HARRISON UNIVERSITY: The School Of Monsters [Published under PSICOM]

Chapter 2 : [ The Fountain]

Nagawa ako nitong palingunin muli nang sabihin nito ang apelyido ko. But when our gaze met, I rolled my eyes as I made my way out of his sight.

Weird old man.

Ang totoo'y gusto ko siyang tanungin patungkol sa sinasabi niyang Twelve Legendary Rulers pero may nagtutulak sa'king h'wag na lamang siyang lapitan.

Argh. Why am I acting so weird!

Pero inokupa ng Twelve Legendary Rulers ang araw ko, thinking who they really are, and why they need to exist.

* * *

BURYONG-BURYO kong inihilig ang ulo ko sa mesa. Nahihilo akong makakita pa ng numero sa white board. Oo, alam ko 'yong lesson pero masakit na talaga sa ulo ang masyadong maraming numero! Para bang umiikot ang mga ito paningin ko. Kaya wala na akong maintindihang kahit na ano.

Truth to be told. Kahit gaano ka man kagaling sa math. Kapag masyadong marami ay sasakit at sasakit din talaga ang ulo mo. Just hell, for our three hours math lesson!

"Ms. Joong, come here," galit at parang aso sa'king tawag ng prof. I can't remember her name. But hell? Kailan pa naging ganito kaganda ang aso?

Marahan akong napatunghay sa harapan ng classroom, sa pagaakalang nandoon siya. Pero ikinagulat ko ang presensya nito sa tabi ko.

May hawak na stick at masamang-masama ang tingin sa'kin.

"Y-Yes?" I snapped out.

I don't know her. I don't even remember her name. Tahimik ang mga kaeskwela ko kapag siya ang nagtuturo. But for me she's just a typical prof who always wear her floral outfit and a shining tied up grey hair.

Nakarinig ako ng mangilang tawanan galing sa mga classmates ko. Bagay na ikinataas ko agad ng kilay dahil sa kawalang-kwentahan ng mga ito.

After pulling myself back to its mood, I lamely look back to her. But her suspicious smile bothered me. Bagay na hindi ko na lamang pinansin at inabot na lang ang librong hawak niya.

"You're not listening! You even have a nerve to sleep during my class! You're disrespecting my profession! Now, answer this equation! " She stormed out but I still manage to made my face straight. Kinuha ko lang sa kamay nito ang pinasasagutan na ikinangisi na naman ng bruha. Which mades me sense that this old woman planned something to disgrace me.

Her smile looks creepy and way too disgusting. Ugh

"Okay." I sighed.

Tiningnan ko ang papel na ibinigay nito at agad na napakunot ang aking noo nang makumpirma ang hinala ko.

Sinasabi na nga ba! She gave me an equation that is too impossible to solve!

Kunot-noo ko itong nilingon pabalik. At tulad ng inaasahan ay nakangiti na naman ito, pero sa pagkakataong ito'y ibinalik ko rito ang mga ngiting iyon.

That made her mad pero tinalikuran ko na lang ito.

Sinagot ko naman agad ang pagkahaba-habang equation nito. Mas minabuti kong gawin ang mahabang solution kaysa sa mas pinaikli na kadalasang nitong ginagamit.

At gaya ng inaasahan, mas bumusangot ito na ikinangiti ko lang nang patago.

Damn you, mabuti na lang at hilig ako ni Lolo turuan in advance.

Tatawag-tawag kasi ng estudyanteng gustong ipahiya, tapos ngayong nakasagot maasar. Is that professionalism? I know what I've done, but this old lady should know how to respect us. In order for me to respect her as well.