Akira's POV.
Bago ako bumaba ng sasakyan ni Cloud ay kinalma ko muna ang sarili ko.
Okay lang si Thunder. Okay lang sya. Nasa hospital sya at nagpapagamot lang. Yun ang paulit ulit kong sinasabi iyon sa isip ko para tumigil ang pag iyak ko.
Binuksan na ni Cloud ang pintuan ng kotse.
"Let's go Aki, tara na we have to check if he's here" sabi ni Cloud sakin.
Tumango ako at lumabas na ng sasakyan.
Sa labas pa lang ng hospital ay nagkakagulo na ang mga tao at mga reporters.
Nakita ko si Shannon na ini interview. Sya ang unang nakarating dito samin dahil inutos ko sa kanya na ipadala ang mga guards ni Thunder para maiwasan ang pagkakagulo ng mga tao.
Nakita kong hirap na hirap ang mga bodyguards ni Thunder dahil sa dami ng reporters.
"Are you the secretary of Mr. Montenegro? Anong sitwasyos sa loob? Nandoon ba sya sa mga survivor?" tanong ng isang reporter.
Nakita kong napatingin sakin si Shannon.
"Ma'am Akira" tawag sakin nito. Sinenyasan nya ang mga bodyguards na tulungan kaming makadaan.
Nabaling ang atensyon ng media samin ni Cloud.
"Sino ho sya?" tanong ng media kay Shannon.
"Sya po ang asawa ni sir" sabi ni Shannon.
Tsk. Bakit sinabi nya pa? Nagpuntahan samin ang mga media.
"Kayo po ba ang misis ni Thunder?"
"Bakit ngayon lang po kayo lumabas?"
"We didn't know that Mr. Montenegro is married. What's the reason for hiding the marriage?"
"Hindi po ba kayo si Ms. Akira Sapphire Santos the CEO ng ----
"Shut up all of you!" hindi ko na napigilan ang sarili ko at sumigaw na. Bumaling ako sa security namin. "Take them all away, nakakaabala sila! Hindi oras para makipag chismisan ngayon!"
Pakiramdam ko ay ang init ng ulo ko. I am supposed to be in the hospital already pero dahil sa pagharang nila ay nandito pa din kami ngayon.
"Chill Akira, I'm sure kuya's okay" sabi ni Cloud.
Hinarang na ng mga security ang mga reporter kaya nakapasok na kami.
Pagpasok pa lang ng hospital ay ang dami ng pasyente.
"Ilan ang pasahero nung sinakyan ni Thunder?" tanong ko kay Cloud.
Palinga linga ako para hanapin si Thunder.
"Around 120 passengers Aki"
Lumapit ako sa nursing station. May mga nurse doon at ilan pang rescuer.
"Excuse me. I'm Mrs. Akira Montenegro. Can I know where's my husband? Anong room nya? He's name is Thunder Rein Montenegro" tanong ko.
Tumango ang nurse at tila may tinitingnan sa mga papel na hawak nya.
Yung kabog ng dibdib ko ay palakas ng palakas.
"Ma'am wala pong Thunder sa listahan ng dumating na mga survivor. Sila na lang po ang kausapin nyo" turo nya sa mga rescuer kaya lumapit kami doon.
"Excuse me, may balita na ba tungkol kay Thunder Montenegro? Sa ibang hospital ba sya dinala?" tanong ni Cloud.
Tumayo yung isang rescuer at lumapit samin.
"Out of 120 passengers 90 pa lang ang nakukuha naming survivors. 18 katao na ang patay. The remaining 12 people ay still missing at kasama doon si Mr. Montenegro. Sorry to say this pero kung hindi sila makikita ngayon hanggang bukas ng umaga, they are good as dead" sabi nito.
Napatumba ako sa isa mga upuan dahil nawalan ako ng lakas. Agad namang lumapit sakin si Cloud.
"Cloud, si Thunder" nag uunahan ng pumatak ang luha ko.
"Tahan na Aki, mahahanap natin sya. Uuwi sya" sabi nito.
Tumayo si Cloud at hinarap muli ang rescuer habang patuloy lang ako sa pag iyak.
Hindi ko kayang wala si Thunder.
Anong sasabihin ko kay Celestine?
Anong gagawin ko kapag wala na talaga sya?
Just the thought of it ay parang dinudurog ang puso ko.
"Wag mong sabihin na ang mga nawawala ay good as dead kaya nga kayo nandito diba? To rescue them. Kung pera lang din naman ang problema nyo, equipment etc. Our family will foot the bill" galit na sabi ni Cloud. Hinawakan nya sa damit yung rescuer. "Don't give up until you find my brother. Find him!" atsaka nya binitawan ang damit nito.
Nag-usap pa silang dalawa pero para na kong nabibingi dahil puro negative thoughts na ang pumapasok sa isip ko. Nabalik lang ako sa realidad ng inakay ako patayo ni Cloud.
"Iuuwi na kita Aki" umiling ako.
"Ayoko, dito na lang ako Cloud baka biglang dumating si Thunder" sabi ko.
Gusto ko ako ang una nyang makita.
I want to hug him tightly.
"Aki, hindi maganda para sayo na nandito ka. Tara na. Iuuwi na kita. Tatawagan naman nila tayo kapag may balita na kay Thunder" sabi ni Cloud sakin pero muli akong umiling.
"Wag, ayokong umuwi dahil kapag nakita nila na ganito ako, they will question me at baka hindi ko mapigilan ang sarili ko. Baka mag break down ako and I can't afford to let Celestine see me like that and to know about what happened to his dad" sabi ko na patuloy na umiiyak.
"Okay, doon ka na muna sa bahay namin. Mas mapapakalma ka ni mama" sabi nito kaya tumango na lang ako.
Inaalalayan pa rin ako ni Cloud hanggang makasakay kami ng kotse dahil pakiramdam ko ay na drain ang energy ko dahil sa balita.
Buong biyahe ay umiiyak ako pero pakiramdam ko ay naubos na ata ang luha ko kaya kahit nung malapit na kami ni Cloud sa bahay nila ay nakatulala lang ako.
Wala sa sarili akong lumabas sa sasakyan at pumasok sa loob.
Kinakausap ako ni Cloud pero hindi ko maintindihan ang sinasabi nya.
Pagpasok namin sa sala ay bumungad sakin ang umiiyak na si Tita Sunshine, pilit din syang inaalo ni Tito Saros.
Nung makita nya ko ay nagpunas sya ng luha at tumayo para lapitan ako.
"Aki, anong balita? Nasa ospital ba si Thunder? Dali at samahan nyo ko at pupuntahan ko syaa" sabi nito.
Hindi ko alam pero nakatitig lang ako kay Tita Sunshine at hindi makapagsalita.
"Ma, pagpahingahin muna natin si Akira. Wala si kuya doon sa hospital, nawawala pa din sya pero gagawin lahat ng rescuer para mahanap sya. Okay lang si kuya kaya wag kang mabahala" sabi ni Cloud sa mama nya.
Tumango naman si Tita Sunshine, lumapit samin si Tito Saros at tinapik ang balikat ko.
"Akira be strong hija, uuwi din iyong anak ko, nakaya nya ngang mabuhay sa lumubog na barko" sabi ni Tito Saros trying to cheer me up pero pakiramdam ko ay namanhid ako.
I tried my best to smile.
"Doon lang muna po ako sa couch" sabi ko at naupo na doon.
Nag ring ang telepono sa bahay nila kaya dali-daling tumakbo doon si Tita Sunshine.
Kumakabog ang dibdib ko dahil ang inaasam ko na sana yung tawag na yun ay tungkol kay Thunder na okay ito at uuwi na.
Pero hindi, isa lang palang kamag anak na nakiki kamusta kay Thunder.
Akala ko naubos na ang luha ko pero ito at naiiyak na naman ako.
I don't want to lose hope. Ayoko! Pero natatakot ako sa posibleng mangyari. Hindi ko ata kakayanin kapag nawala sya baka mawala ako sa sarili ko.
I regret not saying how much I love him. I regret not saying sorry for the time I pushed him away. I regret not coming home earlier. I regret the 5 years I left him.
Tumutulo na pala ang luha ko at napansin ko lang yun ng pinunasan na iyon ni Cloud.
"Cloud, pano? Pano kung -" hindi natuloy ang sinasabi ko.
"Ssshh. Don't think too much Aki, baka mamaya anong maging epekto sayo nyan. He'll be okay" sabi nito.
Gustong gusto kong maniwala sa sinasabi ni Cloud pero hanggat hindi ko nakikita at nahahawakan si Thunder ng buhay ay parang mawawala na ko sa sarili ko anytime.
What if the last time that I will receive a kiss from him is nung last night pa and yet I didn't kiss him back.
I'm such a fool, masyado akong nagpapakain sa takot ko.
Hindi ko alam kung ilang oras na kong nakaupo doon. Nakatungtong sa couch ang dalawa kong paa at nakatiklop yun habang naka dukdok ang ulo ko sa mga tuhod ko.
I even remember na sinasabi sakin ni Tita Sunshine na magpahinga na muna para may maging lakas ako but I refused.
Ilang oras pa ko sa ganoong posisyon, paulit ulit din ang pag iyak ko at nung matulala ako sa bintana ay napansin kong pasikat na pala ang araw.
Almost 12 hours na syang nawawala pero wala pa ring tawag mula sa rescuer.
Thunder nasaan ka ba?
Ilang oras pa ang lumipas at tumabi sakin si Cloud.
"Aki, 10 am na gusto mo man lang bang mag breakfast?" nag aalalang tanong sakin nito pero umiling ako. "Aki, don't be like that, kung gaano katagal na nawawala si kuya, ganon ka na din katagal hindi kumakain"
"Why? Sa tingin mo ba kumain na ang kuya mo kung nasaan man sya. Cloud pumunta na lang tayo dun sa mismong pinagbagsakan ng eroplano" sabi ko.
"Hays Akira, hindi tayo pwede don. Kumain ka na muna. Ako ang mamamatay kapag bumalik si kuya at nalaman nyang pinabayaan kitang walang tulog at kain" sabi nito.
"How sure are you na babalik sya?" sabi ko.
I bit my lip. Namumuo na naman ang luha sa mga mata ko. Kinakain na ko ng mga negativity thoughts ko habang tumatagal ang oras at wala pang balita kay Thunder.
"Ayan na nga ba ang sinasabi ko dapat magpahinga ka na muna, kung anu ano na ang pumapasok sa isip mo"
"Ayoko. Just leave me alone Cloud" sabi ko.
"Hays" sabi nya at narinig kong nagri ring ang cellphone nya. Sinagot nya to.
"Yes this is Cloud Hermosa, ako ang kapatid nya"
"Totoo?"
"Saang ospital? Pupunta na agad kami" sabi nito bago binaba ang tawag.
Tiningnan nya ko ng nakangiti, palakas ng palakas ang kabog ng dibdib ko.
"Anong balita anak? May balita na ba kay Skyler?" tanong ni Tita Sunshine.
"Natagpuan na daw si kuya pero unconcious sya nung dinala sa hospital" sabi ni Cloud kaya napatayo ako.
"Tara na, puntahan na natin sya please" sabi ko.
Tumango naman sila at maya maya lang ay lulan na kami ng sasakyan ni Cloud.
Panay ang pagdarasal ko na sana okay si Thunder, na sana tamang tao talaga ang nakuha nila at pupuntahan namin.
Nung makarating kami sa ospital ay ipinagtanong agad namin sa nurse station kung nasaan si Thunder.
He is in the private room.
Pagpasok namin ay nagsimula ng mamuo ang luha ko. Thunder is seating there. Gising sya ngunit may benda ang ulo, kasalukuyan syang chini check up ng doktor.
Nung lumabas ang doktor at mga nurse ay lumapit na kami sa kanya.
He gave as a weird look.
"Sino kayo?" naguguluhang tanong nya.
Pakiramdam ko ay na froze ako sa kinatatayuan ko dahil sa tanong nya.
"Seriously kuya, hindi mo kami kilala?" tanong ni Cloud. Umiling si Thunder.
"Sino ba kayo?" tanong nito ulit.
"Hijo, kami to. Magulang mo kami" sabi ni tita at sabay turo kay Tito Saros at sarili nya. "Sya naman ang nakababata mong kapatid" turo nya kay Cloud. "At sya naman ang asawa mo, si Akira" tinuro ako ni Tita Sunshine.
"Sorry, hindi ko kayo kilala at imposibleng magka asawa ako" sabi ni Thunder in a cold tone.
"Wait lang, pupuntahan ko lang ang doktor ni Kuya baka mamaya nagka amnesia sya dahil sa aksidente" sabi ni Cloud at lumabas ng hospital room.
I remained standing there, nanginginig na ko at nanlalabo na ang paningin ko dahil maiiyak na ko.
"Don't you remember anything son?" tanong ni Tito Saros.
"I don't know you all" sabi nito kaya hindi na ko na nakapagpigil at lumapit na ko sa kanya.
Halatang nagulat sya dahil umupo ako sa kama nya, sa tapat nya.
Tumulo na ang luha ko.
"Hindi mo ba talaga ako naaalala? Ako to si Akira, we're married for 8 years now, may anak tayo. Ano ba Thunder? Kakalimutan mo lang ba yun?" umiiyak kong sabi.
Blangko lang syang nakatitig sakin.
"Kung alam ko lang na magka crash ang eroplano na sasakyan mo e di sana pinilit na lang kitang hintayin yung piloto ng private jet mo, e di sana hindi mo ko nakalimutan. We're supposed to have dinner last night. I was supposed to tell you, that I am giving us the chance to start again" iyak lang ako ng iyak.
"I was not able to tell you how much I still love you, hindi nagbago yun, hindi nabawasan. I even loved you more but how come you forgot about me, about us"
Hinampas hampas ko ang chest nya.
"Why?! Why did you forget about me?!" umiiyak ko pa ding sabi.
Napatingin ako sa kanya ng hawakan nya ang dalawang kamay ko na humahampas sa dibdib nya.
"How can I forget about my lovely wife" sabi nito at ngumiti.
"Naaalala mo na ko?" tanong ko.
Tumawa sya.
"I was just joking, hindi naman ako nagka amnesia" sabi nito habang tumatawa.
So joke lang pala yun. Grabe na ang iyak ko. Pinunasan ko ang luha ko at pinaghahampas sya ng malakas.
"Ouch! Ouch! Akira masakit! Mama, pigilan mo nga tong si Aki, binubugbog ako!" sabi nito, na nagpapahingi pa ng saklolo kay Tita Sunshine.
Tumawa lang si Tita Sunshine.
"Hay naku, sige lang Akira bugbugin mo yang lalaking yan, pati ako pinakaba ng husto" sabi ni Tita Sunshine.
"Manang mana ka talaga sakin nak, pilyong pilyo" sabi ni Tito Saros at nagtawanan pa sila kaya kinurot ko si Thunder.
"Pasaway ka sobra! Hindi ako nakatulog dahil sa sobrang pag aalala tapos nagmamadali kaming pumunta dito, akala ko talaga may amnesia ka!" galit kong sabi.
Hinawakan nya ang kamay ko at kinulong ako sa mga braso nya.
"Sorry, I'm just kidding" sabi nito at tiningnan ako sa mukha. "At least I know what you feel towards me. I love you too love" sabi nito at hinalikan ako sa ulo.
Magsasalita pa sana ako kaso biglang bumukas ang pinto at pumasok ang humahangos na si Cloud.
"Wala naman daw problema sa ulo ni kuya, slight injury lang daw pero walang amnesia" sabi nito. Nagtawanan naman kaming lahat dahil late sya sa balita.
Kumaway sa kanya si Thunder at nginitian ito.
"Hi bro" mapang asar na sabi ni Thunder.
"Nakakaalala ka?" tanong nito.
"Nakakaalala naman talaga tong loko lokong to! Nagjo joke lang sya" sabi ko.
"What?!" asar na tiningnan ni Cloud si Thunder na tumatawa. "Iwan nyo muna kaya kami at bubugbugin ko muna to hanggang mawalan talaga ng alaala" sabi ni Cloud.
"Wag, masakit pa ang katawan ko because of that stupid plane crush" sabi ni Thunder.
Kinurot ko ulit sya.
"Humanda ka talaga sa akin kapag nakalabas ka dito" sabi ko.
He chuckled at lumapit sa tenga ko.
"I think may mali sa sinabi mo" bulong nya.
Kumunot naman ang noo ko.
"Ano naman?"
"Hindi ba dapat ikaw ang patay sakin kapag nakalabas ako dito?" sabi nya at pilyong ngumiti sakin.
Pakiramdam ko ay nag akyatan ang dugo sa mukha ko. Hinampas ko ulit sya.
Why is he like this?
Why does he kept making my heart flutter.
I'm crazy in love with these guy at wala na kong pakielam kung patay ako sa kanya kapag nakalabas sya dito sa hospital.
All I want is to be with him.
Forever.
-------
TBC
Hi! So base doon sa AN ko kanina kung saan kayo nag comment kung book 2 ba o side story. Ang nanalo is book 2 ni Thundekira. Almost 80% sya.
BUT
As the author, choice ko po na gawin muna ang side story ni Cloud.
Bakit?
Because ang pangit naman kung sa book 2 ay may struggle ulit ang Thundekira at magha happy ending ulit sila yet si papa cloud natin ay wala pang ka forever. Ang unfair naman diba? So I decided na hanapan muna ng leading lady ang ating second lead.
Ayun! I hope you respect that. Hindi ko sinasabi na hindi na ko gagawa ng book 2 pero baka after pa ng side story ni Ulap. Let him find his own happy ending haha.
Salamat!
So whatchasay about this chapter?
Asar ba si kulog hahaha.
Comment and vote for next chap!
- Kaye