Where's my love? | Dylan O'brien

35

Danielle

Śnieg zaczął padać jeszcze, gdy byłam w szkole. Najpierw płatki spadały powoli, a później coraz szybciej i szybciej w jeszcze większych ilościach niż na samym początku. Można było powiedzieć, że po kilku godzinach Los Angeles miało śniegu aż nadmiar.

Siedziałam w pokoju czekając na Lanę i Ally, które obiecały wpaść na babski wieczór z winem i ploteczkami.

Dylan: Co tam piękna?

Ja: Czekam na dziewczyny.

Dylan: Takie babskie pogaduchy?

Ja: Dokładnie osiołku. A tam?

Dylan: Leżę i przeglądam internety.

Ja: Czyli nie robisz nic sensownego.

Dylan: Zupełnie, jak Ty cały dzień haha

Ja: Ja byłam chociaż w szkole.

Dylan: A ja w pracy.

Ja: Czyli ten dzień nie był tak do końca bez sensu.

Dylan: Był.

Ja: No dobra masz rację. Szkoła jest bez sensu, ale musiałam tam być.

Dylan: Identycznie jest z moją pracą, tylko mi za to płacą...

Ja: Wal się?

Dylan: Przy mnie nie będziesz musiała pracować, więc musisz wytrzymać jeszcze szkołę.

Ja: Hahaha naprawdę?

Ja: Nawet nie wiem, co powinnam napisać.

Dylan: "Dziękuję Dylan, mój Ty wybawco od pracy za 2 tyś dolarów" - to wystarczy.

Parsknęłam śmiechem.

Debil.

Ja: Hahaha 2x

Ja: Poczucie humoru to jedna z moich ulubionych cech, jakie masz.

Dylan: Ohoho Ty coś we mnie lubisz?

Ja: Oczywiście, że tak. Co się tak dziwisz?

Dylan: Bo to jakby przejaw bycia miłym człowiekiem, a przecież Ty jesteś wredną istotą.

Ja: Najwidoczniej nie tak wredną, jak myślisz.

Dylan: Ale wróćmy do rozmowy. Co jeszcze we mnie lubisz?

Ja: Na tym skończyłaby się wyliczanka...

Dylan: Nie można mieć przecież wszystkiego...

Ja: O Tak!

Dylan: Ale naprawdę?

Ja: Co naprawdę?

Dylan: Mój romantyzm?

Ja: Twój, co?

Dylan: No wiesz słodkie słówka i inne takie...

Ja: Hahaha błagam Cię

Dylan: Cokolwiek chcesz kochanie...

Ja: Dylan, nie szalej. Nic od Ciebie nie chce.

Dylan: To po co piszesz, że mnie błagasz?

Ja: To był taki zwrot głupku...

Dylan: Słonko, kiedyś pożałujesz, że ich użyłaś.