Little Secret (Voltooid)

Hoofdstuk 1- Dealorian

[a/n anderhalf jaar later: dit was mijn eerste boek 🙈 Dont judge me yet. Cover made by @WriteYourStoryxDanni]

"Rose, ga jij ook zo slapen?" Vraagt mijn moeder.

Ik knik. "Ja, ik ga nu, welterusten mam en pap." Ik loop de woonkamer uit en loop de trap op. Een gewoon kind zou misschien gaan slapen. Maar ik ben geen gewoon kind. Ik ben een vampier. Ik ga met mijn tong over mijn tanden. Ik heb dorst. Ik doe in 5 seconden mijn jogging broek en tshirt aan, en doe of ik ga slapen. Ik hoor met mijn scherpe gehoor mijn ouders beneden praten.

"Ik ga nog even bij Rosalie kijken." Hoor ik mijn moeder zeggen. Ik doe alsof ik heel moe ben. Mijn moeder komt de trap op lopen. Mijn kamerdeur gaat langzaam open. "Hoi mam.." Zeg ik slaperig.

"Hallo.. Ga maar lekker slapen meisje. Tot morgen."

"Tot morgen mam." Zeg ik.

Mijn moeder doet de deur langzaam dicht. Meteen spring ik met een onmenselijke snelheid uit mijn bed. Ik maak geen geluid. Snel doe ik mijn gekleurde contact lenzen uit. Ik kijk in de spiegel naar mijn felrode ogen. Ik ben een vampier. Ik ga gewoon naar school, alsof ik een normaal meisje van 16 ben. Ik heb niet echt vrienden, omdat dat nogal moeilijk gaat als je de hele tijd de neiging hebt om hun bloed uit ze te zuigen... Nu moet je geen verkeerde indruk van me krijgen, hoor. Ik drink geen mensenbloed, alleen dierenbloed. Vooral hert is lekker.. Hun bloed is warm als vuur.. En het smaakt naar.. Ja.. Hoe kan je dat uitleggen. Het smaakt naar.. Naar een glas warme thee met een cupcake erbij. Zo ongeveer dan. Het is natuurlijk minder lekker dan mensenbloed. Ik heb maar twee keer in mijn leven mens gegeten. Toen ik net vampier was. Mensen bloed is verrukkelijk. Het is gewoon niet uit te leggen. Maar ja. Ik kleed me weer om. Spijkerbroek en t-shirt. De dorst wordt bijna ondraaglijk. Het voelt alsof je geen lucht krijgt.. Voor een mens dan. Ik kan zonder zuurstof.

Ik spring uit mijn slaapkamerraam, en beland geruisloos op het gras voor ons huis. Ik schiet zo snel als een kogel richting het bos. Wind schiet langs me heen, mijn blote voeten komen haast niet op de grond. Ik kijk om me heen en snuif. Vooral konijn en haas. En een paar vogels. Ik verminder mijn vaart. Een beetje wind speelt met mijn kastanje bruine haar. Opeens ruik ik een andere geur. Hert. Ik volg de geur van het hert. Ik stop vlak voor een open plek. Een ree staat in het maanlicht te drinken bij een meertje. Ik trek mijn bovenlip op. Langzaam sluip ik naar de ree. Dan schiet ik naar voren, en spring bovenop het arme beest. Het maakt een bang geluid, en dat zet ik mijn tanden in haar nek. Het bloed golft uit de ree. Het hert maakt nog een laatste sprong en dan valt het dood in mijn armen. Als bijna al het bloed eruit is, laat ik het beest vallen. "Rust Zacht Bambi." Fluister ik. Ik lik het bloed van mijn lippen. Dat was lekker.

De dorst is grotendeels over, maar niet helemaal. Ik spring een boom in. 10 meter boven de grond blijf ik gehurkt op een tak zitten. Ik kijk naar de lucht. Het is een super heldere avond, je kan alle sterren zien. Ik verschuif wat, zodat ik op mijn billen kom te zitten. Ik ruik. Wat zal ik eten? Konijn? Mwah.. Die zijn zo... IJzerig. Maar wat dan? Km hoor geritsel. Hé! Nog een hert! Ik glimlach. Dat is me nog nooit overkomen! 2 herten op 1 avond! Ik kijk naar beneden. Op haar vacht zie ik druppeltjes water. Zelfs van de ze afstand zie ik ze glimmen. Vampiers hebben ook veel betere ogen dan mensen, moet je weten. Het hert bukt en begint van het gras te eten. Ik grinnik. "Je laatste avondmaal hertje." De kop van het hert schiet omhoog. Snel rent het beest weg, de bosjes in. Maar ik ben sneller. Ik spring op de grond en ren het beest achterna. Zo'n beetje meteen ren ik ernaast. Ik pak de nek. "Rust In Peace Bambi." Ik draai de nek om. Meteen welt het rode vocht op. Ik zet mijn tanden in haar nek en zuig. Het hert valt in mijn armen. Dood. Ik laat haar vallen. Ondertussen is het lichter geworden in het bos. Het is, schat ik, 5 uur s'ochtends. Tijd om naar huis te gaan. Ik ren over bospaden naar ons huisje aan de rand van het bos. Ik veeg met mijn hand over mijn mond. Geen bloed meer. Ik spring omhoog, door mijn open raam naar binnen. Daar zie ik mijn zusje van 12 met verschrikte ogen midden in mijn kamer staan.