Félice

Félice | Hoofdstuk Elf |

Omdat ik jullie zo dankbaar ben voor de stemmen en de leuke reacties, is hier een stukje in het pov van Kirian, Veel lees plezier 😘

---

POV Kirian

"Mag ik nu weten waar we naar toe gaan?" haar stem klonk zacht en de manier waarop ze het vroeg zei enkel dat ze nieuwsgierig was.

"Nee" zei ik met een kleine glimlach zonder mijn ogen van de weg af te halen.

Félicia had inspiratie nodig voor haar opstel. Dus ik wou haar naar de plek brengen waar ik naar toe ging als ik alles eens op een rijtje moest kunnen zetten.
Het was een open plek met een waterval dat uitkwam in een meertje. Het gaf mij zo een ontspannend gevoel en hoopte dat ze dat ook zou krijgen.

"We gaan niet naar je thuis?"

"Nee"

"Euhm, laat me eens denken.. Je gaat mij toch niet mee nemen naar een ondergrondse schuilplaats waar je mij gaat mishandelen ofzo?"

Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan. "Wat denk je toch allemaal van mij?"
Nee, echt. Ik begon eerlijk gezegd wel zorgen te maken dat ze een heel verkeerd beeld van mij had.

"Je weet maar nooit"

---

Normaal gezien kwam ik hier nooit met de auto, maar rende ik gewoon. Maar op die manier zou ik nooit hier kunnen komen met Félicia.

Ik stopte de auto bij het bosrand.
"We zijn er" zei ik tegen haar en keek haar aan. Haar ogen waren betoverend. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, verdronk ik er in.
Ik stapte de auto uit en liep naar de portier van Félicia en wachtte totdat ze uitstapte.

"Klaar voor een kleine wandeling?" zei ik terwijl ik de auto afsloot.

Een glimlach verscheen rond haar lippen.
"Natuurlijk altijd" antwoordde ze.

"Er is wel geen pad, maar normaal gezien is het geen moeilijke weg"

Ze knikte en volgde mij het bos in.
De weg naar de openplek vond ik al geweldig. Ik kon rennen zonder te moeten opletten of iemand mij hier kon zien.
Het was gewoon ik en de natuur.

"We zijn er" zei ik blij toen ik door de bossen heen het licht van de openolek zag.

Ik keek haar even aan en knikte in de richting van de open plek en wandelde door.

Ik ademde diep in en uit toen we er waren. Het was alsof het een hele andere wereld was. Mijn wereld. Waar ik even alles vergat. Mijn familie, mijn verantwoordelijkheden, en ga zo maar door.

"Wow" hoorde ik Félicia achter mij zeggen.

"Mooi he" zei ik trots. Ik was zo blij dat ze het mooi vond.

"Het is echt prachtig"

Ik wandelde naar de rand van het meer en zette mij daar neer terwijl ik naar Félicia keek.
Ze leek wel een klein kind in de snoepwinkel. Ze wist niet waar ze eerst moest kijken.
Een glimlach verscheen gewoon meteen rond mijn lippen.
Ze had gewoon geen idee wat ze met me deed. Ons deed.. Maar ik moest me geduldig houden. We moesten ons geduldig houden en gewoon afwachten. Tot dat ze zelf in ziet dat Luke niets voor haar is.
Want er zelf over beginnen was blijkbaar geen goed idee.
Maar het idee dat die klootzak van een Luke aan haar zat. Aan mijn meisje. Maakte me woest en niet enkel mij. Het maakte ons woest!
Maar ik moest hem leren te beheersen , als ik ooit een goede leider zou willen zijn.

"Over wat moet jouw opstel gaan?" vroeg ik aan haar en keek haar aan.

Ze keek nog rond en duurde even voordat ze zich naast me zetten.

"Wel, het moet gaan over wat voor persoon ik wil zijn of worden."
Ze trok een grasprietje los en speelde er met haar vingers mee.

"Maar ik heb er geen idee van" ze keek me aan. Als of ze er echt kapot van was, dat ze het opstel niet afkreeg.

"Ik heb zelfs geen idee wat ik zou willen gaan studeren, laat staan dat ik dan weet wie ik wil zijn"

"Wat voor iemand wil je absoluut niet zijn?" vroeg ik haar.

"Wel, ik wil niemand teleurstellen."

" Dat is al een begin he"

---

Het was donker, toen ik haar terug bij haar thuis afzetten.

Keek ik haar glimlachend aan.

"Dankje, dit kon ik echt gebruiken." zei met een glimlach. Ik smolt gewoon weg, iedere keer weer.

"Graag gedaan, hopelijk gaat hem nu afgeraken. En zo niet, dan bel je maar" zei ik met een knipoog.

"Zal ik zeker doen, nog eens bedankt" zei ze en glimlachte.

"Tot de volgende keer en slaap zacht"
Zei ik.

Kus haar! Kus haar!

"Stuur iets als je thuis bent aangekomen" zei ze lief voordat ze de auto uit stapte.

"Komt in orde"

Ik bleef wachten tot dat ze binnen was. Ik wou uit de auto stappen achter haar lopen. Haar lichaam tegen het mijne drukken en haar kussen. Haar duidelijk maken dat ik de enige ware voor haar was. Dat ik haar nooit zou verlaten. Dat ik haar zou beschermen. Haar lief hebben. Van haar houden. Haar trouw zijn.

Maar die klootzak stond nog in de weg.

Ik voelde hoe ik van binnen warm begon te worden. En hoe mijn lichaam langzaam werd overgenomen. Ik ademde diep in en uit en voelde hoe ik alles terug onder controle kreeg.
Ik moest mijn woede en de zijne voor Luke echt onder controle krijgen, voordat er ongelukken zouden gebeuren.

---

Hoi Schatjes.
Ik hoop dat jullie dit stukje leuk vonden. Zijn jullie Team Luke of Kirian? ;) laat het mij weten in een reactie.
En zouden jullie het leuk vinden als ik vaker een stukje in het pov van Kirian zou schrijven?
❤ Paradise