Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 5- bloed

"Heeft ze door dat ik een vampier ben?" Vraagt Sam, terwijl hij me in mijn ogen aankijkt,

Ik trek een gezicht. "Denk het niet."

"Wil je dat ze het weet?"

"Ja, lijkt me slim, dan weet ze dat ze moet oppassen."

"Oppassen?! Voor mij??" Sam kijkt quasibeledigd.

Ik grinnik.

Ik hoor Dealorian kuchen. Ik draai me om. "Wat?"

"Ik vroeg of je zin hebt om een spel te doen." Dealorian kijkt me afwachtend aan.

Ik kijk naar Sam. "Tuurlijk heeft Rosalie zin om een spel te doen!" Sam knipoogt naar Dealorian.

"Oké. Welk spel?" Ik loop naar de tafel en ga zitten. "Cluedo?" Dealorian kijkt me vragend aan.

"Ja, is goed. Wil je wat drinken." Vraag ik aan Dealorian.

"Ja. Cola graag." Ze staat op om het spel te pakken. Ik pak een glas en een fles cola, en schenk een glas in.

Sam grinnikt. "Je zusje is echt schattig! Ze lijkt heel erg op jou."

Ik draai me om. "Dankje, denk ik."

Dealorian komt de kamer binnen. "Lijk ik op Rosalie?"

Sam en ik draaien ons om. "Nee, Rose op jou!" Grinnikt Sam.

Dealorian knijpt haar ogen dicht en steekt haar tong uit.

"Kom, laten we beginnen." Zeg ik terwijl ik naar de tafel loop. Dealorian zet de dood neer.

"Oh ja, je cola staat op het aanrecht." Bedenk ik me. Dealorian pakt het glas, en ploft op een stoel.

Ik leg mijn hand op de tafel, en leun naar achter. "Ik weet het." Zeg ik.

Dealorian en Sam kijken op. "Nou?"

"Rosa Roodhart, Dolk, studeerkamer" zeg ik, en ik kijk hoopvol naar het doosje kaarten. Ik pak het doosje en haal de kaarten eruit. "Yes!" Roep ik. "Ik win, losers!"

Dealorian wil de kaarten pakken om ze te bekijken, maar let niet op en ze stoot haar lege glas van tafel. "Shit!" Roept ze. Het glas ligt in scherven op de grond.

Dealorian pakt een scherf, maar snijdt haar vinger aan de scherpe rand. Er stroomt wat bloed uit haar vinger. Ik kijk naar het bloed en dan naar Sam. "Nee!" Roep ik en ik duw Sam weg van Dealorian. Dealorian kijkt met bange ogen naar Sam, die met grote ogen en opengesperde neusgaten naar het bloed kijkt. Ik spring bovenop Sam. Hij worstelt om eronderuit te komen. Zijn gezicht is nog bleker en ik zie een flits van dorst door zijn ogen gaan.

"Dealorian ren!" Roep ik. "Ga naar boven!"

Sam schreeuwt. "Laat me!"

Dealorian rent weg. Sam schiet onder me vandaan. Ik schiet omhoog en pak Sam vanachter vast. Sam wil zich lostrekken, maar ik ben sterker. "Niet. Doen. Sam!" Roep ik. Sams ogen flitsen van mij naar de deur waardoor Dealorian vertrokken is. "Je doet het niet!"

Sam kijkt in mijn ogen. "Ik kan het niet.." Zegt hij hopeloos. "Ik moet.."

"Naar buiten." Zeg ik. "We gaan nú naar buiten!"

Ik trek Sam zo snel als ik kan mee naar buiten. Als we ver genoeg van het huis zijn, sta ik stil en laat ik Sam los. Sam gaat op een steen zitten en slaat zijn handen voor zijn ogen. Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen.

Na een tijdje begint Sam te praten. "Ik kon het niet.. Ik had.. Ik had haar bijna opgegeten... Ik walg van mezelf.."

Ik trek hem wat dichter tegen me aan. "Maar je hebt het niet gedaan."

"Maar wel bijna." Klinkt het gesmoord.

"Ja, maar je deed het niet!" Zeg ik zacht.

Sam zucht.

We blijven nog even zitten, maar dan word het te donker en sta ik op. "Kom, we moeten gaan,"

Sam staat ook op. "Ja, inderdaad." Zwijgend rennen in vampiersnelheid we naar huis.

In de buurt van mijn huis staan we stil. "Nogmaals sorry voor wat er net gebeurde.." Sam bijt op zijn lip. Ik knuffel hem. "Geeft niet, ik praat wel met Dealorian. Vanavond 2 uur hier?" Zeg ik als ik hem loslaat.

Sam knikt. "Ik zal er zijn, doei Rose!"

Ik zwaai en ren het laatste stukje naar huis.

Ik gooi de voordeur achter me dicht, en loop de woonkamer in. "Ik ben thuis!" Roep ik.

Ik loop de woonkamer in. "Mijn god, Rose!" Mijn moeder komt naar me toe."

Ik kijk verschrikt naar Dealorian maar ze kijkt me niet aan.

"Weet je wel wat er kon gebeuren?" Zegt mijn moeder, terwijl ze op mij afkomt.

"Mam.."

"Weet je wel welke dieren er rond lopen in dat bos! Beloof me dat je niet meer in het donker naar buiten gaat."

Ik spring bijna in de lucht van opluchting. "Sorry mam, ik was verdwaalt en ik.."

"Nou ja.. We hebben al gegeten, dus als je nog iets wil moet je de macaroni even in de magnetron stoppen." Zegt mijn moeder. Dan draait ze zich om en loopt naar de wc. Ik schiet naar Dealorian. "O my god Dealorian! Het spijt me zo! Ik had... Oh sorry!" Ik omhels haar.

Dealorian knuffelt me terug. "Geeft niet... Maar ik wist niet dat hij... Dat ene was." Fluistert ze zacht.

We laten elkaar los. "Sam heeft er heel erg spijt van." Zeg ik.

Dealorian glimlacht. "Ik vergeef hem."

Opeens begin ik keihard te lachen. Ik val van de bank af van het lachen. Dealorian kijkt me vreemd aan, maar dan begint ze mee te lachen. Met tranen in onze ogen rollen we over de grond. Na een kwartier hikken we nog een beetje, maar de slappe lach is over. Gelukkig. Mijn moeder komt binnen. "Heb je nou wat gegeten, Rosalie?"

Ik knik. "Jep." Lieg ik.

"Oké mooi!" Mijn moeder kijkt op haar horloge. "Ik ga naar Bingo, doeii!"

Ik glimlach. "Doei mam."

"Doeii RoseDealor."

"Voorzichtig zijn he! Enne.." Mijn moeder knipoogt. "Eet je zusje niet op."

-

Dankje voor de 43 reads!! Comment please x