Félice

Félice |Hoofdstuk Negenendertig|

POV Félicia

Ik draai me voor de twintigste keer om in mijn bed maar nog altijd vond ik geen confortable manier om te slapen. Ik zat niet vast in al mijn hersenspinsels rond Kirian en zijn wolf zijn. Dat hij de 'Alfa' was en dat ik zijn Luna werd.
Maar ik voelde mij gewoon rot slecht. Het leek wel alsof ik in een sauna zat. Ik voelde me gewoon echt ziek. Misschien had ik koorts, of werd ik gewoon ziek.
Ik nam mijn het flesje water dat standaard op mijn nachtkastje stond. Met een trillende hand haalde ik de stop er vanaf en nam voor zicjtig een slok. Het koude water voelde verfrissend, maar zodra het een keer in mijn lichaam te recht kwam voelde het alsof het gewoon verdampte.

De nacht ging voorbij en ik had nog net geen uur slaap.

"Félice opstaan! We gaan eten!"

Lizy kwam met veel lawaai mijn kamer binnen maar haar stem verdween van zodra ze mij zag liggen.

"Wow, gaat het?" vroeg ze terwijl ze op de rand van mijn bed ging zitten.

Snel schudde ik mijn hoofd. Natuurlijk ging het niet.
Ze legde haar hand op mijn voorhoofd en snel trok ze hel weg. "Wow, je voorhoofd is gloeiend heet. Je bent precies een kookplaat" zei ze.

Een zucht rolde over mijn lippen en haalde een hand door mijn ondertussen natte haren. Ze zaten helemaal onder het zweet. Het was afschuwelijk vies.

"Ik ga mama en papa halen"

Ik knikte bij die woorden en sloot mijn ogen even van zodra ze mijn kamer verdween.
Waarschijnlijk gingen ze mij naar de dokter sturen en vind de dokter weer niets, zoals gewoonlijk.

"Félicia?" hoorde ik mijn moeder zeggen.
Langzaam opende ik mijn ogen en zag mijn ouders bezorgd naar mij kijken. Mijn vader kwam naar me toe en legde een hand op mijn voorhoofd. Zijn gedicht betrok en keek mijn moeder bezorgd aan.
"Bel Kirian en zeg dat hij moet komen" zei mijn moeder tegen Lizy.
Lizy knikte en nam mijn gsm van mijn bureau. Ik hoorde haar praten met Kirian. Ik wou hem zien ik wou hel knuffelen hel vast pakken, maar aan de andere kant wou ik ook niet dat hij mij zo zag.
Maar wat ik niet begreep is waarom Kirian moest komen.
Wisten mijn ouders wat hij was? Maar als ze het wisten? Waarom lieten ze hem dan komen en waren ze niet bezorgd dat hij mij iets zou doen. Papa draaide zich om naar mama en fluisterde iets naar haar. Mama knikte waarna hij de kamer verliet. Langzaam kwam ze naar me toe.

"Kom je moet verkoelen"

Ze helpt me opstaan uit het bed met met veel moeite wandel ik naar de badkamer. Mijn benen wankelen de en ik voelde me net bambi die net op zijn benen stond. Ze voelde slap en ik kan er amper op lopen. Nu pas realiseerde ik dat ik overal pijn had iedere spier deed pijn. Net alsof ik griep had maar zoveel erger.

Ze duwde me de douche in en in een seconde voelde ik de koude waterstralen over mijn huid lopen. Ik begon het uit te schreeuwen van de pijn. Ik kneep mijn ogen dicht en voelde hoe de stralen mijn huid raakte. Het het leek wel alsof ik door vuur liep.
Ik duwde tegen mama, ik wou hier weg, waarop wou ze dat ik nog meer pijn leed?
"Sorry Félicia" ik hoorde haar stem breken en hield me stevig vast zodat ik er onder bleef staan. Ik bleef schreeuwen maar niks hielp ik had zelfs de kracht niet meer om te staan. Tranen rolde over mijn wangen. Wist ze wat er aan de hand was?

"Ik neem het wel over"

Mama haar armen verdwenen en maakte plaats voor een omhelzing van twee stevige armen.

"Rustig"

Nog steeds schreeuwde ik van de pijn, maar het begon te verminderen. Ik vond de kracht om mijn ogen te open en zag Kirian. Hij legde mijn hoofd tegen zijn borst en ik voelde hoe zijn huid aan voelde als ijs. Maar wat ik ook deed ik kreeg het niet weggetrokken en de pijn bleef.

"Het komt goed" fluisterde hij in mijn oor. Het kwam helemaal niet goed. Ik zou sterven. Sterven van de pijn. Sterven van de koorts. Dit kon niet goed zijn voor mijn lichaam.

De pijn begon nu eindelijk dragelijk te worden en kon op een rustige manier adem halen. Ik voelde hoe mijn energie op begon te geraken en ik mijn gewicht steeds meer door Kirian liet dragen.
Met zijn hand streelde hij mijn rug om mij gerust te stellen. Zo bleven we in de douche staan voor een tijdje. Nog steeds met de waterstralen die nu ijskoud voelde. Ik begon er van te rillen wat voor Kirian blijkbaar een teken was om de douche uit te zetten. Hij drukte langzaam een kus op mijn voorhoofd en ondersteunde mij en hielp mij uit de douche te stappen. Hij nam een handdoek die hij rond mij sloeg en bracht me terug naar mijn kamer.
In mijn kamer zaten Lizy en mijn moeder. Ze keek mij betraande ogen aan net zoals Lizy.
Nog steeds wist ik niet wat er gaan de was.

---

Hoi Schatjes 😘
Eindelijk een nieuw hoofdstuk! Hopelijk genoten jullie er van en wat denken jullie wat er aan de hand is?
Laat het mij weten in een reactie of privebericht :p
Vergeet dus zeker niet te reageren en te stemmen. Love you all 😘❤
❤Paradise