HARRISON UNIVERSITY: The School Of Monsters [Published under PSICOM]

Chapter 13: [ Confrontation ]

Myrttle's Point of View

DAHIL SA kahihiyan ay kumaripas na ng lakad si Blaise patungo sa luwasan ng Restricted Area. Napakaangas kasi, isip bata naman. Hindi ko tuloy maiwasang hindi kwestyunin ang posisyon niya bilang leader ng rulers. Namamana ba talaga ang kagalingan sa pamamahala?

Responsibility can be learn but not its worth, especially when someone sees it differently. Sees it as a pressure.

Hindi naman porque anak siya ng dating leader ay responsable na rin siya sa katungkulang ito. Kaya kung gusto niya talagang sundin ko siya, magbigay muna siya ng dahilan para sundin ko.

Nang makarating naman na kami sa luwasa'y hindi ko pa rin maiwasang hindi mapatingala sa napakatayog na pader na kinagigitnaan nito. At gaya nang una'y hindi matanaw ng mga mata ko ang tuktok ng pader

Napansin kong naglalabas na sila ng kani-kanilang Identification card. Hanggang sa mauna na ang asungot na iyon sa pagmamadali niya.

Eh, 'di sila na mayro'n. Tss!

Nakita kong isa lang ito golden version ng ordinaryong I.D ng school.

Pero hindi ko sinasadyang mapatingin sa pagbukas ng I.D holder ni Ethan na dahil sa gulo'y nagkanda-hulog-hulog pa sa lupa.

Batang ito..

"Ugh! " He frowned. Na ikinabuntong-hininga naman ni Hunt.

Tutulungan ko na sana ito nang tuluyan akong napatulala sa kulay pula at itim na Identification card na kabilang dito. Showing the symbol I don't to see last before I die.

The Five crowned King...

"Ate Myrttle?" rinig kong tawag sa'kin ni Ethan, but my mind was too stunned kaya hindi ako nakapagreact dito.

Pero tuluyan kong ikinabalik sa realidad ng marahas na damputin ni Hunt ang ID at padabog na inabot kay Ethan...

"A-ah... eh. Ayus ka lang Myrttle?" Sinsero namang tanong ni Landon sa'kin na agad kong ikinatayo.

"A-Ah oo, I'm fine, thanks." Ngiwi kong ngiti sa mga ito na wirdo nang nakatingin sa'kin.

Badtrip! Badtrip! Bakit nandito siya! Ethan must be one of them! The group I encountered four years ago...

"Tel-Tel, please help us find her."

Pagbalik sa'kin ng lahat, apat na taon na ang nakakaraan. Sigaw ito ng isang kaidaran kong lalaking sugatan. Dapat ay wala na rin itong malay gaya ng iba pa niyang kasamahan.

Pero imbis na saguti'y tinalikutan ko lang ito't nanghihinang tinungo ang motor ko. My ribs was damage, I lost too much blood....And...And I can't save her with this body...

"I'm sorry. But I can't." bulong ko sa sarili ko kasabay ng pikit-matang pagpapaandar ng tuluyan sa motor ko para iwanan silang lima.

Ginigiyang ang pagkatao ko tuwing maalala ko iyon. Kung paano ko ipinahamak ang napakaimportant ng tao sa buhay ko. The one who made my childhood wonderful. Even she knew that having me may end her life.

My childhood bestfriend Dayle, has been captured by those bad guys. I am too young when they planned to attack us. Kaya naman wala kaming nagawa kung hindi ang magapi kahit na pilitin kong ipaglaban si Dayle ay hindi ko na nagawa pa.

At alam kong kinamumuhian ako ng mga taong iniwanan ko nang araw na iyon. Alam ko... Alam kong inakala nilang pakana ko iyong lahat. And I never allow myself to explain myself.

Sino ba namang may pakielam? Who cares about my side? Is there anyone out there care about what I've felt? None....

They should know how it hurts. They should know how it feels, noong walang maging laban upang maprotektahan ang taong lubos mong pinapahalagahan. At kung kasalanan nga ang pagiging mahina ng mga oras na iyon. Siguro nga. Siguro nga ay kasalanan ko ang lahat...