Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 24- stefan? Stefan?!

Ik sla een hand voor mijn mond. "Oh god. Oh nee.." fluister ik. Sam staat opeens naast me. "Rose? Rose wat is er? Heeft hij iets gedaan?" hij kijkt woedend naar James.
"Sam! Sam hij is., hij heeft me gebeten!" fluister ik.
"Nu? Dat kan toch niet? Hij zit toch goed vast?" Sam kijkt ongelovig naar het tralies met knoflook.
"Nee, Sam. Hij heeft me tot een vampier gemaakt,"

-
{Pov Rosalie}

Ik zie Sam verstarren. "Niet!" zegt hij. James schiet in een gemene lach. "Inderdaad, Rosalie! Dat je dat nog weet. Ik was het he-le-maal vergeten,"
"Hou je bek," sist Sam. Hij is woedend. Hij heeft zijn spieren aangespannen en zijn ogen zijn donkerrood. Hij keert zich weer na mij. "Kom Rose,we gaan even naar buiten, zodat die,. Eh.. James niet mee kan luisteren," hij werpt een blik op James die zit te lachen in zijn 'cel'. Hij trekt me mee naar buiten. Het heeft net geregend en daardoor is het gras nat. Als je erop gaat staan hoor je een soppig geluid. Het lijkt een beetje op het geluid dat je hoort als je een pudding uit zijn bakje haalt. We rennen door de tuin het bos in. Na een tijdje remmen we af bij een open plek. Ik herken de plek. Hier waren we ook toen Sam Dealorian per had gebeten. Sam en ik kijken elkaar aan. De maant schijnt door de takken heen en werpt donkere schaduwen op de grond. Het is een heldere avond. Er staan duizenden sterren aan de lucht. Een zacht, koud, windje speelt met mijn haren. "Wat gaan we nou doen?" vraagt Sam. Ik haal mijn schouders op. "Wat zouden we kunnen doen? We kunnen niets meer veranderen" zeg ik dof. Ik bijt even op een van mijn nagels. Sam pakt mijn hand en zucht. "Rose, je nagels hoeven er niet onder te lijden,"
Ik glimlach zwak naar hem en stop mijn handen in mijn zakken. Ik zucht en knik. "Het spijt me,"

{Pov Stefan}

Ik bel aan bij Sam's huis en doe een stap naar achter. Ik wacht. Mijn keel is droog. Ik slik even, maar veel helpt het niet. Ik friemel nerveus aan een knoopje van mijn jas. Ik bel nog een keer aan. Ik hoor wel wat binnen, dus Sam of Rose is er wel. Ik probeer even of de deur open is. Dat is hij. Ik open hem. "Hallo?" roep ik.
"Stefan!" hoor ik een stem vanuit de gang roepen.
"James..?" vraag ik voorzichtig. Ik stap naar binnen en doe de deur dicht.
"Stefan! Hier! Help me even, broertje,"
"Waarom?" zeg ik terwijl ik nieuwsgierig op zijn stem afloop.
"Ik weet waar Rosalie is,"
Mijn hart slaat een slag over bij haat naam. Ik stop voor de kelderdeur. Een klein strookje licht komt onder de kelderdeur vandaan. Ik kijk naar het raampje met twee stalen staken ervoor. Aan die stalen hangen strengen knoflook. "Wat moet ik doen dan?" vraag ik spottend.
"Wat dacht je van de deur open doen?" vraagt James smekend. Ik zie James' gezicht voor het raampje verschijnen. Hij ziet er slap en wit uit. Ik krijg een beetje medelijden met hem.
"Wat is er gebeurd?" vraag ik. Ik loop naar de deur. James kijkt opgewonden naar de deurklink. "Ik eh.. Moest iets uit de kelder halen en toen viel de deur dicht.." mompelt hij afwezig.
Ik draai de sleutel vloeiend open en doe de deur open. Meteen vliegt James naar me toe. Ik dacht nog even voor een knuffel, maar bij een knuffel hoort geen pijn...

{Pov Rosalie}

Ik zit met Sam op een grote steen en kijk zwijgend naar de maan. Hij is vol en hij straalt een helder licht over de wereld. Ik doe mijn ogen dicht en geniet van het magische gevoel van deze plek. Samen met Sam naast me. Het enige wat ik mis is Stefan. Ik mis zijn stem, zijn lach, zijn warmte, zijn geur.. Het is net of ik zijn geur ruik. Ik haal diep adem. Meteen gaan mijn ogen wagenwijd open. Stefans geur! Ik ruik nog eens. "Sam! Ruik," zeg ik allert.
Sam kijkt me even aan en haalt diep adem door zijn neus. "Ligt het nou aan mij of ruikt het hier echt naar Stefan?" vraag ik zacht.
Sam kijkt me aan. "Niet alleen naar Stefan, ook naar zijn bloed!" Ik kijk hem geschrokken aan.
"Je bedoelt toch niet.." zeg ik.
"James!" roepen we tegelijk. Ik spring overeind en ren weg. Sam rent naast me. Zo snel als we kunnen rennen we naar Sam's huis. Ik raak in paniek. Overal ruik ik Stefans bloed. Het maakt me gek. Het is zo.. Stefan! Ik krijg een tak in mijn gezicht, maar ik voel niets. Ik rem af voor Sam's huis, de deur van de veranda staat open en het witte gordijn wappert naar buiten. Ik kijk Sam met grote ogen aan. Dan ren ik naar binnen. Ik word gek van de geur van Stefans bloed, maar ik moet doorgaan. Ik loop naar de gang en daar zie ik de kelderdeur wagenwijd openstaan en Stefan die half tegen de muur zit, ligt. Zijn ogen zijn dicht. Ik gil. Stefans nek zit onder het bloed. De hals van zijn witte t-shirt zit ook onder. Ik kniel naast hem neer en begin te snikken. "Stefan! Stefan.." snik ik. Ik raak zijn wang aan. Ik zak in elkaar. Sam komt gehurkt naast me zitten en legt zijn hand op mijn schouder. "Sam.. Sam, niet Stefan.. Niet Stefan.." snik ik en ik sla mijn handen voor mijn gezicht.
Sam knijpt even in mijn schouder.

{Pov Stefan}

Ik hoor haar mooie stem gillen.t Ze moet niet bang zijn. Ik ben er nog! Ik probeer mijn ogen open te doen maar het lukt niet. Een helse pijn bij mijn nek. James heeft me naar gebeten. Dan voel ik iets kouds tegen mijn wang. Ik hoor een plofje naast me. Dat zal Sam wel zijn.
"Sam.. Sam, niet Stefan.. Niet Stefan!" Snikt Rosalie. Ik wil haar in mijn armen sluiten en troosten, maar mijn lichaam laat het niet toe. Het voelt net als een zak zand. Aan een zak zand heeft Rosalie niets. Ik moet beter mijn best doen! Ik focus me op mijn ogen. Met veel moeite open ik mijn ogen. Dan sluit ik ze weer.
"Rose.." zeg ik schor. Dan val ik weg in een donker gat.

{Pov Rosalie}

"Rose.." Hoor ik Stefan dan heel zacht en schor zeggen. Ik haal gelijk mijn handen voor mijn ogen weg en pak zijn handen. "Stefan! Stefan?" zeg ik. "Stefan please! Zet door. We gaan de ambulance bellen,oké? Sam is al bezig!" Ik raak met mijn handen zijn voorhoofd. Laat hem niet doodgaan, please. Alsjeblieft god. Niet Stefan. Ik kijk naar zijn met pijn vertrokken gezicht. Ik voel een pijnlijk gevoel in mijn keel. Ik probeer het te negeren. Stefan is belangrijker. Ik voel dat Sam naast me komt zitten.
"Hey Rose,"
Ik kijk op.
Sam schraapt zijn keel. "De ambulance kan elk moment komen,"
Ik knik en focus mijn blik weer op Stefan.

-

Hey Little Vampires van me! Bedankt voor de 9000 reads! Dat betekent zoveel voor me!
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Beetje kort maar ja.

Follow op insta: xsaarxz
Follow
Comment
Vote
Share
:D