Félice

Félice |Hoofdstuk Eénenveertig|

POV Félicia

"Félicia.."

Mijn moeder verstijfde van schrik toen ze me zag. Als of ik de dood was die haar kwam halen. Kirian kwam los van de muur en liet zijn armen losjes langs zijn lichaam hangen terwijl hij me aan keek. Zijn gezichtsuitdrukking was niet te vergelijken met die van mijn ouders. Als ik het me goed kon herinneren konden wolven elkaar aanvoelen. Dan moest Kirian ook gevoeld hebben dat ik in de buurt was of dat ik zou komen. Het feit dat hij mijn ouders niet zei was dus een teken dat hij wou dat ik het hoorde.

"Zeg het nu maar" zei ik terwijl ik mijn ouders aan keek. Ze keken elkaar aan, alsof ze via gedachte met elkaar spraken. Kirians blik stond op mij gericht, maar ik keek hem niet aan. Ik wou gewoon weten wat mijn ouders te zeggen hadden.

"Misschien kan je even gaan zitten" zei mijn moeder uiteindelijk.

Gingen we zo beginnen? Het typische cliché van in de films als er zogezegd iets dramatisch kwam. Ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik hun aankeek, maar besloot dan hun zin te geven. Ik was inderdaad nog zwak van deze morgen.

Ik zette mij op de bank tegenover hun, voordat ik fatsoenlijk zat zat Kirian al naast me. Hij keek me aan met een kleine glimlach, maar ik keek hem enkel neutraal aan. Welke geheimen hielden ze voor mij verborgen? En waarom? Eerst kom ik er achter dat mijn vriendje een weerwolf is, wat kunnen mijn ouders dan nog geheim houden voor mij?

"Toen ik je vader leerde kennen was plots alles anders. We werden verliefd en er ontstond een band die gewoon niet stuk te maken was." begon mama terwijl ze mijn vader even verliefd aan keek. "We hadden een goede en sterke relatie, tot op een dag ik wakker werd en me niets mer herinnerde. Het enige wat ik had was een brandend gevoel in mijn nek. Niet veel later werd ik s'nachts wakker van de pijn. Ik was misselijk, ik had hevige koorts, het was alsof er vuur door mijn aderen stroomde in plaats van bloed. De pijn was ondragelijk."

Wat? Is papa dan...?

" Ik zat in de heat" zei ze.

"De wat?" vroeg ik twijfelend.

"Dat is wanneer een meisje gemarkt wordt en het te lang duurt eer dat ze... seks hebben.." zei Kirian terwijl hij bij dat laatste even naar mijn vader keek.

Langzaam begon ik te knikken en alles begon op mijn plaats te vallen.

"Niet veel later vertelde je me vader wat hij was." Zei mama terwijl ze papa aan keek.

"Ik ben een weerwolf, voormalige beta van Kirians roedel. Dat is ook de reden dat zijn ouders en wij zulke goede vrienden zijn."

Even stond alles stil. Mijn ouders hielden dit al, zowat heel mijn leven geheim voor mij?

"Maar wat betekend dit voor mij?" vroeg ik dan verbaasd. Was ik dan ook een wolf? veranderde ik dan ook in zo'n best?

Mijn vader schudde zijn hoofd. " Op je twaalfde krijgt iedere wolf zijn wolvengeest, omdat enkel ik een wolf ben en dan ook nog eens een beta, wat mij zoveel sterker maakt, moet je er normaal één krijgen. Maar omdat mama er geen is, kon het zijn dat je die rond je dertiende, veertiende zou krijgen. Maar je hebt hem nog altijd niet, dus de kans dat je hem nu nog krijgt is nul."

Oke, papa is een wolf. Mama niet. En Lizy dan?

"En Lizy?" vroeg ik terwijl ik ze beiden aan keken. Ze waren stil, het was alsof ze een geheim voor me hielden. Langzaam begon pap te knikken.

Mijn zus is een freaking beest en ik wist het niet? Ze veranderde constant in zo'n reusachtig ding?

"Waarom zeiden jullie niets? En.. En waarom hebben jullie dan de roedel verlaten?" Ik had zoveel vragen. Maar het leek alsof mijn brein ze allemaal onderdrukte en ze steeds verder weg stopte, naar de vergetelheid. Om mij te beschermen tegen de waarheid.

"We wouden je geen paniek aan jagen. Ze is nog altijd je zus ook al veranderd ze om die tijd in een wolf. Maar we dachten dat je het niet zou gaan accepteren."

"En de reden dat jullie weg gegaan zijn?"

"We kozen voor een normaal leven. We wisten dat de kans er was dat jullie geen wolvenziel konden hebben, dus kozen we om het onzekere voor het zekere te nemen. Toen je een keer twaalf was wisten we het dat je normaal zou zijn en dat we de juiste keuzen hadden gemaakt. Maar toen Lizy de hare toch vond.." Maar vader stopte met praten. "We deden gewoon at het beste voor jullie leek"

"En nu je Kirian hebt, zal dat normale leventje nu ook wel voorgoed voorbij zijn" zei mijn moeder.

Ik keek nu even naar Kirian, langzaam nam hij mijn hand vast. Hij was niet normaal. Alles buiten normaal. En nu werd het nog gekker. Zijn mate was de dochter van zijn vaders ex bèta, die haar wolvengeest niet had gevonden. Kon het nu nog gekker?

---

Hoii Wolfjes 😚😉

Eindelijk een nieuw stukje, hopelijk was het het wachten waard :)

Laat we weten wat jullie er van vonden en vergeet zeker niet te stemmen ;)

❤Paradise