Félice

Félice |Hoofdstuk Achtendertig|

POV Félicia

Het enige wat ik deed was denken. Na denken over alles. Wat zei hij allemaal tegen mij?

Hij was een weerwolf, daar had ik dus gelijk in. Hoe langer ik daar over nadacht vond ik het steeds specialer en best een beetje cool. Blijkbaar bestond er iets zoals een mate. En ik was zijn mate?

Tintelingen springen door mijn wang, wat mij uit mijn gedachten haalt. Ik keek recht in de bruine ogen van Kirian. Zijn hand lag op mijn wang, waarmee hij die zachtjes streelde.

"Er is nog zoveel dat je niet weet" zei hij zacht.

"Vertel het mij dan"

Een zucht rolde er over zijn lippen, terwijl ik hem aandachtig aan keek.

"Wel, om ons matingsproces te voltooien, hebben we seks," zei hij en keek me even aan om te zien wat mijn reactie was. Maar die was onveranderlijk. "Daarna is onze band sterker dan anders."

Langzaam knikte ik. Het idee dat Kirian altijd naast mijn zijde zou staan.. Was geweldig. Dit ging mijn man worden, tot de dood ons scheid of zelfs hierna?
Een kleine glimlach sierde mijn lippen.

"Kan je dan enkel veranderen bij volle maan?" vroeg ik. Ik was nu besh nieuwsgierig hoe hij er uit zag als 'wolf'.

Kirian schudden zachtjes zijn hoofd. "Nee we kunnen ieder moment veranderen. Bij volle maan zijn we dan op ons sterkste"

"Mag.." begon ik, maar begon te twijfelen. Zou ik het vragen? "Mag ik je misschien zien als wolf?" vroeg ik dan maar terwijl ik zachtjes op mijn lip beet.

Kirian grinnikte zachtjes. "Tuurlijk" stemde hij meteen in.

Hij drukte nog even een kus op mijn wang, waarna hij enkele passen naar achter deed. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik wat hij aan het doen was. Kleedde hij zich nu uit. Ik wou hem als wolf zien niet naakt. Nou ja.. Ik grinnikte even kort bij die gefachtte maar schudde het al snel weg.
Kirian stond nu enkel in zijn boxershort.

Damn. Zo sexy!!

Hij keeke afwachtend aan.

"Ben je er klaar voor?" vroeg hij met een glimlach. Ik knikte langzaam als bevestiging. Aan zijn gezichts uit drukken keek hij er echt naar uit. Hij leek echt blij te zijn dat dit geheim van zijn schouders viel. Terwijl het 'geheim' gewoon zijn leven was.

Ik zag hem nog even diep ademhalen, waarna de stilte van het bos werd vervangen door gekraak van botten. Het geluid was afschuwelijk, maar het duurde niet lang eer dat er zich een reusachtig beest voor me stond.

Even stopte mijn adem weer.

Hij doet me toch niets he?

Langzaam kwam hij op mij af en ik probeerde terug fatsoenlijk te ademen.
Hij was gigantisch. Zijn vacht was donkerbruin, bijna zwart. Maar zijn ogen, die waren nog altijd het zelfde. Als hij tussen 100 van die beesten zou staan, zou ik hem nog steeds erkennen.

Een kleine glimlach sierde mijn lippen, ik voelde met ergens best goed bij hem. Ook al dacht ik dat ik het eng zou vinden, voelde ik me echt op mijn gemak.
Langzaam strekte ik mijn arm uit naar hem. En liet mijn hand in zijn vacht verdwijnen. Zijn wacht was zacht. Zo zacht. Het voelde net als een teddybeer.
Kirian deed plots een beweging en legde zich neer als een hondje voor zijn baasje.
"Je bent best schattig" zei ik met een kleine glimlach en keek hem aan. "Maar kan je terug veranderen? Ik vind je als mens iets leuker, kan ik je knuffelen"

Een kleine grom verliet zijn bek en hij ging weer op zijn poten staan. Hij ging een beetje naar achter en veranderde weer tot mens. Het verbaasde mij eigenlijk dat hij niets meer aanhad en begon zich terug om te kleden met de kleren die nog op de grond lagen.

Wanneer hij terug aangekleed was kwam hij terug naar mij en sloeg zijn armen om mij heen.

"Prinses, ik hou van je" zei hij en drukte daarna weer een kus op mijn voorhoofd. Ik knikte zacht en sloeg snel mijn armen rond zijn middel. Het voelde zalig. Op te weten alles weer goed was tussen ons. Ook al wist ik nog altijd niet alles van hem. En zou ik iedere dag nieuwe dingen ontdekken.

"Je word vast een goede Luna" zei hij op een trotse toon.

"Sorry.. Wat?" vroeg ik hem niets begrijpend aan. Ik was zijn mate en nu plots werd ik al een Luna?

De verwarring was mijn ogen af te lezen en hij merkte het ook.

"Wel, de mate van de alfa, wordt de Luna genoemd en word door de andere wolven gezien als de moeder van de roedel. Die taak draagt mijn moeder nog, mar een keer als ik de nieuwe alfa word, wat dus binnenkort is, draag jij die naam"

Ik hapte even naar adem. Het klonk allemaal heel serieus. Met veel te veel verantwoordelijkheden naar mijn goesting. Ik wou nog gaan studeren. Ik wou naar de universiteit. Genieten van mijn leven die nog moest beginnen, maar mijn leven was al uitgestippeld.

---

Hoi, weer een nieuw stukje.
Hopelijk vonden jullie het een leuk stukje :)
Mijn vakantie zit er jammer genoeg op, dus het gaat wat langer duren eer dat ik er een stukje op kan zetten sorry :s

Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren.

❤Paradise