.

"Natuurlijk, als je dat wilt" Ik voelde hij mijn wolf dol gelukkig aan het rond springen was.

 Een hele avond bij onze mate, kon het nog beter?

Félicia knikte snel, maar ik wist dat ze het niet zomaar vroeg. Of mij er niet gewoon bij wou voor de gezelligheid. Het was nu al drie dagen geleden sinds ze haar eerste 'heat aanval' kreeg. Ik wist dat ze er bang voor was dat ze er nog één zou krijgen. Ook al wisten we allebei wat de oplossing hier tegen was, wouden we er liefst nog mee wachten. Ik wou haar de tijd geven om haar lichaam te gaan accepteren op de manier zoals het hoorde. Niet zoals Luke het haar liet geloven. Ze was perfect. Perfect over iedere centimeter van haar lichaam. Toch had ze nog altijd complexen, wat totaal niet nodig was, want ze was perfect.  En ze was er zelf nog niet klaar voor, en ik zou gewoon wachten totdat ze dat was.

Ik legde me even goed en sloeg dan mijn armen om haar heen. Het voelde zalig hoe we hier lagen. Gewoon wij twee, niemand anders, geen problemen. Even rust.

"Vandaag op het werk was er een jongetje die zijn mama verloren was" begon ze, "het was zo zielig, maar, ik heb zijn mama wel terug gevonden" zei ze trots.

Ik begon langzaam te grinniken. "Ja, dat probleem hebben wij wolven niet" zei ik en staarden naar het witte plafon van haar kamer.

"Ah,nee? " vroeg ze. "Jullie hebben zo een sterke band dat jullie altijd weten waar iedereen is?" vroeg ze er meteen achter aan?

"Zoiets" zei ik grinnikend. 

"Hoe dan ook, ik ga nog zoveel moeten leren, van jullie. En accepteren dat ik nooit in zo'n beest als jullie ga veranderen" zei ze jammerend.

"Vind je het dan erg?" vroeg ik terwijl ik haar aan keek. "Erg is overdreven, ik vind het jammer dat ik zulke dingen niet met jullie kan delen. Ik voel me ergens zo gewoon, als je me snapt?" zei en en kek me aan.

"Je bent niet gewoon" zei ik snel en keek in haar ogen.

"Je bent zo speciaal voor mij.. Zo uniek"

---

Hoi schatjes,

Een nieuw stukje, eindelijk :p Jullie kunnen nog steeds stemmen op welke cover jullie het mooiste vinden. En wat vonden jullie eigenlijk van het nieuwe hoofdstuk?

Laat het me weten in een reactie en vergeet natuurlijk niet te stemmen :)

❤Paradise

PS. Hier vinden jullie de link naar mijn nieuw verhaal 'StarStruck' https://www.wattpad.com/story/69640178-starstruck