Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 33- de briefjes

"Eh.. Nou.."
"Nee dus."
"Ik kan pizza maken! En pasta kan niet zo moeilijk zijn, toch?"
"Laten we het hopen. Zolang ik jou kookkusnten niet hoef te proeven, ben ik blij."
-

-pov Rosalie-

Ik klem mijn tanden op elkaar. Doorzetten, Rose! Je kunt dit. Ik trek het verband zo voorzichtig mogelijk aan en klem hem vast. "Zo goed, Lorie?" Dealorian kijkt op en glimlacht naar me. Ze ligt op de bank een tijdschrift te lezen met haar been omhoog. "Ja, het zit perfect. Dankje, Rosie."
Ik doe snel een stap naar achter. "Volgende keer doet mama het maar weer doen."
Dealorian kijkt me met haar bruine ogen aan. Ik zie dat ze ergens mee zit en ga naast haar zitten.
"Wat is er?" vraag ik zacht. Dealorian schud haar hoofd.
Ik leg mijn hand op haar been en aai er even over. "Als er iets is kun je me dat zeggen, dat weet je toch?"
Dealorian knikt. Ik zie iets in haar ogen glinsteren, ik veeg de traan weg die over haar wang rolt. "Hey, Lorie! Wat is er?"
Dealorian slaat haar handen voor haar gezicht. "I-ik wou he-het niet ver-zij-hijgen!"
Ik ga naast haar zitten. "Wat wou je niet verzwijgen?" vraag ik zacht, maar achterdochtig.
Als Dealorian harder begint te huilen begin ik me echt af te vragen of er iets ergs is gebeurd.
"stil maar, Lorie. Vertel even wat er is?" stel ik voor. Ik sta op en vul een glas met water. Ik geef hem aan Dealorian die hem met trillende handen aanpakt. Haar tanden klapperen tegen het glas als ze een slokje neemt. Ik wrijf regelmatig over haar rug. Na een tijdje kalmeert ze.
"Wil je er over praten?" vraag ik zacht. Dealorian kijkt me met betraande en rode wangen aan.
"Ik.." ze zucht even en staart naar haar handen. "Een tijdje geleden liep ik naar mijn kamer."
"Ja.."
"En daar zag ik een briefje op mijn kussen liggen. Er stond, als ik het uit mijn hoofd probeer, 'ik zal jouw leven haar leven breken, door eerst jouw leven te breken.'" ze begint te snikken.
"Ik zal jouw leven haar leven breken, door eerst jouw leven te breken?" herhaal ik. Ik denk even na. "Wat is jouw leven?" vraag ik. "Of wie?"
"Jij, papa en mama."
"Dus, ik zou jouw ouders leven breken, door eerst die van jouw te breken.." mompel ik. "Dus, de schrijver wil jou.. néé." zeg ik en ik sta op. "Néé, ik bescherm je, Dealorian. Ik bescherm je met heel mijn.. Leven. Of wat ik dan ook heb."
Dealorian glimlacht waterig.
"En toen?"
"Ik dacht dat het een grapje was, maar de avonden, en dagen, daarna kreeg ik allemaal briefjes over mijn leven. Ik was zo bang Rose.. Zo bang" Dealorian begint langzaam weer te snikken. Ik druk haar tegen me aan.
"Ik kreeg een sms'je. Dat hij me zou gaan zoeken als ik niet snel naar het bos kwam." gaat Dealorian verder. "Daarom was ik die avond ook in het bos. Ik kwam voor hem. En toen kwam Sam. Ik zag jou eerst niet. Rose, het is Sam, ik weet het zeker!"
Ik verstijf een beetje. "Sam?"
"Ja, alles wijst op hem. Hij was er die avond in het bos op de exacte tijd! En het begon toen hij steeds vaker bij ons thuis kwam."
"Sam kan het niet zijn, Lorie."
"Waarom niet?"
"Omdat Sam zoiets niet doet, Dealorian. Ik weet het zeker."
"Oh nee? Sam Was er anders precies op het afgesproken moment. Het begon toen hij er was. Sinds hij hier woont worden er moorden gepleegd."
Ik frons en ga al haar argumenten na. Ik kom er achter dat ze wel eens gelijk zou hebben. Maar, kok op zeg. Sám? Een moordenaar? Nee, Dealorian heeft het echt mis.
"Wat staat we in het laatste briefje? En waneer kreeg je die?"
Dealorian denkt even na. "Volgends mij... Twee dagen geleden."
"Kun je hem halen?"
"Hij ligt boven." zegt Dealorian.
"Oh tuurlijk. Jij kan de trap niet af. Gelukkig gaat straks dat gips van jou eraf." ik schiet naar boven. Zoekend kijk ik om me heen. Daar, een stapeltje briefjes. Dat me dat niet eerder is opgevallen! Ik gris het stapeltje van het kastje en ren weer naar beneden.
"Holy crap. Dat was.. Snel!" zegt Dealorian bewonderend.
Ik grijns heel even, en kijk dan weer serieus. "Mag ik ze doorlezen?" vraag ik aan Dealorian. Ze knikt. Ik pak het eerste briefje en begin hem te lezen. ( a/n de dik gedrukte zinnen zijn de zinnen op de briefjes.)

"Leven zonder leven, is leven zonder doel. Jij bent mijn doel. Ik leef. Jij hebt geen doel. Je gaat er aan."

"Iemands hart breken, is iemands leven stelen, ik steel het leven van je zus."

"Leven moet je gegund worden. Ik gun het jou niet."

"Ik volg je
Ik zie je
Ik haat je
Ik dood je."

"Bloed is rood,
Kou is blauw.
Jou leven, eindigt gauw"

"Kom om acht uur naar 'de openplek' ik het bos. Ik weet dat je het kent. Evi en jij komen er vaak."

"Ben je er niet, dan gaan er erge dingen gebeuren."

"Rosalie komt vanavond niet meer thuis. Ze is bij mij."

Bij die zij stop ik met lezen. Bij wie was ik thuis? En waarom zulke hatelijke berichten? Het gaat niet alleen over de dood van mijn zusje, maar ook over mij. Het geeft me een heel, heel erg eng gevoel. Er is iemand naar me aan het kijken. En niet alleen naar mij, ook naar Dealorian.

"Je hoort geen dode vogeltjes zingen,
Je hoort geen dode vogeltjes fluiten,
Kom maar gauw naar buiten."

"Je bent gekomen, ik zag je. Niet zo slim dat Rosalie mee was."

"Dood. Jij. Nu."

"Heb je al een idee wie ik ben?"

"En de sms'jes ?" vraag ik terwijl ik opkijk naar Dealorian. "Die heb ik verwijderd."
Ik kijk haar teleurgesteld aan. "Waarom?"
Dealorian kijkt naar haar handen. "Ik was bang dat papa en mama er achter kwamen.."
"Nou en! Wij gaan sowieso naar de politie!" zeg ik.
"En Sam dan?"
Ik zwijg. "Die eh. Jij bent belangrijker! Lorie, er gaat niets met je gebeuren hoor! Je blijft hier!"
"Rosalie.."
"ja?"
"Wat ga je met Sam doen?"
Ik frons. "Als Sam het is."
"Wat ga je doen als Sam het echt is?"
"Weet ik niet. Ik kan het echt niet geloven dat Sam.." ik zucht even bibberig. "Waarom zou hij dit doen dan?"
Dealorian haalt haar schouders op. "Omdat hij mij haat?" het klinkt heel zielig.
Ik knuffel haar. "Niemand haat jou!"
Dan horen we de kamerdeur opengaan. "Dealorian, kom je mee?"
"Waarheen?" vraagt Dealorian afwezig.
"Het ziekenhuis. We gaan je gips er af halen." zegt mijn moeder. Ze doet jaar jas en een sjaal om.
Dealorian staat op. "Succes." zeg ik. Dealorian lacht. "Komt wel goed." dan loopt ze, druk pratend met mijn moeder, de kamer uit.
Ik trek mijn benen op. Even tijd voor mezelf, denk ik. Er zijn teveel erge dingen gebeurd. Afschuwelijke dingen. Mijn zusje wordt bedreigd door mijn beste vriend? Hoe kan het dat ik hem geloofde? Ik vertrouwde hem. Met hem kon ik lachen, huilen, praten. Hij zorgde ervoor dat ik me minder alleen voelde op school.. School.. Hoe in vredesnaam ga ik dat doen? Ik wil Sam niet onder ogen komen. Wie aan mijn zusje komt, komt aan mij.
Ik verschuif een beetje en pak nog een briefje.

"Bloed is rood. Dit word jouw dood."

"Donkere gedachtes, die bezorg jij me. En ik haat donkere gedachtes."

"Je zus zit hier zo'n beetje naast me. Erg gezellig met haar hoor."

"Wees maar blij met mij. Ik red je uit deze hel."

"Je leven is als een balletje.
Het rolt en rolt,
En dan valt het.
Kapot."

Wat heb ik medelijden met Dealorian! Waarom heeft ze niets tegen me gezegd?! En waarom heb ik niets gemerkt? Ik ben zo'n sukkel. Maar ik kan het goedmaken! Ik moet de dader vinden.

-

Hey mensen!
Jullie kunnen me nog steeds volgen op insta @Nialls_Sara , jaja, ik heb mijn naam veranderd. En Twitter.. Ja, heb ik wel, maar ik doe er helemaal niets op, dus die ga ik jullie niet geven.
Hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Raar? Leuk? Kort?
Bij het vorige hoofdstuk had iemand gereageerd met: 'jammer dat je zo weinig update' wat bedoel je daarmee? Te korte hoofdstukken? Of te weinig hoofdstukken per week? Ik probeer vaak te updaten, maar ik heb nog twee andere boeken en ja.. Huiswerk.. En mijn iPad word (te) vaak afgepakt. Sorry :(

Vraag: als je moest kiezen hoe oud je nu mocht zijn, hoe oud zou je dan zijn, en waarom?

Mijn antwoord hierop is, 18 jaar, omdat ik dan kan doen wat ik wil :)

byebye!