Félice

Félice | Hoofdstuk Eenentwintig |

POV Félicia

"... en toen liep ik daar mooi rond met  rood haar"

Lachend keek ik Kirian aan. "Omg wat ne sukkel ben je toch" kon ik nog maar net boven het lachen uit brengen .

"Ja soms.. Ben ik niet een van de slimste" zei hij met tranen in zijn ogen van het lachen.

Om terug op adem te komen haalde ik eens diep adem en stelde dan DE belangrijke vraag.. "Waar gaan we naar toe?"

Hij keek mij geamuseerd aan toen hij stopte. Mijn nieuwsgierigheid vond hij blijkbaar wel amusant. Tot nu toe.. Totdat je voor eeuwig aan mij vast zit en dan is het best irritant.. Als ik mijn familie en vrienden moet geloven.

Ik keek Kirian vragend aan, maar het enige wat hij deed was mij glimlachend aan kijken .
"Wel?" vroeg ik.

Hij knikte naar buiten en deed vervolgens de motor van zijn auto uit.

Ik draaide mijn hoofd en keek met gespleten ogen door het raam. Dit meende hij niet?!

Ik draaide mijn hoofd terug naar Kirian, maar hij was de auto al uitgestapt. Snel volgde ik zijn voorbeeld en keek naar het gebouw waar we voor stonden.

Het was een Amerciaans restaurant. Inderdaad! Dat betekende hamburgers!! Haha.

---

Ik bekeek de kaart aandachtig. Wanneer ik eindelijk gekozen had klapte ik de menukaart dicht en keek naar Kirian. Die blijkbaar al lang gekozen had.

"Mag ik je iets vragen?" vroeg ik terwijl ik de kaart op fe tafel legde.

"Tuurlijk" zei hij en keek mij vragend aan.

"Hoe kwam je op het idee om mij hier mee naar toe te nemen?" vroeg ik waarna mijn blik verdwaalde naar de andere mensen die al van hun hamburger aan het genieten waren. Ik kreeg er echt honger van.

Zijn blik veranderde even naar onzeker. Hij leunde nu naar achter zodat zijn rug kon rusten tegen de rugleuning van de stoel.

"Wel, ik wou je niet mee uit eten nemen naar zo een sjiek restaurant. Dat is zo cliché" zei hij en keek mij glimlachend aan, waarna hij even aan zijn schouder krabte. "En dat ben jij niet. Dus ik wou iets speciaals."

Ik vond het fijn dat hij mij anders vond dan de rest. Dat was fijn om te horen.

"En.." begin hij. Ik keek hem aan met een vragende blik aan. Wat kon hij nog zeggen? Friendszone?

"En ik vroeg aan je zusje wat je graag at" zei hij terwijl hij zijn lach moest inhouden. Het was toch meer een verlegen lachje.
Wat ik zo schattig vond. Hij had op een of andere manier toch veel mlekte gedaan.
"Haha, ja ze heeft niet gelogen. Ik ben dol op hamburgers" zei ik enthousiast.

---

Na het her etentje dat ongelofelijk gezellig en vooral heerlijk was wou Kirian mij nog meenemen naar zijn plekje. Maar weer mocht ik niet weten waar we naar toe gingen. En vragen had edb succes want hij antwoordde toch niet. En hij genoot er van van mijn nieuwsgierigheid en dat wou ik hem niet gunnen.

"Je bent zo stil" merkte Kirian op. "Geen vragen over waar we naar toe gaan?"

Ik staarde wat uit het raam en glimlachte. "Nee.. Want je antwoord toch niet" liet ik hem er aan herinneren.

Kirian begin te grinniken " daar heb je gelijk in. Maar we zijn er zo" zei hij dan en nam een afslag naar ik weet niet waar. Mijn nieuwsgierigheid begon maar meer en meer te groeien. Ik kreeg er stress van, ik wou gewoon weten waar we naar toe gingen. Het was ongeveer rond acht uur. Dus donker was het nog niet, zeker niet als we begin mei waren.