KATİLİM vol:1 and vol:2

affet anne

söylemeli miydim blmiyordum ama önce 

''yemin edeceksin bana'' dedim duvarda asılı olan kuranı kerimi aldım elime. 

''yenge bu kadar önemliyse neden bana söylüyorsun ve neden yemin etmem gerek'' 

''çünkü alex bunu kesinlikle duymamalı'' dediğimde kaşlarını daha çok çattı

''abimden bu güne kadar hiç bir şey saklamadım yenge yapamam'' dediğinde masada ki sigaradan bir dal yakıp pencere kenarına gitti. 

''bunu senden başkasına söyleyemem zeynel lütfen''

''ne saklıyorsun yenge ''

''önce yemin et'' dediğimde durduramadığım göz yaşlarım yine yanaklarımdan aktı. 

sigarasını kül tablasına koyup kuranı eline alan zeynel 

''yemin ederim'' dedi. ve cevap bekleyen gözlerle bana baktı. 

''rüzgar '' dedim ama hıçkırıklarımı durduramadım. 

''anastasia'' diye fısıldadığında hızla ona baktım. 

''ne , nasıl, sen , biliyor muydun?'' dediğimde onu ne kadar iyi tanıdığımı anladım. o asla yalan söylemezdi ve bir şey saklıyorsa gözlerini kaçırırdı. ve şimdi de kaçırıyordu benden gözlerini

ben bu kadar aptal mıydım? olacakları göremeyecek kadar saf mıydım. zeynel bile bir şeylerin farkına benden önce varmışken ben aynı evin içinde nasıl anlamamıştım. 

''bana cevap ver zeynel'' diye bağırdım kırgınlığımın yerini öfke almıştı. 

kendime öfkeliydim. herşeyi sonradan gören gözlerim bunu engellemek için gördüğüm rüyayı hiçe saymıştım. 

''bilmiyordum ama şüpheleniyordum'' dediğinde kendimi zorla koltuğa bıraktım. 

ben ne yapacaktım nasıl bir yol izlemeliydim. tanrım uyumak istiyorum bir kaç tane uyku hapı alıp deliksiz bir uyku çekip sabah kalktığımda herşeyin eskisi gibi olmasını istiyordum. 

''anne ne olur beni dinle yalvarırım'' diyen ses kulaklarıma geldiğinde aynı anda rüzgar kapıyı yumrukluyordu. 

''açma'' dediğimde zeynel çoktan kapıya gitmişti. 

tanrım şimdi rüzgarı yada anayı görmek istemiyordum. çok kızgın aynı derece kırgındım. ama daha çok kendime kızgın ve öfkeliydim. nerde yanlış yapmıştım nerde yanlış yapmışta onları bu hale getirmiştim. 

sen değil aptal onları kader bir araya getirdi. neden bu kadar tepki veriyorsunuz onu anlamadım. hatırlarsan uso da size aynı şeyi yapmıştı serçe hanım. ikinizin kardeş olduğunu söylemiş alex'i hapsetmiş seni başkasıyla evlendirmeye kalkmıştı aynı şeyleri sizde çocuklarınıza mı yaşatacaksınız. dedi cadaloz. 

''zeynel amca ne olur aç kapıyı yalvarırım'' diyen ananın  sesi geldi kulaklarıma. ve ben farkına varmadan zeynel çoktan kapıyı açmıştı. 

''anne'' diyerek yanıma geldi rüzgar. arkasında başı yere eğik olan ana vardı. yanıma diz çöken rüzgara baktım. ellerini dizlerimin üzerin de olan ellerime koydu. 

onu ben doğurmamıştım. evet ama yinede canım gibi seviyordum onu. tam 14 yıldır beraberdik. bunun daha öncesi de vardı. rüyalarımın küçük prensiydi o. 

akıllıydı. asla beni üzecek hiç bir şey yapmamıştı. rüzgar derslerini yap, rüzgar sus artık, rüzgar kızdırma beni, rüzgar öyle, rüzgar böyle şöyle  diye bağırtmamış kızdırmamışdı  ne beni ne babasını nede çevresindekileri. 

''affet annem affet kız bağır çağır kov beni evlatlıktan reddet ama gözlerini sakınma anne'' dediğinde elimin üstünde ki ellerini sıkılaştırıp yüzünü ellerime koydu. 

oğlumdu o benim. doğurmakla anne olunur mu ? önemli olan emek vermek yetiştirmek sevgi saygı vermek değilmidir. 

hastalandığı zamanlarda ben vardım yanında. ateşlendiğinde biz telaşlandık alexle ilk okula başladığında  önlüğünü giyip çantanı taktığında sevinçle ben ağladım her başarısında gurur duydum. 

ama o ne yaptı. allahım buna dayanamam. bu kadarı yaşadığım her şeyin üstünde. 

''yapma anne ne olur yapma bunu bize''

bize..... biz kim ana ve o mu? ellerime damlayan göz yaşları neden akıyordu. ihaneti yüzünden mi yoksa utancı yüzünden mi

''anne bizi dinlemek zorundasın'' diyen ananın sesi çınladı kulaklarımda. rüzgar yüzüme bakamazken o gayette rahat bir şekilde çenesini kaldırmış  zorundasın diyordu. 

rüzgarı doğurmamıştım. genleri benim yada alex'den değildi oysa ana kendi kanımdan kendi canımdandı ama rüzgar kadar bile utanmayı bilmiyor hala dikleniyordu. 

kendimi zorlayarak ayağa kalktığımda ananın yüzüne baktım. kızarmıyordu utanmıyordu yüzündeki ifade haklı bir ifadeydi ve bu kadarı fazlaydı. 

yanağına hızla inen elimle başı sol tarafa düştü. 

ona ilk kez vuruyordum. tüm hırçınlıklarını saygısızlıklarını hatalarını sızlanmalarını hep görmezden gelmiştim. ne alex ne ben asla çocuklarımıza vurmamıştık. ama bu tanrım bu çok fazladıydı. kaldırabileceğimden fazlaydı. 

yüzüne düşen saçlarını çektiğinde yanağının kıpkırmızı olduğunu gördüm. bu onun acısından daha çok acıttı canımı.

''anne'' diyen rüzgara dönüğüm de yüzünde ki acının nedeni anaya attığım tokatın onun canını yakması mıydı?

utanmış yüzünde ki acı kendi kızıma attığım tokadı ona atamayacağımı gösterdi bana. hiç olmazsa o utanıyordu. 

''onun bir suçu yok anne hepsi benim suçum hepsinın tek sorumlusu benim. zorla öptüm onu karşı koyamadı bana'' dediğinde yalan söylediğini biliyordum

''hayır anne rüzgar yalan söylüyor benim hatam yıllardır ona aşığım deliler gibi aşığım. asıl o bana direndi ama vazgeçmedim ondan ve siz ne derseniz deyin ondan vazgeçmeyeceğim'' hala kendini haklı görmeye çalışıyordu ve hala kendini savunabileceğini sanıyordu benim aptal pervasız kızım. 

''ana kapa çeneni'' diyen zeynelin sesi girdi araya 

''hayır amca susmayacağım ne çektiğimi bilmiyorsun anne, neyin var neden bu haldesin diye sormadın onu nasıl sevdiğimi görmedin nasıl kıskandığımı '' dedi güldü

''allah aşkına anne kör bile görürdü onu nasıl sevdiğimi,   ona abi demeye zorladınız beni, '' dedi ve gidip rüzgarın elini tuttu. 

''benimde senin gibi imkansız bir aşkım var anne, sen imkansız  aşk yoktur diyen bir kadınsın. hep babamla ne zorlukları aşıp bu günlere geldiğinizi anlattın bize şimdi geçmiş karşıma bize karşı çıkıyorsun'' dedi rüzgarın elini  bırakıp bir adım daha yaklaştı bana. 

''onu seviyorum anne görmüyor musun? nasıl mutluyum hayallerim gerçek oldu rüzgarda beni seviyor. biz birbrimizi seviyoruz anne'' dediğinde açık olan kapının önünde ki karaltı gür ışıklı salona girdiğinde

''ne dedin sen'' diyen alex'in gözlerinde ki ölüm bakışını çok iyi biliyordum. 

onu şu dakikadan sonra durduracak kimsenin de olmadığını biliyordum. 

eski kabus dolu günler geçti mi demiştim. 

çok erken konuştum. 

kabus yeni başlıyordu.......