UG 2: Amaranthine Love

Chapter 3

"Okay ka lang?"

Hindi ko mapigilang hindi mapabuntong-hininga. Hindi ko alam kung ilang beses na nila akong tinatanong kung okay lang ba ako. I am sure I looked fine. Pero siguro nga, kilala talaga nila ako kaya alam nila kung kailan ako nagsasabi ng totoo at hindi.

"I'm fine." I smiled to them. Kasama ko ngayon si Cielo at Maha. Since we're all busy, naisipan nilang magset ng isang araw para sa aming tatlo. I badly needed this one, too. Kailangan ko mag-isip. Kailangan kong huminga.

"Seriously, what's happening? Tumatawag ako sa bahay niyo, ang laging sinasabi sa akin, wala ka pa o kaya tulog ka na. May problema ka ba?" Maha asked me. I shook my head. "I'm fine." This is bad. I need to act like I'm okay again. On the second thought, kailan ba ako hindi nagpanggap na okay lang ako? Mula nang mangyari sa amin ni Mikael 'yun, lagi na akong nagpapanggap. I am wearing a mask that shows that I am fine and there's nothing to worry about.

"Sino si Hugh?" My heart beat erratically when Cielo mentioned his name. Bakit ba ako naaapektuhan ng ganito sakanya? Lagi kong pinapaalala sa sarili ko na hindi dapat ganito. Hindi pwedeng makaramdam ako ng ganito kay Hugh.

Paulit-ulit nag-eecho sa akin ang pagtawag niya sa akin ng Ai. Hindi ko alam kung bakit niya ako tinatawag ng ganun. Since that day, until now... hindi pa siya nagpapakita sa akin. Hindi siya pumapasok at kapag tinatanong ko naman sila Jeorge, hindi din daw nila alam kung nasaan si Hugh. Gusto ko pang magtanong kay Hugh pero hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong itanong. Hindi ko alam kung ano ang tamang sabihin. Hindi ko alam kung paano ko ba matatanggap ang anumang sasabihin niya sa akin. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.

"Sino si Hugh, Mika?" hinawakan ni Maha ang kamay ko. I heaved a sigh. "He's just a friend."

"A friend?" Cielo brow arched. I nodded. Tinignan ako ni Cielo na puno ng pagdududa. I sighed. "Well, we're not friends as in friends. Masungit kasi siya." Nagkatinginan naman silang dalawa. Looks like they talked using their eyes. Minsan, nakakabanas 'yung ganyan. Magtitinginan sila na parang may secret message and me being me can't understand what is that all about.

"Do you like him?" tanong ulit ni Cielo.

"What?! No!" I replied immediately. "How can I fall for someone like him? He's a snob! Hindi ngumingiti. Napakasungit at arte. Ayaw ng sobrang maingay. Feeling niya titignan lang siya, nirerape na siya. So there's no way, Cielo. I will never fall for someone like him." Sino bang matinong babae ang magmamahal ng ganung tao? Malamang, makukunsumi ang kahit na sinong magiging girlfriend ni Hugh.

"I just ask you if you like him. It's just a yes and no. And why are you describing him as if you're descibing Kerko?" Kumunot ang noo ni Cielo.

I bit my lower lip. Huminga ako ng malalim bago nagsalita ulit. "Was it possible? Na... na may kapareho si Mikael... na... na para siyang si Hugh."

"Are you serious?" napatingin silang dalawa sa akin. I nodded. "Unfortunately, I am." I replied. "He reminds me of Mikael. Pero alam ko naman na hindi siya si Mikael. Hindi pwede." Sumandal ako at huminga ng malalim. "For the past few months, I have lived in shadows. I have lived with just Mikael's memories. Then he came... and everything's ruined."

"Nakausap mo na ba si Hugh about that?" tanong sa akin ni Maha. I looked at her with my are-you-freaking-serious look. "Anong sasabihin ko sakanya? Hey, Hugh! Alam mo bang para kang si Mikael ko? The one I loved the most? Ganyan ba?" I asked her sarcastically. She sighed. "Okay, sorry. It's not easy, I know. Pero ayaw naman namin ni Cielo na ganyan ka. Come on, where's the lively Mikaela? Since that thing happened, ni hindi na namin makitang ngumiti ka ng totoo. Hindi na namin nakita na naging masaya ka."

Hindi ko mapigilang pangilidan ng luha. "How can I be happy if my happiness was already gone?" Si Mikael lang naman e. I just want to hear his voice again. I just want to see him smile again. I just wanted to be with him again.