Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 27- Néé! Ik wil het niet.

Ik doe mijn ogen dicht. Ik mag niet komen, ik mag niet komen.. Stefan wil niet dat ik komen ..
"Stefan heeft me iets gegeven," Sam pakt een klein briefje uit zijn broekzak en geeft hem aan mij. Ik pak hem met trillende handen aan een open hem. 'Voor Eeuwig In Mijn Gedachten' staat erop. Ik vraag me af wat het betekend. Ik klem het briefje in mijn handen en knijp mijn ogen dicht. "Dankje, Sam," zeg ik schor. "Zeg tegen Stefan dat ik van hem hou,"

-

{Pov Rosalie}

"Rose?" hoor ik zacht. Het lijkt net alsof er een klein mannetje in mijn oor staat te schreeuwen. Grappig. "Rosalie?" de kabouter klinkt ongerust. "Zo vond ik haar vandaag," hoor ik een bekende stem. Hé! Ik wist niet dat mijn moeder ook een kabouter was! Er word aan mijn schouder getrokken. Ik laat een chagrijnig gemompel horen.
"Rose, je moeder is nu weg. Ik heb iets voor je bij me," hoor ik een warme maar ook dwingende mannenstem. Ik voel dat de kabouter me overeind zet.
"Hee.." mompel ik. "Das nie leuk. Ik hoef geen cadeau,"
Ik kijk recht in Sam's bruine ogen. "Hee, jij weer?" vraag ik een beetje boos.
Ik kijk naar de beker die hij vast heeft. "Kom op Rose! Doe het voor Stefan,"
"Nee."
"Rose.."
"Nee."
"Rosalie. Je gaat dat nu opdrinken! Of je wil of niet!"
"Nee.." zeg ik moe. "Ik wil dat niet. Laat me dood gaan! Ik ben niets waard."

{Pov Sam}

Ik kijk naar Rosalie. Ze ligt helemaal knock-out op haar bed. Haar haren hangen slap rond haar gezicht. Haar mooie krullen zijn weg. Net zoals de glans in haar ogen. Haar lippen zijn wit en er zitten donkere kringen onder haar ogen.
"Rose.." fluister ik. Ze kijkt me met lege ogen aan. Ik leg een hand onder haar schouder en zet haar tegen de muur. Ik klem haar tegen me aan. Rose probeert zich los te wurmen maar al haar kracht is weg. Ik zet de beker tegen haar kapotte lippen. "Drink," zeg ik onvermurwbaar.
Rose klemt haar lippen stevig op elkaar. Ik laat een grom horen. Ik háát Stefan. Waarom doet hij ons dit aan. Ik klem Rosalie's kin tussen mijn duim en wijsvinger en doe haar mond open. "Zo, en nu opdrinken!"
Rosalie snift. "Neehee!" zegt ze als een klein kind. Ik word steeds wanhopiger. Ze moét dit opdrinken. Ik hoor wat stemmen beneden, onder anderen die van Dealorian. Dan beginnen mijn hersenen te werken. Ik zet de beker op Rosalie's nachtkastje.
"Ik ga," zeg ik. "Drink het maar op als je dat wil,"
Rosalie kijkt me emotieloos aan.
Ik zucht en loop de kamer uit.

{Pov Rosalie}

Hij mag niet weggaan! Oh boy, wat heb ik nu gedaan? Ik ga op mijn rug liggen en kijk naar het plafond. Haha, er zitten zwarte vlekken op. Hee kijk! Ze draaien. Wowie! Nu zijn er ook rode bij! Leuk zeg! Ik zit zo geconcentreerd naar het kleurige plafond te kijken dat ik niet door heb dat Dealorian binnen komt. Ze ploft naast me neer op bed.
Ik kijk verbaasd op. "Hee Lorie! Kijk eens wat een mooi plafond ik heb? Kleurig hè?"
Dealorian kijkt me vreemd aan. "Het is gewoon wit?"
Stommerd. Ze moet wel fantasie hebben. Ze lijkt zoooo niet op mij! Ik zie dat ze uit een flesje met rood spul drinkt. Het ziet er lekker uit. Hoe heet dat ook al weer? Bimo.. Baaie.., bimobaaie.. Limonaaie.. Limonade! Dat is waar ook! "Mag ik ook?" vraag ik aan Dealorian. Ik lik even over mijn kapotte lippen.
"Limonade?" vraagt Dealorian en ze wijst naar het flesje. Ik knik. Dealorian glimlacht naar me. "Sam had het al voor je mee genomen. Kijk, hier staat het," ze pakt de witte, kartonnen beker van mijn nachtkastje. Ik kijk er boos naar. "Dat is geen limonade!"
Dealorian kijkt me verbaasd aan. "Je hebt het niet eens geproefd!" zegt ze. Ze duwt de beker in mijn handen. "Probeer het! Het is lekker zoet,"
Ik kijk even twijfelend naar de beker. Er zit een deksel op die ik er niet af kan krijgen doordat mijn handen trillen. Ik laat de deksel er maar op zitten en zuig even aan het rietje. Meteen vloeit er een warme gloed door mijn keel. Ik doe mijn ogen dicht en zuig net zolang aan het rietje tot de beker helemaal leeg is. Als ik de beker neerzet zie ik Dealorian opgelucht ademhalen

{Pov Dealorian}

Ik heb gezien hoe ze veranderde. Eerst was ze wit en bleek.. Gebroken. Nadat ze het bloed op had veranderde ze. Haar lippen werden roder, haar haren voller, haar ogen glanzender en er kwam een rode blos op haar wangen. Het kan me niets meer schelen dat ik haar net bloed heb gegeven. Ik heb mijn zus gered!
Sam heeft elke dag wat bloed van een hert verzameld. Uiteindelijk had hij best veel. Dat probeerde Sam dus aan Rose gegeven. Elke dag weer. En elke dag weigerde ze het te drinken. Elke dag zagen mijn ouders, Sam en ik haar er slechter uitzien. Het was verschrikkelijk. Rosalie werd na een tijdje gek! Ze keek heel raar en ze zag allemaal rare dingen, net zoals net. Kleuren op het plafond? Sam denkt dat het komt door Stefan. Ze mist hem echt heel erg. Ik kan het me niet echt voorstellen. Ik bedoel, het is maar een jongen? Daar ga je je leven toch niet voor opgeven? Maar ja. Wat weet ik ervan. Ik ben maar haar kleine zusje van twaalf.

{Pov Sam}

Ik ren woest door het bos. Ik ben op weg naar het ziekenhuis. Ik moet Stefan laten weten hoe het er nu mee zit. Als dit zo door gaat, gaat mijn plan niet door. Begrijp me niet verkeerd, Stefan is een goede gast, maar dit? Ik verminder mijn vaart als ik bij een weg aankom. Ik pak mijn mobiel uit mijn broekzak en kijk of ik een berichtje heb van Dealorian. Yes!
"Missie geslaagd x" staat er. Ik spring bijna in de lucht van blijdschap. "YES!" roep ik. Enkele mensen draaien zich om kijken me verbaasd aan. Ik glimlach vriendelijk naar ze en loop dan grijnzend verder. Er bestaat een kans dat Rose dit overleefd!

"Hey Stefan," zeg ik zacht. Ik zie Stefan rechtop in zijn bed zitten. Hij kijkt me somber aan.
"Hee," zegt hij. "Hoe gaat het Rose?"
Ik zwijg even. "Ehm.. Wat ik als laatst heb gezien is dat het erg slecht met haar gaat. Je weet niet wat je hebt aangericht, Stef," ik zucht en laat me op een stoel zakken. "Wanneer mag je hier weg?" vraag ik en ik kijk om me heen. Ik haat ziekenhuizen. Overal ruikt het naar bloed.
"De dokters zeggen dat ik morgen weg mag," zegt Stefan. Hij beweegt even met zijn armen. "Kijk! Ik kan allebei mijn armen bewegen. Alleen mijn benen worden niet meer beter," zegt hij. Er valt een stilte. "Hoe lang duurt het, Sam?"
Ik verplaats mijn blik naar Stefans gezicht. Het staat vol met pijn. "Ongeveer vijf dagen denk ik,"
Stefan zucht. "Nog vijf dagen en dan zie ik Rose,"
"Heb je er al over nagedacht hoe je het met je broer gaat doen?"
"James.." gromt Stefan. "Geen idee. Het liefst vermoord ik hem meteen, maar dat gaat natuurlijk niet,"
"Jawel, ik heb een plan..." zeg ik grijnzend terwijl ik me heel slim voel. "Maar dan zullen we iets langer moeten wachten met je 'verandering',"