Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 20-moord

Hey mensen!

4000 reads. Oh my fucking god. Weten jullie nog dat ik in een van de eerste hoofdstukken schreef dat ik jullie wou bedanken voor de 43 reads? En nu bedank ik jullie voor 4000 reads! Is dat niet GEWELDIG?! Ik vind van wel!

En nog steeds wil ik weten hoe je die foto's erin zet :| PLEASE ZEG HET ALS JE HET WEET!

Almaar ja. Genoeg gepraat. Hier weer een nieuw hoofdstuk over Rosalie, Sam, Stefan.. En James..
-

Sam kijkt me onderzoekend aan. "Je hebt toch ruzie met hem?"
Ik open mijn mond. "Ja.. Maar.. Ik.."
Sam legt zijn hand op mijn been. "Geeft niet. Ik Heb geen idee wat er is gebeurd. Rook je een vreemde geur?"
Ik denk even na. "Nee, niet op gelet.." zeg ik dan bedachtzaam.

-

{pov Sam}

"Wat dan? Had ik dat moeten ruiken dan?" vraagt Rosalie onzeker.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, maar misschien.. Ik bedoel dat bloed, en die moorden van de laatste tijd.."
Rosalie trekt nog witter weg dan ze al was. "Oh mijn god. Nee, zeg dat het niet waar is. Oh nee... het is allemaal mijn schuld..." ze verbergt haar hoofd in haar handen. Ik doe mijn mond open om iets te zeggen maar sluit hem dan weer. Ik denk even na. "Rose, het is nog niet zeker of Stefan te grazen is genomen door die freak van een moordenaar. Bel hem eerst even voordat je conclusies gaat trekken!" opper ik.
Rosalie maakt geen aanstalten om haar mobiel te pakken. Ik zucht en sta op. Ik pak mijn mobiel en zoek Stefans nummer.
Ik bijt even in de binnenkant van mijn wang. "Piep.... Piep.... Piep.... Piep.... Piep.... Hey, met Stefan! Ik ben er even niet, logisch want ik neem niet op. Kan ook zijn omdat ik te lui ben om m'n mobiel te pakken, maar omdat ik het meest geliefde persoon.. Oh Crap. Ik heb nog 10 seconden. Spreek de voicemail in en misschien bel ik je terug! Of misschien ook niet. Je weet maar noo- PIEEEEPP spreek na de toon uw bericht in,"
"Hey Stefan! Bel me aub terug!" zeg ik. Moedeloos hang ik op.
Rosalie staat achter me. "Hij neemt dus niet op.." Ik draai me om. "Nope,"
Rosalie zucht verloren. "En nu?"
"Hé! Rosalie! Ben je soms je hersens verloren?"
Rosalie kijkt me verbaasd aan. "Wat bedoel je?"
"Nou, we kunnen toch zijn geur volgen?" zeg ik terwijl ik me heel slim voel.
Rosalie kijkt me aan. "Je bent gewoon geniaal!" roept ze en ze vliegt me om mijn hals. Ik sla ongemakkelijk mijn armen om haar heen en druk haar even tegen me aan voordat ze me weer loslaat.
"Lets go," zeg ik. Rosalie en ik rennen het huis uit.

{pov Lotte}

Ik schiet met een ruk overeind. Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Oh ja. Bij Sam. Ik kijk op mijn mobiel. 03:27. Ik probeer weer te slapen maar het lukt niet. "Rosalie?" fluister ik. Ik krijg geen antwoord. Zo zacht als ik kan loop ik naar beneden. De grond voelt koud aan. Ik open de deur van de keuken. Er brand een lichtje in de keuken. Ik pak een glas en vul hem met water. Terwijl ik mijn lippen aan het glas zet kijk ik om me heen. Opeens kijk ik recht in een paar groene ogen. Voordat ik iets kan uitbrengen word ik tegen de muur aangegooid. Ik geef een schreeuw van de pijn. Het laatste wat ik voel is een scherpe steek bij mijn keel, daarna word alles zwart...

{pov Rosalie}

"Verder ga ik niet," zegt Sam. "Anders komen we te dicht bij de stad,"
Ik knik verslagen. "Ja, ik stop ook..."
Sam kijkt me medelevend aan en pakt mijn hand. "Morgen, bij daglicht zoeken we verder, oké?"
Ik knik. Sam pakt mijn hand en aait even met zijn duim over mijn hand. Ik glimlach even naar hem. Dan rennen we naar huis. Daar aangekomen doe ik het tuinhekje open. We lopen zwijgend over het paadje naar de voordeur. Verbaasd kijken we elkaar aan. "Was de voordeur al open?" Vraag ik. "Nee.." zegt Sam. We lopen snel naar binnen. Met een ruk staat Sam stil. "Rose.. Rose, ruik eens!" roept hij verschrikt. Ik ruik. Een vreemde, muskachtige geur dringt mijn neus binnen. "Dit is dezelfde geur als in het bos. Hij is hier geweest, Rose,"
Ik kijk bang zijn gezicht. "Lotte!" roep ik opeens verschrikt uit. "Ohmijngod! Nee!" roep ik angstig. Ik ren naar de woonkamer. Niets. Dan ren ik naar de keuken. Mijn ogen dwalen door de keuken. Dan sla ik mijn hand voor mijn mond en geef een schreeuw. Wat ik daar zie, is het verschrikkelijkste wat ik ooit in mijn leven gezien heb. Lotte ligt in een rare vorm tegen de muur aan. Haar nek is opengescheurd en er ligt overal bloed op de grond. Ik voel dat Sam naast me is komen staan. "Wat.." vraagt hij. Dan vallen zijn ogen ook op Lotte. "Nee, nee! Dit kan niet waar zijn!" schreeuwt hij. We staan samen als versteend naar de dode Lotte te kijken. Na een tijdje pak ik met een bibberige hand die van Sam en trek hem weg uit de keuken. Ik begin te snikken. Er komen geen tranen uit me, omdat ik dat nou eenmaal niet heb, maar mijn schouders schokken. Ik pak met trillende handen mijn telefoon en toets 112 in. "U hebt gebeld naar 112. Met wie wilt u spreken? De politie, die brandweer of de ambulance?" Klinkt een vriendelijke vrouwenstem.
"Politie.. Alstublieft.." Fluister ik zacht. Ik word doorgeschakeld. "Met de politie, waar kunnen we u mee helpen?"
"Mijn vriendin.. Ze is vannacht vermoord.." krijg ik er nog maar net uit.
"Waar woont u? En wat is uw naam?" vraagt een man.
Ik kan haast niet praten. "R..rosalie.." fluister ik.
"Wat zei je, meisje? Het is belangrijk dat we het weten. Anders kunnen we je niet helpen,"
"Rosalie.. Oude weg 13.." zeg ik wat harder.
"We komen er meteen aan!" zegt de man. "Blijf nu rustig ademhalen, ja meisje? Ga maar niet naar je vriendin. Is er iemand bij je?"
"Ja.." fluister ik.
"Mooi. Let op elkaar, geen gekke dingen doen," dan hangen we op.
Ik sla mijn armen om Sam's lichaam. Zo blijven we staan, wetend dat de moordenaar dichtbij is, maar dat de politie snel komt.

{Pov Stefan}

Paul en ik zitten een beetje te kletsen als we een heleboel sirenes horen. We kijken naar derij ambulances en politie auto's die voorbij komen. Paul zet de radio aan. "Even kijken wat er is gebeurd," zegt hij.
"En dan nu het radio 1 journaal met Harry Wolkema," zegt de man van de radio.
"Goedenavond. Een paar minuten geleden is een overleden meisje gevonden in een huis. Uitonderzoek is gebleken dat ze is vermoord. De naam van het meisje is Lotte Vermeulen. Ze is één van de drie slachtoffers van de moorden van deze week..." er komt een heel interview met een van de journalisten, maar ik luister niet. Ik zit als versteend op de stoel. Nee.. Niet Lotte.. kan ik alleen maar denken. Ik voel dat Paul naar me kijkt en hij zet de radio uit.
"Wat is er jongen? Ken je die Lotte?"
Ik knik. Ik kijk Paul met grote ogen aan. "Ik ken haar niet alleen, ik woon daar!" zeg ik. Paul stopt met piepende banden en rijdt zo snel hij kan terug, richting oude weg 13.

-

Oh my god! Lotte is vermoord!! Wie is de dader denken jullie? Laat een comment achter!
Sorry voor dit kleine stukje maar ja.. Ik heb deze dag al ge-update dus ja..