HARRISON UNIVERSITY: The School Of Monsters [Published under PSICOM]

Chapter 45 [Guilty]

But knowing who she is? Ang hirap, ang hirap manumbat. Dahil alam ko ang sitwasyon niya. And I am so stupid to treat her like this. I am so stupid to be mad at her and even cursed her just because she's related to that woman.

Definitely, I'm so stupid....

"Dinalhan ka ng pagkain."

At mabilis akong napatingin dito dahil sa sinabi niya. And to my surprised may hawak nga siyang trey ng pagkain.

Seriously?

B-Bakit sa lahat ng taong pwedeng makaisip sakin na kailangan ko nang kumain ay ikaw pa? B-bakit? Hindi ko maintindihan. Hindi ba nasaktan kita kanina?

But I can't say those words to her.

"Tsk, Hindi ko kailangan niyan."

I lied.

Biglang tumahimik at hindi na siya sumagot pa.

Umalis na ba siya?

Agad akong lumingon sa kanan ko sa kinaroroonan ni Myrttle. At nagulat ako na nandito parin pala ito. Hindi nagsasalita at nakatingin lang sakin.

Sa mga mata ko.

"O-Oh bakit hindi ka pa umaalis. Sinabi nang hindi ako...." Pero napatilig ako ng napakalakas na kumalam ang aking sikmurs. "...gutom."-Halos pabulong ko nang dugtong.

Argh! Langyang tyan 'to! Bakit ngayon ka pa kumalam?! Narinig niya kaya yun? Tsk.. Sana hindi....

Nakakahiya!

"Kailangan mo ng kumain." Seryoso nitong sabi sakin pero iniwasan ko lang ulit siya ng tingin at hindi na nagsalita.

"Hayyy. Blaise." At isang wirdong pakiramdaman nanaman ang namuno saakin ng tawagin ako ni Myrttle sa pangalan ko.

Hindi ko maintindihan kung bakit ang lakas ng epekto ngayon ng pagtawag niya sa pangalan ko. Pero ano bang nangyayari sakin?

At sa ikalawang pagkakataon halos ay samabog na ang puso ko ng maramdaman ko ang dalawang palad nito sa mukha ko.

Sa mga pisngi ko.

W-What the H-he-----

"Look at me." Her soft voice makes my heart beats so fast. Enough reason to make my mouth shut.

So I did, I look upon her eyes. Her transparent personality make her more visible to me. Her eyes with full of sincerity.

"I'm sorry. I didn't mean to hurt you at ang manghimasok sa buhay mo. I just want you to get close to your father. And I thought that's a good idea but it's not. Sorry for being such a stupid person." Hindi siya umiiyak pero kitang-kita ko sa pagkibot ng kilay nito maging ng lalamunan niya na sumisimbulong pinipigilan niya lang ito.

Why Myrttle? Why are you doing this.

"Alam kong huli na at hindi ko agad hinihiling na patawarin mo na ako pero pwede bang...Kumain ka na muna? Please."

G-ginagawa niyang lahat ang mga ito para lang kumain na ako? Tell me, nagbibiro ba talaga siya?

Mabagal ko lang na hinawakan ang mga kamay nito sa dalawang pisngi ko nang hindi pinuputol ang tingin ko sa kanya. Dahan dahan ko ring inalis ang kamay niya at gumuhit ng maliit na ngiti sa labi ko.

Sorry, I can't also help it.

"Okay fine. I'll take this because it's an order from my master."

Kitang-kita ko ang reaction ng mukha niya. Nagliwanag ito na para bang nabuhayan.

"Salamat. Eat well." At umalis na ito na sinundan ko ng isang malalim na buntong hininga.

Bakit hindi ako makatanggi sayo? Bakit hindi ko magawang magalit ng lubos sayo. Bakit huh Myrttle? Ano ba talaga ang ginawa mo saakin.