Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 36- Sam wordt gebeten..

Heei!
Allemaal bedankt voor het meedoen aan de wedstrijd! *virtuele Knuffel :D* maar er kan maar één de winnaar zijn.. En dat is PUNKISMYNAME :D gefeliciteerd!
Jullie worden 'mijn' "Secret keepers" genoemd :)
"Pov Rosalie" en "Pov Stefan" heeft zij geschreven. Bedankt voor de moeite en veel leesplezier!

x Sara
-

"N-nee.." zeg ik. Ik kijk op naar Stefan. Hij zit op de bank, en zijn ogen zijn bezorgd en met een pijnlijke blik op de mijne gericht. Alles vervaagd. Ik kan alleen nog maar zijn ogen zien. Waarom komt hij niet? Waarom houdt hij me niet vast? Kan het hem dan niets schelen?! Ik duw Sam van me af en ren de kamer uit.


-

{Pov Sam}

Zwijgend zitten Stefan en ik in de kamer. Nou ja, Stefan zit, ik sta. Ik weet dat ik niet veel kan zeggen, Rosalie kan alles horen. Stefan bijt op zijn lip. "Wat.. Wat gebeurde er?"
Ik schud kort mijn hoofd. "Later."
Stefan knikt langzaam. "Oké.. Blijft ze hier?"
"Ja. Hopelijk vind je dat niet erg. Rosalie heeft thuis wat" ik kuch even. "problemen"
Stefan kijkt me met samengeknepen ogen aan, maar haalt dan zijn schouders op.mhij wil wat zeggen maar bedenkt zich.
"Heb je honger?" vraag ik aan hem. Stefan knikt en zucht. "Ja.. Hoevaak zal ik nog menseneten eten?"
Ik grinnik kort. "Een paar keer. Geniet ervan, straks vraag je je echt af waarom je het zo lekker vond!"
"Hoe bedoel je?" hoor ik Rosalie's stem.
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang terwijl ik naar de keuken loop.
"Stefan, Dude. Wat wil je eten?" vraag ik, Rosalie negerend.
"Weet ik veel. Geen knoflook. Blugh."
Ik grinnik. "Ik was ook echt van plan om dat klaar te maken. Nee serieus. Wat wil je?"
"Doe maar die lasagne van gister ofzo. Het maakt me niet uit."
Ik pak een wit bord en leg er een stuk lasagne op. "Sam." hoor ik Rosalie's stem. "Sam serieus. Wordt Stefan en vampier?"
"Rose, rustig. Het zijn maar grapjes."
"Grapjes?! Zo klonk het niet!"
Ik negeer Rosalie weer, en zet de lasagne in de magnetron. Ik kijk naar het bord dat rondjes draait tussen de microgolven. De geur van gesmolten kaas en tomaat vult de keuken. Na een tijdje zet ik de magnetron uit. Ik loop naar de woonkamer toe. Stefan zit peinzend voor zich uit te staren.
"Stef, je eten." zeg ik en ik geef hem zijn bord aan. Ik vlieg nog even naar de keuken en pak bestek. Ik geef het hem aan en leun even op de leuning van de bank.
"Dankje." zeg Stefan. Hij kijkt me even schuldbewust aan. "Bedankt dat je dit allemaal voor me doet.. Ik ben zo irritant! Als ik kon lopen dan.."
"Als je kon lopen?" horen we Rosalie's stem opeens. "Hoe bedoel je, als je kon lopen? Kun je dat nu niet dan?" ze kijkt met een strak gezicht naar Stefan. Stefan maakt zijn blik los van Rosalie en kijkt me hulpzoekend aan. Ik haal mijn schouders op. "Vertel het haar zelf." zeg ik.
"Wat?" vraagt Rosalie ijzig. Ze staat midden in de deuropening met haar handen en haar zij. Haar springerige krullen hangen over haar schouders en haar kastanjebruine ogen, die nu haast zwart zijn, kijken naar Stefan met een blik waarvan ik niet weet wat het is. Ze kijkt woest, maar ook voorzichtig. Onderzoekend maar ook afwezig. Van alles tegelijk. Dan kijken ze mij aan. Ik kan de pijn haast voelen. "Wat verbergen jullie voor me?" zegt ze zacht. Je zou denken dat het enger was als ze zou schreeuwen, maar dit is véél, heel veel enger. Haar stem is ijzig kalm. Flinterdun en vlijmscherp. Ze is bloedmooi.
"Ik euh.." zeggen Stefan en ik overrompelt.
"Jullie wat?"
"Ik ben verlamd.. Nou ja.. Mijn benen dan.." zegt Stefan zacht. Rosalie's blik verzacht heel even, en even komt er een medelijdende glans in. Dan verharden ze weer. "Ja en dus? Kun je daardoor niet meer gewoon menseneten eten?"
Ik zie dat Rosalie's woorden hem pijn doen, maar hij laat zich niet kennen. "Nee." zegt hij bijna net zo ijzig als Rosalie. "De rede waarom ik geen menseneten meer zou kunnen weten is omdat ik een vampier word."

{Stefan}


"Een vampier ?" zegt ze weer op een ijskoude toon ,
"Ja, je hebt het goed gehoord. Een vampier" probeer ik net zo zacht en angstaanjagend te zeggen.
"Dus je wil zeggen dat jij, Stefan, een vampier wordt omdat meneer niet meer kan lopen?" zegt ze op de zelfde toon
"Rose zo ligt het niet.." probeert Sam ertussen te komen. Rose draait zich met een ruk om en kijkt met felle ogen naar Sam. "Hou je erbuiten!" sist ze.
"Dit is mijn huis! Rose kom op!" zegt Sam. "Serieus! Probeer niet alles negatief te bekijken!"
Rosalie kijkt met vlammende ogen naar Sam. "Hoe kan ik iets wat negatief is positief bekijken!?"
"Rose. Luister naar me! Stefan is-"
Wat Rose toen deed had ik nooit van haar verwacht. Ze stapt naar voren en bijt Sam heel kort in zijn nek.
Sam probeert Rose nog vast te pakken, maar hij valt strompelend naar achter. Dan zakt hij op de grond in elkaar.
Heel even, maar dan ook heel even, zie ik spijt en verdriet in Rose's ogen, maar 3 seconden later zijn die emoties weer weg.
Ik zie dat ze iets wil zeggen maar het enige wat ze doet is Sam voorzichtig oppakken en op de andere helft van de bank leggen. "Wat dééd je?!" vraag ik onthutst.
Rosalie bijt op haar lip. "Ik weet het niet.." zucht ze dan zacht. Sam kreunt even en komt dan in beweging. Hij wrijft even over zijn nek.

(Rosalie)


Sam kijkt me woedend aan , zijn ogen staan vel rood en kwaad
"Rose ik weet dat je het moeilijk hebt, maar je kunt me niet zonder eroverheen te denken bijten!"
Sams stem echode door de kamer .
"Sam i-" stotter ik
"Nee Rose ik hoef je gejammer even niet meer" en hij rent de kamer uit in snelheid .
Ik voel m'n benen slap worden en ik zak op de grond neer , het boeit me allemaal toch niet meer. Ik verpest toch altijd alles mijn ouders haten me, Sam haat me nu ook en Stefan vind me nu vast een of andere gemene bitch. Ik voel hoe tranen over mijn wangen beginnen te stromen. Stefan zit me een beetje aan te staren maar hij zegt niks.
"Rose ?"
Ik probeer wat ze mompelen maar er komt alleen maar gepiep en gesnik uit m'n mond ,
"s-s-stef-fan " en ik begin harder te huilen. Ik zie hoe Stefan zich met veel moeite in een rolstoel worstelt en naar me toe komt .
"ehm.." ik zie dat hij even niet weet wat hij moest zeggen maar hij zegt dan "alles goed ?"
de idioot .
"oh ja prima ik ben net niet uit mijn eigen huis gezet door m'n bloedeigen ouders en ik heb net zeker ook niet mijn beste vriend gebeten ?! " ik voel hoe mijn verdriet zich omzet in woede ,
"weetje wel hoe gemeen je was Stefan , zo zo ongelofelijk gemeen?! Weetje hoe het was om je in het ziekenhuis te zien liggen , en lippen niet te kunnen zien bewegen en je stem niet kunnen horen..!"
"Oh nou! Wil je soms zeggen dat IK moet zeggen dat het me spijt dat James mij heeft aangevallen?! " roept Stefan ,
"Aaaargh je bent zo irritant " gil ik .
"Je bent mooi als je kwaad bent " hoor ik Stefan opeens.
"Wacht wat ?" zeg ik vol verbazing
"Je bent m-, ah kom op je hebt het heus wel gehoord" ik zie hoe Stefan een beetje rood kleurt
"oke ik snap jou officieel niet meer" zeg ik met een zucht. Stefan kijkt me verward aan .
"Ik heb je gehoord die ene dag" zegt Stefan zachtjes
"wat , welke dag" ik probeer me de dagen te herinneren dat Stefan in die coma lag
"Oh bedoelde je ..."
"Ja Rose ik heb alles gehoord , iedere keer dat je zei dat je van me hield wilde ik eh" zijn stem breekt "ik .. ik wilde gewoon , ik bedoel "
Met samengeknepen ogen kijk ik hem aan. "Je wil wat?"
"Ik wil gewoon dat al het slechte stopt, en dat we gewoon opnieuw kunnen beginnen." Stefan kijkt me wanhopig aan.
Ik lik heel even over mijn onderlip. "Oké," zeg ik dan. Ik steek mijn hand uit. "Ik ben Rosalie,"
"Stefan," zegt Stefan grijnzend terwijl hij mijn hand schud.












-

Heey my.. *tromgeroffel..* SECRET KEEPERS :)
Bedankt voor de enorme hoeveelheid reads! Echt jees!

Ik had nog even een vraag; zijn er mensen die het vervelend vinden als ik in mijn boek scheld met woorden als. "Verdomme" ofzo? Ik zal niet schelden met "godverdomme" omdat ik vind dat dat niet kan in een boek. Maar "verdomme", wat vinden jullie daarvan?

x Sara