Félice

Félice | Hoofdstuk Zeventien |

Voor jullie speciaal weer een stukje in het POV van Kirian ❤❤❤

***

POV Kirian

Samen met Félicia loop ik de trap op richting mijn kamer. Onder was de vergaderzaal en mijn vader had vandaag een vergadering. Het leek mij dus nier gepast om samen met haar beneden te gaan zitten. Want soms kunnen die vergaderingen wel heel heftig zijn.

Normaal moest ik aanwezig zijn, maar mijn gevoel zei dat er iets belangrijker was. Zij had me nodig.

En ik had gelijk. Die klootzak van een Luke had haar geslagen! Haar! Mijn meisje! Alleen de gedachte a maakte me misselijk, woedende..

Boven aan de trap opende ik de deur voor haar en liet haar binnen.
Félicia stapte naar binnen, ik volgde en deed de deur achter me dicht.

Een kleine grijns verscheen op mijn gezocht toen ik haar ogen zag.

"Amai, mijn kerk past hier wel 10 keer in" zei ze terwijl ze verbaasd rond keek.

"Als je enig kind bent, wordt je nu eenmaal wel eens verwend" grapte ik. Ook al was dat niet de rede van al de luxe waar ik en mijn gezin in leefde.

Ik nam haar mee naar de zit hoek in mijn kamer en zette me even naar en wachte op haar. Nog steeds keek ze verbaasd rond. Alsof ze nog een klein kind was in een snoepwinkel en niet kon kiezen wat ze wou.

Uiteindelijk zette ze zich neer op een kleine afstand naast mij.

"Waarom komt ze niet dichter!"

" wil je misschien iets drinken?" vroeg ik waarna ik weer recht stond en naar de kleine mini bar liep.

Ik draaide me even om en keek haar aan. "
"Iets fris" antwoordde ze.

Ik knikte en nam twee blikjes cola en nam die mee.
Nu zette ik me dichter bij haar en het voelde alsof mijn lichaam zich begon te ontspannen.

"Alsjeblieft" zei ik en gaf haar het blikje.

Ik deed de mijne open en nam een flinke slok en zette het dan neer op het tafeltje en keek haar dan afwachtend aan.

Ze was zo mooi!

Toen ze uiteindelijk ook haar blikje neerzette keek ze wat ongemakkelijk de kamer rond.

"Weet je zeker dat je oké bent?" vroeg ik bezorgd en leunde wat naar voor terwijl ik haar wang nog eens goed bekeek.

Het deed zon pijn om haar zo gekweld te zien.

Dat ze nog in de klootzak zijn smoesjes geloofden! Ze verdient zoveel beter! Ze verdient ons!

Félicia draaide haar hoofd naar die van mij. Haar bruine ogen glinsterde door de tranen.

"Ik kan niet geloven dat hij me dat allemaal aan doet" snikte ze en verborg haar hoofd in haar handen.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar dichter tegen mij aan.

Het voelde zo zalig om haar te kunnen aan raken! Iedere keer weer ontstond er een explosie van gevoeld, waar zij geen idee van had. Of misschien wel. Ik wist niet hoe ver onze band al was.

Ze lier haar hoofd rusten op mijn borstkas en ik streelde langzaam haar rug. Het leek haar te kalmeren. Het snikken stopte en haar ademhaling werd weer normaal.

"Sorry dat ik het zeg, maar hij verdiende je niet. Je bent veel te goed voor hem" zei ik voorzichtig.

Félicia kwam recht en zette zich te groei. Maar toch bleef ze in mijn omhelzing zitten. Ze haalde haar schouders op.
" wie weet" zei ze zacht.

" maar Luke is vanaf nu voorgoed verleden tijd! Ik heb genoeg van hem geen tweede kans meer niets. Ik moet niets meer van hal weten." zei ze zelfzeker.

"Zo mag ik ver horzn! Hij gaat snel genoeg beseffen wat hij heeft losgelaten"

"Moedig haar nu niet aan om terug te gaan! Ze is van ons!"

" ik denk het niet hoor.. Maar vind het ook niet zo erg"

Félicia draaide zich om in mijn armen zodat ze nu met haar gezicht naar me toe zat.

"Dankje, alweer" begon ze," ik wil nier weten wat hij met mij.." ze stopte omdat ze begon te wenen.

"Rustig maar" zei ik troostende en trok haar dichter regen mij aan.

"Ik wil haar!"

Het was lastig. Ik wou haar vertrouwen winnen. Dat ze stilaan van me begon te houden. Dat ze zelf ging merken dat ze niet zonder mij kan. En belangrijkste van al.. Ik niet zonder haar.
Maar mijn wolf.. Hij wou meer.. Voor hem ging het veel te traag. Ik begrijp heg wel, ik ben 22, en nu pas heb ik haar gevonden.

"Dankje" zei ze plots zacht onder het snikken door.

Ik keek naar beneden. Ze had haar hoofd verborgen in mijn tshirt.

Ik wou haar zien. Ik wou niet dat ze weende, pijn of verdriet had. Ik wou haar zien lachen. Ik wou dat ze wist dat ik haar altijd zou beschermen, er altijd voor haar zou zijn, wat er ook zou gebeuren..

Voorzichtig legde ik mijn hand op haar wang en zodat ze naar me kijkt.

"Hey, rustig maar" zei ik zacht en veegde de tranen van haar wangen weg.

Ik keek in haar waterige ogen die nog steeds prachtig waren.

"Kus haar!!"

Ik kon niet ontkennen dat ik het eens was met mijn wolf. Ik wou haar zo hard kussen. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag.

Ik voelde hoe mijn wolf de controle probeerde over te nemen. Maar als ik dat toe liet dan ging het veel te ver.

Ik druk mijn kaken even stevig op elkaar, terwijl ik haar blik niet los liet. In haar ogen kon ik zien dat ze het merkte dat er iets aan de hand was.

Langzaam legde ze haar hand op mijn wang. Wat ze misschien niet moest doen. Het maakte het enkel moeilijker. Maar ik moest sterk blijven voor haar.

"Ik wil haar! Pak haar! Ze is van ons. Van mij!!"

---

Hoi,
Weer een nieuw stukje, ik hoop dat jullie het leuk vonden :)

Wat gaat er gebeuren? Neemt zijn wolf het over? Of kan hij de controle houden?? Spannend :D

Laat me weten wat jullie er van vinden en vergeet zeker niet te stemmen 😉

❤Paradise