Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 21- na de ontdekking

Heyyy,

Jullie moeten echt het boek "London love" van MarloesxBoek lezen! Heet heeft veel te weinig reads voor zo'n goed boek!
Please, lees het. Het is te goed om het niet te doen :)

xSara


-
Ik zit als versteend op de stoel. Nee.. Niet Lotte.. kan ik alleen maar denken. Ik voel dat Paul naar me kijkt en hij zet de radio uit.
"Wat is er jongen? Ken je die Lotte?"
Ik knik. Ik kijk Paul met grote ogen aan. "Ik ken haar niet alleen, ik woon daar!" zeg ik. Paul stopt met piepende banden en rijdt zo snel hij kan terug, richting oude weg 13.
-

{Pov Rosalie}

Ik zit op de bank. Overal in de kamer is politie. Sam heeft zijn arm om me heen geslagen en ik heb mijn gezicht in zijn shirt. Ik kan niet geloven wat er is gebeurd... Lotte is overleden en het is mijn schuld. Als ik niet weg was gegaan was die vampier hier niet geweest en dan was Lotte niet vermoord. Sam wrijft geruststellend over mijn schouder. "We komen er wel achter wie het is.." zegt hij. Ik knik en haal mijn gezicht uit zijn shirt. We kijken samen naar de rechercheurs die allemaal proefjes doen in het huis. Opeens komt er een man naar ons toe gelopen. Hij steekt zijn hand uit. "Hallo. Ik ben meneer Boer en ik ben het hoofd van de politie van deze stad. We willen u wat vragen stellen, is dat mogelijk?" hij kijkt ons bars aan. Onder zijn dikke aardappelneus zit een grijze snor. Als deze situatie niet zo ontzettend eng en verdrietig was geweest, zag hij er ontzettend grappig uit. Maar nu kan ik alleen denken aan Lotte.
"Natuurlijk," zeg ik. Meneer Boer pakt een stoel en gaat tegenover ons zitten.
"Wat is de naam van uw vriendin?" vraagt hij terwijl hij met zijn open boven een blocnote zweeft.
"Lotte Vermeulen," zeggen Sam en ik tegelijk.
"Hoe oud was ze?"
"Ik gok 16, 17," zegt Sam.
"Had u een goede relatie met haar?" vraagt meneer Boer.
"Nee, ik kende haar maar sinds gisteravond."
De man kijkt me vreemd aan. "Sinds gisteravond! Waarom bleef ze dan meteen bij je slapen?"
"We vonden elkaar erg aardig, het klikte meteen tussen ons," zegt Sam.
"Waar heeft u haar het eerst gezien?"
"Ehm.. Een café," zegt Sam
"Welk café?" vraagt meneer Boer.
"Eh.. Ik geloof.. Het Huijs?" Sam kijkt de man vragend aan.
"Oké.. En waar hebben jullie haar het laatst gezien?"
"Een paar uur geleden, we sliepen op de zelfde kamer," zeg ik.

Na nog 1001 andere vragen zijn we eindelijk klaar. Ik zucht. Wat een dag. Eerst dat gebeuren met Stefan, dan dat met die vampier en de moord op Lotte.. Ik haal bibberig adem. Ondanks dat ik niet moe kan worden, voel ik me best bibberig. "Ah, daar hebben we de ouders van Lotte," zegt de man terwijl hij op een huilende familie diea net binnen is gekomen afloopt.
"Ik denk dat het beter is als je naar huis gaat, meisje," een journalist kijkt me vriendelijk aan. Ik knik en haal trillerig mijn hand door mijn haar. "J-ja, dat is wel beter ja," zeg ik zacht. Ik sta op.
"Ik ga wel met je mee," zegt Sam terwijl hij ook opstaat. Ik kijk hem dankbaar aan. Samen lopen we naar buiten. De frisse avondlucht komt naar binnen als ik de voordeur open doe. Buiten staan wat journalisten te kletsen met een kop koffie in hun hand. Ze kijken ons medelijdend aan. Sam en ik glimlachen even fake naar ze voordat we naar de weg lopen.
"Dus," zegt Sam. "Wat nu?"
Ik kijk even omhoog naar zijn gezicht, maar kijk dan weer snel voor me. Ik stop mijn handen in de zakken van mijn vest. "Geen idee. Sam, ik ben bang. Die.. gast weet waar je woont. Hij heeft Lotte ook gepakt, terwijl hier haast niemand komt. En mijn ouders en Dealorian?" ik schud bang mijn hoofd. Sam slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. "Het komt goed, Rose, ik beloof het,"
"Nou, je kan Lotte anders niet levend maken hoor!" zeg ik. Ik verontschuldig me gelijk. "sorry, Sam, ik moet niet boos op jou zijn. Jij had ook liever gewild dat Lotte bleef leven,"
"Tuurlijk," zegt Sam. "Ik had heel, heel graag gehad dat Lotte er nu nog was geweest. Lotte was een lief meisje. Maar jammer genoeg kan ik niets veranderen aan de dood van haar. We kunnen wel proberen de vampier te .. Vermoorden,"
Ik knik. Dan zie ik een auto aankomen. Sam en ik springen net op tijd weg. Zag ik Stefan nou in die auto zitten? Nee, dat heb ik me vast verbeeld. Ik pak Stefans hand even vast en knijp er zacht in. "Kom, we moeten opschieten. Mijn ouders zijn vast ongerust,"
Sam en ik lopen zwijgend naar mijn huis. Daar aangekomen word de deur gelijk opengerukt en beland ik veilig in mijn moeders armen. "Meisje toch.. Mijn dappere meisje," hoor ik mijn moeders stem snikkend zeggen. "Mam!" zeg ik opgelucht terwijl ik haar terug knuffel.
Na een paar seconden krijgt mijn moeder Sam in het oog. "Dankjewel.." zegt ze tegen hem, met tranen in haar ogen, terwijl ze me loslaat. "Dankje dat je Rosalie hebt thuisgebracht, wil je binnenkomen, of ga je liever naar huis?"
Ik kijk even naar Sam. "Ik.. Ga wel terug Naar mijn huis, er zijn te veel mensen om het alleen achter te laten,"
"Maar jongen toch!" roept mijn moeder uit. "Je kunt wel hier blijven slapen!"
Sam en ik kijken elkaar even aan. "Hoeft echt niet, mevrouw. Maar toch bedankt,"
"Kom, dan maak ik warme chocolademelk voor jullie, tegen de schrik,"
"Nee, sorry mam, dat hoeft niet. Ik heb niet zo'n trek.." zeg ik zacht.
"Ach, natuurlijk!" zegt mijn moeder. Ze neemt ons snel naar binnen en laat de deur achter ons dichtvallen. Bijna meteen komt Dealorian op ons afgerend. Ze slaat haar armen om me heen en begint te huilen. "Rose.. Rose! Ik was zo bang!" Ik druk een kus op haar voorhoofd. "Ik ben er toch nog?"
"Ik dacht..." snikt ze
"Jij moet niet denken lieverd.. Er is met mij niets gebeurd.." Het lijkt alsof ik niet verdrietig ben, maar als ik kon huilen had ik keihard gehuild. Non-stop. Het was ook zo'n vies beeld, een dode Lotte met dat vlees dat.. Ieuw.
Na een tijdje laten Dealorian en ik elkaar los. Ik veeg wat tranen van haar gezicht.
"Kom maar meisje, dan gaan we naar boven en jou eens lekker in bed stoppen!" ze legt haar hand op mijn rug en duwt me zacht naar boven. Daar kleed ik me om in mijn joggingbroek en T-shirt, poets mijn tanden en ga in bed liggen. Mijn moeder komt naast me op het bed zitten. Het bed zakt een beetje in onder haar gewicht. "Ga maar lekker slapen meisje.." zegt ze lief. Ik knik en gaap zogenaamd. "Ja, zal ik doen, mam,"
Mijn moeder drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt de kamer uit. Zodra de deur dicht gaat en het licht buitengesloten wordt, vullen de beelden van een dode Lotte zich in mijn hoofd. Ik geef bijna en schreeuw van angst als de deur open gaat. Ik doe alsof ik slaap. Ik ruik mijn vader. "Mijn lieve Rosalie..." zegt hij terwijl hij een kus op mijn voorhoofd drukt. "Slaaplekker, en niet dromen over enge dingen.." zegt hij voordat hij de kamer verlaat.

{ pov Sam ( twee weken later) }

Vorige week was de begrafenis van Lotte. Het was heel mooi geweest. Rosalie voelt zich schuldig over de dood van Lotte. Ze vindt dat het haar schuld is, wat het natuurlijk niet is. Wat kan zij er nou aan doen?
Rosalie en ik zijn die ene avond nog gaan zoeken naar die vampier. We zijn niet veel wijzer geworden over wie het nou is. Het enige dat we weten is dat het een vampier is, en dat hij graag mensen eet. En herten, ik heb in totaal vijf herten gegeten in twee weken. Rosalie meer. Ik gun het haar. Het gaat steeds slechter met haar. Ze mist Stefan heel erg. Telkens wil ze hem bellen, maar dan durft ze toch weer niet. We hebben ook niets meer van Stefan gehoord. Ja, ik heb hem wel eens gezien. Ik liep in de stad op zoek naar een spoor van de vampier toen ik hem zag. We keken elkaar even recht in elkaars ogen en toen liep hij snel tussen de mensenmassa weg. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Rosalie is er kapot van dat ze zo boos op hem is geworden. Ze praat niet veel meer met haar ouders en Dealorian. Het enige wat ze nog kan doen is naar school gaan en jagen. En ze wil per sé weten wie die vampier is.
Ik leun tegen een boom aan en kijk om me heen. Ik sta te wachten op haar. We hebben afgesproken om weer verder te zoeken naar de moordenaar.
Ik wacht nog vijf minuten en dan zie ik haar. Ze remt vlak voor me en komt tot stilstand. Ik glimlach naar haar en trek haar in een knuffel. "Gaat het?" vraag ik zacht.
"Ja.." zucht ze.
"Kom, we gaan.." zeg ik. Rosalie knikt en we rennen weg. Opeens ruik ik heel sterk de bekende geur die we al een paar dagen zoeken. Rosalie en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde: 'hebbes'...
-
En? Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Ik vind hem een beetje slap, maar ja :(
Ik heb geprobeerd om hem wat langer te maken, maar dat was nog best lastig. Telkens dacht ik: yeah, ik heb veel bijgeschreven maar dan was het maar een inimini klein stukje :( Maar ja. Hier was dan weer het nieuwe hoofdstuk!
xSara
Lees serieus London love van MarloesxBoek! Het is echt geweldig!