Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 32-uit het ziekenhuis

Hey lieve lezers!
Ik kreeg allemaal berichten van jullie over Stefan. Hij zou een vampier moeten zijn omdat James en Sam hem al hadden gebeten. Ik snap jullie verwarring, in de meeste vampierboeken gaat het zo. Maar ik vond het leuker om het ietsjes anders te maken. Om een vampier te worden, moet je eerst gebeten worden door een andere vampier. Die vampier moet dan gif in jou bloed 'bijten'.
Dat hoeft hij niet te doen, maar dan blijft het mens een mens.
Als hier nog vragen over zijn, kun je me een berichtje sturen. :)
-
"Gaan we het aan Rose vertellen of niet?"
"Ik denk wel dat ze het moet weten, je kunt moeilijk niets vertellen. Sam is Rose beste vriend, vergeet dat niet. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als mijn beste vriend m'n zusje zou bedreigen met de dood."
-

(Pov Stefan)

Eindelijk! Eindelijk mag ik uit het ziekenhuis, en kan Sam en mijn plan beginnen. Ik heb er zo lang op gewacht! James heeft Lotte, en nog meer mensen, vermoord. En nu ga ik hém vermoorden.
Ik heb er lang over na gedacht. Moet ik het wel doen? Het is wel mijn broer. Ik ken hem al mijn hele leven.

<Flashback>

"Shh! Niets zeggen.." fluistert de zesjarige James. Ik schud mijn hoofd. "Ik zeg niets." zeg ik zo zacht als ik kan. "Ik ben zo stil als een muisje. Pieppiep!"
James kijkt me boos aan. "Hou je mond dicht, stomme baby. Anders krijg jij geen chocola."
Ik doe alsof ik een sleuteltje omdraai die vast zit in mijn mond. James kijkt me bedenkelijk aan.
"Wacht, ik weet iets beters. Ik ben zo terug, kleintje. Waag het niet om je te bewegen!"
Ik schud heel kort mijn hoofd. James loopt op zijn tenen weg. Ik kijk een beetje om me heen. De zolder is pikkedonker en het kleine beetje daglicht dat tussen de kieren van de gesloten dakramen naar binnen schijnt maakt niet zoveel veel verandering. De zolder blijft donker.
De zolder staat helemaal volgestouwd met spullen; kasten, stoelen, tafels, boeken, dozen, oude bedden, lampen, cd's, een oude tv, een oude radio en ga zo maar door. Het is echt zo'n ouderwetse zolder, met spinnenwebben en al.
Na vijf minuten komt James weer terug. In zijn ene hand heeft hij ducktape, in de andere een schaar. Zijn ogen glinsteren. "Blijf zitten." beveelt hij me. Dan maakt hij mijn handen met het grijze ducktape vast aan een stoel achter me. Wat gaat hij nu doen? vraag ik me af. Maar ja, wat zou er fout kunnen gaan. James heeft altijd zulke goede en leuke plannen! Hij kijkt me grijnzend aan. Dan plakt hij in een beweging een grootstukje ducktape over mijn mond, zodat ik niets meer kan zeggen. Vanaf dat moment vroeg ik me af of dit wel leuk zou worden. Net zoals die ene keer dat hij het raampje opendraaide van de auto, en zei dat ik er water doorheen moest spuiten. Of die keer dat ik een snoepje kreeg als ik aanbelde bij een heel eng huis. Toen ik het deed, rende James heel hard weg. Het snoepje heb ik nooit gekregen. Maar James vind dit leuk, dus waarom zou ik bang zijn?
Als ik helemaal vast zit, en geen geluid meer kan maken laat James me los. Hij pakt een reep chocola uit zijn broekzak en begint hem langzaam op te eten, terwijl hij mij met zijn groene ogen recht aankijkt.
Na een tijdje is de reep op. Ik kijk hem aan.
"Oh sorry, kleintje. Ik heb alles opgegeten!" Hij kijkt me lachend aan en loopt dan de zolderkamer uit. Ik probeer iets tegen hem te zeggen, maar doordat mijn mond vast zit lukt dat niet. Mijn armen en benen beginnen pijn te doen. Maar ja, James zou wel terug komen toch?

<einde flashback>

Ik heb er acht uur gezeten. Pas daarna bedachten mijn ouders dat het wel heel stil was en zijn ze me gaan zoeken. Ik kijk voor een van de laatste keren de ziekenhuiskamer door. Er komt een dokter binnen. Hij heeft een rolstoel bij zich. "Zo, Stefan. Blij dat je hier weg kan?"
Ik knik. "Hm, ja."
De dokter merkt dat ik graag weg wil en helpt me in de rolstoel. Ik voel mijn benen nog steeds niet, maar mijn rug en armen wel weer. Gelukkig. De doktoren in het ziekenhuis hebben onderzoek gedaan en daaruit is gebleken dat ik mijn benen nooit meer zou voelen. Maar ik weet dat ik ze over maximaal een week wel weer kan gebruiken, beter dan de doktoren ooit zouden kunnen denken.
De dokter heeft me ondertussen de kamer uit gerold. Ik zie dat Sam tegen de muur geleund staat en druk met zijn mobiel bezig is. Als hij ons aan hoort komen kijkt hij op. Hij stopt zijn mobiel in zijn broekzak en glimlacht naar me. "Ben je er klaar voor?" hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan.
Ik weet zeker dat hij het niet over weggaan uit het ziekenhuis had. Ik knik. "Jep" ik laat de p ploppen. De dokter geeft de rolstoel over aan Sam.
"Doe voorzichtig aan, deze week. Laat maar horen als er iets is." zegt hij tegen mij.
Ik knik. "Dankjewel. Tot ziens!"
"Tot ziens, Stefan." zegt hij. Sam rolt me weg richting de lift. De rubberen banden van de rolstoel glijden gemakkelijk over de tegels van de vloer heen. Sam's gympen maken af en toe een piepgeluidje. Net alsof ze bang zijn. Net zo bang als ik voor James ben. En voor ziekenhuizen, maar voor James ben ik banger.
"Hèhè. Eindelijk weg hier." zucht ik tevreden. Sam grinnikt. "Ja, ik ben er ook blij mee. Nu hoef ik hier tenminste niet meer terug te komen, het stinkt hier."
De lift gaat open. Mijn ogen vergroten als ik zie wie er uit wil lopen. "Rose." fluister ik. Rosalie kijkt me geschrokken aan. "Stefan?" Haar ogen zijn alleen gefocust op mij. Ze staren me met een pijnlijke en gebroken blik aan. Alles om ons heen vervaagd. Ik kan alleen maar denken aan haar. Haar lippen, ogen, tanden, haren, benen, armen, buik. Alleen aan Rosalie. Haar woorden van gisteravond schieten door hoofd heen.

"Jezus, wat heb ik je gemist. Wat doe je me aan Stef? Wat verwacht je van me? Dat ik dit eeuwig vol kan houden? Verwacht dat niet. Dat gaat me niet lukken. Ik kan je niet missen, Stef. Niet nu. Niet nu ik je nodig heb. Dealorian was bijna dood.. Als.. Als ik.. Uch. Als ik te laat was geweest dan..Stel dat ik te laat was. Stel je voor dat ik, net zoals bij Lotte, te laat was. Dan.. Dan was er weer iemand dood gegaan door míj. Ik kan het niet meer Stefan. Ik kan niet leven zonder jou. Ik kan niet denken. Ik kan niets! Ik doe niets zinnigs. Het enige wat ik doe is aan jou denken. Mijn lach is nep. Lachen gaat niet meer. Waarom zou ik lachen zonder jou? Waarom, verdomme, laat je me in de steek? Waarom nu? Vertel het me please! Wat deed ik fout? Wat deed ik fout?"


We kijken elkaar verlangend aan. Een rilling gaat door me heen, ik heb haar ogen gemist, gisteravond kon ik het bijna niet weerstaan om mijn ogen open te doen en naar haar te kijken. Maar ik heb ze dicht gehouden. Rosalie bijt even op haar lip. Dat doet ze alleen als ze bang of verdrietig is. Rosalie kijkt dan op naar iets achter me, genaamd Sam. Ze schud met samengeknepen ogen haar hoofd. "Ja, ze ligt hier." gromt ze dan. "Blij dat je weg kan, Sam? Wat ben je toch een klootzak." Dan glipt ze langs ons heen en verdwijnt. Ik kijk verward naar Sam. "Heb ik iets gemist?"
Sam klemt zijn kaken op elkaar en maakt een nadenkend geluid. Ik besluit te zwijgen. Sam duwt me de lift in en drukt op het knopje naar de begaande grond. De lift zoemt zacht en zoeft langzaam naar beneden. Ondertussen is de sfeer in de lift gespannen. Ik kuch. "Sam? Wanneer gaan we eh.."
"Nu niet. Morgen. Vandaag de voorbereidingen." zegt Sam kort. Ik kijk in de weerspiegeling van hem in de spiegel. Zijn gezicht staat sterk, en toch kwetsbaar. Hij peinst ergens over. Rosalie? Over wie hadden ze het nou? Wie ligt er in het ziekenhuis? De lift staat stil en de deuren gaan met een zachte zoem open. Sam duwt me naar buiten. Ik kijk naar de vrolijke kantine met vrolijke ballonnetjes. Tenminste, zo zie je dat als je er even snel naar kijkt. Als je beter kijkt zie je vermoeide, bange, zieke en zenuwachtige mensen. Oude mensen die bang zijn voor wat er gaat gebeuren, jonge mannen die bang zijn voor de bevalling van hun vrouwen, vermoeide mensen die al dagen niet kunnen slapen omdat er een familie lid op sterven ligt. Zenuwachtige mensen omdat er een operatie aan de gang is. Alles door elkaar. En ze steunen elkaar. Zonder dat ze het weten steunen ze elkaar. Ze leiden elkaar af door met hun been te wiebelen, ze leiden elkaar af door een gesprek te starten, ze leiden elkaar af door hun kopje koffie om te gooien, of door een blunder te maken. Met al die kleine dingetjes leiden ze elkaar af.
De koude wind komt me tegemoet als Sam me het ziekenhuis uit duwt. Hij begin iets harder te lopen, richting zijn auto. Hij drukt op een knopje en je hoort een heel zacht klikje. De auto is open. Sam houd de deur open en ik hijs mezelf naar binnen. Ik til met mijn handen mijn benen in de auto en doe mijn gordel om. Ik heb geoefend toen ik in het ziekenhuis zat met op een stoel klimmen en dat soort dingetjes.
Sam kijkt me vragend aan. "Zit je goed?" vraagt hij.
Ik rol met mijn ogen. "Ik ben geen klein kind, Sam."
Sam grinnikt en doet de deur zacht dicht. Het is heel even stil in de auto. Dan doet Sam de deur open en ploft neer op de bestuurdersstoel.

"Oké, dus je snapt het plan tot in de details?" vraagt Sam.
Ik knik. "Eerst moet ik zoveel mogelijk knoflook eten, dan zorgen we dat James naar mij komt. Hij bijt me, krijgt teveel knoflookbloed in zich en gaat dood. Dan wachten we drie dagen zodat de knoflook uit mijn bloed is en dan bijt je me en word ik een vampier. En dan probeer ik het goed te maken met Rose. Check?"
"Jep, in grote lijnen klopt het, ja. Dus, wanneer wil je beginnen?"
"Nu." zeg ik snel.
Sam grinnikt. "Stefan, je moet eerst heel veel knoflook eten. We hebben nog heel veel in huis vanwege James, maar jij moet er maar iets 'lekkers' van maken."
Ik knik. "Ja, dat gaat wel lukken. Gewoon heel veel knoflookbrood, knoflook op pizza, lasagne met knoflook, pasta met knoflook..." som ik op.
"En je kan dat allemaal koken?" vraagt Sam.
"Eh.. Nou.."
"Nee dus."
"Ik kan pizza maken! En pasta kan niet zo moeilijk zijn, toch?"
"Laten we het hopen. Zolang ik jou kookkusnten niet hoef te proeven, ben ik blij."

-

Sorry voor het kleine en saaie hoofdstuk :(
Oh en bijna vergeten! Bedankt voor al die comments over jullie leeftijd! De gemiddelde leeftijd is 14 en een half :)

Kijk even naar het volgende hoofdstuk!