Félice

Félice | Hoofdstuk Vijfenzestig|

POV Félice

De hele autorit probeerde ik mijn gedachte op andere dingen te zetten. Mijn ogen volgde de bomen die langs ons voorbij gingen. We waren op weg naar de Ardennen. Even de bossen in. Het zou me ook goed doen zei hij. Als ik even helemaal in de natuur was. Misschien dat het mijn wolf ook kon helpen. Maar ik betwijfelde het.

"Je bent zo stil" hoorde ik Kirian zijn stem boven de muziek uitkomen.

Zonder mijn blik van het landschap te halen antwoordde ik "sorry".

Een zucht rolde over mijn lippen waarna ik me naar hem toe draaide, "ik kan maar niet stoppen met denken aan volgende maand" loog ik. Nu echt liegen was het ook niet, want dat speelde ook een grote rol.

Wat moest ik tegen mijn vriendinnen zeggen. - hoi mijn vriendje is een weerwolf en ja eigenlijk ik ook. Ik woon nu bij hem omdat ik samen met hem een hele roedel ga leiden?- nee!

Ik voelde hoe Kirian zijn hand even kort op mijn been liet rusten en een kneepje gaf in mijn boven been.
"Dat is normaal, je bent niet de enige" zei hij met een kleine glimlach waarna hij me kort aankeek.

"Maar het komt allemaal goed. Dit weekendje zal ons goed doen. Gewoon genieten jij en ik. Niemand die ons gaat lastig vallen en storen..." Zei hij met een grinnik.

"Kirian" zei ik wat luider en gaf hem een klein klopje tegen zijn bovenarm.

"Wat?" Vroeg hij onschuldig.

"Niets" zei ik lachend en richtte mijn blik weer naar buiten.

Nog geen half uur later waren we al aangekomen bij het 'vakantiehuisje' van zijn ouders. Het was ja.. zoals de meeste vakantiehuisjes die je zou terug vinden in de bergen. Het was een grote tuinhuis zal ik maar zeggen. Gelegen aan het meer. Hoe ver ik ook keek, je zag geen andere huisjes staan. 

"Zo we zullen eens naar binnen gaan" hoorde ik Kirian opgewekt zeggen terwijl hij naast mij kwam staan met de koffers. "Verwacht er niet te veel van, zo bijzonder is het vanbinnen niet", zei hij terwijl hij samen met mij naar de voordeur liep,"maar het is gezellig"

Kirian graaide in zijn zak opzoek naar de sleutel toen we bij de voordeur stonden. 

"Niet zo somber, het wordt echt leuk" zei hij toen hij de sleutel in het sleutelgat stak en de deur opende.

Ik schudde snel mijn hoofd en forceerde een kleine glimlach. "Nee, nee" Ik voelde me echt schuldig tegenover hem. Als dit weekend in het water ging vallen was het allemaal mijn schuld. Ik was de gene die haar gedachten niet even aan de kant kon zetten. Kirian had dit allemaal voor mij geregeld en ik ben de gene die moeilijk zit te doen.

"Dames eerst" zei hij terwijl hij de deur open deed. Ik stapte met mijn koffer naar binnen en keek rond. "Dit is echt super gezellig" zei ik meteen.

"Ik zei het je toch" zei Kirian die nu ook binnen was.

Het was ja, super gezellig. Van binnen was alles van hout en de meubels waren niet de modernste maar dat maakte het nog gezelliger. Ook was er een openhaard war ik nog enthousiaster van werd. Dat is ook gewoon het toppunt van gezelligheid. 

Plots voelde ik twee sterke armen rond mijn middel, waarna warmte zich over mijn rug verspreide.  Een glimlach sierde meteen mijn gezicht waarbij ik mijn hoofd lichtjes nar achter liet rusten op Kirian zijn schouder. "Ik hou van je" zei hij met een glimlach en drukte een kus op mijn wang. "Ik ook van jou" zei ik snel en probeerde hem aan te kijken, wat totaal niet lukte. Dus draaide ik me in zijn omhelzing. Ik stond nu met mijn gezicht naar hem toe. En het enige wat hij deed was mij glimlachend aan kijken. Langzaam legde ik mijn hand op zijn wang en streelde die zacht. Zijn wang was super warm in vergelijking met mijn koude hand. 

Kirian zijn handen vonden langzaam aan een weg naar mijn onderrug waar hij die liet rusten. Wat hield ik toch van hem. Hij was knap, hij was zorgzaam, hij was een leider, zette mij op plaats één en hield van mij. Wat moest ik nog meer? Soms twijfelde ik aan zijn gevoelens, omdat ik me soms afvroeg of dit allemaal wel echt was, heel het 'mate' concept. Maar ik mocht er niet te veel over nadenken. Ik was nu hier, hier bij hem, en ik was gelukkig.

"Ik hou van je" zei ik bijna onhoorbaar terwijl ik zijn ogen verdronk. Wie zou dat nu niet? Ze waren warm bruin. Maar hij zei er niets op, in plaats daarvan drukte hij een kus op mijn lippen. 

"Eéntje maar?" vroeg ik speels terwijl ik mijn wenkbrauw optrok. "Ohh", begon Kirian te lachen," zo zit dat hier" en voor dat ik het wist had hij me al opgetild. 

"Haha, zet me neer Kirian" zei ik lachend terwijl ik mijn armen om zijn nek sloeg. "Zoals je wil" zei hij en voelde dat hij me los liet. Maar in plaats van dat ik op de grond stond, belande ik op de zetel. Even keek ik verward achter mij, dit had ik even niet verwacht.

"Kom hier jij" zei hij en kwam naar me toe en drukte meteen zijn lippen op mijn lippen. 

"Heel graag mompelde ik tegen zijn lippen.

---

Hihi, weer een nieuw stukje 😊 Vergeet niet te stemmen, reageren en te volgen. Mag ik ook nog eens zeggen hoeveel ik wel niet van jullie houd? Dankje voor de lieve berichtjes altijd 😊

❤ Paradise