My Big Brother (Dutch Niall Horan Fanfiction) (VOLTOOID)

Hoofdstuk 37

Daan P.O.V

We komen met loeiende sirene's aan bij het ziekenhuis. Isa wordt met brancard uit de ambulance gereden. Haar hand glijdt uit mijn hand en ik ren achter de brancard aan, maar voor ik het weet verdwijnt die al uit het zicht. Ik ren zo snel mogelijk naar de voorkant van het ziekenhuis en ik ren naar de dichtsbijzijnde loket. 'Isa Horan is hier net binnengebracht, waar is ze?!' zeg ik een beetje bot tegen de vrouw die achter het loket zit en ik merk dat ik nog steeds huil. Ze kijkt op haar computerscherm en ik zie dat haar ogen over het scherm heen glijden. 'Ja, ik heb het al gevonden. Isa Horan word naar de operatiekamer gereden voor een spoedoperatie-' maar nog voor de vrouw haar zin heeft afgemaakt, zie ik opeens een ziekenhuisbed met een razend tempo langs me op komen. Met daarop de lijkbleke Isa...

'ISA' schreeuw ik en ik ren achter het ziekenhuis bed aan, maar ik ben nog niet eens bij het bed, als Isa door 2 flapdeuren wordt gereden. Ik wil naar de deuren rennen maar ik wordt tegengehouden door een dokter. Hij pakt m'n bovenarm vast. 'Jongeman, rustig, je kunt niet bij de patiënt komen, ze ligt op de operatietafel. Ik verzet me. 'Maar ik moet naar Isa toe' schreeuw ik en voel dat de doktor me vasthoud. Ik begin te spartelen en ik schop en sla in het rond. Er zit een soort waas voor mijn ogen van de tranen. Alle geluiden om me heen worden dof en het enige waar ik naar kijk zijn de deuren waar Isa net doorheen ging. Ik merk dat nog een paar armen me proberen te kalmeren, maar het lukt gewoon niet en ik blijf tegenwerken. Op een gegeven moment voel ik een klein prikje in mijn arm, in het begin had ik niks in de gaten, maar het bleek dat ze me een kalmeringsmiddeltje hadden gegeven want ik begon me steeds slapper te voelen. Ik begon de kracht in mijn spieren te verliezen en ik merkte al gauw dat ik niet genoeg kracht meer in mijn lichaam had om tegen te werken. Ik zakte langzaam op de grond en ik veranderde van een spartelende jongen naar een klein huilend jochie. Ik zakte weg in een bodemloze zwart gat.....

~~~~

Ik had een vreselijke nachtmerrie, alles wat er gebeurt was herhaalde zich in mijn hoofd en opeens was het ook duidelijk waarom Isa het gedaan had. IK was die oorzaak, IK heb ervoor gezorgd dat Isa zich zo verminkt heeft. Het is allemaal MIJN schuld, ik ben de aanstichter van dit alles. Als ik gewoon wat meer thuis was geweest was dit allemaal niet gebeurt. Ik had moeten zien dat het niet goed ging met Isa. Eerst zijn de jongens 2 maanden weg, en de enige persoon waar ze bij terecht kon negeert haar volkomen, en die persoon ben ik. Ik hoop dat als ik dadelijk wakker wordt, ik gewoon naast Isa lig en dat ik haar kan vertellen hoeveel ik wel niet van haar hou.

Ik probeer wakker te worden en langzaam open ik mijn ogen. De realiteit voelt als een klap in mijn gezicht als ik zie dat ik in een ziekenhuis bed lig. Ik voel me een beetje duf in mijn hoofd en als ik wil opstaan wordt ik meteen duizelig. Ik val terug op het bed en zucht. Ik sta weer op maar dit keer rustiger en zodra ik sta wrijf ik een keer in mijn ogen. Ik loop naar de deur van het kamertje en ik ga naar buiten en ik loop naar de dichtstbijzijnde dokter. Ik zie dat het ook de dokter is die me tegenhield. 'Ah ik zie dat je weer wakker bent. Je zal je nog wel een beetje duf voe-' nog voordat de dokter zijn zin heeft afgemaakt onderbreek ik hem. 'Waar is ze' vraag ik sissend. 'Als je weer agressief wordt, word je het ziekenhuis uitgezet jongeman, denk daaraan' zegt de dokter nu iets minder vriendelijk. 'De operatie is goed gegaan, ze ligt in kamer 128' zegt hij. Meteen als ik het kamernummer hoor ren ik weg. 'Niet rennen' hoor ik nog achter me, maar ik negeer het. Ik ren zo snel als ik kan naar de liften. Welke verdieping ben ik eigenlijk? Ik kijk op het bord naast de lift en zie dat ik op verdieping 4 ben en ik moet naar verdieping 1 toe. Ik weet dat het geen zin heeft maar ik druk 20 keer achter elkaar op het knopje. Het lijkt echt uren te duren voordat de liftdeuren open gaan. En als ze eindelijk open zijn moet ik eerst nog wachten op iedereen die eruit moet. Als de lift uiteindelijk leeg is, stap ik erin en druk op nummertje 1.

Als ik op de eerste etage aan kom en de deuren open gaan, ren ik door de gang heen, opzoek naar de juiste kamer. De hal begint bij 100 en ik loop verder. 125, 126, 127, 128... Ik ga voor de deur staan, bang voor wat ik te zien zal krijgen. Ik adem diep in en doe de deur voorzichtig open. Ik kijk in een klein zaaltje met 4 bedden. Bijna alle bedden zijn leeg, op 1 na. Rechts achterin de hoek staat een bed, en in dat bed ligt een bleek en breekbaar meisje, Isa. Ik ren naar het bed toe en hoe dichter ik bij het bed kom, hoe erger het eruit ziet. Haar ogen zijn dicht, haar haar ligt futloos langs haar gezicht en ze is verbonden met allemaal slangetjes. Ik krijg weer tranen in mijn ogen, en ik leg mijn hand op haar gezicht en geef haar een kus op haar voorhoofd. 'Het komt allemaal goed' fluister ik. Ik kijk naar haar pols, waar een wit verband omheen zit. Op dat moment komt er een dokter de kamer in gelopen. Hij gaat voor Isa's bed staan. Ik besluit om op het krukje naast het bed te gaan zitten, en de dokter geeft me een hand. 'Ik ben dokter Phillips en ik heb de operatie uitgevoerd. Het is helemaal goed gegaan en we verwachten dat het snel weer geneest' glimlacht de dokter naar me. Ik zucht van opluchting. 'Ze ligt nu nog in een soort narcose, het zal misschien nog een paar uur duren voor ze weer bij bewustzijn is' zegt hij. 'Oke dankuwel' zeg ik. 'Als er iets is kunt u op die rode knop duwen en dan komt er direct iemand aan' zegt de dokter. Hij neemt afscheid en verlaat de kamer. Ik merk dat ik door alle emotie en hectiek behoorlijk moe ben geworden. Ik leg mijn armen op het matras neer en leg mijn hoofd erop, langzaam voel ik mijn ogen zwaarder worden en mijn ogen vallen dicht....

~~~~

Ik word wakker geschud uit mijn slaap en ik doe knipper met mijn ogen. Er staat een verpleegster voor me met een bord met eten en drinken. Ik kijk even snel naar Isa maar ik zie dat ze nog steeds onder narcose is. 'Ik dacht dat je wel honger kreeg' glimlacht ze. En inderdaad niet veel later daarna begon mijn maag te knorren. 'Dankuwel' zeg ik en ik neem het bord aan en begin gretig te eten. De vrouw begint wat draadjes van Isa af te halen. 'Die heeft ze niet meer nodig' zegt ze.

Als ik alles op heb zet ik mijn bord op het kastje neer. Ik kijk op de klok en zie dat het al half 11 snachts is. 'Duurt het nog lang voordat ze wakker is?' vraag ik aan de verpleegster. 'Dat kan ik niet zeggen, maar misschien helpt het als je tegen haar praat' zegt ze. Ik knik. 'Oke, ik ga het proberen' zeg ik en de verpleegster verlaat de kamer.

Ik pak Isa's hand vast. 'Hey Isa ik weet niet of je dit hoort maar-' het is best wel akward om tegen iemand te praten die niet kan antwoorden. 'Maar ik wil je zeggen dat het me spijt, ik weet waarom je dit deed en het is allemaal mijn schuld. Het spijt me dat ik er niet voor je was, juist wanneer je mij het meest nodig had. Het spijt me dat ik me niet aan de afspraak hield. Het spijt me dat ik niet in de gaten had dat het niet goed met je ging. En het meest van al, spijt het me dat ik niet verteld heb hoeveel ik van je hou. Isa ik hou zo veel van je, meer dan je ooit zal denken, en meer dan dat jij van mij houd. Isa.. vergeef me...' zeg ik, het laatste heel zacht. En een paar seconden daarna voel ik dat ze haar hand beweegt en ze wrijft met haar duim over mijn hand heen. Ik schrik op. 'Isa' ik zie dat ze langzaam haar ogen open doet. 'Excuses aanvaard' zegt ze met een schorre stem en ik knuffel haar bijna dood. 'Isa ik hou zoveel van je' zeg ik.

----------------------------------------

Heyyy

Wow dit was best een zielig hoofdstuk. En ik heb even 2 vraagjess. Ten eerst vroeg ik me af of jullie mijn schrijfstijl/hoofdstukken beter vinden worden? Of juist slechter?. En ten tweede heb ik aan iemand beloofd om haar boek te promoten dus zouden jullie 'Ik ben je nog niet

vergeten' van @ikbenfanvanjou. Je doet haar er een heel groot plezier mee :)

Love yaa all en zo erg bedankt voor de 46.000 readss :)))

Vote en Comment

xxx Vera

Oh en ik weet nog niet zeker of ik volgende week kan updaten want ik heb een toetsweek :((( misschiend donderdag ofzow ik kijk even.