Sarah
Ik en Damian lopen de grote zaal binnen. Hier wordt binnen een halfuurtje onze film afgespeeld! Ik moet het allemaal nog even verwerken.
"Gaat het?" vraagt Damian aan mij. Ik kom weer met m'n gedachte op de wereld. Ik knik en glimlach klein. Damian spreidt zijn armen en ik geef hem een knuffel.
"Heb jij je speech eigenlijk al voorbereid?" vraag ik aan Damian en hij kijkt mij geschrokken aan. "Moest ik speechen dan?!" vraagt hij verbaasd. "Ja, even een praatje houden aan het publiek en mevrouw Elit over wat je allemaal hebt geleerd deze maand. Daar hebben we nog een mail over gekregen," zeg ik. "Tss, ik kijk nooit op mijn schoolmail. Hoe moest ik dat dan weten? Ik ben zo slecht in het spreken voor mensen. Daarom sta ik ook áchter de camera en niet vòòr de camera," zegt Damian, een beetje paniekerig.
Ik en Damian zijn overal flyers op de bioscoopstoelen aan het leggen. "Koekoek!" hoor ik. Ik sta recht en kijk naar onder, de zaal in. "Hey!" roep ik en ren de trappen van de zaal naar beneden. Martijn, Louis, Menno, Watse en José staan. Martijn tilt mij op. Ik klem mijn benen om hem heen en druk een kus op zijn lippen.
Louis wilt weer eens een irritante opmerking geven, maar mijn telefoon gaat over dus ik neem hem net op tijd op. "Het lieverd, je moeder en ik lopen nu de grote hal binnen," zegt mijn vader aan de telefoon. "Is goed, ik kom wel naar jullie toe gelopen," antwoord ik en hang m'n telefoon weer op. "Kom mijn ouders zijn er," zeg ik tegen Martijn en trek hem aan zijn hand mee naar de gang toe.
"Sarah!" hoor ik mijn vader zeggen en ik laat Martijn's hand los om mijn vader een knuffel te geven. Daarna kijk ik naar mijn moeder en ze geeft een kleine glimlach. "Hey mam," zeg ik en geef haar ook een knuffel. "Heel fijn dat jullie gekomen zijn," zeg ik opgelucht. "Papa, mama, dit is Martijn. Ik ben deze maand met hem en zijn team mee op reis geweest om deze hele docu te maken over hem. Én sinds kort is Martijn ook mijn vriendje," zeg ik opgelucht en pak Martijn's hand vast. Ik knijp er kort in en glimlach. Alleen die glimlach verdwijnt al snel weer. Waarom zeggen mijn ouders niks. Niet van 'Oh leuk meid,' of 'Ik had je liever met iemand anders gezien.' Nee, ze zwijgen.
"Hallo, ik ben Martijn Garritsen. Leuk jullie te ontmoeten," zegt Martijn en steekt zijn hand uit.
"Hey Martijn, leuk je te ontmoeten! Eindelijk een schoonzoon!" zegt mijn vader ineens heel enthousiast en geeft Martijn een stevige handdruk. Martijn glimlacht. "Mam," zeg ik tegen mijn moeder en kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Ja, sorry, ik kan dit nog niet," zegt ze en wilt weglopen. "Mam!" zeg ik direct en mijn vader houdt haar tegen. "Sorry lieverd, ik...ik, leg het je nog wel eens uit," zegt ze en wrijft over m'n arm. Daarna loopt ze weg. Mijn vader rent achter haar aan. Ik staar bevroren, met tranen in mijn ogen, naar de ingang, waar mijn ouders door zijn weggelopen. "Kom," fluistert Martijn in m'n oor. Ik knik en draai me om. Ik leg m'n hoofd op Martijn's schouder en samen willen we weer naar de zaal lopen.
"Meisje, meisje!" hoor ik achter mij en draai me om. "Hey, u bent gekomen!" zeg ik vrolijk en loop naar de mevrouw toe aan wie Damian een kaartje had gegeven op het terras. Ik geef haar een knuffel. "Alles goed met u?" vraag ik. "Ach kind, zeg maar 'je' hoor. En ik heet Roos. En ja hoor kind, alles gaat goed met mij! Ik ben ontzettend blij om hier te zijn!" zegt de vrouw. Ik glimlach. "Fijn om te horen! Ik heet trouwens Sarah," zeg ik tegen haar. "En hoe heet je vriendje?" vraagt de vrouw, als ik haar meeneem naar de zaal. "Dit is Martijn," zeg ik vrolijk. "Oké, nee maar ik bedoel je vriendje. Die van het terras," zegt de vrouw. "Ooh, dat is Damian! Maar hij is mijn vriendje niet. Hij is mijn klasgenoot en inmiddels beste vriend," zeg ik. De situatie is een beetje awkward.
We lopen de zaal in. "Ach, mevrouw, wat leuk dat u al bent gekomen!" zegt Damian, die de deur openhoudt. Ik zie dat Karin, Laura en Gerard inmiddels ook zijn aangekomen. "Roos?" vraagt Karin verbaasd, als ze naar ons toe loopt. "Karin?" vraagt ze verbaasd.
"Jullie kennen elkaar?" vraagt Martijn verbaasd. "Ja! Roos en ik waren vroeger buurmeisjes," zegt Karin. "Ach, nou zie ik het. Martijn is je zoon!" zegt Roos, die Martijn naast Karin schuift.
Ik lach. "Dit is pas echt een toeval. Maar ik ga even naar Damian, want hij is nogal nerveus om zijn onvoorbereide speech," lach ik en geef Martijn nog even snel een kusje.