Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 26- Leeg

Lees London alle van MarloesxBoek :))

-
Dan lukt het. Ik beweeg mijn hand even. Meteen voel ik wat druk op mijn hand.
"Be strong," zegt de mooie, zoete stem. "Alsjeblieft.."
Ik wil zeggen dat ik het beloof. Dan ik alles voor haar wil doen, maar het lukt niet. Ik ben te moe. Ik sluit mijn ogen en val weg in de donkere, zwarte kamer.
-
{Pov Rosalie}

"Rose? Wil je wat eten?" vraagt mijn moeder. Ik snif even en til mijn hoofd op. "Nee dankje," zeg ik nors. Ik leg mijn hoofd weer op mijn knieën. Mijn moeder blijft even in de deuropening staan en kijkt naar me. Dan sluit ze de deur zacht en loopt de trap af. "Ik weet niet wat er is," hoor ik mijn moeder beneden zeggen. "Ze eet niet meer, drinkt niet, slaapt nauwelijks of weinig, praat niet meer als je niets aan haar vraagt.. Wat is er met mijn meisje gebeurd?"
Ik leg mijn hoofd in mijn handen.
"Zou het met die jongen te maken hebben? Die Stefan?" vraagt mijn moeder. Bij de naam Stefan voel ik een steek door mijn hart. Ik krimp in elkaar. Alleen bij het horen van zijn naam al! Ik zit midden op mijn bed in mijn kamer. De gordijnen zijn gesloten zodat er geen zonlicht binnen kan komen. Het is donker in mijn kamer. Even donker als mijn gedachten. Even donker als mijn gevoelens. Stefan ligt nu al drie dagen in coma. De doktoren in het ziekenhuis zien het somber in. En ik dus ook. Elke dag ga ik erheen. En elke dag is het hetzelfde. Stilte. Leegte. Verdriet. Dat hangt er in het kamertje in het ziekenhuis. Stilte omdat niemand praat. Leegte omdat Stefan niet meer lacht. Verdriet omdat hij waarschijnlijk niet meer wakker wordt. Vanbinnen voel ik me kaal. Alsof mijn longen eruit zijn gerukt, mijn hart, mijn maag,. Alles. Misschien dat als je klopt je een galmend geluid kan horen. Ik hoor een klopje op de deur. "Mhh" brom ik. Dealorian komt binnen. Ze ziet bleek en ze heeft wallen onder haar ogen. Ze doet de deur dicht en blijft er ongemakkelijk voor staan. Ze kucht even. "Rose?" vraagt ze. Ik geef geen antwoord. Wat zou ik moeten zeggen. "Ik ehm.. Ik moet je wat vertellen," zegt ze. Ik kijk even op en kijk dan weer naar de muur. Dealorian schuift een beetje dichterbij. "Ehm. Dat gesprek aan de telefoon over Stefan.."
Ik krimp in elkaar wanneer ik zijn naam hoor.
"Dat ging een beetje anders dan ik had gehoopt," zegt ze zacht. "Ik.. We.. Het zit zo. Ik had een weddenschap met Evi en Mara dat ik nooit een vreemde jongen zou zoenen. Ik zou twintig euro krijgen als ik het deed, en anders moest ik hun allebei tien euro geven. Dat wou ik niet dus ik moest een jongen zoenen. We hadden besloten dat het geen echte zoen zou zijn. Alleen een kus zeg maar. En toen bleek dat Stefan het allemaal gehoord had. Ik schaamde me kapot, maar aan de andere kant was het wel handig want dan zou ik hem zo, nou ja, kunnen zoenen. Dat deed ik dus ook. Ik vond het verschrikkelijk, maar ja. Ik kreeg wel twintig euro. Nu had ik liever dat ik het niet had gedaan," ze haalt even diep adem en kijkt me afwachtend aan.
"Nu is het al gebeurd," zeg ik toonloos. "Nu is het te laat. Hij gaat dood,"
Dealorian doet haar mond open en klapt hem dan weer dicht. Dan doet ze de deur open en loopt naar beneden. Een snik ontsnapt mijn keel. Waarom doe ik zo gemeen? Dealorian kam er ook niets aan doen dat Stefan.. Ik klem mijn lippen op elkaar.
Stefan, Stefan, Stefan. Ik begin te beven. Hij mag niet weg. Hij mag niet bij me weggaan! Hij mag me niet alleen laten! Ik begin te snikken. Ik krul me op als een balletje en druk mijn handen tegen mijn buik.

{Pov Stefan}

De donkere kamer was nog donkerder geworden, Af en toe hoorde ik Rosalie's stem. Ze zei vooral dat het haar spijt en dat ze van me houdt. Telkens probeerde ik antwoord te geven, maar mijn stem liet het niet toe. Een uur geleden lukte het me eindelijk. Voor het eerst sinds lange tijd deed ik mijn ogen open. Ik keek recht in de ogen van Sam. Daarna viel ik weer in slaap. Na een tijdje werd ik weer wakker. Dit keer echt. Het enige wat raar was, was dat ik mijn linker hand niet kon bewegen. Net zoals mijn benen. Sam zat naast me. Ik probeerde wat te zeggen, maar mijn keel voelde als schuurpapier.
Er kwamen twee doktoren binnen. Ze onderzochten me. Ik viel weer in slaap. Ik droomde over Rosalie. We renden met zijn tweeën door het bos. Dat was alles. We deden niets anders. We keken elkaar alleen maar aan. Daarna werd ik wakker. Sam zat alweer naast mijn bed. Het enige wat hij zei was: "het spijt me. Je bent verlamd. Je kan nooit meer bewegen.." zegt Sam en hij kijkt me medelijdend aan. Ik schrik. Nee! Nee, dit ga je niet menen! Hoe kan ik nou weer verlamd zijn?

{flashback}

James groene ogen komen dichterbij. Ik wil wegrennen maar ik word tegen de muur gegooit. Een helse pijn gaat door mijn rug. Ik schreeuw. James vliegt naar me toe. Zijn mond gaat naar mijn nek en hij zet zijn tanden erin. Ik doe mijn ogen dicht. Het enige wat ik kan voelen is de pijn in mijn rug. Vlammende steken schieten erdoor heen.
Dan voel ik dat James zich terug trekt. "Knoflook!" zegt hij met afschuw. Maar ik hoor het niet. Het enige wat ik voel is pijn.. Overal pijn.

{einde Flashback}

"Maar ik kan je helpen. Wil je dat?" vraagt Sam.
Ik wist meteen wat hij bedoelde. Hij ging me bijten. "Rose.." zei ik met een krakerige stem. Sam gaf me papier en een pen. "Schrijf het op. Dat is beter voor je stem,"
'Ik wil niet dat Rose me zo ziet.' schreef ik op het papiertje. 'Zeg tegen haar dat ze niet meer mag komen.'
Sam maakt een 'o' geluidje. "Waarom niet?"
'Omdat ik echt heel onhandig ben nu' schrijf ik. Sam leest het. "Doe eens normaal man. Rose vindt dat echt niet erg!"
Ik zwijg.
"Stefan, je weet echt niet wat je nu zegt. Het gaat nu al slecht met Rosalie. Wat gebeurd er met haar als ze nu niet naar je toe kan? Heb je echt niet door hoeveel ze van je houdt?"
Ik kijk weg van zijn indringende ogen. 'Sorry' vormen mijn lippen.
Sam zucht. "Het is niet mijn schuld als ze dit niet overleefd,"
Ik kijk hem vragend aan.
"Als een vampier langer dan een week geen drinkt, gaat hij 'dood'," zegt Sam pijnzend. "En Rose heeft al drie dagen, of langer, geen bloed gedronken. Hoe moet het na dit?"
Een schuldgevoel trekt door me heen. Ik kijk hem schuldig aan. "Sorry" kraak ik.
Ik scheur een apart briefje en schrijf er : 'Voor Eeuwig In Mijn Gedachten' op. Ik geef het aan Sam. ''Voor Rose," kraak ik weerHij zucht en vouwt het op en steekt het in zijn broekzak.
"Ik ga. Succes hiero. Ehm.. Zodra je thuis komt dan eh.. Kan ik je helpen," zegt hij ongemakkelijk.
Ik knik. "Dag.."

{Pov Rosalie}

Opeens hoor ik mijn kamerdeur open gaan. Ik ruik een vlaag van Sam's geur. Hij ligt meteen naast me en slaat zijn armen om me heen. Hij drukt me dicht tegen hem aan. "Hé.. Stil maar meisje.. Shh.." murmelt hij tegen me. Hij trekt me stevig tegen me aan en wrijft over mijn rug. "Rose.. Roseje toch.."
Ik draai me om zodat mijn gezicht in zijn shirt ligt. "Hé Rose, weet je wat je moet doen? Je moet eens gaan jagen. Je hebt al vier dagen niets gedronken,"
"Geen zin," is het enige wat ik kan zeggen.
Sam duwt me een beetje van zich af zodat hij mijn gezicht kan zien. Hij tilt mijn kin op. "Rose, ik weet niet of jij het al weet, maar hoe minder bloed je binnen krijgt hoe minder snelheid je kan maken, hoe minder sterk je bent, hoe minder je kan zien en je kan ook minder goed communiceren met andere vampiers,"
Ik zwijg.
"Rosalie please! Doe eens niet zo egoïstisch! Stefan is ook mijn vriend. Ik moet hem nu ook missen. En jou nu ook!" hij zegt de laatste zinnen heel zacht. Ik haal heel even mijn neus op en wurm me dan uit Sam's armen. "Oké, heel even dan. Daarna ga ik naar Stefan,"
Sam gaat rechtop zitten. "Dat eh.. Dat is niet echt mogelijk..." zegt hij twijfelend.
Ik kijk hem vreemd aan. "Wat bedoel je precies?"
"Nou ehm,," Sam lijkt even na te denken.
"Wat." vraag ik.
"Hij is wakker geworden."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, net wat ik zeg. Hij is-"
"Ja, dat snap ik" onderbreek ik hem. "Maar hoe bedoel je wakker geworden? Ligt hij niet meer in coma?"
"Ik kan het niet zeggen," zegt hij. "Nou, eerlijk gezegd, ik mag het niet zeggen.."
"Je mag het niet zeggen van wie!?"
Sam kijkt me aan. In zijn ogen staat medelijden.
"Je mag het niet van Stefan zeggen?" fluister ik. Sam kijkt me alleen aan,
Ik laat mijn hoofd hangen. "Misschien kan je beter gaan.."
"Rose.. Ik weet dat hij het niet zo heeft gewilt..." zegt Sam.
"Oh nee? Ik wist niet eens dat hij wakker was! Ik wist het niet eens!"
"Oké, Rose. Ik ga. Maar ik moet nog één ding tegen je zeggen. Of eigenlijk meerdere dingen. Als eerste, Stefan ligt nog in het ziekenhuis. Als alles goed gaat mag hij er overmorgen uit,"
"Overmorgen al! Gaat het zo goed met hem?"
"Ja.. En Rose. Als tweede, het doet me pijn om te zeggen maar je mag niet op bezoek komen,"
Ik doe mijn ogen dicht. Ik mag niet komen, ik mag niet komen.. Stefan wil niet dat ik kom ..
"Stefan heeft me iets gegeven," Sam pakt een klein briefje uit zijn broekzak en geeft hem aan mij. Ik pak hem met trillende handen aan een open hem. 'Voor Eeuwig In Mijn Gedachten' staat erop. Ik vraag me af wat het betekend. Ik klem het briefje in mijn handen en knijp mijn ogen dicht. "Dankje, Sam," zeg ik schor. "Zeg tegen Stefan dat ik van hem hou,"

-

Heyy little vampires!
Zoals ik al eerder zei: lees London love van MarloesxBoek! Die staat ook in mn readinglist :D
Een paar comments zouden leuk zijn :pp
Maybe dat ik maandag nog was post maar dan ben ik ook jarig dus ik denk dat woensdag word.
xSara