Félice

Félice | Hoofdstuk Eénenzestig|

POV Kirian

"Kirian"

Haar stem was angstig. Wat was er?

"Félicia" riep ik bijna. Maar ik kreeg geen antwoord meer, het was complete stilte.

"Félicia " probeerde ik zo rustig mogelijk te herhalen. Maar ik voelde het. Wij voelde het er was iets niet oké.

"FÉLICIA!" Riep ik nu terwijl ik ijsberen door de kamer liep. Ik raakte ge frustreren en legde mijn mobiel neer. Ik moest haar gaan zoeken.

Ik begon naar onder te spurte en beveelde Max via mindlink dat hij mee moest komen. Ik wist wat aan de hand was. Wie weet had ze gewoon auto pech, of was haar gsm uit gevallen tijdens het bellen en moest ik mij helemaal geen zorgen maken.
Ik probeerde die mentaliteit te houden. Maar het was moeilijk. Meteen ging mijn wolf naar de meest erge situaties die je je maar kon bedenken.

Ik graaide in mijn zak naar mijn auto sleutels.

"Kirian wie wie weet is er helemaal niets" hoorde ik max zeggen die naast de auto stond.

Maar ik had er geen oren naar. Meteen drukte ik op de ontgrendeling van de auto. "Stap in" beveelde ik, waarna ik zelf instapte.

"Zal ik niet.."

"Stap in"

Een zucht rolde van zijn lippen en van het moment dat zijn deur dicht was begon ik als een gek de oprit te verlaten.

Ik moest naar haar toe, ik moest weten dat ze oke was. IK werd er gek van, van de gedachte en mijn wolf maakte het er niet makkelijker op. 

"Stuur een paar mannen, ze haar gaan zoeken"

"Denk je dat dat niet wat te overdreven is?"

"Ik gaf je een bevel" 

Ik was in alle staten, hij moest niet moeilijk doen, maar gewoon doen. Van het moment dat ik haar had en terug bij zinnen was, zou ik pas beseffen dat dit allemaal te veel was, en zou ik mijn excuses aanbieden voor mijn overdreven reacties. Maar nu ging het enkel om haar.

Na zon 10 min rond te rijden zonder locatie begon ik haar aanwezigheid te voelen, ze moest niet ver van hier zijn. Hoe verder ik de weg afreed hoe sterker het gevoel werd.

"Ze is oke"

Hoorde ik mijn wolf zeggen.

"Zij zijn oke"

Kon hij haar wolf dan voelen? Was ze getransformeerd? Was ze in gevaar en nu dan in veiligheid? Zo veel vragen. 

"Kirian..." hoorde ik Max voorzichtig zeggen. Ik werd uit mijn gedachte gehaald en zag wat hij bedoelde.

"Is dat niet haar.."

"Ja"

Voor ons, stond haar auto, hij stond langs de weg geparkeerd. Meteen stopte ik de auto en rende ik naar de auto toe. Was ze hier? Wat was er gebeurt?

De deur van de bestuurder stond op en op de grond lag haar mobiel. Snel raapte ik hem op en zag dat die volledig gebroken was. Aan de auto was niets te zien, alles was in orde dus ze had sowieso geen auto accident.

"Kirian ze hebben haar gevonden" zei Max. Meteen knikte ik, want ik had net hetzelfde bericht ontvangen. Meteen liep ik met Max het bos in opzoek naar haar. Ze was alleen en oke, een deel van de stress viel van mijn schouders. aar toch was ik er niet helemaal gerust in. Wat deed ze in het midden van het bos?

---

"Ze is daar, ze is daar"

In de verte zag ik wat wolven staan, wolven van onze roedel. Wanneer ik bij hun in de buurt kwam begon ik te vertragen en kwam steeds langzamer voorbij.

Voorzichtig aan, maakte de wolven een doorgang in de kring die ze gevormd hadden, en daar was. Ze zat op de grond, helemaal opgetrokken. Ze was naakt en had het waarschijnlijk ijskoud.

"Félicia" zei ik gelukkig en liep naar haar toe. Haar ogen fonkelde toen ze me zag. 

"Kirian" zei ze zwak. 

Ik nam haar meteen in een omhelzing en begon haar te knuffelen.

"Hmm" zei ze blij, " je bent zo warm" zei ze terwijl ze zich begon te verwarmen aan mij. Ik drukte een kus op haar hoofd. "Kom we halen je hier weg" en deed mijn hemd uit zo dat zij die kon aan doen.

Hoe minderde rest zag hoe beter, het idee maakte me al woest dat de andere haar hier zo zagen liggen, maar ben tegelijkertijd zo gelukkig dat ze haar gevonden hadden. en zich in een zo beschermende positie rond haar gezet hadden.

---
Vergeet niet te stemmen, reageren of te volgen 😝

❤ Paradise