ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကမင်း [MM Translation]

အပိုင်း(၁၇)《ZAWGYI》

အပိုင္း(၁၇)

    ဆုန္ရန္က လုမူ႐ွန္းကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္လာကာ၊ သူမစိတ္အေျခေနကလည္း အေတာင္ပံေတြထြက္လာကာ ပ်ံထြက္သြားႏိုင္ေတာ့မယ့္အထိ အထူးေကာင္းမြန္ေနေလတယ္။ 

    ႏွစ္ဦးသားက အရမ္းနီးကပ္ေနေတာ့၊ လုမူ႐ွန္းမွာ ေနရခက္လာေလေတာ့သည္။ သူက ဆုန္ရန္ပုခုံးကို လွမ္းကိုင္လာကာ၊ သူမကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာလာပါတယ္၊ "ဆုန္ရန္၊ ျပႆနာမ႐ွာနဲ႔။"

    ဆုန္ရန္က အျပဳံးျဖင့္ ျပန္ေျဖလာေလတယ္၊ "ျပႆနာမ႐ွာပါဘူး၊ ငါ့ကိုနမ္းလိုက္႐ုံပဲကို၊ အဆင္ေျပပါတယ္ေနာ္၊ ငါက ဒီေလာက္‌သေဘာေကာင္းေနတာကို။"

    လုမူ႐ွန္း: "..."

    "ဆုန္ရန္။"

    တစ္ေအာင့္ေနေတာ့၊ လုမူ႐ွန္းက သူမနာမည္ကို ေခၚလာပါေလတယ္၊ ဆုန္ရန္က မ်က္ေတာင္ခပ္ကာ ျပဳံးျပလာၿပီး၊ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ?" "

    ထိုအခ်ိန္၌၊ သူမစိတ္ထဲ အေစာက လုမူ႐ွန္းေျပာလာတဲ့ သေဘာက်တယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ပဲျပည့္လွ်ံေနကာ၊ သူမမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ပ်ံေတာင္ပ်ံသန္းလုနီးပါးပဲ။

    သို႔ေသာ္၊ အစကေန အဆုံးထိ၊ လုမူ႐ွန္းကေတာ့ ဆင္ျခင္တုံတရား ႐ွိေနတုန္းပဲ။

    သူ႕အမူရာက ေလးနက္လာၿပီး၊ ဆုန္ရန္ကိုၾကည့္ကာ၊ အေလးအနက္ ေျပာလာေလတယ္ "ဆုန္ရန္၊ စကားေျပာရေအာင္။"

    တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနေလၿပီ။

    လမ္းတစ္ဖက္က ထိုင္ခုံ႐ွည္ကို သူမလက္ညိႇဳးထိုးျပလာကာ၊ လုမူ႐ွန္းကို ေျပာလာလိုက္တယ္၊ "အဲဒီမွာ သြားထိုင္ရေအာင္။"

    ေျပာၿပီးတာနဲ႔၊ သူမက လုမူ႐ွန္းလက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လွမ္းကိုင္လိုက္ကာ ထိုင္ခုံနား ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။

    ႏွစ္ဦးသားက ေဘးခ်င္းကပ္ကာ ထိုင္လိုက္ၾကေလတယ္။

    ထိုင္ခုံေနာက္မွာ လမ္းမီးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး လင္းလက္ေနကာ၊ အဝါေရာင္အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက ေျမႀကီးေပၚျဖာက်ေနကာ၊ အထီးက်န္ညကို ပိုေႏြးေထြးလာေစေလသည္။