Félice

Félice | Hoofdstuk Veertien |

POV Félicia

"LUKE!?"

Alles om mij heen was stil. Het enige wat ik zag was het beeld van Luke die op dat meisje lag.

Twee armen namen mij vast en trokken mij weg. Luke keek mij aan, zijn blik toonde enkel paniek.

"Félice" hoorde ik in de verte. Het was een wazige stem in de duister die mij riep.
Twee armen sloegen zich rond mij als een omhelzing.
Ik had niet door dat ik aan het wenen was. Ik had niet echt door wat er gebeurd was.
"Félice!"

"Ga weg!"

Ik werd wakker gemaakt door het luidde geroep van Sofia. Ik knipperde even en wreef met mijn hand de tranen van mijn wangen.

"Félice"

Ik keek op en zag Luke voor ons staan. Hij had een handdoek rond zijn 'edelen delen' gewikkeld.

"Ga weg, Luke" zei Sofia opnieuw. "Ze wilt je niet spreken" zei ze.

Ik keek even op en keek in zijn ogen.
"Félice", begon hij en kwam dichterbij ons.
Ik schudde mijn hoofd.
"Ik wil het niet weten.. Het is gedaan Luke" zei ik en draaide mij om en rende naar de kleedkamer.

---

"Het spijt me zo Félice" haar stem was zacht en oprecht.

"Het spijt me datbik niet naar jullie luisterde" zei ik terwijl ik naar mijn opgetrokken knieën keek.

"Hij is een klootzak!" hoorde ik Amber zeggen en voelde hoe de matras van het bed beweegde toen ze zich op het bed zetten.

"Ik heb een hele doos ijs mee"
Ik keek op en zag Amber met gestrekte armen een doos ijs naar mij uitsteken.
Een kleine glimlach kwam te voorschijn.
Zonder te twijfelen nam ik de doos van haar aan.
"Geen lepel?" vroeg ik zielig.
Van achter haar rug nam ze een lepel en gaf die aan mij, waarna ik al meteen een hap in mijn mond stak.

"Hoe voel je je?"
"Amber" siste Sofia.
Ik keek van Sofia naar Amber en hief mijn schouders op. Het deed pijn, ik had nooit gedacht dat Luke mij zou bedriegen. En eerlijk gezegd dacht ik dat het meer pijn zou doen dan dat ik nu voelde.

"Het doet pijn" zei ik stil en stak weer een lepel met ijs in mijn mond.

"Je verdient zoveel beter!" zei Sofia.

"Ja, je bent een pracht meid. En hij.. Een klootzak!" vulde Amber aan.

Een traan rolde zachtjes over mijn wang toen ik terug dacht aan al de momenten die we mee hadden gemaakt, zelfs de ruzies zou ik missen. Ik zou hem missen.

"Hey, meid" zei Sofia en nam mij in een omhelzing toen ze zag dat ik begon te wenen. "Dat komt goed, geloof me maar"

Een geklop was te horen op de deur. Alle drie keken we op.

"Ja?" riep Amber.

De deur ging langzaam open en Lizzy kwam te voorschijn.
"Sorry dat ik stoor Félice maar.. Er is hier iemand voor je."

"Ik wil Luke niet zien"

"Het is niet Luke, maar Kirian"

Kirian? Mijn ogen werden groot, maar ergens was er ook een heel klein stemtje dat het aan het uitroepen was van blijdschap. Maar wat kwam hij dan doen?

Sofia en Amber keken mij beiden aan, met een kleine glimlach.

"Zullen we jullie alleen laten?" vroeg Amber.
Maar al snel gaf Sofia Amber een armstoot.

"Wij gaan naar huis" zei ze en keek mij aan.

"Alles er iets is meid, bel je ons he!" en gaf mij een knuffel. Ik knikte en hield haar nog even vast en gaf vervolgens ook Amber een knuffel.

" We zien je morgen" zei Amber met een kleine glimlach en verlieten de kamer.
"Bye" zei Lizy nog tegen de twee en keek me toen aan.
"Moet ik hem naar je kamer laten komen of..?"
Ik knikte snel en wreef daarna nog eens even over mijn wangen om de tranen weg te wrijven.

"Ik vind het echt heel erg voor je" zei ze. Even bleef ze nog staan en verliet dan de kamer.

Niet veel later hoorde ik zwaardere voetstappen de trap op komen. Even werd er op de deur geklopt en Kirian verscheen in de deur opening.

"Hey" zei hij zacht en sloot de deur achter zich. Langzaam kwam hij naar me toe en zette zich op de rand can het bed.

"Gaat het?" hij keek mij aanet zijn warme bruine ogen en het leek alsof dat hij verdriet had om een bepaalde redenen. Maar ik kon me geen idee bedenken waarom.

Snel schudde ik mijn hoofd en sloeg mijn handen voor mijn ogen. Ik wou niet dat hij mij zo zag. Mij zag huilen om een jongen die waarschijnlijk niks om mij gaf.

Twee sterkte armen werden om mij heen geslagen.
"Het is niet erg Félicia. Soms is het eens nodig om goed te kunnen wenen"
En bij die woorden liet mijn tranen los.
Kirian nam me nog steviger vast en streelde met mijn hand mijn rug.
Langzaam aan begon ik te stoppen met snikken en was het alsof het verdriet op Luke verdween. Verdween in het niets. Enkel maar door de aanwezigheid van Kirian. Van zijn aanraking, van zijn stem, zijn warmte, zijn geur.. Hij.

Kirian zei heel de tijd niks, maar toch was het alsof dat hij duizend woorden zei, waardoor ik mij goed begon te voelen.

Hij deed op een vreemde manier iets met mij, wat Luke nooit kon.

Stilletjes aan begon ik spontaan mij goed te leggen in zijn armen. Mijn hoofd ruste op zijn borstkas. Het was alsof hij merkte dat ik naar een comfortabele houding zocht en hij nam mij op zijn schoot alsof ik een klein kind was. En het voelde zalig. Ik voelde mij veilig.

---

Hoi lieve lezertjes.
Eerst en vooral wil ik dankje zeggen voor jullie reacties op het deel 'nieuw personage' ik heb verschillende berichten van jullie gekregen. Voor de gene die nog niks hebben gestuurd, kan nog altijd :)

Ten tweede.. Het is eindelijk uit tussen Luke en Félicia. Wat vinden jullie er van. Verdient Luke nog een tweede kans of moet het volledig gedaan zijn? Jullie beslissen 😉

Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren :)

❤Paradise