Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 31- foto's naar het verleden

Er is niet echt gereageerd op de Q&A dus dat van de lijst word geschrapt :[
-
Ik zie dat Dealorian in slaap is gevallen. "Misschien wel verder dan de maan." zeg ik fluisterend.
"Eigenlijk weet ik dat wel zeker." Ik veeg nog even liefdevol over haar rozige wang. "Slaaplekker haasje." zeg ik zacht. "Slaap lekker.."
-
{Pov Sam}

Nee...
Nee..
Nee.. Alsjeblieft niet. Laat het niet gebeurd zijn. Laat me alsjeblieft wakker worden uit een lange droom en dat ik dan opsta als 16 jarig jongetje en dat het leven weer normaal is. Zonder vreemde moordende vampiers en problemen. Gewoon.. leven, slapen, eten, praten, lachen.. Normaal zijn. Zonder geheimen.
Ik wil mijn ouders zien. Mijn moeder, mijn vader. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en grijp met mijn handen in mijn haar. Hoe zou het met ze gaan? Zullen ze me missen? Zullen ze aan me denken? Vragen ze zich niet af waar ik ben? Wat ik doe? Hoe het met me gaat? Ik sta op en loop naar boven. Daar pak ik een zwart, vierkant doosje uit een kast. Ik maak hem open met een roestig sleuteltje. Het slot maakt een piepend geluid als ik de sleutel omdraai. Ik loop naar beneden en haal met trillende handen het dekseltje er af. Het doosje ziet er breekbaar uit in mijn grote handen. Net een heel klein paprikachipje in de handen van een reus. Een beweging en het chipje breekt.
Ik leg de deksel zacht naast me neer op de bank en haal er een stapeltje foto's uit. Ze zijn een beetje verkleurd. Op de eerste foto staat een lachend jongetje. Het lijkt of hij me recht aan kijkt. Zijn glinsterende helder bruine ogen stonden blij. Levend. Hij keek in de camera terwijl er een vrouw met dezelfde bruine ogen hem vertederd aankeek. Vertederd en trots. Je kan zien dat ze van hem hield. Het waaide waarschijnlijk heel hard want de haren van de vrouw en het jongetje waaiden alle kanten op. De vrouw probeerde het lachend op de plaats te houden maar het lukte niet. Ik kijk op en kijk in de spiegel. Twee bruine ogen kijken me aan. Dezelfde bruine ogen als het jongetje op de foto heeft. Maar deze staan dof. Niet zo stralend en blij. Deze staan gekrenkt. Gebroken, bang. Onderzoekend.
Ik pak de volgende foto. Op deze staat het jongetje voor een huis met een fiets in zijn hand. Ik was dertien en ik was bang. Het was mijn eerste middelbare schooldag. De eerste schooldag zonder mijn vrienden. Ik was helemaal alleen naar een andere school buiten het dorp gegaan. Mijn vrienden bleven hier, maar ik was te slim voor de mavo-havo school van het dorp. Ik moest naar havo-vwo. De enige keuze die ik had was naar welke middelbare school ik zou gaan. Ik was gewend om omringt te zijn door mijn vrienden. Dit was de eerste keer dat we niet met zijn vijven waren. Mason, Jeffrey, Jacob, Mo en ik. Wij waren het groepje. Het bekende groepje van het dorp. Iedereen kende ons. We stalen snoepjes bij de kruidvat toen we klein waren. We waren het 'badass' groepje, maar toch werden we geliefd bij de mensen. We deden geen vlieg kwaad. En toen moest ik bij hun weg. We beloofden elkaar bij elkaar te blijven en élke dag af te spreken, maar het contact verwaterde. Zij bleven bij elkaar terwijl ik zelf nieuwe vrienden kreeg. Het laatste wat ik ooit van hun heb gehoord was dat Jeffrey opgepakt was wegens het verkrachten van een meisje.
Bij de volgende foto zie je mij met een meisje, Alice. We waren op het strand en liepen hand in hand langs de branding. Mijn vriend Taylor nam de foto. Alice en ik kijken elkaar blij en gelukkig aan. Op onze wangen zitten rode blossen van de koude wind die er die dag waaide. Alice heeft haar hoofd op mijn schouder. Ze was mijn eerste vaste vriendin. Daarvoor had ik al meerdere vriendinnetjes gehad maar Alice was mijn eerste échte. We waren 7 maanden samen en daarna bedroog ze me met een of andere jongen. Ik pak de volgende foto. De laatste. De pijnlijkste. Het was de dag voordat ik veranderde. Ik was 18 en was net terug van een avond feesten met wat vrienden van me van school. We waren een beetje aangeschoten, zeg maat gerust stomdronken, en hadden de grootste lol. Taylor verklaarde een lantaarnpaal zijn liefde. Wat een mafkees was hij. Ricardo nam daarna een foto van mij toen ik met een gefrustreerde kop mijn fietssleutel in mijn fiets te doen. Niet dat het mijn fiets was maar ja. Wist ik veel.
De herinneringen doen me pijn. Vroeger was alles zo simpel. Kijk naar wat er net is gebeurd.. Ik dacht.. Ach wat doet het er toe. Wat ik dacht was fout. Alles gaat fout waar ik bij ben. Ik had hem nooit moeten vertrouwen. Ik had het moeten weten, de eerst keer dat ik hem zag. Hij is fout. Heel erg fout. Fouter dan ik dacht dat hij was. Ik had hem nooit mijn huis in moeten halen..

{Pov Dealorian}
Zuchtend kijk ik om me heen. Ik verveel me dood. Maar dan ook echt dood. Rosalie moest naar school en mama moest werken. Net zoals papa. En nu ben ik dus alleen. Iedereen is lekker thuis of op school en ik lig hier in het ziekenhuis. Ze zeggen dat ik aan het hyperventileren was en dat ik de grootste vorm van een paniekaanval had gekregen. Het zal wel eng zijn geweest voor Rosalie. Ik had echt niet geweten wat ik moest doen. En het komt allemaal door hém. Als hij er niet was geweest dan.. Hij leek me zo aardig. Ik kwam hem tegen op straat, hij hielp me met mijn fiets. Mijn banden waren leeg. Hij had me naar huis gebracht. Lopend, hij snapte wel dat ik niet met een vreemde man in een auto zou stappen. Ik voelde me zo prettig bij hem. Ik had hem nooit moeten vertrouwen. Opeens vliegt de deur met een klap open.
"DEALOR!" hoor ik een gillende meisjes stem.
"Evi!" roep ik blij. Mijn vriendin knuffelt me. "Gekkie! Wat doe jij hier nou?" roep ik blij.
"Jou opzoeken. Dûhh" zegt Evi terwijl ze me loslaat. "Jij bent echt zo dóm hè! Wie krijgt er nou een paniek aanval op de avond voor dat we uitval krijgen?! We hebben de hele dag vrij gekregen. Dont know waarvoor. Een of andere spoed vergadering! Maar hé. Vertel. Hoe is met je?" ze ploft neer op mijn bed
Ik lach. "Beter. Het was zó eng, Eef. Ik kreeg geen adem meer! Het is dat Rosalie me vond, anders lag ik nu dood op de grond in-" Evi drukt haar hand tegen mijn mond. "SHH!!" roept ze. "Niet praten over dood gaan! Oh, trouwens, over doodgaan gesproken."
"Ja?" vraag ik.
"Heb je nog wat gehoord van.."Begint Evi, maar ze wordt onderbroken door een magere zuster. Ze kijkt ons met priemende ogen aan. "Het is geen bezoek uur!" snauwt ze.
Evi gaat rechtop staan en haalt een hand door haar haar. "Oh" zegt ze.
De zuster kijkt haar streng aan. "Wij verzoeken onze bezoekers om dan niet op bezoek te komen!"
"Dat klonk best wel raar." zegt Evi zacht tegen mij. Maar ze praat net iets te hard. De zuster trekt haar neus een beetje op. "Ik wil u vriendelijk vragen de kamer te verlaten. De patiënt heeft rust nodig!"
"Nou, zo vriendelijk vraagt u het niet. En patiënt?" ze keert zich naar mij. "Heeft u rust nodig?"
Ik schud wild met mijn hoofd. "Neuhh"
"Ziet u?" zegt Evi tegen de zuster. "Ik blijf."
De zuster zucht geërgerd. "10 minuten." snauwt ze. "Ik kom controleren of je dan bent opge- of u dan bent vertrokken." verbeterd ze zich gauw. Dan beent ze de kamer uit.
Evi en ik schieten in de lach. "EVI!" lach ik. "Kneus!"
Evi grinnikt. "Ja sorry hoor, maar die vrouw was echt" ze draait met haar vinger rondjes om haar hoofd. "Koekoek"
Dan worden we weer serieus. "Heb je nog een brief van hem gehad? Of een mail?" vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd, "nee. Nou, eigenlijk wel. Hij sms'te me."
Evi kijkt me met grote ogen aan, "hij sms'te je?!"
"Ja, het was echt eng. Ik ben meteen weggelopen."
"En daarna kreeg je die paniek aanval?" vraagt Evi.
"Nou, nee. Daarna kwamen Sam en Rose me ophalen en toen viel ik in slaap. Ik had zo'n rare droom! Hij kwam er ook in voor, geloof ik. Daarna kreeg ik die paniek aanval."
"Jeetje." zegt Evi. Ze schuift een beetje ongemakkelijk heen en weer op het grote, witte bed. Ze denkt even na. "Dealor?"
"Ja?"
"Zou het misschien, ik weet het niet zeker hoor, maar zou het kunnen dat Sam hier iets mee te maken heeft?"
Het blijft even stil. "Eh." ik kuch even. "Ja, misschien. Waarom denk je dat?"
"Nou. Hij sliep bij Sam, Sam kent hem, Sam was altijd in de buurt én Sam is de beste vriend van je zus. Hij zou zo aan je nummer kunnen komen."
Ik bijt even nadenkend op mijn lip. "Ja, misschien heb je gelijk."
Evi legt haar hand op mijn arm. "Ik heb altijd gelijk, lieverd."
Ik grinnik en duw haar hand weg. "Wat gaan we doen als Sam het echt is?"
"Eh, hoe bedoel je?"
"Gaan we het aan Rose vertellen of niet?"
"Ik denk wel dat ze het moet weten, je kunt moeilijk niets vertellen. Sam is Rose beste vriend, vergeet dat niet. Ik zou het echt verschrikkelijk vinden als mijn beste vriend m'n zusje zou bedreigen met de dood."

-

¡Hola!
Ik heb even een vraag. Zouden jullie je leeftijd misschien in een comment willen zetten? Ik zou het fijn vinden om te weten wat de gemiddelde leeftijd van mijn lieve lezers is. Ikzelf ben 13 :)

baii!