Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 35- het huis uit

Hey mensen!
Voor de vorige vraag die ik stelde, de 'winnaars' zijn: AnneFloor, DheutsX en Ervagull. Bedankt voor het raden :) ik heb donkerblond haar. Soms stijl, soms met een slag erin. Meestal in een staart. Mijn ogen zijn blauw.

P.s. Ik gok dat er niet meer dan tien hoofdstukken komen tot het einde van het boek
:(

-

Ik draai me om en wil weglopen, maar ik voel James handen om mijn keel zitten. "Dacht het even niet." sist hij in mijn oor. "Na jouw toespraak heb ik besloten dat ik je zusje niet ga vermoorden, maar jou."
Ik sluit mijn ogen en wacht op de tanden van James.

-

{Rosalie}

Ik wacht.. En wacht.. Maar ik voel niets. Het enige wat ik voel is een zachte wind die met mijn haren speelt. Langzaam open ik mijn ogen. Een diepe zucht klinkt zacht achter mijn oor. Ik voel dat James een stap naar achter doet.
"Ik kan dit niet.." zegt hij gefrustreerd. Ik draai me om en bestudeer zijn gezicht. James kijkt me bang en gefrustreerd aan. "Waarom kan ik dit niet? Bij Lotte ging het ook heel makkelijk!"
Ik krimp even in elkaar en bedenk me dan dat ik hier met een gestoorde psychopaat in het bos sta.
Langzaam doe ik een stap naar achter.
James kijkt op. Zijn ogen staan dof. "Wil je me alsjeblieft bijten?"
Ik knipper verbaasd met mijn ogen. "Jou? Bijten?"
"Ja ik heb geen zin meer. Ik voel me schuldig over alles. Laat me please... Doodgaan?" hij kijkt me vragend aan. Ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Dan knik ik. James doet een stap naar me toe en zucht. "Bedankt." zegt hij, voordat ik naar voren buig en mijn tanden in zijn nek leg. James krimpt in elkaar wanneer hij het gif in zich voelt. Als er genoeg gif in hem zin duw ik hem van me af. Ik veeg met mijn hand mijn lippen af. James ligt op de grond. Zijn ogen dicht. Dan gaan zijn ogen langzaam open. "Bedankt.." zucht hij haast onhoorbaar. Dan valt hij uitgeput op de grond. Dood.

{Sam}

Het is doodstil in de woonkamer. Rosalie's ouders zitten met een wit gezicht nerveus op de bank. Ze durven mij haast niet aan te kijken. Dealorian daarentegen zit me de hele tijd argwanend aan te kijken. Ik sta tegen de deur aangeleund en wacht op Rosalie. Ik ben er zeker van dat ze dit overleeft.
Het was best raar. Ik was opzoek naar James toen ik hem heel sterk rook. Maar ik rook Rosalie en Dealorian ook. Ik was er meteen naartoe gerent. En toen bleek dus dat James bij hun was! Dealorian lag te huilen op de grond.. Rosalie en James zaten elkaar boos aan te kijken en Rosalie's ouders stonden er haast huilend bij. Ik wist dat ik ze mee moest nemen naar huis. Rosalie kon het wel aan.
Ik spits mijn oren en luister of ik al iets hoor. Zachte voetstappen komen dichterbij. Ik zet mezelf van de deur af. Ik schraap mijn keel. "Rosalie komt zo."
Ik krijg geen antwoord. De deur gaat met een knal open en Rosalie komt binnen. Ze grijnst naar me en steekt haar hand op voor een high five.
Ik sla mijn hand tegen die van haar aan. "Dus het is gelukt?"
"Helemaal. Ik leg het straks wel uit, bij jou thuis."
Oh-oh. Stefan zit bij mij thuis! Ik knik. "Prima." zeg ik hardop.
"Rosalie." hoor ik Rosalie's moeder trillende stem vanaf de bank. We draaien ons om naar de bank. Rosalie kijkt meteen schuldig. "Mam.." zegt ze. "Het spijt me zo.."
Ik kijk even naar Rosalie's ouders, die bleek op de bank zitten. Rosalie kijkt even naar me. "Kun je even mee naar buiten gaan?" vraagt ze zacht. We lopen samen naar buiten. Rosalie haalt zacht adem. "Wat moet ik nu doen, Sam? Als ik het ze vertel dan.. Dan heb ik echt een probleem.. En niet alleen ik."
"Ik denk.. Dat het beter is als je ze niet alles verteld. Misschien een beetje, maar niet alles."
Rosalie rilt even. "Oké.." zegt ze zacht. "Ga je alsjeblieft mee? Ik durf niet alleen."
Ik pak haar hand en knijp er zacht in. "Tuurlijk. Kom." we lopen samen naar binnen.
"Mam, pap.. Ik moet jullie even iets vertellen. Willen jullie even rustig gaan zitten?" vraagt Rosalie zachtjes.
Ze gaat zacht op de punt van een stoel zitten en haalt diep adem.

{Pov Rosalie}

"Ik ehm.. Ik ben niet meer wie jullie denken dat ik ben.." zeg ik twijfelend. Mijn ouders zwijgen.
"Ik ehm.. Ik denk dat jullie erg geschrokken zijn van wat er is gebeurd vanmiddag. Ik hoop dat.." Jemig, waarom is dit zo moeilijk? "ik hoop dat jullie niet al te erg zijn geschrokken en dat jullie het een beetje kunnen vergeten."
Mijn vader staat met een ruk op. "Vergeten? Vergeten?! Wat vergeten? Dat mijn dochter een monster is? Een.. Een.. Een eng beest? Nooit! Nooit van mijn leven ga ik dat vergeten! En weet je wat Rosalie? Je bent mijn dochter niet meer! Mijn huis uit!" roept hij over zijn toeren. Zijn woorden komen als een zweep in mijn gezicht. "H-hoe bedoel je, papa?"
Mijn vader slaat me in mijn gezicht. "Noem me niet zo. Ik ken je niet. Wie ben je?"
Ik sta op van mijn stoel en kijk bang naar mijn moeder, maar die kijkt naar haar handen. Dan draai ik mijn gezicht naar Dealorian die met open mond naar mij en mijn vader kijkt. Dan draai ik me om naar Sam. Hij kijkt me met een gefronst gezicht aan.
"Is het nog niet duidelijk genoeg?" brult mijn vader. "Mijn. Huis. Uit!"
Ik draai me met een ruk om en loop de kamer uit. Sam komt achter me aan. Ik sla de deur met een knal dicht. Ik weet dat ik hem nu heb gebroken, maar het kan me niets schelen. zodra ik buiten ben sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Sam legt zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. Zwijgend staan we voor mijn huis- of wacht, het is mijn huis niet meer.
"En nu?" vraag ik zacht.
Sam aait over mijn rug. "Kom mee naar mijn huis, daar mag je blijven."

"Wacht even." Sam pakt mijn arm vast en houdt me tegen. "Ik moet je iets vertellen."
Ik sta stil en kijk hem afwachtend aan. "Wat?"
"Ik ehm.. er is iemand bij mij thuis.. En ik weet niet of je het echt fijn vindt als je diegene ziet.." zegt Sam twijfelend. Ik haal mijn schouders op. "Het maakt me niet uit. Zullen we naar binnen gaan?"
Sam kijkt me even bestuderend aan. "Oké.." zegt hij dan. "Maar je moet niet boos worden."
Ik knik. Hij pakt mijn hand vast en knijpt er even in.
Zo erg kan het toch niet zijn? We rennen het laatste stukje naar Sam's huis. Sam opent de deur terwijl hij me aanblijft kijken. Een té bekende geur komt me tegemoet. Stefan.. Ik kijk met grote ogen naar Sam. "Ik ben thuis!" roept Sam door de gang. Ik sta verstijfd in de deuropening. Sam laat mijn hand los en pakt mijn arm.
"Kom op Rose! Zo erg is het niet. Het is Stefan maar!" prevelt hij.
Ik ruk mijn arm uit zijn hand. "Het is Stéfan maar?! Gast! Ben jij wel goed bij jouw hoofd?!"
Sam rolt met zijn ogen en trekt me mee. Ik haal diep adem. Sam en ik lopen de woonkamer in. En daar ligt hij. Stefan.. Hij ligt onder een dekbed op de bank een tijdschrift te lezen. Geconcentreerd glijden zijn ogen over de regels. Een brok komt in mijn keel. Stefan kijkt op. Zijn ogen worden groot. Het tijdschrift valt uit zijn handen. "R-Rose? Wat doe jij hier?!" hij kijkt half boos naar Sam. Ik slik. "Ik eh.. Ik ga maar weer eens.. M-misschien is het beter als ik niet hier blijf, Sam.. I-ik ga wel naar een h-hotel ofzo.." ik wil me omdraaien maar Sam houdt me tegen. "Rose, jeetje. Kom op! Een hotel? Heb je geld bij je dan?"
Ik slik. "Nee.."
"Nou dan! Doe even normaal en blijf hier!" Sam kijkt me streng aan. Verslagen blijf ik in de deuropening staan. Stefan zit me de hele tijd aan te kijken. Ik voel het. Ik durf alleen niet terug te kijken, bang dat hij dan boos op me wordt.
De stilte is eng. Het zorgt ervoor dat iedereen zich ongemakkelijk voelt. Ik bijt zacht op mijn lip en probeer mijn trillende handen te verbergen in mijn broekzakken. Opeens wordt het me teveel. Ik zak neer op de grond en begin te huilen. Zonder tranen, maar als ik kon huilen met tranen was de hele vloer al nat geweest. Sam staat meteen naast me en knielt naast me neer. "Hee.. Rose.. Meisje.. Wordt het je een beetje teveel allemaal?"
Sam praat tegen me alsof ik een klein kindje ben. Maar het maakt me niets uit. Ik knik. "I-ik wil n-niet D-dat dit-t al-l-le maal gebeurd!" snik ik. Sam trekt me bij hem op schoot. "Hey, meisje.. Shh.. Het komt goed ja? Je vader is vast heel erg geschrokken en belt zo op om te zeggend at het hem spijt..."
"N-nee.." zeg ik. Ik kijk op naar Stefan. Hij zit op de bank, en zijn ogen zijn bezorgd en met een pijnlijke blik op de mijne gericht. Alles vervaagd. Ik kan alleen nog maar zijn ogen zien. Waarom komt hij niet? Waarom houdt hij me niet vast? Kan het hem dan niets schelen?! Ik duw Sam van me af en ren de kamer uit.


-

Comment..? (Weer over wat je juist leuk vond en wat niet. Wil je ook uitleggen waarom?)
Vote..........?

De vraag van vandaag: wat voor niveau doe jij? (Voor de mensen die op de middelbare zitten). Mijn antwoord is: Tweetalig vwo :)

Oh en btw, kijk het volgende hoofdstuk even :)