GÜZEL KIZ |texting|

7.4

Emre Aydın-Bitti Tebrikler

***

Tarık Ayverdi

Bakışlarım yanımda suspus oturan Açelya'ya kayıp dururken derin bir iç çekmekten alıkoyamadım kendimi. Yaklaşık on beş dakikadır oturduğumuz bu bankta iki yabacı gibiydik. Ne o ağzını açıp tek bir kelime ediyordu ne de ben. Bu sessizlik birazdan bozulacaktı belki de. Hatta bu sessizliğin yanında başka şeyler de bozulacaktı. Adım kadar emindim bundan.

Kim bilir belki de bu sessizliğimin sebebi içten içe bir şeylerin bozulmasından korktuğum içindi. Bilemiyorum.

"Ee, susacak mıyız böyle?"

"Sana sormalı." derken ona çevirdim bakışlarımı. "Beni buraya çağırdığın hâlde konuşmayan sensin."

"Doğru." dedi bana dönerek. Bir şey demeden öylece baktım ona. Hayran olduğum mavi gözleri hiç olmadığı kadar boş bakıyordu şu an. "Son zamanlarda..." Diyerek giriş yaptığında bakışlarındaki ifadesizliği görmezden gelip onu dinlemeye başladım.

"İlişkimizin iyi gitmediğini ikimiz de iyi biliyoruz."

"Evet." dedim başımı aşağı yukarı sallarken.

Son zamanlarda tartışmaktan başka bir şey yapamaz olmuştuk. Üstelik o tartışmaların hepsini de onun yüzünden yaşamıştık. Kendisi hiç beklemediğim bir anda ortaya bir tartışma konusu atıyor ve sonunda da kendini haklı çıkarmaya çalışıyordu. Ben ise böyle devam eden bir ilişkiyi salak gibi devam ettirmek için uğraşmıştım.

"Peki sen neden bu durumda olduğumuzu biliyor musun?" diye sordum kendimi tutamayarak.

"Bilmem." dedi omuz silkerek. "Neden?"

"Açelya, sen dalga mı geçiyorsun yoksa cidden davranışlarının farkında değil misin?" Sinirle sorduğum soru karşısında gözleri şaşkınlıkla aralanırken sorarcasına baktım ona. Nedense şu an dalga geçtiğini düşünüyordum. Aksi taktirde bir insanın davranışlarını fark etmemesi mümkün değildi.

"Sen beni mi suçluyorsun?"

"Bu suçlamak değil." dedim başımı sağa sola sallarken. "Bu tamamen gerçek."

"Ben, hiçbir şey yapmadım." dedi üstüne basa basa.

İnkar edişi karşısında histerik bir şekilde gülerken bakışlarımı çektim ondan. Hem suçlu hem güçlü, dedikleri şey buydu galiba.

"Peki." dedim alayla. "Sen, adeta kanatsız bir meleksin. Bu durumda olmamamızın sebebi de benim. Senin hiçbir suçun yok."

Cümlelerim üzerine aramızda bir sessizlik oluşunca önüme dönüp ellerimle oynamaya başladım. Onunla bu durumda olmak canımı haddinden fazla yaksa da elimden bir şey gelmiyordu işte. Zaten son zamanlarda tek başıma verdiğim uğraş da hiçbir işe yaramamıştı.

"Neyse." dedi derin bir nefes almadan hemen önce. "İkimiz de iyi anlaşamadığımız konusunda hemfikirsek ayrılalım bitsin."

Hiç duraksamadan kurduğu son cümle karşısında sessizliğimi korurken önüme bakmaya devam ettim. Buraya bunların olacağını bile bile geldiğim hâlde neden bok gibi hissediyordum ki şu an?

"Dediğimi duydun mu?"

Başımı usulca aşağı yukarı sallarken bakışlarım onu buldu. Mavi gözleri aynı boş ifadeyi koruyordu şu an. "Tek bir şey soracağım." dedim titreyen sesimle. Bir şey demeden beklentiyle baktı bana.